Welkom op Zeg maar Yes!

Onze 6-jarige voeden wij beleefd op met bedankt voor het spelen/eten/whatever en netjes hallo en gedag zeggen als we op bezoek gaan. Zij hoeft van ons op geen enkele manier lichamelijk contact te hebben, zelfs geen hand als ze niet wil. Komt wel. Nu hebben we gisteren daar met bepaalde mensen een gedoetje over gehad, ik ben er nog boos om. Als ze dat niet uit zichzelf doet ben ik de laatste die zegt dat ze moet kussen, kroelen. Ze is in bepaalde situaties wat introverter, maar we zijn hartstikke trots op wie ze is. Ze was bij dat gesprek aanwezig, heel vervelend voor haar. Hebben jullie ook weleens zo’n situatie meegemaakt en hoe ben je daar mee om gegaan?

Aw wat rot. Wij leren mijn dochter dat ook niet. Ik vind dat ook niet nodig. Hallo/dag zeggen is prima. Ze hoeft niet iedereen af voor een handje/knuffel/kus.
Wat rot dat je dochter bij die discussie was zeg. Ik zou vooral bij haar benadrukken dat ze dat echt niet hoeft te doen als ze dat niet wil. Kom op zeg. We leven in 2022. Ik word er met jou boos om.

Edit: en zo zou ik me ook opstellen naar die andere partij. Mijn kind mag zelf bepalen wat ze doet. En als jij dat geen sociaal wenselijk gedrag vindt dan is dat echt niet mijn probleem.

Fijn dat jullie er ook zo instaan Carra. Die persoon toont in mijn ogen geen sociaal wenselijk gedrag, eerder sociaal afwijkend gedrag. Ben er hard tegen in gegaan en duidelijk gevraagd hoe ze het dan anders zouden willen zien. Er werd omheen gedraaid dat ze het jammer vonden, nee dit domme gedrag gaat helpen. Alsof het nog in haar hoofd gaat halen om die persoon een knuffel te geven. Ik vond het het erg sneu van haar maar mijn man en ik waren heel duidelijk en kwamen volledig voor haar op. Mijn man vond me net een moederleeuw. 😄 Kom nou toch, ouderwets en achterlijk gedoe.

Wat rot dat je dochter daarbij was.
Ik ben het compleet eens met Carra, ik dacht ook dat dit anno 2022 geen discussie meer was. Toch zie ik het nog vaak voorbij komen. Dat verplichten van knuffels of kussen.
Wij doen dit ook niet en ik geef altijd aan dat ze dat zelf mogen kiezen. Het is hun lijf en van niemand anders.

Een lastige vind ik soms met kietelen, dan roepen ze wel stop, maar willen eigenlijk nog wel gekieteld worden. We hebben daar een stopwoord voor.

Ik herken de situatie niet maar vind absoluut wel dat wat jullie, dus je dochter en jullie als ouders, als wens hebben, dat gewoon gerespecteerd moet worden. Vervelend dat daar overheen is gegaan.

Ik had toen ik jonger was zelf zo'n persoon in mijn omgeving die dat deed. Dat vond ik altijd heel vervelend en ik vond het dan ook fijn dat mijn moeder en iemand anders in de omgeving daar altijd iets van zeiden, daardoor had ik het gevoel dat ik het recht had om mijn grenzen aan te geven. Dus heel goed dat je voor je dochter opgekomen bent.
Ik heb hetzelfde gedaan bij mijn kinderen (met dezelfde persoon dus als bij mij vroeger) omdat ik ook vind dat knuffels en kussen niet verplicht zijn. Een hand geven als ze zich voorstellen aan iemand ofzo heb ik ze wel aangeleerd maar een hele kamer vol verjaardagsvisite hoeven ze van mij niet af, dan is gewoon hallo zeggen genoeg.

