Welkom op Zeg maar Yes!

Ik las dit artikel: https://nos.nl/artikel/2422877-in-flori ... -te-praten

In het kort: in Florida wordt een wet aangenomen waarbij er dadelijk op scholen verboden is om over genders te praten.

Nu hoop ik dat dit een plek is waarbij iedereen open durft te praten en er niet op de persoon gespeeld gaat worden.

Hoe leer jij jouw kinderen over de LHBTIQ+ gemeenschap? Of heb je het er niet over?
Hoe sta jij er tegenover als er op scholen wordt gesproken of juist niet?
Geen vragenlijst maar gespreksonderwerpen. Ik ben benieuwd naar jullie kijk hierop.

Ik merk ik in mijn omgeving ruimdenkender ben dan de meeste. Een persoon van hetzelfde geslacht leuk vinden kan nog net maar transgender zijn, dat is al een stap te ver.
Ik vind het dus heel moeilijk om mijn kinderen hierin iets te leren omdat een ander hier snel commentaar op geeft. Bv als het op tv voorbij komt en er is bezoek.
Ik vertel er open over tegen de kinderen, we hebben ook een boek (ik vind je lief) waarbij kort gesproken wordt over iemand leuk vinden van hetzelfde geslacht. Maar ze kennen het ook niet. In onze omgeving ken ik maar 2 stellen maar mijn kinderen kennen hun niet. Dus voor hun is man/vrouw normaal.

Ik vind het daarom goed als er op school ook meer aandacht hieraan wordt gegeven zodat de kinderen leren dat het normaal is en er gewoon over gesproken mag worden.
Ik denk dat zo'n wet schadelijk is en ben blij dat het er hier niet is.

Maar ik weet daarbij ook dat ook ik mijn kinderen nog wat moet leren.
Heeft er iemand tips?

Thuis wordt open over seksualiteit gesproken, ik hoop dat dit zo blijft. Ik leer ze ook hoe baby's geboren worden (passend bij de leeftijd) en ik leer ze dat ze alles mogen vragen/bespreken. Maar ook dat sommige dingen privé zijn (hand in de broek mag alleen als er niemand bij is ipv te zeggen dat het niet mag of vies is).
Ik hoop dat wij ook zo open kunnen zijn over de LHBTIQ+ gemeenschap en dat ze later ook die gevoelens mogen hebben zonder schaamte.

Ik vind dit ook een moeilijk iets. Ik ben er wel open over tegen de kinderen. Mijn dochter moest laatst bij actua iets vertellen over een krantenartikel en had toen een artikel gekozen over k2 zoekt K3, waarin stond dat ook transgenders meededen. Dat was een mooie gelegenheid om daar iets over te vertellen. Maar ze vertelt ook regelmatig dat als zij zegt dat twee vrouwen ook verliefd op elkaar kunnen worden, dat haar vriendinnen dan zeggen dat dat echt niet kan. Dus in die zin merk ik wel dat er in andere gezinnen en op school blijkbaar niet echt over gesproken wordt. Zonde vind ik dat, want hoe jonger ze leren dat dat normaal is, hoe makkelijker ze het ook normaal zullen vinden.

Vreselijk daar.

We hebben het er niet veel over ofzo maar het komt wel eens ter sprake. Dan meer nog in de zin van dat sommige kindjes twee papa's of mama's hebben of soms alleen maar één mama bijvoorbeeld. En we zien vaak een regenboogvlag bij een koffietentje en dan wil hij weten wat voor vlag dat is want die vindt hij zo mooi. Ik heb uitgelegd dat die vlag staat voor dat iedereen mag zijn wie hij wil zijn en mag worden wat hij wil worden en lief mag vinden wie hij lief wil vinden.

Ze zijn hier nog heel jong. Heel soms komt er een vraag, vooral van verbazing door wat anderen zeggen of wat ze horen.
Bovenal doen we normaal over die dingen. Dus als we het hebben over verliefdheid dan benoemen we ook altijd dat je verliefd kunt zijn op beide geslachten. Of dat het kan dat je jezelf een meisje kunt voelen als je een jongetje bent en andersom.
Als we bijvoorbeeld vragen over verliefdheid dan vragen we ook standaard; "A, op welk meisje of jongetje ben jij verliefd?" Door dit soort vragen te stellen hoop ik dat ze leren dat het normaal is.

Onze jongste (gisteren 3 geworden), speelt het liefst met poppen, heeft een voorkeur voor roze, en draagt jurkjes. Wij zijn daar open in en laten dit toe. Doen er ook niet gek of lacherig over.

