Welkom op Zeg maar Yes!

Hoe doe jij dat? Op gevoel, hetzelfde als jouw opvoeding of heb je je ingelezen/houd je een methode aan?

Wat uit jouw opvoeding ben je blij mee/neem je graag mee?
Wat uit jouw opvoeding heb je gemist/had je graag anders gezien? En doe je zelf dus anders bij jouw kinderen.

Ik doe alles op mijn gevoel en kijk heel erg naar mijn kind wat handig in situaties. Zo deden mijn ouders, zover ik me dat kan herinneren, ook.

Wij voeden op gevoel op. We willen natuurlijk onze kinderen hetzelfde meegeven, maar toch merken we nu al dat we bij de kinderen ook anders opvoeden/met situaties omgaan. Wat bij kind 1 werkt, werkt voor kind 2 absoluut niet.
Bijvoorbeeld, als dochter over de rooie gaat, hoef ik echt niet in haar buurt te komen en laat ik haar uitrazen, terwijl ik bij zoon veel meer bereik door hem bij me te pakken en een knuffel te geven.
De regels voor de kinderen zijn wel hetzelfde hoor. En ik vind het heel belangrijk om consequent met regels om te gaan. Niet altijd even makkelijk.

Ik denk dat ik niet heel erg anders wil voeden dan mijn ouders (moeder en stiefvader) deden.

Lastig om daar zo snel een antwoord op te hebben. Maar ik denk op gevoel, normen en waarde die we van huis mee gekregen hebben en ook deels uit boeken. Ik ben heel benieuwd naar het boek: ‘ het boek waarvan je wou dat je ouders het gelezen hadden’

We (vriend en ik) vinden het heel belangrijk dat we een team samen zijn en dat we de zelfde standpunten hebben voor bepaalde situaties.
We worden nogal uitgetest voor onze peuter, hier proberen we duidelijk in te zijn en dat werp gelukkig zijn vruchten af.

Leuk om over na te denken ik doe veel op gevoel (als in: vaak doe ik maar wat 😉 en dat is dan zo gegroeid omdat het werkte). Helaas soms ook juist wel te weinig op basis van verstand, als ik soms te snel uit m’n slof schiet. Daar zou ik nog wel aan kunnen werken en daar probeer ik me ook bewuster van te zijn. Ik kan bijv best wel snauwen als ik iets voor de zoveelste keer moet zeggen, en dan zie ik soms dat T het bijv echt nog niet doorhad dat het menens was.

Vriend en ik hebben het wel veel over de opvoeding en zijn het gelukkig over het algemeen goed met elkaar eens. Ik neem ook weleens tips die ik lees (hier of elders) over. Ik sta wel overal voor open zeg maar, om te kijken of iets leuker of beter kan.

Van mijn ouders heb ik bijna nooit gehoord dat ze van me hielden vroeger, hoewel ik dat wel voelde hoor. iig zeggen wij dat wel heel veel tegen de kinderen en vind ik het heel belangrijk dat zij dat bewust en onbewust voelen. Ook een verschil met vroeger is denk ik dat de kinderen meer een ‘gesprekspartner’ zijn, meer gelijkwaardig aan ons. We nemen ze waar mogelijk mee in plannen, ideeen of gesprekken die we voeren. Ze voelen zich veel meer gehoord denk ik dan hoe ik dat vroeger ervaarde.

Moeilijk om zo te bedenken! Er komt vast nog meer als ik andere reacties lees

Ik ben pedagoog en kinderpsycholoog (alhoewel: laatste heb ik gestudeerd maar nooit in gewerkt). Veel dingen pas ik toe die ik daar geleerd heb. Eigenlijk voelt het als een natuurlijke jas, omdat ik altijd met kinderen heb gewerkt. Ik merk wel dat het wat afwijkt van de 2020 norm, zo ben ik streng in suikerinname, scherm tijd en andere normen en waarden. We wonen ook in Oz en hier zijn de scholen heeeeeel erg anders. Uniform, maar ook qua respect. Wat ik ervan vind is lastig, ik zou graag willen dat Nederland en Oz samengevoegd en gedeeld door 2 zou kunnen.
Verder heel veel gevoel. Man en ik praten ook veel over de opvoeding, dat vind ik fijn, dat op 1 lijn zitten. We voeden ook strikt tweetalig op en bieden een derde taal aan.
Als ik samenvattend de opvoedstijl zou moeten omschrijven zou ik ‘bewust opvoeden’ kiezen. Niet te streng, niet te los, niet vanuit de boekjes maar ook niet compleet vanuit gevoel. Maar wel bewust. Zoiets.

