Welkom op Zeg maar Yes!

Oke, mijn man en ik denken al heel wat jaren over kinderen. Maar het begint wel echt serieuze vormen aan te nemen. Zo ben ik al bij de huisarts geweest ivm mijn medicatie en of dat een zwangerschap in de weg kan zitten etc.

Nu heb ik fibromyalgie en over het algemeen gaat het best goed. Maar ik ken nog zeker mijn moeilijkere momenten (zoals nu). Denk dat dat ongeveer een paar keer per jaar nu nog voor komt dat het echt even minder lekker gaat. Eigenlijk wel te overzien dus.

Maar ik leef nu een heel rustig leven. Als ik een slechte nacht heb door veel pijn, slaap ik uit. Mijn wekker staat nooit vroeger dan 8 uur, want dat gaat gewoon niet zo heel goed. En ik leef pas echt na 10 uur in de ochtend.
Een kind die komt gewoon natuurlijk. Op den duur moet hij/zij naar school en heb je ook echt te maken met een wekker. Ik krijg het in mijn hoofd gewoon niet bol gewerkt hoe ik dat moet doen...

Misschien dat er hier meiden zijn die ook een chronische ziekte hebben en een kinderwens of al kinderen hebben en mij hierin hun ervaring kunnen delen of zelfs tips hebben? Want ik kom er gewoon niet aan uit...

Alles vindt vanzelf zijn weg. En het is ook een kwestie van “wennen” uiteindelijk. Ik heb zelf fibromyalgie, maar slik niks aan medicatie oid omdat ik er geen baat bij had. Maar, even afkloppen, sinds zoon (&de hormonen van een zwangerschap) heb ik minder last ervan.

Ik heb mijn slechtere momenten, maar dat is met lange werkdagen (werk 28u, 6.30 opstaan) niet zo heel gek, dat hebben álle ouders denk ik wel.

Heel goed om erover na te denken en alles te bekijken sowieso.

Waar is je man in dit verhaal? Als jij meer slaap nodig hebt, zal hij (s ochtends) meer moeten doen?

Waar is je man in dit verhaal? Als jij meer slaap nodig hebt, zal hij (s ochtends) meer moeten doen?

Ik ben degene die thuis is en vanuit huis werkt. Dus voor mij voelt het meer als vanzelfsprekend dat het meer op mijn schouders rust. Misschien een ouderwetse gedachte vanuit vroeger ofzo toen mijn moeder ook altijd voor mij thuis was.

Edit: Oja moest er nog aan toevoegen dat ik nog niet uitgebreid met mijn man over deze 'angst' heb kunnen praten.

Alles vindt vanzelf zijn weg. En het is ook een kwestie van “wennen” uiteindelijk. Ik heb zelf fibromyalgie, maar slik niks aan medicatie oid omdat ik er geen baat bij had. Maar, even afkloppen, sinds zoon (&de hormonen van een zwangerschap) heb ik minder last ervan.

Ik heb mijn slechtere momenten, maar dat is met lange werkdagen (werk 28u, 6.30 opstaan) niet zo heel gek, dat hebben álle ouders denk ik wel.

Heel goed om erover na te denken en alles te bekijken sowieso.

Ja dat is ook wel zo. Misschien ben ik alles wel aan het overdenken inmiddels hoor.. Geen idee, maar nu het zo dichtbij komt, komt deze angst erg om de hoek kijken.

Ja eens met Blue Phone.
Ik slaap moeilijker en heb meer slaap nodig dan mijn vriend. Dat resulteert erin dat hij vaker de ochtend op zich neemt en ik langer kan slapen als ik dat nodig heb. Hij kan altijd wanneer en waar hij wil slapen, waardoor de impact van een slechte nacht op lange termijn op hem veel kleiner is.
Nou zijn wij beide niet op ons best in de ochtend en hielden we beide erg van uitslapen. Maar inmiddels vinden we het beide heerlijk (mits na redelijke nacht) om er s morgens met dochter uit te gaan. Hadden we beide van te voren nooit verwacht.

