Welkom op Zeg maar Yes!

Het gaat niet goed met de broer van mijn man en zijn vriendin. Ik wil er niet te veel over kwijt, maar de situatie is ernstig. Het ziet ernaar uit dat de kinderen misschien niet meer thuis kunnen wonen, omdat er te veel is gebeurd en de politie er nu bij betrokken is.

De vraag begint nu te ontstaan of wij misschien de kinderen in huis willen nemen. Dit kan van tijdelijke aard zijn, maar het kan ook betekenen dat ze altijd bij ons blijven.

Mijn nichtjes zijn 6 maanden en net 3 jaar. De band is goed, maar niet heel hecht, vanwege de reisafstand zien we elkaar zo'n 6x per jaar (wel binnen NL), maar dit kan snel veranderen als ze bij ons wonen. Het zijn lieve kinderen waar wij een klik mee voelen.

Wat zouden jullie doen als deze vraag werd gesteld? Er is geen andere optie, dus als wij het niet willen belanden ze in de pleegzorg.

Ach wat een rot situatie (zacht uitgedrukt) en wat vreselijk voor die meisjes.
Wat lief dat jullie dit overwegen.
Als ik er nu over nadenk neig ik naar ja dat zou ik zeker doen, omdat ik familie het liefst ook in de familie hou, als die mogelijkheid er is.

Hebben jullie de ruimte voor deze 2 meisjes en is dat te doen met jullie eigen gezin / werk etc? Hoewel zich dat vast wel wijst allemaal stel dat en jullie er vast ook al samen over nagedacht hebben.

Sterkte met de situatie.

Wat zouden jullie doen als deze vraag werd gesteld? Er is geen andere optie, dus als wij het niet willen belanden ze in de pleegzorg.

Feitelijk zullen ze (naar mijn kennis) dan alsnog in pleegzorg belanden en worden jullie de pleegouders.

Op je vraag: ja ik zou dat zeker doen. Plek of geen plek. Mocht dat iig goedgekeurd worden door de instanties (jeugdzorg in deze kwestie waarschijnlijk).

Mocht niet niet mogen daarvan: dan zou ik proberen een warme band ook met de pleegouders opbouwen en zorgen dat ik mijn nichtjes wel kan blijven zien.

We hebben zeker ruimte in ons huis en ook in ons hart. Ik voel direct vanuit mijn gevoel een duidelijke ja.

Praktisch gezien is het een ander verhaal. Ik ben toe aan een nieuwe fase in ons leven, met meer tijd voor onszelf en meer vrijheid om leuke dingen te doen met de kinderen. Een baby erbij en ook nog een 3-jarige zal voor de kinderen en ons een enorme omslag betekenen.

Aan de andere kant zou ik het niet kunnen verdragen als mijn nichtjes in een pleeggezin terecht zouden komen, waar je compleet geen zicht op hebt. Wij zouden officieel ook een pleeggezin zijn, maar binnen de familie is dat toch iets anders.

Daar waar ík aan toe ben, zou voor mij van ondergeschikte waarde zijn. Dat wat deze kindjes nodig hebben en wat we ze zouden kunnen bieden, zou voor mij vele malen zwaarder wegen.

Ja ik zou dat denk ik wel doen. De kans dat ze ergens geplaatst zullen worden en daar de rest van hun leven kunnen blijven is tegenwoordig redelijk klein, met een groot tekort aan pleegouders. Dus ik zou dan liever nog een paar jaar mijn vrijheid opgeven maar de zekerheid hebben dat die meiden een fijne, stabiele en gezonde omgeving hebben dan het gehop van plek naar plek.

Daar waar ík aan toe ben, zou voor mij van ondergeschikte waarde zijn. Dat wat deze kindjes nodig hebben en wat we ze zouden kunnen bieden, zou voor mij vele malen zwaarder wegen.

Op zich eens, maar het gaat al acht jaar niet om waar ik aan toe ben. We hebben heel pittige jaren achter de rug met kleine kinderen en een pandemie.

Nu was ik eindelijk op dat punt gekomen dat ik daaraan kon denken, dus daarom vind ik het moeilijk.

Dat je die omschakeling moeilijk vind, kan ik wel begrijpen. Maar persoonlijk moet ik wel zeggen: als wij de kinderen kunnen bieden wat ze nodig hebben, zou er voor mij geen twijfel bestaan. Natuurlijk zou ik de omschakeling lastig vinden maar ik denk dat ik mijn behoefte aan waar ík aan toe ben, geen moment zou laten meewegen in deze beslissing. Het gaat om familie en deze kindjes zitten kennelijk in een zeer ongezonde, mogelijk onveilige situatie. Mijn gevoel iets te kunnen betekenen voor hen (en daarmee mijn zwager en schoonzus) zou denk ik allesoverheersend zijn.

Wat vindt je man? Wat wil hij? Het gaat tenslotte om zijn broer?

Mijn man heeft dezelfde gevoelens als ik. Aan de ene kant is het duidelijk dat we het willen doen voor alle redenen die je noemt.

