Welkom op Zeg maar Yes!

Oke, rare titel haha. Maar ben benieuwd naar jullie gedachten

Had je als kind, tiener, jong volwassene altijd een idee bij hoeveel kinderen je zou willen? (Even los gezien van of het allemaal lukt etc. Dus puur je wens). En is die wens altijd hetzelfde geweest of verschoven naarmate je ouder werd, of juist kind(eren) gekregen hebt?

Ik heb altijd gedacht, ik zou graag 1 of 2 kinderen willen. Sinds de geboorte van mijn dochter denk ik steeds vaker, 3 lijkt me ook wel een heel leuk aantal Ik heb echt nog noooooit over 3 kindjes nagedacht haha. Ik zal het nog mooier maken, mijn vriend weet volgens mij niet eens dat ik dit denk . Ben ook wel nuchter nu, eerst maar eens zien hoe alles loopt met de kleine en ben bij als ik straks mijn lijf weer helemaal voor mezelf heb, alle hormonen eruit zijn enzo. Dus zie een tweede hier niet heel snel gebeuren.

Al denk ik dan ook.. Hmm ik ben 34. Stel ik zou een tweede keer zwanger raken en daarna nog de wens hebben voor een derde. Word ik dan niet te oud En nu denk ik weer, aahh 2 is ook mooi haha.

Goeddd, lang verhaal kort. Kwam/komt jouw wens overeen met het aantal kindjes dat je nu hebt.

Ik wilde jong moeder worden, zo rond een 23 en ik wilde 2 of 3 kinderen.

Op mijn 27e ben ik met de pil gestopt, maar het bleek niet op de natuurlijke weg te lukken dus na 5 jaar tobben en uiteindelijk ICSI ben ik op mijn 32e moeder geworden.
Toen durfde ik niet zo goed meer, bang dat ik als ik voor een tweede zou gaan het niet zou lukken en ik me daar niet bij neer kon leggen enzo. Uiteindelijk besloten om het bij 1 kind te houden. Maar als het anders had gelopen en het makkelijker had gegaan had ik er zeker nog wel 1 gewild.

Dat is een lang traject geweest Phileine. Wat mooi en fijn dat het toch gelukt is via ICSI En wat knap dat je jezelf zo kunt beschermen en de keus hebt gemaakt om het bij 1 kind te houden.

Het jonger moeder worden herken ik wel. Ik had altijd de wens om rond mijn 28e moeder te zijn. Het leven liep anders en dat was oke. Ik vond het wel heel lastig om single te worden op mijn 31e met diep in mijn hart wel een kinderwens. Je weet toch nooit of er nog iemand rondloop waar je verliefd en gelukkig op/mee kunt worden en een gezin mee zou willen stichten.

Ik wilde graag jong moeder worden van 1 kind. Toen m'n zoon geboren werd was ik 21. En heb daarna nooit meer de wens gehad voor meer kinderen.

Ik wilde graag eind 20 moeder worden van 3 kinderen. Helaas ben ik nu (halverwege de 30) nog steeds single en in mijn eentje vind ik 3 kinderen teveel. Ik hoop daarom dat mij in deze situatie 2 kinderen gegund zijn.

Vroeger wilde ik altijd 2 kinderen, vanaf ergens mijn dertigste. Dat werden er 3, want we kregen een tweeling toen de oudste er al was. Ik moest hier in het begin heel erg aan wennen, want het voelde als een groot gezin terwijl ik dat nooit zo voor me had gezien. Ik zag praktische bezwaren en was bang dat we nooit meer zouden slapen. Dat is alsnog een beetje uitgekomen als ik kijk naar de eerste paar jaar, het was en is soms nog steeds druk.

Maar het voelt nu (meestal 🤪) als een enorm cadeau! Zo leuk, drie totaal andere karakters en zoveel dynamiek in het gezin. Ik vind het heel gezellig met z’n vijven.

Ik wilde altijd rond m’n 30e moeder worden en 3 kinderen.

Op m’n 29e kreeg ik kind nummer 1. Nummer 3 zal er niet komen. Mijn man vond de 2e bevalling behoorlijk traumatisch en rekent zich rijk met 2 gezonde kinderen en een gezonde vrouw.