En mijn kind slaapt vaak tot 8u/half 9. Of ja is dan wel wakker maar blijft gewoon rustig in zijn bedje. Toen hij een baby was kreeg hij wel een nacht/ochtend voeding maar bleven we daarna ook altijd liggen. Hier haalt vriend nu zoon vaak uit bed en legt hem dan bij mij in bed, dan kan ik rustig wakker worden en krijgt hij al wat drinken van hem. Zet ik even de tv aan, prima hoor! Zou daar dan goede afspraken over maken, en liggen tijdens zijn dutjes helpt ook en hier deden we altijd allebei een weekendochtend zodat je nog een keer kon uitslapen.

Wat een lastige beslissing Agnes. Is dit de enige reden waarom jij/jullie twijfelen? Lijkt me ook goede reden hoor, goed om er zo over na te denken in elk geval want het is een hele beslissing. Het lastige is dat je natuurlijk van te voren niet weet wat voor impact het echt heeft. Het ene kind is het andere niet en je groeit er ook vanzelf in mee. En alles gaat met fases. De slapeloze nachten gaan ook voorbij, bij de één wat eerder dan de ander, en de ene heeft een heerlijk rustige peuter en de ander weer een hele drukke (en meer weet ik zelf ook nog niet van de andere fases haha). Dat soort fases kunnen heel heftig en lang lijken als je er middenin zit, maar uiteindelijk gaat het allemaal over.

Ik herken wel een beetje wat je schrijft. Ik heb geen vastgestelde fibromyalgie oid maar wel een vrij laag energiepeil. Bij m'n eerste kindje die eerste maanden was het echt allemaal prima te doen. Ik gaf hem een vroege ochtendvoeding en kon dan bijv vaak echt nog wel in bed blijven liggen met hem (naast me) tot een uurtje of 9. En dat werd vanzelf meer een ritme door de loop van de tijd heen. Nu met twee is het natuurlijk veel strakker plannen maar intussen heb ik daar ook wel handigheid in.
Maar iets waar ik me wel oprecht in heb vergist is: Tijd met je kindje is echt níet hetzelfde als tijd voor jezelf alleen. Ik heb echt heel veel behoefte aan tijd voor mezelf, niet alleen omdat ik er van geniet maar ook om mijn batterijtje op te laden Als ik 'gewoon' een ochtendje even wat errands run (boodschappen, beetje wandelen of met de auto door de winkelstraat etc) voel ik me daarna echt moe, pijn van de vermoeidheid soms en dan moet ik echt even tot rust komen thuis, maar op dat moment komt m'n zoontje alweer thuis en is er weinig rust meer bij. In de loop van de dag voel ik me dan echt leeg lopen en met een kind naast/bij/met me, lukt dat opladen gewoon niet echt zo goed. Ik voel me momenteel ook echt gedrained en hoewel ik nu wel even op de laptop zit om dit berichtje te typen moet ik constant aandacht geven aan de één, dan aan de ander. Dat getetter de hele dag tegen me aan verdraag ik echt niet altijd even goed en vind ik echt zwaar, dat heb ik echt onderschat en geeft een bepaalde vermoeidheid die ik niet goed kan uitleggen. Eén van de gevolgen daarvan is dat ik heel slecht tegen geluid kan tegenwoordig.
Misschien niet helemaal wat je wilt horen, maar ik denk je vermoeidheid die echt pijn doet wel te herkennen deels en ik vind dat in elk geval echt wel pittig met een kind, zeker als je thuis bent. Oh en je schreef over thuiswerken, nou is dat natuurlijk in de afgelopen tijd veel normaler geworden met kinderen op de achtergrond, maar mijn ervaring was dat het echt heel lastig was om écht thuis te kunnen werken met een kind erbij. Als kleine baby ging dat nog wel maar daarna werd het echt te lastig en is één van de redenen dat ik gestopt ben. Als je jezelf serieus wilt nemen in je werk, zou ik serieus overwegen om wel opvang te regelen voor een kindje, zodat je duidelijke afbakening tussen werk en privé hebt.(tuurlijk kan je her en der wat thuiswerken met een kind erbij maar zoals ik het deed zou ik je niet aanraden).