Wat vervelend dat je daar een discussie om had. We leren onze zoon om netjes gedag te zeggen, dat kan ook alleen verbaal zijn of bijvoorbeeld zwaaien, hij hoeft geen fysiek contact te hebben. Dus ik zou ook in zo'n discussie kunnen belanden maar ben gelukkig nog niemand tegengekomen die hem dwingt.

Wat moeilijk en frustrerend! Wij zijn wel heel streng in dat zoons de ander iig moeten erkennen. Mijn nichtje hoeft zelfs dat niet van haar ouders en dat leidt er dus toe dat zij gewoon je huis in banjert zonder je een blik waardig te gunnen, en ook zo weer kan vertrekken. Dat willen wij niet. Maar hoe de jongens gedag zeggen, mogen ze zelf weten. We moedigen wel aan iéts van contact te zoeken (eigenlijk vooral om er een moment van te maken, want anders kunnen ze nog weleens van een afstand ‘ok doei’ roepen!). Dan opperen we bijv zelf dat dat een boks, zwaai, high five, knuffel of wat dan ook kan zijn.

Wat sneu voor jullie dat je dochter er zelf ook bij was zeg. Begon ze er daarna nog bij jullie over? Jouw reactie heeft vast ook indruk gemaakt op haar 💪🏼

Jemig, ik ben ook tegen verplicht lichamelijk contact, zoals een knuffel, kus of een high five. Wel wil ik ze leren zich netjes voor te kunnen stellen met een hand, maar ook dat wil ik niet verplichten. Ik ben meer van het erkennen, zoals zora, dus we zeggen wel hoi en gedag.

En als ze erom vragen, en mijn kind wil niet, dan wil hij niet punt. En als ze het dan toch proberen (een knuffel bv) dan zeg ik er ook iets van. Want ik vind ook: nee is nee! En dat respecteer je, punt.

Ik zou juist naar mijn dochter toe benadrukken dat ik het heel goed van haar vind dat ze haar eigen grenzen bewaakt en dat als mensen daar boos om worden dat vooral hun probleem is. Fijn dat je het voor haar op hebt genomen. Ik sta er precies zo in.

Helemaal met jou eens SoGood.
Ik vind ook dat een kind wel gewoon hallo en doei kan zeggen, wel zo netjes. Maar ik geef altijd aan dat als ze bv opa of oma geen kus of knuffel willen geven, ze dit ook niet hoeven doen. Alleen als ze het zelf willen en anders niet. Ik vind het juist belangrijk dat mijn kinderen hierin hun eigen grenzen kunnen aangeven. Hopelijk helpt dit ze om later die grenzen ook aan te kunnen geven.

Knuffelen kun je in mijn ogen niet dwingen en als er netjes gedag wordt gezegd is dat prima. Wij voeden ook zo op en echte bekenden (oma) knuffelt ze uit zichzelf. Als anderen het afdwingen heeft diegene zelf nog wat te leren.

Overigens ben ik zelf ook niet zo knuffelig opgevoed, maar dat werd me als volwassene kwalijk genomen! Blijkbaar hoorde ik in iemands ogen altijd te groeten met kussen (ook bij geen verjaardag) want dat is fatsoenlijk. Omdat dit bij ons geen gewoonte is, doe ik dat ook niet. Achteraf kreeg ik daar veel commentaar op (inmiddels geen contact meer). Ik ben heel blij dat ik bij mezelf en mijn gevoel ben gebleven, want ik wil me niet gedragen naar de verwachtingen van een ander!