Door normaal te doen hopen wij dat ze het ook meekrijgen als normaal. Ik denk ook dat als je er steeds aparte gesprekken over aangaat dat ze ergens toch leren dat als iets afwijkends wordt gezien. Want waarom moet je er anders steeds expliciet gesprekken over hebben?

Ze weten niet beter

Maar we bespreken bijvoorbeeld wel dat niet iedereen zo ruim denkend is en dat wij daarom om sommige plekken geen handje of kus aan elkaar geven omdat je weet dat niet iedereen zo ruimdenkend is.

Maar dit in Florida vind ik betutteling ten top. En zo overdreven en (ik kan er eigenlijk gewoon de juiste woorden niet voor vinden)

Maar ik weet daarbij ook dat ook ik mijn kinderen nog wat moet leren.
Heeft er iemand tips?

Door het normaal te maken. Niet door het te behandelen als iets wat 'besproken' moet worden (door middel van een boekje echt over het onderwerp) maar door het gewoon vanzelfsprekend te vinden dat het af en toe ter sprake komt, en dan zou ik het dus juist niet als een groot onderwerp gebruiken want dan maak je het ook groot.

Onze jongste (gisteren 3 geworden), speelt het liefst met poppen, heeft een voorkeur voor roze, en draagt jurkjes. Wij zijn daar open in en laten dit toe. Doen er ook niet gek of lacherig over.

Ah nog gefeliciteerd. Heeft hij ook een pop gekregen voor z'n verjaardag?

Ik vind het haast overbodig in dit topic te noemen want vind roze zo gewoon normaal een kleur. M'n zoontjes lievelingskleur is ook roze. En paars. En heeft roze laarsjes met regenbogen omdat hij die het mooiste vond. Gisteren was er een jongetje die ze zag en toen heel hard zei dat roze lelijk was (waarvan ik toen dacht oké vind je het echt lelijk of is dit zo in gepraat?). Dat vond ik wel jammer voor zoontje. Maar ik denk oprecht dat hij niet weet dat roze 'voor meisjes' is dus het ging vast langs hem heen, behalve dat hij zei dat dat dus wel zijn lievelingskleur was.

Wij zijn heel open over dit soort dingen.
Maar ik vind T nog iets te jong om dit soort dingen te begrijpen.
Zijn oom heeft een vriend en hij kwam laatst met de vraag of dat dan eigenlijk een meisje is
Omdat ze samen wonen zei hij. En hij vindt dat die jongen zich een beetje als een meisje gedraagt omdat hij soms roze dingen aan heeft en nagellak op doet.
Dat leg ik dan uit. Maar ik geloof niet dat hij echt begrijpt dat ze partners zijn en samen slapen etc.
Hij ziet het meer als 2 losse ooms die samen wonen. Komt vast vanzelf.
We beantwoorden al zijn vragen.

Maar ik weet daarbij ook dat ook ik mijn kinderen nog wat moet leren.
Heeft er iemand tips?

Door het normaal te maken. Niet door het te behandelen als iets wat 'besproken' moet worden (door middel van een boekje echt over het onderwerp) maar door het gewoon vanzelfsprekend te vinden dat het af en toe ter sprake komt, en dan zou ik het dus juist niet als een groot onderwerp gebruiken want dan maak je het ook groot.

Hier ben in het mee eens.
Voor ons is het dus normaal dat T 2 ooms heeft.
Als er vragen komen dan beantwoorden we ze.
Ik vind het niet nodig om hier boekjes voor de kopen. Ik zou zelf ook nooit zomaar aan T uitleggen wat een transgender is.
Die vraag komt vast ooit. Dat bespreken we dan wel.

Mijn broer valt op mannen en beide meiden hebben een vriendin met twee moeders. Ik denk dat ze dit normaal vinden. Wij praten er eigenlijk niet over alsof het bijzonder is. Het is gewoon gewoon en mijn kinderen vinden het ook gewoon.

Wij hebben het wel over dat je mag zijn wie je bent maar ik benoem niet specifiek de hele LHBTIQ+ gemeenschap.

Door het normaal te maken. Niet door het te behandelen als iets wat 'besproken' moet worden (door middel van een boekje echt over het onderwerp) maar door het gewoon vanzelfsprekend te vinden dat het af en toe ter sprake komt, en dan zou ik het dus juist niet als een groot onderwerp gebruiken want dan maak je het ook groot.

