Welkom op Zeg maar Yes!

Onze jongste is een temperamentvol mannetje. Veel drama en driftbuien en als hem iets niet zint, zet hij een keel op. Dat gaat wel een steeds beter sinds hij beter is gaan praten, maar het blijft wel een ding. Hij is de laatste tijd ook bewust erg vervelend. Tegen zijn zus, maar ook tegen andere kindjes op de opvang. Hij slaat vaak gewoon ineens of trapt. Thuis zetten we hem meteen op de gang met de boodschap 'je mag niet slaan' en halen hem na een halve minuut weer van de gang om aan te geven dat hij anderen pijn doet en dat hij dat niet moet doen. We praten er dan steeds even rustig over en hij lijkt het dan wel te snappen. Maar dat duurt meestal maar even. Hij gooit bijvoorbeeld ook zand tegen andere kindjes in de zandbak. Volgens mij snapt hij prima dat dat niet ok is, maar hij blijft het doen. En wij halen hem dus steeds even uit de situatie en blijven het uitleggen.
Zijn zus kan er ook wel.wat van, maar meestal begint hij zelf. En zij slaat gewoon terug. Dat schiet dus niet op.
Hij is ook weer ontzettend slecht aan het eten en hij smijt gewoon zijn bord weg als hij het niet wil. Uit het niks. Dus we gaan aan tafel en dan jammert hij 'wil ik niet, lust ik niet' en smijt gewoon zijn bord weg. Net als het slaan, het komt ineens. Zit je leuk te spelen, mept hij ineens tegen je hoofd aan.

Vandaag kregen we te horen dat hij zich ook aardig misdragen had op de opvang. Zand gooien, slaan, slaan met een stok... we hebben het er thuis met hem over gehad, maar ik heb niet het gevoel er echt iets aan te kunnen doen.

Is dit nu gewoon peutergedrag of is dit toch anders? Onze oudste was zo niet. Elk kind is anders natuurlijk, maar misschien komt het omdat hij de tweede is? Wat kunnen we hiermee doen? Als er iemand tips heeft, hoor ik het graag!

In mindere mate herken ik het van mijn jongste. Wat wij vooral tegen hem zeggen is dat hij zijn mond/ woorden moet gebruiken en niet meteen moet slaan/ schreeuwen. Wij halen hem vaak niet uit de situatie maar bespreken de situatie en dan merkt hij dat zijn broer zich vaak helemaal niet bewust is wat hij gedaan heeft, zolang de jongste meteen slaat en niet zegt wat hij vervelend vind en waarom hij boos is, is zijn broer zich van geen kwaad bewust ( soms wel hoor, maar ook dan moeten ze praten).
Ik speel ook geen scheidsrechter, vaak vraag ik ze wat er aan de hand is en of ze het zelf kunnen oplossen en dan blijkt dat ze van elkaar helemaal niet weten wat het probleem is en vinden ze samen een prima oplossing.

Mijn jongste doet het eigenlijk niet op school of de bso, vooral thuis en voornamelijk als hij moe is en hij wordt ook al bijna vijf natuurlijk dus hij is wat ouder. Niet helemaal vergelijkbaar, maar zeker wel wat herkenning dus.

Oh lastig zeg, klinkt als een pittig mannetje inderdaad. Het klinkt denk ik wel als typisch peutergedrag, grenzen opzoeken en testen. Misschien inderdaad ook wel beetje de tweede, opboksen tegen z'n grote zus?
Krijgt hij beetje één op één aandacht af en toe?

Het slaan en boze herken ik zeer zeker, maar het uit het niets zo uitbarsten dan weer niet zo.

Ik herken het gedrag bij onze oudste. Hij bijt en knijpt ook. En hij weet echt dat dit niet mag en pijn doet. Ik wilde lang graag positief opvoeding en het woord/zin 'nee' en 'mag niet' niet gebruiken. Maar ik moet echt wel met hem. Al heeft dat ook weinig effect.. tips heb ik dus niet. Wel lees ik graag mee.

Och, zo herkenbaar. Mijn jongste is precies zo. Ook een driftkikker. En het woord nee negeert hij gewoon. Hij kan ook gemakkelijk 30x achter elkaar dezelfde vraag stellen. Hij slaat, krabt, duwt, schopt. Roept 3003x per dag: "kut zeg". Als we boos doen lacht hij je gewoon uit. Hij ligt regelmatig krijsend op de vloer. Echt een moeilijke fase.