Maar goed, ik wil je zeker niet afschrikken en het belangrijkste dat ik je mee wil geven is dat je er echt wel in groeit en bovendien ben je inderdaad met z'n tweeen. Ik ben ook veelal in mijn eentje overdag met de kinderen omdat wij nou eenmaal voor die constructie hebben gekozen, maar dat betekent niet dat ik het alleen doe. Het zijn onze kinderen samen en sowieso overleggen we en praten we veel daarover.

Ik zou sowieso beginnen om dit alles met je man te bespreken. Hij kent jou natuurlijk goed en weet hoe je bent. Lijkt me dat je daar echt wel samen over kunt praten. En samen kom je uiteindelijk ook wel echt tot een ritme wat werkt voor jullie. Nogmaals, daar groei je ook écht wel in.

Ik vind t echt goed dat je hier bewust over nadenkt!

Geen ervaring dus kan je niet gerust stellen, maar ja de kans is best groot dat er slechte nachten tussenzitten en/of je kind heel vroeg wakker is. Dus ik zou dan zeker met je vriend bespreken hoe hij dit voor zich ziet en of hij dit deels zou kunnen opvangen (ook al werkt hij buitenshuis). Als het door jouw ziekte geen optie is dit structureel te doen is het echt fijn om daar vooraf al andere afspraken over te maken. En valt het in de praktijk mee dan kun je altijd nog aanpassen!

Oh ja wat ik ook nog wilde zeggen: Ik ervaar en ik hoor dat ook van anderen, die newborn fase met gebroken nachten wel echt anders dan andere gebroken nachten. Je zit toch (zeker als je borstvoeding geeft) in een soort hormonale roes en hoewel het vaak juist nachten achter elkaar is, voelt het als minder vermoeiend dan bijv eens in de zoveel tijd een slechte nacht met een ouder kindje. Op de één of andere manier vind ik dat veel vermoeiender.

Ik ben chronisch vermoeid en heb hierdoor ook wel getwijfeld in hoeverre ik het moederschap aan zou kunnen. Onze afweging was uiteindelijk dat kinderen vooral behoefte hebben aan liefde en aandacht en dat ik dat wél kon bieden. Het was en is uiteindelijk zeker zwaar (twee hele slechte slapers met wie ik zo goed als alle nachten deed en een kind met autisme), maar wel te doen met compassie naar mezelf toe en een goede rollenverdeling tussen mij en mijn man.

Goed idee om hier uitgebreid over te praten samen.

Dankje Marin en LG voor jullie eerlijke verhaal. Ondanks dat het overal verschilt helpt het me wel om te relativeren... We willen dit uiteraard bespreken, ik had het alleen even kort laten vallen.

Ook heel mooi wat je zegt LG, daar heb je zeker een punt. Denk dat je daarin inderdaad een goede verdeling moet maken.

Marin, ja ik zou sowieso wel opvang willen dan voor de kleine. Ook voor de sociale ontwikkeling dat hij/zij met anderen leert te zijn maar ook dat ik tijd heb om op te laden of te werken.

Ik ben voor meer dan de helft afgekeurd door de behandelingen die ik gehad heb tegen borstkanker. Het betekent in m'n dagelijkse leven dat ik sneller moe ben, soms veel pijn heb en vooral mijn concentratie heel slecht is. Ook ik heb zeker getwijfeld of ik het moederschap wel aan zou kunnen. Hierover hebben we samen veel gepraat. En ik moet zeggen dat het me enorm mee valt, tuurlijk heb ik het wel eens zwaar en doet mijn man best veel als ik het vergelijk met andere vaders om mij heen (denk dat we al met al echt 50/50 doen). En hij helpt me altijd uit de brand als ik aangeef dat het niet lukt. We hebben van te voren ook afgesproken dat als het op een bepaald punt niet zou lukken daar vast wel weer een oplossing voor zou komen. Zo gaat onze zoon in de schoolvakanties altijd wel zijn normale dagen naar de opvang ondanks dat ik dan ook vrij ben. Ik heb die dagen écht even nodig om bij te tanken.

Mijn situatie is wel wat anders dan die van jou. Ik heb een lichamelijke beperking waardoor ik moeilijk loop en mn rechterkant (bijna) niet kan gebruiken. Ik kan niet alles met dochter. En mijn energielevel is ook niet zo hoog als iemand anders.