Oh en bedenk me net dat ik ook met respect opvoed, hij is een eigen persoon en wil graag dat hij dat ook ontwikkelt. En dat hij geeft om anderen.

Ik kom uit een gezin met een verstandelijk gehandicapt zusje waar alle aandacht naar uit ging omdat ze binnen 6 jaar zou sterven. Omdat ouders niet wilden dat ik enigst kind zou blijven hebben ze me nog een zusje gegeven, die bleek echter voor alles allergisch en dus ook constant in het ziekenhuis. Oudste zus leeft nu nog steeds maar ik heb weinig aandacht gehad vroeger, dat heb ik echt gemist. Verder had mijn moeder psychische problemen en ouders non stop ruzie. Die onveiligheid wil ik niet dat zoon ooit meemaakt. Man komt uit Arabisch vluchteling gezin, waar ze erge armoede hebben meegemaakt en zijn vader teruggegaan is naar Irak om daar te helpen opbouwen. Die miste zijn vader opeens. Dus is hij nu veel thuis, wil graag dat zoon zijn vader goed kent. We compenseren dus wel veel van vroeger.

Ik kan me vinden in de omschrijving van Marsy over "bewust opvoeden". Ik ben erg bezig met hoe hij zelf is, hoe hij ontwikkeld en hoe ik hem kan stimuleren. Natuurlijk gaat veel op gevoel, maar ik ben wel erg bewust wat ik doe en zeg. Ook heeft hij een montesorri kamer en "mag" hij veel. Hij helpt mij ook veel mee, en ook al kan hij dat op deze leeftijd natuurlijk niet goed, vind hij het geweldig en is het vaak een grote troep. We lachen veel en ik ben ook bewust hoe veel schermtijd er is, hoeveel speelgoed, wat hij doet. Ook ben ik meer thuis nu ik moeder ben om bij hem te zijn. We voeden ook positief op en gebruiken zo min mogelijk het woord nee. En we doen aan samen slapen. Daar doe ik ook totaal niet moeilijk over en we liggen vaak knuffelen in bed hierdoor.

Zelf ben ik ook best los opgevoed en mijn vriend erg vrij. Maar mijn ouders deden veel op gevoel, niet zo bewust als nu. Ze houden wel echt rekening met hoe ik het graag zie, daar ben ik erg blij mee.

Ik doe het meeste op gevoel, kan me ook heel goed verplaatsen in de kinderen en weet vaak nog hoe ik zelf bepaalde situaties ervoer en probeer dan van daaruit te reageren. Mijn man is veel strenger en we vinden het best moeilijk om daar een goede balans in te vinden. Ik ben niet tegen regels, maar kan ook best 'onderhandelen' over bepaalde dingen of eens iets door de vingers zien (pick your battles). Mijn man vindt dat dus zwak en maakt van alles een principekwestie, waardoor er heel vaak strubbelingen zijn tussen hem en de kinderen.
Dat speelt eigenlijk pas nu ze ouder zijn. Ik merk dat ik wat soepeler ben en probeer hem vaak te overtuigen het wat meer vanuit hun standpunt te bekijken. Ik laat heus niet alles toe, maar zo strak vasthouden aan bepaalde principes is niet aan mij besteed ;-) Ik voed op zoals mijn eigen ouders mij ook opgevoed hebben, al wordt er hier wel veel meer geknuffeld dan bij ons thuis vroeger.

Lastige vraag wel, waar ik zelf ook veel mee bezig ben.