Ik weet niet of dit bij jouw zoon ook zo is; maar bij mijn zoon zit er wel ook een andere kant aan hem. Hij is ontzettend vrolijk (als hij niet boos is), een clown en vraagt vaak om knuffels, roept overal ; ik hou van jou, en zegt wel heel vaak dat hij ons allemaal heel lief vindt. Dat maakt het allemaal iets beter te relativeren. En daardoor hebben wij de hoop dat er ergens toch een leuk jongetje in hem zit.
Maar als je dat niet ziet in je kind, lijkt het me heel lastig en nog moeilijker en zou ik misschien ook twijfelen.

Ik vind dit geen typisch peutergedrag. De meeste kinderen van 2-3 jaar gedragen zich niet zo. Natuurlijk hebben ze wel eens een driftbui, maar dit soort gedrag keer op keer en dat het niet te corrigeren is? Ik vind dit een hele grote stap verder gaan.

Ik herken het gedrag wel bij mijn middelste zoon, en ook de aanvulling van Boerenkool over de lieve kant.
Over m'n zoon maak ik me geen zorgen, het is zeker niet leuk en ook echt pittig af en toe. Ik ga er vanuit dat het weer over gaat. Mijn zoon kan achteraf wel heel goed praten over z'n gevoelens en emoties, maar vaak weet hij zelf ook echt niet waarom hij ineens ging slaan (of bijten).

Dankjewel voor de herkenning in elk geval!

Boerenkool, ja hij kan ook ontzettend lief en vrolijk zijn, maar dat kan ineens omslaan. Het is dus zeker niet altijd zo dat de oudste iets fout doet, het lijkt alsof hij gewoon ineens bedenkt dat hij een mep wil uitdelen. Het lijkt alsof hij het leuk vindt... hij lacht er dan ook bij, totdat hij 'straf' krijgt.

We zullen nu meer gaan vragen over wat er aan de hand is en bij hem gaan aangeven dat hij moet zeggen als er iets niet fijn is. Bij de oudste werkte dit ook wel bij driftbuien. Ik zie bij haar nu met vriendjes/vriendinnetjes van haar leeftijd, dat onenigheid vaak veel harmonieuzer opgelost wordt wat dat betreft, dus ik heb hoop

Kan het zijn dat hij dit doet uit verveling?
Toe aan iets nieuws of meer uitdagends zowel thuis als op de opvang.
Wat zegt de opvang erover? Zien zij iets waardoor het gedrag komt?

Als ik dit soort gedrag zie, dan komen er altijd een aantal vragen in mij op:

-Krijgt hij genoeg 1 op 1 aandacht van zowel zijn vader als van zijn moeder?

- Geven jullie vooral aandacht aan hem als hij negatief gedrag vertoont, of vooral wanneer hij positief gedrag vertoont?

- Zijn er genoeg momenten op een dag dat hij liefdevolle, volledige aandacht krijgt van jullie? Dus zonder televisie, schermpjes en telefoons in de buurt?

- Hoeveel werken jij en je man? Zijn er genoeg uren op een dag dat hij jullie ziet en aandacht krijgt (dus zonder dat jullie druk zijn met andere dingen)?

- Hoe gaan jullie met elkaar om? Zijn er spanningen in huis? Hebben jullie veel ruzie en hoe lossen jullie dit dan op?

Als er sprake is van dit soort agressief gedrag (meestal bij jongetjes), dan is er bijna altijd iets aan de hand op bovenstaande punten.

Heb jij dit gestudeerd Sadie? Waar haal je die kennis vandaan? Laat me raden: je ziet het veel in je omgeving?
Lijkt me verstandig dit soort zaken aan mensen over te laten die er daadwerkelijk verstand van hebben want dit is echt je reinste bull. En wat een gemene steek ook weer richting Niekske.

Het zijn vragen die zij (en de andere moeders die dit gedrag herkennen bij hun kind(eren) kunnen beantwoorden. Wellicht hebben zij er iets aan, want vaak zijn er aanwijzingen dat er iets aan de hand is op bovenstaande punten.

Door alleen op het gedrag van je kind te focussen en niet de bredere context mee te wegen, mis je de kern (en oorzaak) van het probleem. Zonder die ken onder ogen te zien en aan te pakken, ga je het probleem niet oplossen.

Marsy: terechte reactie van jou op Sadie! Hoop dat Niekske het zich niet aantrekt.