Ik denk dat het in de huidige maatschappij nog wel iets is wat wel echt besproken moet worden. Uiteraard nog niet bij jouw kinderen (qua leeftijd bedoel ik dan) en misschien is het tegen de tijd dat ze wat ouder zijn ook al niet meer nodig. Maar op dit moment wordt het door het overgrote gedeelte van de bevolking nog niet als normaal gezien.

Mijn oudste 2 (groep 8) hebben 2 weken geleden 2 middagen een gastdocent gehad die lessen kwam geven over de LHBTIQ+. Ik vind het mooi dat school dit heeft verzorgd.
Mijn jongste heeft een juf die getrouwd is met een vrouw, hun kinderen zitten ook op dezelfde school. Bij mijn oudste twee in de klas zitten ook twee kinderen die opgroeien in een gezin van 2 moeders. Voor mijn kinderen is het dus eigenlijk al jarenlang normaal.

Ik ben het wel een beetje met je eens Marin dat je er geen groot onderwerp van moet maken. Maar aan de andere kant moet het dan wel een onderwerp zijn wat voorbij komt in het dagelijks leven. Volgens mij is het wat dat betreft bijvoorbeeld nog niet een onderwerp wat in kinderboeken veel besproken wordt (als het normaal zou zijn, dan zou het gewoon terloops voorbij komen idealiter gezien).

Wij proberen met onze kinderen te praten over deze onderwerpen, maar ook over discriminatie in het algemeen en ook over dat je dus soms in een positie zit dat je bevoorrecht bent ten opzichte van anderen. Niet door deze onderwerpen dagelijks aan te snijden of er een issue van te maken, maar door er met ze over te praten als het aan de orde komt, door te laten merken dat wij er open in staan en dat soort dingen.

Mijn middelste was een tijdje terug steeds aan het schelden met homo. Toen heb ik aan hem gevraagd of hij wist wat een homo eigenlijk was. Dat wist hij niet. Dus uitgelegd wat homoseksualiteit is. En dat het dus ook een beetje gek is om ermee te schelden, want het maakt toch niet uit of iemand een homo is. Nou dat vond hij eigenlijk ook wel en daarna heeft hij er nooit meer over gepraat.

En de oudste heeft een ‘die’ in de klas die aangesproken wil worden met ‘die’ en ‘hen’, we hebben het daar toen ook over gehad. En blijkbaar is dat op dit moment een thema, want ik kon er nog twee opnoemen die ze kenden (van school) en die onlangs hebben aangegeven non-binair te zijn.

Toen ze jonger waren kon vooral de oudste nog wel een stug doen over dat roze voor meisjes was en dat soort dingen. Maar ik geloof dat haar inmiddels wel duidelijk is dat het ons echt aan onze kont kan roesten wie welke kleur mooi vindt, als je maar bij jezelf blijft.

Wij hebben in onze omgeving niet heel veel personen uit de LHBTIQ+ groep, dat vind ik soms wel een gemis in de opvoeding, ik zou het graag wat meer voorleven. Maar goed, dat is nu eenmaal niet zo, dus houden wij het bij wat er wel op ons pad komt. En ja, dat houdt ook in dat verschillende vormen van liefde voorkomen in een boekje over seksuele voorlichting. Dat soort inclusie vinden wij heel belangrijk.

Onze jongste (gisteren 3 geworden), speelt het liefst met poppen, heeft een voorkeur voor roze, en draagt jurkjes. Wij zijn daar open in en laten dit toe. Doen er ook niet gek of lacherig over.

Ah nog gefeliciteerd. Heeft hij ook een pop gekregen voor z'n verjaardag?

Ik vind het haast overbodig in dit topic te noemen want vind roze zo gewoon normaal een kleur. M'n zoontjes lievelingskleur is ook roze. En paars. En heeft roze laarsjes met regenbogen omdat hij die het mooiste vond. Gisteren was er een jongetje die ze zag en toen heel hard zei dat roze lelijk was (waarvan ik toen dacht oké vind je het echt lelijk of is dit zo in gepraat?). Dat vond ik wel jammer voor zoontje. Maar ik denk oprecht dat hij niet weet dat roze 'voor meisjes' is dus het ging vast langs hem heen, behalve dat hij zei dat dat dus wel zijn lievelingskleur was.