Ik merk de laatste tijd toch wel dat ik verander daarin en dus meer m'n gevoel volg en meer kijk naar wat werkt bij mijn kind, omdat hij natuurlijk ook verandert en we elkaar beter leren kennen. Ik was altijd meer van het wat strengere, autoritatieve opvoeding (dat is niet hetzelfde als autoritair). Dat wil zeggen: Duidelijke regels maar wel met veel begrip. Nog steeds klopt dat wel, maar ik merk wel dat ik minder streng ben dan ik in eerste instantie was. Ik weet gewoon veel beter hoe hij op dingen reageert, en misschien is dat slecht hoor en niet consequent, maar ik heb geen zin om tienduizend keer per dag een krijsend kind op de grond te hebben liggen en dus ben ik wat makkelijker geworden. Natuurlijk zijn er grenzen en sommige dingen mogen écht niet, maar andere dingen mogen weer wat makkelijker. Als ik iets heb geleerd in de afgelopen 3,5 jaar is dat kindjes geen robots zijn die wel eventjes doen wat je zegt. Ze hebben allemaal hun eigen gebruiksaanwijzing. En sinds ik opvoed met die gedachte wat meer in m'n hoofd, gaat het met zoontje en z'n buien ook een stuk beter. Niet persé dat hij constant z'n zin krijgt, maar de wisselwerking tussen ons is wel beter (en scheelt ook dat hij hopelijk bijna de peuterfase uit is en zelf wat beter in z'n kleutervelletje zal zitten). Hij voelt zich denk ik beter begrepen en ik ben niet 12 uur lang politie aan het spelen.

Het allerleukste vind ik dat we samen heel veel praten en ontdekken. In mijn onderschrift hier stond een tijd lang let's discover the world together en dat is inderdaad wel een beetje het credo van mijn opvoeding. Niet alleen willen we hem (waar ik hem schrijf bedoel ik uiteraard beide kinderen maar M is nu nog zo klein) graag de wereld laten zien dmv reizen, maar ook alles leren en ontdekken. Beetje wat Marsy en Tabbie ook schrijven, dat bewuste. We praten eigenlijk heel veel samen. Hij stelt veel vragen en ik leg veel uit. Daardoor heeft hij volgens mij best een grote kennis al van dingen, hij heeft veel interesse in hoe dingen werken en waarom dingen zo zijn (hoort ook wel bij de leeftijd). Dan hebben we hele gesprekken over hoe de dag en de nacht werken of bekijken we alle verkeersborden op straat, dat soort dingen. Ik heb geen idee wat de verhouding hiervan is tot andere leeftijdsgenootjes en daar gaat het me ook niet echt om, maar ik heb zelf het idee dat hij zich daardoor goed ontwikkelt qua kennis en taal. Dat laatste vind ik natuurlijk ook erg leuk en belangrijk. Ik vind het heerlijk om met hem te kletsen en hem mooie zinsconsructies te horen maken of mooie woorden te gebruiken.

Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik ben opgevoed. Consequent en liefdevol omvat het het beste denk ik.

Ik kom uit een gezin met een verstandelijk gehandicapt zusje waar alle aandacht naar uit ging omdat ze binnen 6 jaar zou sterven. Omdat ouders niet wilden dat ik enigst kind zou blijven hebben ze me nog een zusje gegeven, die bleek echter voor alles allergisch en dus ook constant in het ziekenhuis. Oudste zus leeft nu nog steeds maar ik heb weinig aandacht gehad vroeger, dat heb ik echt gemist.

Dit hoor ik heel vaak over kinderen met een broer of zus met een beperking dus daar ben ik echt heel alert op, ik vind het heel belangrijk dat Y alle aandacht krijgt, dat ze altijd hulp krijgt als ze hulp nodig heeft, dat we apart met haar dingen ondernemen, eigenlijk dat ze gewoon helemaal niks tekort komt. Daar ben ik heel streng in naar mezelf toe, soms een beetje te streng misschien.

Het belangrijkste in de opvoeding vind ik dat ze zichzelf durft te zijn, vriendelijk en respectvol met anderen omgaat, zelfvertrouwen heeft, haar sterke punten ontwikkelt, maar ook dat ze leert ervoor te werken als ze iets graag wil (of gewoon als iets moet gebeuren, zoals voor school).

Bij E is het altijd heel erg ontdekken wat het beste werkt, maar ik heb het idee dat we dat met elkaar, wij en zijn begeleiding op het KDC, heel goed doen. Ik vind het bij hem heel belangrijk dat we hem onvoorwaardelijk accepteren zoals hij is, maar tegelijkertijd hem stimuleren om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. En daar dan een balans in zoeken.