Niekske, een aantal dingen herken ik van mijn zoon van vroeger. Je kind uit de situatie halen was ook het advies dat wij kregen inderdaad. Wat bij ons nog meer hielp:

- hem in een afgebakende ruimte met één specifiek soort speelgoed laten spelen. Bijvoorbeeld in de box (ja, zelfs nog toen hij 3 was) met een bak duplo. Of op zijn eigen kamer met de treinbaan. Dat gaf hem een soort duidelijkheid en veiligheid.
Misschien kunnen jullie dit thuis proberen? En als het werkt, met de opvang overleggen hoe zij zoiets kunnen faciliteren?

- in jullie vrije tijd: lekker uitrazen in de natuur. Samen het bos in. Gillen, rennen, takken in het water gooien. Daar mag het.

M.b.t. het eten: dat lijkt me heel frustrerend voor jullie! Hoe gaat het met zijn gewicht en groei?

Laat je niet aanpraten dat het allemaal aan jullie opvoeding ligt. Ik heb dat gevoel wel heel erg gehad, en werd er alleen maar nog onzekerder en hopelozer van. Je bent al moe (want twee jonge kinderen), je doet al ontzettend je best, en dan krijg je ook nog te horen dat je nóg liefdevoller moet zijn en nóg geduldiger en nóg consequenter etc. etc. Ouders zijn ook maar mensen hoor.

Maar je klinkt gelukkig nog heel relaxt in dit topic.
Het gedrag kan ook gewoon een korte fase zijn dus dan is het goed dat je je er niet enorm druk om hebt gemaakt.

Volgens mij is het wel een 'peuterding' dat kinderen uittesten welke reactie bepaald gedrag oplevert. Dus dat hij lacht als hij iemand slaat, is dan omdat hij de voorspelbaarheid van de reactie leuk vindt. Dat de ander pijn heeft, kan hij nog niet meevoelen. Hij ziet alleen: 'hee, als ik A doe, dan gebeurt er altijd B, dat is grappig'.

Het zijn vragen die zij (en de andere moeders die dit gedrag herkennen bij hun kind(eren) kunnen beantwoorden. Wellicht hebben zij er iets aan, want vaak zijn er aanwijzingen dat er iets aan de hand is op bovenstaande punten.

Door alleen op het gedrag van je kind te focussen en niet de bredere context mee te wegen, mis je de kern (en oorzaak) van het probleem. Zonder die ken onder ogen te zien en aan te pakken, ga je het probleem niet oplossen.

Nogmaals: heb jij dit gestudeerd of is dit een mening?

Het zijn vragen die zij (en de andere moeders die dit gedrag herkennen bij hun kind(eren) kunnen beantwoorden. Wellicht hebben zij er iets aan, want vaak zijn er aanwijzingen dat er iets aan de hand is op bovenstaande punten.

Door alleen op het gedrag van je kind te focussen en niet de bredere context mee te wegen, mis je de kern (en oorzaak) van het probleem. Zonder die ken onder ogen te zien en aan te pakken, ga je het probleem niet oplossen.

Nogmaals: heb jij dit gestudeerd of is dit een mening?

Het is een korte samenvatting gebaseerd op allerlei (wetenschappelijke) onderzoeken die de laatste jaren over dit onderwerp zijn gedaan.

Ouders zijn geneigd alleen te kijken naar het gedrag van hun kind en hierop in te zoomen en de rol die zij spelen als ouders te negeren (te confronterend?)

Sadie, interessant punt wat je nu aan probeert te kaarten. Weet alleen wel dat je de juiste kennis moet hebben om deze aannames te doen. Ik kom een eind, maar over die wijsheid beschik ik ook niet (in elk geval niet genoeg), dus ga ik me niet aan dergelijke aannames wagen.

Niekske: Wat ik vanuit mijn werkveld als zeer fijn zou ervaren (en waarschijnlijk jij als ouder andersom ook): blijf in gesprek met de leidsters. Vraag desnoods even een rustig 1 op 1 gesprek aan. Het is inderdaad niet zo dat jij dit kunt oplossen, in elk geval niet zo 1,2,3. Maar blijf wel in gesprek, geef tips en vooral: vraag ook tips aan hun. Het belangrijkste is vooral dat alle neuzen dezelfde kant op staan qua aanpak. Eventueel zouden jullie dan nog een extra gesprek in kunnen plannen een maand erop, om een beetje te evalueren hoe het nu gaat.
Heeft de opvang mogelijkheid tot extra observeren, zodat zij feitelijk kunnen bekijken wat nou eigenlijk precies wanneer gebeurt? Misschien willen ze vóór het gesprek zo’n observatie doen?