Ik weet het niet. Vroeger wist ik niet of ik wel kinderen wilde en nu weet ik of ik er meer wil. Toen er 1 was, wilde ik wel 100% zeker nog 1. En die 2 zijn er inmiddels.

Mijn vriend heeft er altijd wel 3 gewild en als mijn zwangerschappen een beetje normaal zouden verlopen zou ik dat misschien ook wel willen overwegen. Maar met al die miskramen en de extreme misselijkheid (vanaf moment 1 dus ook als het mis ging) zit ik er niet zo op te wachten.
Het is nu heel leuk met deze 2 en het boek voor 3 is niet dicht, maar ik vind het ook wel heel veel.
Nog een keer die nachtbrakers periode
Nog eens 4 jaar KDV (zowel de kosten als gewoon het wegbrengen enzo)
Nog een extra kind en het organiseren van halen/brengen/school/KDV/BSO/clubjes/zwemles.
Nog een keer zitten met slaapjes en chaggie baby's als ze wakker gemaakt moeten worden
😖

Als je mij als tiener gevraagd had, had ik één kind gezegd, althans. Ik had twee scenarios (naar mezelf opgeschreven in een brief toen ik zestien was, dus ik weet dat ik er toen zo over dacht). Of ik zou een single mom worden met één kindje in een hip appartement. Of ik zou een fijn gezin met x aantal kinderen (niet gedefinieerd maar wel meer dan één) vormen met een man of vrouw in een fijn huis.

Uiteindelijk heb ik nu dus twee kinderen en ben daar heel gelukkig mee. Wij hebben geen wens voor een derde. Ik wilde vroeger jong moeder worden maar ben nu toch wel blij dat ik wat ouder was en eerst veel heb gereisd. Hoewel dat met kinderen ook kan, maar toch anders.

Wij hebben het wel bewust er over gehad na onze eerste of we daar bij wilden blijven. Konden ons ook echt wel vinden in dat gevoel. Maar uiteindelijk wilden we allebei toch heel graag een tweede, dat gevoel was toch sterker.

Ik heb altijd gedacht aan twee.
Maar het zou best kunnen dat het er toch drie gaan worden door de situatie waar wij nu in zitten. Dat zou voor ons wel een traject betekenen (pgd), maar wij denken dat we dat er voor over hebben.

Vroeger dacht ik altijd twee, eigenlijk dacht ik er überhaupt niet over na, maar twee was gewoon zo'n standaard aantal. Toen ik volwassen en eeuwig vrijgezel was wist ik eigenlijk helemaal niet of ik wel kinderen wilde. Sinds ik met m'n vriend ben, vind ik één kind eigenlijk precies goed en nu m'n dochter er al vier jaar is, denk ik er nog steeds zo over. Afgelopen vrijdag heeft m'n vriend zich laten steriliseren, dus meer komen er hier ook niet (in elk geval niet van hem whaha).

Voor m'n dochter vind ik het wel leuk dat ze wel een halfzus heeft!

Ik heb nooit gedacht aan kinderen en heb ze nu dus ook bewust niet 😎

*weg

Ik heb daar nooit een duidelijk beeld van gehad. Ik heb een hele tijd gedacht dat ik geen kinderen wilde (van mijn 16e tot mijn 26e zo ongeveer). Daarna begon ik te twijfelen en eind 20 wist ik zeker dat ik een kind wilde, maar ik had geen idee hoeveel. Eerst maar 1 en dan verder kijken.

Na 1 kind dacht ik eerst dat ik geen 2e wilde, maar die wens ontstond toch na een jaartje. Na ons 2e kind is er nooit meer een wens ontstaan voor een 3e kind, dat hoofdstuk hebben we nu afgesloten.

Voor mij is het echt een gevoelskwestie. Op de een of andere manier spreekt een gezin met 3 of meer kinderen me niet aan. Het zou best kunnen praktisch, financieel en lichamelijk gezien, maar die wens voor een groot gezin hebben wij eenvoudigweg niet.

Ik ben zelf de jongste van 4 en ik wilde zelf ook veel kinderen. Mijn droom was 3. Na twee dochters hebben we wel geprobeerd voor een derde maar helaas 2x een miskraam. Daarom, en omdat het leeftijdsverschil groot werd, hebben we het los gelaten.