Ik doe het meeste op gevoel, kan me ook heel goed verplaatsen in de kinderen en weet vaak nog hoe ik zelf bepaalde situaties ervoer en probeer dan van daaruit te reageren. Mijn man is veel strenger en we vinden het best moeilijk om daar een goede balans in te vinden. Ik ben niet tegen regels, maar kan ook best 'onderhandelen' over bepaalde dingen of eens iets door de vingers zien (pick your battles). Mijn man vindt dat dus zwak en maakt van alles een principekwestie, waardoor er heel vaak strubbelingen zijn tussen hem en de kinderen.
Dat speelt eigenlijk pas nu ze ouder zijn. Ik merk dat ik wat soepeler ben en probeer hem vaak te overtuigen het wat meer vanuit hun standpunt te bekijken. Ik laat heus niet alles toe, maar zo strak vasthouden aan bepaalde principes is niet aan mij besteed ;-) Ik voed op zoals mijn eigen ouders mij ook opgevoed hebben, al wordt er hier wel veel meer geknuffeld dan bij ons thuis vroeger.

Oké, ik kan me een hoop typewerk besparen. Hier vrijwel exact dit.

Ik doe de opvoeding op gevoel, heb er niet voor gestudeerd en lees me ook niet bewust in.

Voor mijn gevoel is onze opvoeding vrij ‘normaal’, zoals we zelf ook zijn opgevoed. Prettig, warm, maar met ‘regels’.

We lachen veel, spelen samen, en als hij iets -meestal echt wel bewust- uithaalt wat me niet zint dan wordt ik heus wel boos en hoort hij nee. Is ie even een minuut boos maar dan is het weer over. Tv kijken interesseert hem nog niet dus daar hoef ik nog niet op te letten.

Enige wat ik probeer bewust te doen is hem z’n gang laten gaan en niet te snel ingrijpen als hij iets engs doet, of iets vies maakt in z’n spel.

Leuk om te lezen! Veel handelen wel op gevoel.

Ik ben zelf pedagoog en werk al vele jaren met kinderen dus heb wel wat kennis en ervaring. Toch handel ik ook veel uit gevoel denk ik.

Ik ben zelf redelijk vrij opgevoed en doe dat nu ook bij mijn zoon. Zolang hij geen gevaarlijke/onverstandige dingen doet of mensen beledigt/pijn doet of dingen stuk maakt mag hij vrij veel. Hij mag ook veel zelf ontdekken i.p.v. dat ik het hem al verbied of afpak. Ik geef hem veel ruimte en vrijheid, mijn vriend soms wat minder. Zo laat ik hem bijv zelf zijn brood smeren ook al kan hij dat helemaal niet of eet hij alleen maar de boter op of mag hij zelf de trap op en af. Mijn vriend tilt hem bijvoorbeeld vaak de trap af omdat hij daar geen geduld voor heeft. Hij is ook wat strikter opgevoed en probeert dat nu wat meer los te laten omdat hij ziet dat zoon het er goed op doet en hij soms ook niet snapte waarom dingen niet mochten. Maar anderzijds vind hij het soms ook te vrij en heeft hij dan het idee dat zoon denkt dat hij alles mag van mij. Daar hebben we het dan wel samen over. Ik word niet snel boos en heb engelengeduld, maar als hij iets doet wat niet mag gebeurd het ook niet. Daar hoef ik niet boos voor te worden. We zijn ook van het praten en uitleggen en hij lijkt het daar al goed op te doen, ik zie hem dan ook echt nadenken en verwerken. Hij mag altijd overal aan meehelpen (bijna altijd). Als hij boos of verdrietig is erken ik zijn gevoel en is het vaak snel over. Hij is ook vrij zelden boos of verdrietig want hij wordt vrijwel altijd gezien en gehoord. Verder denk ik dat kinderen het meeste leren van het goede voorbeeld i.p.v. ‘afdwingen’. Bijvoorbeeld samen dankjewel zeggen als hij een cadeautje krijgt i.p.v. van hem verlangen dat hij het zegt terwijl hij het spannend vindt. Als hij wel zijn peuter streken heeft en ik ben moe verlies ik ook weleens mijn geduld hoor maar dat vind ik altijd niet leuk van mezelf en dat maak ik dan ook weer goed met hem. Soms laat ik zijn streken ook verdwijnen door hem even goed te kietelen of een beetje te stoeien. Of ik imiteer zijn gedrag, dan moet hij vaak lachen en zit er gewoon iets in de weg. Wij brengen ook veel tijd samen door, ik kan ook echt met hem mee spelen, over de grond kruipen, hutten bouwen, fantasiespel of samen puzzelen of tekenen. Daar geniet hij echt van. We hebben een vast ritme met rituelen en dat vind hij prettig.