Ik heb werkelijk nooit iemand in mijn omgeving gehad die een knuffel van mijn zoon zou vragen en hij dan zou weigeren en iemand daar dan weer wat van kan vinden. Mijn kind is echt geen knuffelkont, maar als zijn nabije omgeving om een knuffel vraagt in de vorm van afscheid dan doet hij dat wel. Máar als hij dat niet wil dan accepteert iedereen dat. Sinds facetime facetimed mijn vader zo'n 340x per dag met zijn familie in het buitenland, en mijn zoon wordt dan gedwongen gedag te zeggen maar soms weigert hij en 'dwingt' mijn vader hem maar opa heeft 0 overwicht op hem dus hij doet dan zijn eigen ding 😂 ik kijk dat altijd een beetje aan, hij mag ook gewoon leren dat je soms jezelf over dingen moet zetten en even vriendelijk gedag zeggen. Wordt hij niet slechter van. Knuffelen en kussen vind ik daar niet onder vallen, hij mag zelf bepalen wie hem aanraakt, wat mij betreft een grens die hij zélf moet bewaken maar het moet wel geaccepteerd (of misschien gerespecteerd) worden.

Wat vervelend dat je daar een discussie om had. We leren onze zoon om netjes gedag te zeggen, dat kan ook alleen verbaal zijn of bijvoorbeeld zwaaien, hij hoeft geen fysiek contact te hebben. Dus ik zou ook in zo'n discussie kunnen belanden maar ben gelukkig nog niemand tegengekomen die hem dwingt.

Hier hetzelfde. We vinden het wel netjes als de kinderen gedag zeggen, maar dat hoeft echt niet dmv een knuffel of kus. Onze jongste is een knuffelkont dus die grijpt elk moment aan om te knuffelen, maar ook zij heeft momenten dat ze dat echt niet wil en dat moet dan gerespecteerd worden. Haar alsnog beetpakken vind ik dan ook niet oké, omdat ze klein is wil dat niet zeggen dat ze geen grenzen heeft of mag aangeven. De puber zegt gewoon letterlijk 'gedag!' wanneer we vragen of ze gedag wil zeggen

Hmm interessante kwestie, eigenlijk nog nooit echt goed over nagedacht. M'n dochter is een enorme knuffelkont en knuffelt iedereen, ook haar juffen op school als ze weggaat. Zelfs invallers krijgen aan het eind van de dag een knuffel. Als we ergens weggaan, zeg ik dan ook standaard tegen haar: "Geef je [naam] nog even een knuffel?" Maar als ze aan zou geven dat ze dit niet wil, ga ik haar uiteraard niet dwingen. Mijn moeder kan er nog weleens een handje van hebben om knuffels af te dwingen. Niet alleen bij m'n dochter, maar ook bij mij. Ik ben helemaal niet zo knuffelig aangelegd, maar ik weet dat zij dat fijn vindt, dus daarom doe ik het dan toch maar.

Maar inderdaad, als je duidelijk merkt dat iemand iets niet fijn vindt en je negeert die signalen, dan zou ik daar zeker een discussie over aangaan.

Van mij hoeft mijn kind ook geen hand te geven oid. Wel even gedag zeggen netjes.
Ik was vroeger heel verlegen en durfde op een verjaardag nooit die hele krijg af te gaan om een handje te geven. Mijn ouders hebben me een keer in de auto laten zitten tot ik het wel durfde. Na een uur hebben ze me er maar uit gelaten, ik durfde het echt niet. Ik wil dat dus ook niet bij mijn kind. En nu na de corona tijd is dat volgens mij aardig geaccepteerd.
Ik had denk ik hetzelfde gereageerd als jij als iemand er een discussie over aan zou gaan. Daarbij, mijn kind, mijn regels.

M'n dochter slaat een beetje door, vanmiddag kwam er een vrouw via Marktplaats kijken naar de commode en die kreeg ook meteen een paar knuffels. 😅 Als ze iets ouder is, zal ik haar maar vertellen dat ze dat beter alleen bij bekenden kan doen.