En: vraag eventueel advies bij het cb. Succes!

Kom maar op dan Sadie met die wetenschappelijke artikelen. Wat toevallig dat jij die nou net allemaal gelezen hebt zeg! Let wel: je praat over de casus in de openingpost hè? Ik leer heel graag van jou!

Ouders zijn geneigd alleen te kijken naar het gedrag van hun kind en hierop in te zoomen en de rol die zij spelen als ouders te negeren (te confronterend?)

Uit welk wetenschappelijk onderzoek komt dit dan? Ben net als Marsy heel benieuwd.

Ik kan voor mijzelf wel antwoord geven op de vraag die je tussen de haakjes stelt. Of naar je eigen rol kijken te confronterend is.
Voor mijn zoon was ik vroeger ook op zoek naar 'externe' oplossingen. Aanpassingen die we in zijn omgeving konden doen, om zijn problematische gedrag te verminderen. Slimme tips, handige trucjes. En inderdaad: het was lastig om in te zoomen op de grote rol van onszelf als ouders. Niet omdat we dat confronterend vonden, maar omdat we daar al zo druk mee waren. En moe waren. Het ouderschap is op zich al vermoeiend en soms zelfs zwaar (staat dit weekend trouwens een goed stuk over in de Volkskrant). Als je kind gedragsproblemen heeft, juist nòg vermoeiender. Je belandt in een soort negatieve spiraal. Je hebt minder aandacht voor je kind omdat je zo moe bent, daardoor gaat je kind meer probleemgedrag vertonen, daar word jij nog vermoeider van etc. etc. En dan zeggen buitenstaanders - die er niks van snappen - je moet gewoon consequenter zijn. Of: je moet gewoon wat meer oprechte aandacht voor je kind hebben. Terwijl jij daar simpelweg de energie niet voor hebt.

Daar komt bij: zelfs kinderen van perfecte ouders kunnen gedragsproblemen hebben. Een stoornis, of gewoon een moeilijke fase.

Als ik de moeilijke jaren van mijn zoon nog eens over zou mogen doen, zou ik dit anders doen: me minder druk maken om mijn eigen rol.
De situatie accepteren, proberen meer luchtigheid en humor op te zoeken. Dan had hij waarschijnlijk precies dezelfde problemen gehad - hij blijkt namelijk meerdere stoornissen te hebben - maar hadden wij ons levensgeluk er niet zo door laten bepalen.

Wat een goede reactie Filoria!

Hele fijne reactie Filoria.

Overigens vind ik het een soort van oneerlijk als je het gedrag wijdt aan zoiets als: Krijgt hij genoeg 1 op 1 aandacht van zowel zijn vader als van zijn moeder?

Dat lijkt alsof je als kind perse een vader en moeder nodig hebt om 'normaal gedrag' te kunnen vertonen. (Normaal vind ik ook een stom woord, want wie bepaald die standaard) ik denk dat je als alleenstaande moeder of vader, weduwe, moeder en moeder of vader en vader, hoe je je gezin er ook uitziet: je ook gewoon 'normaal gedrag' kan vertonen. Plus, boeiend als de een meer 1 op 1 contact heb dan de ander. Het gaat erom dat er uberhaupt lekker 1 op 1 contact is.

De tips van filoria vind ik goede tips. Zo probeer ik het ook.

Hele fijne reactie Filoria.

Overigens vind ik het een soort van oneerlijk als je het gedrag wijdt aan zoiets als: Krijgt hij genoeg 1 op 1 aandacht van zowel zijn vader als van zijn moeder?

Dat lijkt alsof je als kind perse een vader en moeder nodig hebt om 'normaal gedrag' te kunnen vertonen. (Normaal vind ik ook een stom woord, want wie bepaald die standaard) ik denk dat je als alleenstaande moeder of vader, weduwe, moeder en moeder of vader en vader, hoe je je gezin er ook uitziet: je ook gewoon 'normaal gedrag' kan vertonen. Plus, boeiend als de een meer 1 op 1 contact heb dan de ander. Het gaat erom dat er uberhaupt lekker 1 op 1 contact is.

De tips van filoria vind ik goede tips. Zo probeer ik het ook.

Ja hoor dat kan zeker, maar als er wel een vader 'is', maar een kind krijgt daar geen aandacht van, of ziet zijn vader nauwelijks, dan kan dit wel degelijk schadelijke gevolgen hebben.