Wat ik nog wel lastig vind (lees het nu bij Marsy) ik was altijd vrij streng op zijn voeding maar ben hier veel losser in geworden. Onder het mom van: hij mag alles maar met mate. Soms voel ik me nog wel een slechte ouder als ik hem pepernoten geef of een boterham met kaas/smeerkaas of hagelslag. En schermtijd, hij kijkt in de ochtend en avond televisie, ik denk wel een uurtje bij elkaar. Dat is dan even zijn (en ons) rustmoment. Maar ik vind dat wel vrij veel eigenlijk.

Wat ik zelf graag anders wil is meer knuffels. Ik herinner me als kind veel knuffels en liefde maar als puber/volwassenen gaat dat wat ongemakkelijk. Ik knuffel en kus mijn kind nu helemaal plat maar ben er bang voor dat dat minder wordt als hij ouder wordt of het zelf niet meer wil. Stom hè? Ik weet zelf ook niet waar/wanneer dat is mis gegaan, weet wel dat mijn moeder thuis ook niet veel geknuffeld is, ik heb me wel altijd heel geliefd gevoeld maar dat uitte zich niet per se in lichamelijk contact denk ik (op latere leeftijd).

Met name op gevoel. Heb ook wel dingen over opvoeding gelezen, maar hang niet religieus een bepaalde stroming aan. Zal het dichtst bij onvoorwaardelijk ouderschap liggen denk ik. Vind niet dat we heel streng zijn (straffen doen we niet aan bv.), maar wel ontzettend consequent en verder geloven we dat je kinderen niet kunt verwennen met liefde en aandacht.

Eigenlijk is er weinig wat ik uit mijn eigen opvoeding toepas bij mijn kinderen. Alleen de toewijding die mijn moeder voor de scheiding voor mij had als ik vroeger ziek was is me bijgebleven als positief en heb ik in het algemeen ook voor mijn kinderen.

Wat ik zelf heel erg heb gemist is ruimte voor eerlijkheid naar mijn ouders toe en het gevoel dat zij er onvoorwaardelijk voor mij waren, in ieder geval na hun scheiding toen ik acht was. Daarna nam bij beiden de nieuwe partner mijn opvoeding over en hebben en moest ik constant op mijn hoede zijn om niks ‘verkeerd’ te doen. Dus bij mijn eigen kinderen hoop ik echt te bereiken dat ze altijd bij ons terechtkunnen, wat er ook gebeurt.

Ik vind het bij hem heel belangrijk dat we hem onvoorwaardelijk accepteren zoals hij is, maar tegelijkertijd hem stimuleren om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen. En daar dan een balans in zoeken.

Dit herken ik heel erg bij mijn oudste, is ook hoe wij erin staan en een zoektocht die nooit ophoudt. Proberen daarnaast ook bewust te zijn van de impact die het heeft op onze neurotypische jongste en doen ook veel dingen één op één of waar mogelijk hij met alleen ons als ouders, alhoewel die laatste helaas praktisch voorlopig heel moeilijk op te lossen valt.

Mooi LG.

Wat ik nog wil toevoegen is dat mijn ouders ook hun fouten/tekortkomingen konden toegeven. Dat vind ik ook wel sterk en heb ik het weleens met vriendinnen over gehad van wie de ouders dat niet konden.

Wat ik zelf graag anders wil is meer knuffels. Ik herinner me als kind veel knuffels en liefde maar als puber/volwassenen gaat dat wat ongemakkelijk. Ik knuffel en kus mijn kind nu helemaal plat maar ben er bang voor dat dat minder wordt als hij ouder wordt of het zelf niet meer wil. Stom hè? Ik weet zelf ook niet waar/wanneer dat is mis gegaan, weet wel dat mijn moeder thuis ook niet veel geknuffeld is, ik heb me wel altijd heel geliefd gevoeld maar dat uitte zich niet per se in lichamelijk contact denk ik (op latere leeftijd).