Herkenbaar Bliss, mijn jongste heeft er ook een beetje een handje van. Laatst had hij tegen de huishoudelijke hulp/vriendin van mijn schoonouders gezegd: “ik hou van jou”. Die vrouw was helemaal tot tranen toe geroerd. We hebben er maar niet bij gezegd dat hij nogal een allemansvriend is. Het hangt bij hem wel van zijn bui af, maar als iemand lief tegen hem doet dan zegt hij dus gerust zoiets terug. Is ook onze fout, wij hebben iets te vaak ‘ik vind je lief’ en ‘ik hou van jou’ in combinatie gebruikt, hij kent dus de waarde helemaal niet.

En mijn moeder is dus ook van het knuffels afdwingen, ik vind het nog steeds vervelend eigenlijk en toch knuffel ik haar maar omdat ik weet dat ze het fijn vindt. Toen Lu. nog een dreumes/peuter was was ze ook vaak bezig met dat ze een knuffel wilde of in elk geval een reactie. Lu. is echter een beetje een dwarskop, want dan gaf hij dus iedereen een knuffel, behalve oma en dat vertikte hij ook echt. Een keer was mijn moeder heel verbolgen toen ik had gezegd dat hij het niet fijn vond. Toen zei ze dat ik mijn eigen gevoelens niet op mijn kind moest projecteren .

Mijn schoonouders dwingen tot knuffelen. R wil dat niet en voorheen zeiden ze dan "nou ik wil geen knuffel hoor, niet mij knuffelen, geen knuffel brengen hoor ohh nee". En R dacht dan, nou prima doei groetjes. Werden ze helemaal geërgerd en moest hij weer naar binnen om alsnog een knuffel te geven. En hij doet het alsnog niet, gaat gewoon als een plank tegen je aan staan. Schoonouders vinden het slecht opgevoed, ik vind dat R het prima oplost.

Helaas hebben wij ditzelfde probleem meermaals ervaren.

Mijn schoonouders hebben dit meermalen afgedwongen bij onze kinderen, toen een jaar of 3 en 5 denk ik, waardoor het de keren daarna huilen was en ze niet meer wilden. De keren dat het afgedwongen werd was ik er niet bij, daarna ben ik er tegenin gegaan heb ik duidelijk aangegeven dat ze voortaan zwaaien en of een handkus geven. Dit vonden ze verschrikkelijk en echt niet oké. Helaas hebben ze het moeten accepteren dat mijn kinderen dat gewoon niet willen. Inmiddels geven ze met verjaardagen of oud en nieuw gewoon netjes een hand en soms een kus op een wang. Ik vind het heel belangrijk om deze wensen van mijn kinderen te respecteren, het is toch hun lichaam. Ik vind het een soort van leren je grenzen te kennen en aan te geven.

Mijn neefjes zijn zo gedrild dat ze handjes en kusjes geven, dit MOET! Ondanks tranen of niet willen wordt het afgedwongen, soms tot vreselijke huilbuien aan toe, ze moeten een kus geven en dan ook nog op de mond.

Ik vind nog wel een groot verschil in het type lichamelijk contact. En knuffel of kus zou voor mij van een heel andere orde zijn dan een hand geven. Een hand geven zou ik wel willen aanleren, dat vind ik niet vallen in de categorie “eigen grenzen lezen aangeven”, maar meer een sociaal wenselijke begroetingsvorm oid. Knuffel of kus afdwingen komt voor mijn gevoel veel meer in iemands personal space.

Ik snap trouwens wel heel goed dat het lastig is als je hierover fundamenteel van mening verschilt met bijv opa en oma of andere mensen dichtbij. Er is ook niet écht een middenweg…

Ik zou ook woest zijn. Ik knuffel en kus mijn kinderen ook alleen na toestemming. Mijn zoon is knuffelig, dochter helemaal niet. Maar ik vraag gewoon 'mag ik jou een kus of knuffel geven?' Hun lichaam dus hun hebben de regie. Wij hebben mensen in de omgeving die iedere keer als we ze zien handen schudden en kussen. Dat deed ik niet want ik ben niet jarig, ik zei van een afstand hallo. Ook commentaar op gehad maar ik vind dat niet prettig en dat hebben ze maar te accepteren. De kinderen hoeven het dus helemaal niet. Toch een kleine moeite om te vragen of het mag? Dochter zegt regelmatig dat het niet mag, prima. Dan zeg ik alleen 'ik hou van jou' en dat is genoeg. Soms mag ik een kus geven en dan zegt zij waar, voorhoofd, wang of haren. Een kus op de mond bijna nooit.