Aan de andere kant staan we net op een punt dat er meer ruimte kwam voor andere dingen en daar genieten we ontzettend van na de tropenjaren met baby's en kleine kinderen en een pandemie daar nog eens bovenop kwam.

Het is moeilijk om dat los te laten en al onze dromen voor de komende jaren in rook te zien opgaan.

Bij mijn man speelt ook nog woede mee richting zijn broer. Hij is echt heel boos dat hij het zo aan het verkloten is. Zelf heb ik dat minder. Ik vind het vooral heel rot voor ze, want niemand wil dit voor zijn relatie en kinderen.

Ik vind het oprecht wel bijzonder dat je het nu al zo vaak benoemt dat je behoefte zou hebben aan tijd voor jezelf, na de tropenjaren. Wat ik al zei: dat je moeite hebt met de omschakeling daar kan ik me absoluut iets bij voorstellen. Maar dat je het nu in elke reactie in dit topic al benoemt, geeft voor mij aan dat je er vooral heel zakelijk tegenaan kijkt. Dat kan, dat mag, maar dat strookt gewoon niet echt met de manier hoe ik dit zou benaderen. Maar goed, misschien komt dat ook omdat ik 100% een gevoelsmens ben en bij mij in zo’n geval denk ik vooral min hart zou spreken, en minder mijn hoofd.

Daar waar ík aan toe ben, zou voor mij van ondergeschikte waarde zijn. Dat wat deze kindjes nodig hebben en wat we ze zouden kunnen bieden, zou voor mij vele malen zwaarder wegen.

Ik vind dat wel heel licht gezegd. Kinderen doe je er niet ff bij en Sadie geeft in meerdere topics aan zo toe te zijn aan meer tijd voor zichzelf en dst die mogelijkheid er nu door de leeftijd van de kinderen ook is.
Ik kan me deze tweestrijd dan ook heel goed voorstellen

Ot: ik zou dit niet meer op kunnen brengen om nu nog weer met 2 zulke kleine kindjes te moeten beginnen. Ik zou ze gewoon niet kunnen bieden wat ze nodig hebben. Afhankelijk waar ze dan terecht zouden komen zou ik mijn keuze maken.

Nou, toch zou ik heb er in het geval van Sadie ook heel goed over nadenken. Het is echt niet zomaar iets en je kunt niet na een paar maanden besluiten dat het toch te zwaar is. Ja, ik zou het verschrikkelijk vinden voor de kinderen, maar je moet er zelf niet aan onderdoorgaan. Dan hebben de kinderen er ook niks aan en heb je er ook nog je eigen kinderen mee.

Eens hoor. Maar dat zou ik niet benoemen als ‘toe zijn aan tijd voor mezelf’. Of iig niet zo vaak.
De andere kant is wel: als je dit in 4 van de 5 reacties in dit topic al benoemt, is het misschien verstandiger om het niet te doen.

Oh ik snap dat wel heel goed. Het is een overweging die niet over één nacht ijs gaat en wat je doet uit liefde en een soort vanzelfsprekendheid maar dat betekent niet dat het alleen maar makkelijk is. Niet makkelijk voor die meisjes die uit hun huis geplaatst worden maar ook zeker niet voor de pleegfamilie (om jullie even zo te noemen, Sadie). Ik geef je groot gelijk dat je daar goed over nadenkt, het heeft ook veel impact op jou en jullie.

Ik kan me voorstellen dat het voor je man ook heel dubbel voelt betreft z'n broer.

Dat alles gezegd hebbende, ik zou het wel doen. Het klinkt ook alsof jullie het aan zouden kunnen. De wettelijke kant etc weet ik niks van.

Ik zou het ook een moeilijke keuze vinden en met pleegzorg in gesprek gaan.
Er is ook nog zoiets als weekendopvang. Dat de meiden bij jullie wonen en in het weekend (of 1x keer per maand) bij een ander pleeggezin logeren. Ik denk dat dit soort opties best te bespreken zijn. Niemand heeft er iets aan als het jou teveel wordt.
Succes

Ik vind dat echt zo’n moeilijke vraag. Natuurlijk wil je voorkomen dat je nichtjes in pleegzorg terecht komen maar aan de andere kant is ze in huis nemen zo groot en lastig te overzien. En dan zit je ineens weer in de luiers.
Ik denk dat wij het uiteindelijk wel zouden doen, want het is je familie en je gunt ze het beste. Maar ik zou het heel dubbel vinden denk ik.

Als jullie denken dat jullie de beste keuze zijn, dan is het de overweging waard. Maar durf ook kritisch te kijken naar jullie eigen situatie en eventueel te zeggen dat ze bij jullie niet persé beter af zijn.

Ik heb misschien makkelijk praten want hier geen neefjes/nichtjes dus het kan hier toch niet gebeuren. Maar ik zou het wel doen. Maar wij hebben sowieso in het verleden vaak nagedacht over pleegzorg, wat er toen door verschillende omstandigheden nooit van gekomen is. Dus als het zou gaan om familie zou ik het zeker willen doen. Dat gezegd hebbende, het lijkt me geen makkelijke beslissing, dus ik zou zeker met de instanties om tafel gaan om goed te weten wat er precies van jullie verwacht zou worden in deze situatie.