Ik denk dat als hij dit nu als de norm ziet, dat knuffelen fijn en goed is, dat hij daar na een pauze rond de puberteit en misschien nog wel langer, wel weer maar terugkeert. Dat is tenminste wat ik hoop bij mijn eigen kinderen. Zijn nu gelukkig enorme knuffelkonten, maar ik verwacht ook dat dat heus wel een tijd minder zal zijn. Als dit maar de basis is en ze hun ouders ook zien knuffelen, komt het uiteindelijk wel goed. En verder zijn sommige mensen natuurlijk ook gewoon minder fysiek ingesteld dan anderen.

Mooi LG.

Wat ik nog wil toevoegen is dat mijn ouders ook hun fouten/tekortkomingen konden toegeven. Dat vind ik ook wel sterk en heb ik het weleens met vriendinnen over gehad van wie de ouders dat niet konden.

Ja toen ik jouw stukje las wilde ik dat ook nog toevoegen. Wij zijn ook niet perfect als ouders, maar vinden het belangrijk om dan sorry te zeggen tegen de kinderen. Ik heb nooit sorry gehoord van mijn ouders, zelfs later niet toen hen duidelijk werd hoeveel schade ze met bepaalde dingen hebben aangericht.

Hij mag ook veel zelf ontdekken i.p.v. dat ik het hem al verbied of afpak. Ik geef hem veel ruimte en vrijheid, mijn vriend soms wat minder. Zo laat ik hem bijv zelf zijn brood smeren ook al kan hij dat helemaal niet of eet hij alleen maar de boter op of mag hij zelf de trap op en af. Mijn vriend tilt hem bijvoorbeeld vaak de trap af omdat hij daar geen geduld voor heeft.

Dit herken ik wel, ook het verschil tussen mij en m'n man inderdaad. Ik vind dat ontdekken er echt bij horen, voor m'n ma moet het meer 'zoals het moet'. Zo vind ik het wel prima als hij met het echte keukengerei speelt, een garde bijvoorbeeld of m'n haarclip als grijpmachine gebruikt. M'n man vindt dat dan maar niks; hij heeft toch genoeg eigen speelgoed, zegt hij dan. Maar dat valt dan voor mij weer een beetje onder die robotjesvergelijking. Je kunt ze (in mijn ogen) niet dwingen louter hun eigen speelgoed aan te raken, het zijn gewoon kleine mensjes die op ontdekkingstocht uit gaan. Nadeel van mijn instelling is wel weer dat je alsnog grenzen moet trekken, want spelen met mijn telefoon of een oplader in het stopcontact steken bijvoorbeeld mag dan weer niet. Dus de grens is wel vager en minder duidelijk afgebakend voor zo'n kind. Dat begrijp ik dan ook wel weer.
Maar zoals nu bijvoorbeeld, hij zit echt superlief te spelen met z'n graafmachines en bulldozers en ik zag dat hij de pepernoten uit z'n snackbakje ha gehaald en die aan het laden en lossen was met z'n machines. Op de net gezogen vloer. Tja, dan knijp ik dus wel even een oogje toe want hij is zo zoet bezig in z'n spel. Dat stofzuigen komt dan wel weer. Daarin ben ik dus denk ik makkelijker dan m'n man en dan ik van te voren dacht te zijn.

Ik doe echt maar wat, hoe het op dat moment voelt. Denk soms wel dat ik voor de kinderen daardoor wat onvoorspelbaar ben omdat er niet echt een consequente lijn in zit.

Ik ben wel echt vrij streng wat betreft beleefd gedrag. Dankjewel zeggen, mensen aankijken, groeten, tafelmanieren etc.

Maar op andere vlakken ben ik juist heel makkelijk. Knutseltroep maken, speelgoed, verwennen, bedtijden etc.

Zo vind ik het wel prima als hij met het echte keukengerei speelt, een garde bijvoorbeeld of m'n haarclip als grijpmachine gebruikt. M'n man vindt dat dan maar niks; hij heeft toch genoeg eigen speelgoed, zegt hij dan.

Ja dat ja. Snap dat van hem ook wel hoor en soms is het ook makkelijker (want haarclip kan kapot en garde moet daarna weer in de vaatwasser terwijl ik hem niet heb gebruikt). Maar ik denk dan vaak: waarom zou het niet mogen?