Kussen jullie je kind op de lippen? Tot wanneer blijf je dit doen?
Voor nu denk ik dat ik het initiatief bij de kinderen laat maar op den duur zijn ze daar misschien te groot voor?

Ik vraag me echt af wat voor mensen het zijn die een kus of knuffel afdwingen bij een kind dat met een enorme huilbui of iets aangeeft echt niet te willen? Hoe kan een volwassene een kind dwingen zoiets te doen? En handje geven vind ik van iets andere orde zoals hier boven ook al gezegd wordt, maar ook zonder handje kun je prima beleefd hallo en gedag en bedankt zeggen. En een hand geven als kleuter, tja... Is dat nu nodig?

Mijn dochter is ook een enorme knuffelkont, maar wel alleen met familie en vriendinnetjes. Ik sta er verder net zo in als SG, als ze niet wil, hoeft het echt niet.

Kussen jullie je kind op de lippen? Tot wanneer blijf je dit doen?
Voor nu denk ik dat ik het initiatief bij de kinderen laat maar op den duur zijn ze daar misschien te groot voor?

Hier worstelde ik een poos mee toen mijn zusje als peuter mij altijd een kus op de mond wilde geven. Ik heb dit toen vaak richting wang geleid, maar voor haar naar mij toe wilde ze kusje op de mond. Op een gegeven moment heb ik haar wensen hierin gevolgd. Het was voor haar een uiting van zusterliefde. Nu is ze een puber en zou ik dat echt niet kunnen voorstellen en zelf wil ze het ook niet meer gelukkig.

Mijn eigen kinderen kus ik, net als mijn vriend, prima op de mond. Als ik kusje vraag, doet hij dit zelf ook. Ik denk dus ook vanwege het voorbeeld dat je je partner ook op de mond kus. Ik neem nu ook aan dat ze op een gegeven moment dit niet meer willen/te groot zijn. Dus wanneer de kinderen iets anders aangeven; prima!

Opa's en oma's hoeven ze dus ook niet te kussen als ze niet willen, enkel op initiatief van de kinderen zelf.

Zelf kus ik mijn ouders ook niet op de mond. Denk dat ik dat enkel in de peuter/kleuter fase heb gedaan.

Bij mijn vriend in de familie is dat anders; daar wordt iedereen in het gezin op de mond gekust. Ook tantes trouwens. Ik vind dat zo raar. Nog steeds kijk ik daar van op. Sowieso willen ze het liefst mij ook elke keer weer een kus op de wang geven bij begroeting. Gelukkig weten ze ondertussen dat ik dat niet wil, maar alsnog wordt dat weleens vergeten. Vooral als ik ze een poosje niet gezien heb, moet ik eraan geloven.

Ik vraag me echt af wat voor mensen het zijn die een kus of knuffel afdwingen bij een kind dat met een enorme huilbui of iets aangeeft echt niet te willen? Hoe kan een volwassene een kind dwingen zoiets te doen? En handje geven vind ik van iets andere orde zoals hier boven ook al gezegd wordt, maar ook zonder handje kun je prima beleefd hallo en gedag en bedankt zeggen. En een hand geven als kleuter, tja... Is dat nu nodig?

Mijn dochter is ook een enorme knuffelkont, maar wel alleen met familie en vriendinnetjes. Ik sta er verder net zo in als SG, als ze niet wil, hoeft het echt niet.

Vroeger werd dat in veel families gezien als normale omgangsvormen en als onbeleefd als een kind niet wilde.