Ik vind het oprecht wel bijzonder dat je het nu al zo vaak benoemt dat je behoefte zou hebben aan tijd voor jezelf, na de tropenjaren. Wat ik al zei: dat je moeite hebt met de omschakeling daar kan ik me absoluut iets bij voorstellen. Maar dat je het nu in elke reactie in dit topic al benoemt, geeft voor mij aan dat je er vooral heel zakelijk tegenaan kijkt. Dat kan, dat mag, maar dat strookt gewoon niet echt met de manier hoe ik dit zou benaderen. Maar goed, misschien komt dat ook omdat ik 100% een gevoelsmens ben en bij mij in zo’n geval denk ik vooral min hart zou spreken, en minder mijn hoofd.

Met alle respect en niet om vervelend te doen, maar misschien komt dit ook omdat je niet weet wat het op dagelijkse (en nachtelijke) basis betekent om kleine kinderen bij je in huis te hebben? Het is niet zomaar iets en ik moet ook denken aan de kinderen die er al zijn.

Daarbij zal het betekenen dat ik mijn werk een periode tot het minimum moet terugschroeven, want een baby van 6 maanden die net is losgescheurd van de ouders doe je er niet zomaar eventjes bij. En de 3 jarige zit in een lastige leeftijd om dit allemaal mee te maken en zal veel aandacht nodig hebben.

Ik weet niet eens of ze hier naar een opvang kunnen. De wachtlijst is hier enorm lang, bijna een jaar en dan heb je geen keuze welke dagen je wil.

Het kan dus niet alleen een keuze zijn vanuit het hart, omdat er veel praktische zaken aan vastzitten.

*

Ik vind het oprecht wel bijzonder dat je het nu al zo vaak benoemt dat je behoefte zou hebben aan tijd voor jezelf, na de tropenjaren. Wat ik al zei: dat je moeite hebt met de omschakeling daar kan ik me absoluut iets bij voorstellen. Maar dat je het nu in elke reactie in dit topic al benoemt, geeft voor mij aan dat je er vooral heel zakelijk tegenaan kijkt. Dat kan, dat mag, maar dat strookt gewoon niet echt met de manier hoe ik dit zou benaderen. Maar goed, misschien komt dat ook omdat ik 100% een gevoelsmens ben en bij mij in zo’n geval denk ik vooral min hart zou spreken, en minder mijn hoofd.

Met alle respect en niet om vervelend te doen, maar misschien komt dit ook omdat je niet weet wat het op dagelijkse (en nachtelijke) basis betekent om kleine kinderen bij je in huis te hebben? Het is niet zomaar iets en ik moet ook denken aan de kinderen die er al zijn.

Ik heb dat wel en sta er 100% zo in als Maple.

Met alle respect en niet om vervelend te doen, maar misschien komt dit ook omdat je niet weet wat het op dagelijkse (en nachtelijke) basis betekent om kleine kinderen bij je in huis te hebben? Het is niet zomaar iets en ik moet ook denken aan de kinderen die er al zijn.

Ik heb dat wel en sta er 100% zo in als Maple.

Ook dat het raar is dat ik nadenk over de consequenties voor mijn eigen gezin?

Sadie, dit gaat voor mij de kant op van een welles/nietes discussie en die wil ik niet aan gaan. Je vraagt wat anderen zouden doen: dit is hoe mijn vriend en ik erin zouden staan.

Ja, dat zou ik doen, zeker voor familie. Maar ik heb de jaren met jonge kinderen dan ook niet als zwaar beschouwd, dat zou zeker niet iets zijn waar ik tegenop zou zien.

Wel de zorg voor dan in totaal vier kinderen en alles wat daar bij komt kijken en wat het doet met mijn eigen kinderen als die nichtjes in huis komen, ze er een hechte band mee krijgen en dan wellicht uiteindelijk weer terug gaan naar hun ouders aan de andere kant van het land. En de grote verantwoordelijkheid die er op me komt te rusten. Maar het is familie en ik zou die kinderen zeker alle liefde en stabiliteit die we kunnen geven, willen geven.

Wij hebben deze keuze bijna gehad en hebben er dus ook serieus over na moeten denken.
En wij zouden het niet gedaan hebben bij dit geval.
Weg**

Aan de andere kant zou ik het niet kunnen verdragen als mijn nichtjes in een pleeggezin terecht zouden komen, waar je compleet geen zicht op hebt. Wij zouden officieel ook een pleeggezin zijn, maar binnen de familie is dat toch iets anders.

Als je het niet kan verdragen, heb je je keuze toch gemaakt?

Overigens is "binnen de familie" niet perse anders of beter. Ik ken sowieso heel veel lieve pleegouders en die kinderen hebben het daar super goed.

Ga inderdaad eerst eens in gesprek met jeugd en pleegzorg. Want misschien zijn jullie volgens hen "geen geschikte partij". En weet je ook direct wat nodig en mogelijk is.