Ik heb vooraf ook enorm getwijfeld. Dankzij gesprekken met mijn man zijn we eruit gekomen dat we dit toch wel erg graag wilden. Mijn man neemt de “zwaardere” dingen voor zijn rekening. Des te ouder dochter is des te makkelijker het voor mij is geworden. En dochter voelde van jongs af aan dat het mij wat “lastiger” afging. Als ik haar verschoonde of aankleedde was ze altijd veel rustiger dan bij mn man.

Ik vind het heel goed dat je er goed over nadenkt. Je moet echt heel goed samen bespreken wat je van elkaar kunt verwachten. Veel kinderen slapen best goed maar er zijn ook kinderen die jaren slecht slapen en dan moet je het wel aankunnen. Je weet vantevoren gewoon niet of je kind een goede slaper zal zijn of makkelijk zijn zijn in het dagelijks leven.

Ik herken me heel erg in je twijfel. Heb een andere beperking dan jij, maar in hetzelfde "straatje". De wens is onwijs groot, maar de twijfel ook steeds meer. Kan ik dit wel aan? Ook omdat ik bekend ben met depressies en m'n kind een betere jeugd zou willen geven dan ik zelf heb gehad.

Heb wel eens op een neefje gepast en dan na 4 uur helemaal op. Maar dat is niet je eigen kind. Toch een goede oefening.

Lastof keuzes, maar goed dat je er zo over nadenkt en inderdaad belangrijk het met je man te delen. Jullie vinden zelf vast een weg samen als je er wel voor gaat.

Wat fijn al deze eerlijke verhalen <3 En ook fijn dat het dus niet gek is dat ik er zo veel over nadenk.
Gisteren had ik een wat minder goede dag (eigenlijk al de hele week dat het niet zo lekker gaat) en een vriendin kwam langs met haar 2 jarige dochtertje. Toch kunnen ervaren dat het wel mogelijk is. En tuurlijk is je eigen kind anders. Maar ik voelde me niet slechter (wat ik wel dacht/bang voor was).

Met wat je omschrijft lijkt een groot gezin (3+) me best lastig, maar over het algemeen begin je er met eentje.

Ik heb twee uitslaapkinderen. Vanochtend ging mijn vriend om kwart over 8 met de oudste naar beneden, ik een kwartier later wakker. Doordeweeks gaat de wekker om 07.30, 4x peuterspeelzaal en 1x peutergym. Als ik moe ben ga ik vroeg naar bed.

Een baby kun je veel mee knuffelen. Ik heb nog nooit zoveel genetflixt als de eerste half jaren van de kinderen. Beide kinderen hebben ook lang bij me op de kamer geleden (oudste 17 maanden, jongste nog steeds), dus ik hoefde er niet uit. Wat Marin zegt, je zit in een hormonale roes. De jongste kwam tot heel recent 2x per nacht. Borst erin en een kwartier later sliepen we verder.
Kleintjes slapen een hoop en daar kun je in meegaan. Als ze ouder zijn trekken ze vaak een nacht van een uur of 12 door.

Dat er meer op jou terecht zou komen omdat je thuis werkt vind ik niet helemaal redelijk. Thuis kom je amper aan werken toe met zo'n kleintje. Misschien het eerste half jaar nog wel, maar daarna willen ze ook op toetsen rammen, overal aanzitten en krijg je elke minuut een vraag.

Wat goed dat je er zo over nadenkt. Ik snap de twijfel wel en het is fijn als je je van te voren in ieder geval kunt bedenken dat dingen niet altijd gaan kunnen. Heb je omgeving die hier in mee kan denken of je opvangen mocht dat nodig zijn? En de ene dag is de andere dag niet.