De tweede miskraam en het loslaten van de wens voor een derde was wel een proces. Soms vind ik het nog wel jammer dat het zo gelopen is. Maar ik weet dat het achteraf gezien waarschijnlijk wel beter is.

Ik dacht altijd 2 en soms kriebelt het nog steeds wel eens.

Maar we zijn zo gezegend met onze zoon, het gaat prima zoals het nu gaat dat het waarschijnlijk goed is zo.

Ik dacht altijd twee en wellicht wel drie. Mijn man zei altijd maximaal twee. Toen werd ik zwanger en heb ik negen maanden lang overgegeven, regelmatig wel 20 keer op een dag.
Ik heb in de kraamweek tranen gelaten omdat ik me weer goed voelde, het contrast was zo enorm groot en ik het besef had dat ik daar nog een keer doorheen zou moeten. Mijn man heeft toen aangegeven dat hij het me eigenlijk niet meer aan wilde doen en dat hij 1 kind ook prima vond. Ik kon me daar alleen zelf niet bij neerleggen, het voelde echt niet compleet.
De tweede zwangerschap ging ietsje beter, maar ik voelde me alsnog gewoon 9 maanden ziek, daarna een stort bevalling die heftig was en toen ze in het ziekenhuis vroegen of ik hulp nodig had om de bevalling te verwerken heb ik daar voor bedankt omdat ik het toch nooit meer hoefde te doen. Ik was die kraamweek ook echt gelukkig en blij, zo opgelucht dat het achter de rug was en ik nooit meer zwanger hoefde te zijn.

Nooit meer twijfel gehad over een derde, het is echt goed zo.

Ik heb nooit echt bewust gedacht dat ik kinderen wilde. En ik heb ze ook (nog steeds) niet. Ik weet niet of ze er überhaupt nog gaan komen. Ik vind het eigenlijk wel goed zo samen (wat overigens wederzijds is).

Ik heb altijd geroepen: drie. Later bijgesteld naar twee, maar nu zou ons geluk niet op kunnen met één kindje.

Ik wilde geen kinderen. Heb er 3. :-)

Wij hebben best veel gezinnen met 3 en 4 kinderen om ons heen en mijn indruk is dat dit een stuk lastiger is. De gezinnen maken op mij niet zo'n gelukkige indruk als ik eerlijk ben. De stress spat er meest van de tijd vanaf en de ouders lijken elkaar en zichzelf kwijtgeraakt te zijn.

Volgens mij is het vooral een hoop geregel en stress als je zo'n groot gezin hebt en er is weinig tijd voor elkaar en voor jezelf, maar dat is mijn indruk.

Ik heb nooit gedacht aan kinderen en heb ze nu dus ook bewust niet 😎

Voor mij geldt hetzelfde.

Ik had altijd als wens jong moeder te worden en 2 kindjes. Nou dat liep anders en ben nu heel blij met 1 kindje. Mocht er spontaan nog 1 komen heel leuk en gewenst maar ga niet weer het traject in

Ik dacht altijd 1 kind. Toen mijn dochter geboren werd dacht ik dat nog steeds. Tot ze zo’n anderhalf jaar was en toen begon het ineens wel te kriebelen voor een tweede. Ik dacht toen ik zwanger was van de tweede, dit is echt de laatste keer. Maar heel gek en irritant gaan m’n hormonen met me aan de haal ofzo, en ook met m’n vriend want ineens lijkt de deur toch nog op een kier te staan. Heeeeel gek. Maar geen idee of het ooit echt gaat gebeuren. Ben nu zo hormonaal als de pest dus niet te vertrouwen dit gevoel haha. Misschien vind ik het idee van dat alles wat nu gebeurt nooit meer gebeurt gewoon vervelend.

De knoop gaat er in ieder geval toch nog niet in, terwijl dat wel was wat we eigenlijk bedacht hadden voor na de geboorte van de tweede.

Vroeger wilde in 2 kinderen. En dan het liefst voor ik 30 was en al getrouwd.


Nu ben ik op m'n 31e (ongetrouwd) bevallen van mijn dochter en is de wens er nog wel voor een 2e.