Geen pop gekregen, die heeft hij genoeg. Wel veel andere "meiden" speelgoed.
Ja, ik vind het ook een prima kleur hoor, maar toch is het zo dat de twee oudere kinderen wel meekrijgen dat een jongetje natuurlijk roze niet mooi hoort te vinden. Wij kunnen er wel normaal over doen, en de kinderen vinden er niet zoveel van en doen net zo lekker mee, maar helaas is er wel een wereld buiten je eigen gezin.
En dat start bijvoorbeeld al met je eigen familie. Vooral de wat oudere generatie. Als ik met zoontje in een jurkje aankom dan is dat helaas vaak niet zonder opmerkingen. Ze beginnen het wat meer te accepteren, want ze zien gewoon hoe blij hij er mee is. Maar het is een proces.

Ik hoop doordat wij er zo normaal mogelijk over doen, dat het er voor zorgt dat deze generatie het straks ook echt normaal vindt.
Verandering start bij jezelf. Als er vragen komen dan leggen we ook echt wel uit dat het niet voor iedereen als normaal wordt gezien.

@boerenkool, mijn jongste is bijna zes en ook gek op roze /glitters/unicorns etc. Draagt graag rokjes ook. Vinden wij prima natuurlijk, en ook de omgeving is hier wel in meegegroeid. Als vriendjes van de oudste hier komen (9-10 jaar) complimenteren ze de jongste regelmatig met zijn mooie kleren/speelgoed. Men weet niet beter ook inmiddels. Soms zegt iemand wel dat iets niet voor jongens is, dan zegt hij: ik ben een jongen en ik vind het mooi. Dus. Haha probleem opgelost

Reageer later nog even op de oorspronkelijke vraag.

Ik vind dat er best nog expliciet over gesproken mag worden. Ze kennen in hun omgeving niemand maar ook in sprookjes, boekjes, films, enzovoorts is het eigenlijk allemaal traditioneel. Er is geen disney film bijvoorbeeld waarbij een prinses 2 moeders heeft of zelf trouwt met een meisje.
Wij lezen veel voor, bijvoorbeeld nu dolfje weerwolfje. Is er dan ook een mooi voorleesboek waarbij er dit onderwerp in verweven zit (dit kan net zo klein als dat dolfje een papa en een mama heeft.
Juist omdat het nog zo weinig voorkomt, vind ik dat het onze taak is als ouder om het te benoemen of juist iets te zoeken waar het in besproken wordt om het normaal te kunnen maken.
En mijn zoon vond roze heel lang mooi maar hij zit in groep 3 en nu is roze stom omdat de andere jongens dat zeggen. Ik vind het jammer dat ze zich nu al gaan vormen naar anderen en dat ze niet zichzelf durven te zijn.

Die boeken zijn er zeker. Je kunt eens naar een inclusieve boekhandel kijken (bijv Educulture Amsterdam heeft een website). De boeken “Het varkentje dat een lammetje is”, “Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wordt” en “Allemaal gezinnen” kun je bijvoorbeeld voorlezen, maar als je zoekt, is er echt wel meer. Op Instagram kun je eens kijken naar @inclusievekinderboekenclub (deze post heeft al best veel: https://www.instagram.com/p/CTAkgAhDJqy/?utm_medium=copy_link ).

Ik heb niet alles gelezen maar wat ik een goede tip vond, en nu toepas, is om het in je dagelijks taalgebruik en gesprekken te 'verweven'. Zo hadden we het pas over later als de oudste ooit uit huis zou gaan. Ik wilde automatisch zeggen 'dan ga je misschien samenwonen met je vriendin' maar maakte daar dus 'vriend of vriendin' van. Als simpel voorbeeld. Ik probeer nu dus geel bewust op te letten welke stereotypen er eigenlijk uit mijn eigen mond komen en hoe ik dat veel meer 'open' kan houden.

Verder ben ik zelf ook wel voorstander van diversiteit in de kinderboekenkast (gezien ik twee leesbeestjes heb). 'Het lammetje dat een varkentje is' vind ik briljant. Zelf hebben we ook 'Mijn schaduw is roze'. Maar er is veel meer te vinden.

Ja hoe jij het zegt, en Boerenkool ook, vind ik dus ook goed Klaproos. Dat vind ik normaliseren. Ik bedoelde ook niet dat een boek lezen erover slecht is, maar dan zou ik zelf liever een voorleesboek lezen waar de hoofdpersoon 'toevallig' er mee te maken krijgt dan een informatief boek. Dat maakt 't dan zo groot op de één of andere manier voor mijn gevoel. Maar in een boek over seksuele voorlichting hoort het er natuurlijk ook gewoon bij.

Ik ben zelf biseksueel (althans, ik weet het eigenlijk niet, maar vroeger viel ik wel op vrouwen) en ik zou dat zeker later willen vertellen aan m'n kinderen. Ik heb een coming out naar m'n ouders gedaan en ik zou wel willen laten merken hoe dat was voor mij. Maar daar zijn ze nu nog wel echt te jong voor.