Zoek anders zelf maar op de gevolgen van een afwezige vader (ik ga niet alles voorkauwen). Er is genoeg onderzoek naar gedaan.

Sadie, om inclusiviteit en emancipatie te promoten: zeg dan ipv 'afwezige vader', gewoon 'afwezige ouder/verzorger'

Nou kijk Sadie, daar zit het knelpunt: ik ben kinderpsycholoog én wetenschapper, alhoewel ik nu niet als kinderpsycholoog aan het werk ben. Ik lees dagelijks onderzoeken en krijg de laatste onderzoeken per mail toegestuurd. Je zou dus kunnen zeggen dat ik een deskundige ben. Dat in tegenstelling tot jou. En die uitspraken die jij doet, zitten nogal ver van een professionele of intelligente insteek wat betreft deze casus.
Vanzelfsprekend wordt er naar het gezin gekeken, maar jouw vraagstelling kijkt niet naar het kind, en daar gaat de casus nu even over. Je noemt zelfs (Oi Oi Oi) dat het vaak ligt aan de punten die jij noemt. Of nee, bijna altijd zelfs! Wat zou gedrag of persoonlijkheid toch makkelijk op te lossen zijn als het daar aan lag he? Ik heb een goed idee: waarom open jij niet een praktijk als gezinssturend begeleider (nee, dat is op zich geen beroep, maar ik denk dat jij dit heeeel goed zou kunnen). Dan zijn alle problemen in Nederland zomaar opgelost, mits ze even langs jou gaan.

TO: inhoudelijk is het lastig te zeggen. Ik vind de tips die hier gegeven zijn heel nuttig. Op deze leeftijd leren kinderen emoties (is ook leuke kinderfilm van: inside out). Dat kan echt overweldigend zijn voor kinderen. En dan ook nog in een grote groep. Er wordt heel veel gevraagd van die ontwikkelende hersenen. Alhoewel het vaak echt een fase is, vaker dan gedragsproblematiek, is het goed dat het gesignaleerd is en er over gesproken wordt. Vooral hem erbij blijven betrekken: met het kind oplossingen zoeken ipv voor het kind is vaak al heel erg werkzaam.

@Marsy: Ik zeg niet dat het makkelijk kan worden opgelost. Ik zeg alleen dat er naar de bredere context gekeken moet worden en niet alleen naar het gedrag van het kind. Dan mis je een groot deel van waar het om gaat.

Als ouders (ja, allebei!!) zul je bereid moeten zijn om in de spiegel te kijken en dat kan heftig, complex en confronterend zijn, maar vaak is het nodig om een kind te kunnen helpen.

Ik denk dat dit eerder moeilijker is dan makkelijker, aangezien het gaat om de dynamiek tussen mensen. Daarbij zijn veel mensen niet bereid of niet in staat om aan introspectie te doen. Alles afschuiven op het kind is voor ouders makkelijker en comfortabeler, omdat ze de confrontatie met zichzelf niet aan hoeven te gaan.

Een kind functioneert altijd in de context van een gezin, of dat nu de (pleeg/adoptie)ouder(s) is/zijn, of een andere verzorger. Maar als er een vader inwonend is, dan is hij een belangrijke partij in deze dynamiek of je het nou leuk vindt of niet. Zijn impact (zeker wanneer het een jongetje betreft) kun je niet onderschatten, omdat het je eventjes niet goed uitkomt.

Ik denk dat het zeker goed is om naar dergelijke vragen te kijken en te kijken naar hoe de dynamiek is in het gezin. Ik vroeg me ook af hoeveel één op één aandacht hij krijgt. Ik kan me voorstellen dat een tweede kind sneller op moet boksen tegen de eerste.

Maar ik ben het niet eens met Sadie dat dit geen typisch peutergedrag is. Tuurlijk, niet elke peuter is zo. Geen enkel kind is exact hetzelfde. Maar het heeft wél met de ontwikkeling van het peuterbrein te maken. En dat maakt het wel typisch peutergedrag vind ik. Niet elke peuter zal dit op deze manier uiten maar ik denk wel dat het gedrag van het kindje hier in kwestie kan komen ómdat hij een peuter in ontwikkeling is. En niet zozeer door de gezinssituatie, tenzij Niekske wel daar zelf ideeën over heeft. Ik vind de vragen an sich niet gek maar het is niet één op één verklaarbaar. Dat zou wel heel makkelijk zijn.