Ik ben ziek geworden na het krijgen van de 3e. En ik vind het met tijd en wijlen erg zwaar. Er zijn weken dat ik bijna niks meer kan, en er zijn weken dat het bijna zoals normaal is. De weken waarin ik alles kan probeer ik goed te benutten. Dan komt het huis in orde, heb ik veel tijd voor de kinderen, kan ik van alles voor mijn man en gaat werken erbij ook prima.
Maar ik had bijvoorbeeld een paar weken geleden een week waarin niks meer oke ging. Pijn in het lichaam, zo moe dat ik bijna niet overeind kon komen, allergische aanvallen, ineens weer enorme bloedarmoede, flauwvallen. En in die week voel ik me zo slecht dat ik de kinderen echt niet aan kan. Dan hoeven ze maar 1 gilletje te geven of ik ben overprikkelt. Kan ook echt niet tegen te veel herrie. Nou, probeer die herrie maar eens te onderdrukken met 3 kinderen.
Als hier een dag of nacht anders loopt dan anders ben ik ook flink ontregelt. Er zijn momenten dat ik met mijn vingers in de oren sta om het niet te hoeven horen. En er zijn ook momenten dat ik wat dat betreft alles aan kan. En niks te veel is.

Als ik dit had geweten van te voren had ik zeker niet voor 3 kinderen gegaan. Misschien niet eens voor 1. Omdat ik mezelf op die slechte momenten geen leuke moeder vindt. Maar uiteindelijk loopt het allemaal wel en gaat het zoals het komt. En denk ik niet dat de kinderen er iets aan overhouden.

Ik heb ook heel weinig energie. Helaas kregen wij een huil/krijs baby 11 maanden lang die 4 uur per dag sliep in totaal. Mijn man is echt mijn held geweest toen. Ik kreeg psychoses van het gekrijs, de stress en slaapgebrek en mijn man heeft 11 maanden op de bank geslapen met zoon in wieg ernaast, zodat ik paar uren achter elkaar kon slapen. Hij werkte het minimale en werd teruggezet op nul uren contact dus we hadden het financieel ook zwaar. Hij was zo moe dat hij auto-ongeluk veroorzaakt heeft (alleen bilkschade gelukkig). Na 11 maanden ging het beter. Wij moeten alles met zijn 2en doen want geen familie hier. Eerlijk is eerlijk: ik wilde geen opvang voor zijn 3e jaar ivm taalinput, daar zat natuurlijk wel een keuze. We proberen nu voor een tweede alleen maar omdat we graag broertje of zusje voor R willen. Niet omdat we zelf heel enthousiast zijn.

Mijn grootste tip is dan ook: zet alle hulptroepen in die je hebt. Iedereen die even kan wandelen of kan helpen koken - zet die in. Zorg dat na de geboorte niet alles ook op jou terecht komt (zowel man als ik vinden werk zoveel minder vermoeiend dan voor kind zorgen). Ik had het niet gekund zonder mijn man in elk geval.

Heb jij nog altijd weinig energie door het trauma met je zoontje? Of had je altijd al weinig energie en kreeg je toen je kindje? Begreep ik niet helemaal uit je bericht. En zo kom je echt niet over zeg, complimenten dat je zo'n bezig baasje bent! Al herken ik dat ook wel, bezig zijn neemt niet alleen maar geeft ook energie.

Nee, ik heb altijd al heel weinig energie gehad. Op zich is dit niet veranderd door zoon.
Maar ik heb ook wel intens leven met studie en werk nu natuurlijk. Ik ben gewoon heel dankbaar dat ik man heb, zonder hem had ik nooit aan kinderen durven beginnen, vanwege de lage energie.

Ja snap ik dat je daar dankbaar voor bent!

Dankjulliewel voor de nuttige tips. Ik heb wel een goede achterban voor als het minder goed gaat gelukkig. Mijn ouders wonen een dorpje verderop en mijn schoonfamilie een stad hier ook vlakbij.
Daarvan weet ik 100% zeker dat die willen bijspringen als dat nodig is.

Jullie hebben me echt weten gerust te stellen, maar wel realistisch. Echt heel fijn! ❤️

Oh ja wat ik ook nog wilde zeggen: Ik ervaar en ik hoor dat ook van anderen, die newborn fase met gebroken nachten wel echt anders dan andere gebroken nachten. Je zit toch (zeker als je borstvoeding geeft) in een soort hormonale roes en hoewel het vaak juist nachten achter elkaar is, voelt het als minder vermoeiend dan bijv eens in de zoveel tijd een slechte nacht met een ouder kindje. Op de één of andere manier vind ik dat veel vermoeiender.

Ja dit is zo waar. 1,5 jaar niet langer dan een paar uur achter elkaar slapen ging beter dan als er nu een kind spookt ‘s nachts!