Ik bedoelde ook niet dat een boek lezen erover slecht is, maar dan zou ik zelf liever een voorleesboek lezen waar de hoofdpersoon 'toevallig' er mee te maken krijgt dan een informatief boek. Dat maakt 't dan zo groot op de één of andere manier voor mijn gevoel.

Die boeken zijn er zeker. Heb je er al eens naar gekeken?

Ik persoonlijk nog niet maar je hebt hierboven hele mooie tips gegeven.

Oh ik kan zo boos worden om zulke wetten... paar jaar geleden heb ik een leerling gehad die zo worstelde met zichzelf, hij wilde liever een meisje zijn. Alles en iedereen ging er gewoon in mee en ze kwam na een tijdje tot zichzelf te zijn gekomen als meisje terug naar school. Er werd ook volkomen normaal op gereageerd door haar klasgenoten, heel mooi om te zien.

In mijn eigen omgeving zien we het weinig, dus ik grijp soms dingen wel aan om het erover te hebben. Onze jongste wil bijvoorbeeld ook vaak een staartje als ik er eentje maak bij de oudste. De oudste vond dat eerst maar gek, maar nu ik een paar keer benoemd heb dat iedereen een staart mag, zegt ze dat zelf ook. Is maar iets heel klein, maar zo hoop ik ze toch bij te brengen dat het allemaal normaal is.

Dat instagram account dat June tipt is echt heel leuk! Mijn dochter groeit op in een overwegend witte man/vrouw omgeving. Ik probeer er bij boekjes juist op te letten dat er personages van kleur en in andere relaties in zitten. Dat hoeft maar heel subtiel en daar heb je echt veel keuze in. Dan is het voor haar in ieder geval van kleins af aan niet vreemd.
Maar goed, daarmee ben je er natuurlijk nog langer niet. Er is ook een instagram account @deinstantpedagoog over antiracistisch opvoeden. Die vind ik ook echt heel nuttig. Dat gaat natuurlijk minder over LHTBIQ maar is net zo belangrijk.

Knap en mooi Boerenkool en Spencer dat jullie zo met je zoon omgaan. Ik zou heel graag willen zeggen dat ik natuurlijk hetzelfde zou doen, maar daar ben ik uiteindelijk niet zo zeker van als ik er echt voor zou komen te staan. En dat toont aan dat ik daarin zelf ook nog heel veel stappen te zetten heb.

Veel LHBTIQ+ ‘voorbeelden’ hebben we in de directe omgeving.

We proberen op onze taal te letten. Dus niet zeggen dat het bijzonder is dat een vriendin twee moeders en twee vaders heeft. Of dat het een beetje gek is dat de buurvrouw een mannenstem heeft.

Het is gewoon zo, omdat mensen zo zijn. En als je er een goede band mee hebt dan kan iets daarover aan hun vragen.

Daarnaast laten we een man of vrouw als partner keus in het midden. Net zoals mannen en vrouwen beroepen en traditionele rolverdeling.

Oef, confronterend topic, ik sta er nu eigenlijk pas bij stil hoe veel ik zelf heb geleerd van mensen die ik heb ontmoet, hoe ruimdenkend ik zelf ben (geworden), terwijl mijn oorspronkelijke omgeving (klein dorp) dat niet helemaal is. En dat ik dit dus actief moet en wil gaan doorgeven aan mijn dochter, terwijl het eigenlijk gewoon normaal zou moeten zijn. Vooral aan boord heb ik veel collega's gehad van alle vormen LHBTIQ, wellicht omdat ze in veel landen waar ze oorspronkelijk vandaan komen helemaal niet geaccepteerd worden en zich dus juist aan boord eindelijk vrij voelen en daarom blijven plakken. Maar ik kijk er dus echt niet meer van op als een mannelijke collega buiten werktijd om in vrouwenkleding loopt, of nagellak draagt, of Patricia genoemd wil worden. Of same sex couples, echt, ik kan me zooo niet voorstellen dat daar nog raar over gedaan wordt... Terwijl dat dus blijkbaar wel soms zo is :-( Sneu, en dat verdienen mensen niet. Ik zal dus zoveel mogelijk mijn steentje bijdragen aan een inclusieve opvoeding op alle vlakken, gelukkig heb ik een vrij diverse vrienden- en kennissenkring, en ik denk dat ik dochter sowieso maar zo spoedig mogelijk mee moet nemen op cruise