Lonely Goatherd, herkenbaar, bij ons is het ook vaker één op één. Vroeger was het wel meer met ons allebei, maar het wordt voor mijn ouders moeilijker om op hem te passen omdat E groter wordt en mijn ouders juist minder makkelijk lopen dan voorheen. Een paar uurtjes oppassen gaat nog wel, maar vroeger konden we Y nog wel eens een weekendje meenemen, dat gaat nu niet meer. Vaak doe ik dat nu met haar. We hebben nu een hele fijne lieve oppas voor E gevonden aan wie we hem met een gerust hart durven toe te vertrouwen, dus als de coronacrisis voorbij is hoop ik dat het ook weer een keer met zijn drieën kan.

Goed ook dat je je bewust bent van de impact op de jongste, dat heeft hier ook gespeeld, vooral in het eerste jaar op de basisschool, toen ze meer bij andere kinderen thuis kwam en dus ontdekte dat het daar anders was dan bij ons. Daar heeft ze het echt heel zwaar mee gehad, want ze vond het ook moeilijk om dat te verwoorden, het heeft echt even geduurd voor we erachter kwamen dat het daar wrong bij haar. Toen is schoolmaatschappelijk werk er nog bij geweest om ons handvatten te geven en toen ging het beter, maar het heeft wel haar eerste kleuterjaar behoorlijk beïnvloed.

Susan, je was ook echt een voorbeeld voor mij nog voordat onze oudste een diagnose kreeg en daarna al helemaal. Knap hoe jullie alles zo doordacht aanpakken en ook oprecht dank dat je dat hier altijd zo open hebt gedeeld. Zeker als het je oudste is die zorgintensief is, is het lastig om te identificeren wat nou ‘normaal’ is qua gang van zaken in een gezin, in zekere zin kom je daar pas achter als er nog een kind bijkomt dat zich heel anders ontwikkelt. Wat fijn trouwens dat jullie een geschikte oppas hebben gevonden voor E.

Ik hoop dat onze oudste over een tijdje misschien eens per maand een weekend naar logeeropvang kan, dat zou ons gezin wel wat lucht geven (en mijn man en ik als stel ook). Grootouders kunnen hier al jaren niet meer op onze oudste passen helaas. Gelukkig zit hij twee keer per week wel langer op school dan de jongste, dus dat zijn de dagen dat hij thuis ook even rust heeft of een klasgenootje kan uitnodigen om te spelen.

Dank je, dat vind ik een heel mooi compliment! Het klopt inderdaad, bij de oudste is het lastig. Ik heb mezelf ook van heel veel dingen de schuld gegeven in het begin, ik dacht dat ik het gewoon totaal verkeerd aanpakte, inderdaad nam dat pas af toen bij Y wel die ontwikkeling op gang kwam.

Een logeerhuis heb ik nooit echt aangedurfd omdat E een vrij moeilijke slaper is en 's nachts vaak wakker wordt. Incidenteel en met een oppas die een op een voor hem zorgt gaat dat denk ik wel, maar bij een logeerhuis vind ik dat lastig. E zit ook een aantal dagen langer op het kinderdagcentrum, drie keer in de week NSO (een speciale structuurgroep) en alle dagen zijn standaard al tot 15.00. Dat scheelt echt, want het was hier altijd passen en meten met werk en clubjes van Y - en inderdaad is het voor Y ook wel fijn als er iemand komt spelen, alhoewel veel van haar klasgenootjes E inmiddels ook wel kennen. Hoe reageren klasgenootjes van jouw jongste op je oudste?

Het is misschien gek, maar de mensen die bij een logeerhuis werken, weten toch dat een kind ook slaapproblemen kan hebben?

Qua opvoeding zijn wij best consequent zonder heel streng te hoeven zijn. De kinderen mogen ontdekken en uitproberen met steun van ons.

Ik vind het nu wel eens lastig omdat we zo mentaal moe zijn dat ze bijv veel meer schermtijd hebben dan ons ideale beeld. En dat ik niet altijd zin heb in een spelletje of knutselen, terwijl ik dat juist wel heel leuk vind om te doen.

Ik merk dat V mij wel erg kan claimen en dingen niet alleen doet, die ze op de psz wel alleen doet. We proberen daarom met haar juist één op één tijd in te plannen. Ze zuigt dan onze aandacht op en we merken nu ook dat ze weer wat milder wordt.