Welkom op Zeg maar Yes!

Begin dit jaar heb ik ontslag genomen. Allereerst omdat ik met buikpijn naar het werk ging, vond het niet leuk meer.

Dus per april zit ik thuis bij de kindjes.
We hebben er samen voor gekozen dat ik wel rond blijf kijken voor iets anders maar dat het geen haast heeft en ik dus nu fulltime aan het thuis ben.

Maar ik ben nogal gevoelig voor commentaar. Bijna wekelijks moet ik mezelf verantwoorden waarom ik thuis ben en aanhoren dat het veel beter is als ik ga werken. Voor zowel mezelf als voor, vooral de tweeling.

Ik sluit echt niet uit dat ik binnen nu en een half jaar weer ga werken maar dat is het volgende ‘probleem’ ik weet niet wat.
Maar goed dat hoort in een andere pijler.

Ik word er echt een beetje geïrriteerd door.

En weer zo’n onzin topic waar jullie niks aan hebben maar wilde het gewoon even gezegd hebben.

Ik zou dat afkappen, dus: 'Dat is iets tussen mij en mijn partner' o.i.d. en dat herhalen. Hoe meer je je verantwoordt, hoe meer ruimte zij nemen om je te vertellen wat je moet doen.

Gelukkig ben je in de positie dat je niet met buikpijn naar je werk hoeft. Hoe jullie dat als gezin regelen, daar heeft een ander niks mee te maken.

En weer zo’n onzin topic waar jullie niks aan hebben maar wilde het gewoon even gezegd hebben.

Wil je het er helemaal niet over hebben?

Grote verandering ShallY! Hoe bevalt het je, los van het oordeel van anderen? Wat denk jij, is het voor jou beter om thuis te zijn of om te werken? Als jij met buikpijn naar je werk ging, is dit toch beter voor nu?

Ik ervaar dat oordeel niet heel erg. In het begin vroegen mensen wel of ik't niet zonde vond (nee) maar nu is het gewoon zo. Ik zou gewoon duidelijk maken dat jullie achter die beslissing staan samen en dan is 't gewoon zo.

Ik vind het echt zo ontzettend heftig met een peuter. Ik ben echt best wel kapot er van. Die baby is echt peanuts vergeleken de peuter.
Het klinkt misschien aanstellerij maar ik kan het soms echt even niet meer aan. Ik denk ook wel dat ik een pittige peuter in huis heb.

En andere momenten geniet ik er enorm van. Ik vind het heel fijn dát het kan en ik sta nog steeds achter de beslissing om dit de eerste paar levensjaren van onze kinderen te doen maar fuck wat heb ik het onderschat.

Ik / wij had eigenlijk besloten dat ik volgend jaar weer zou gaan werken na M haar eerste levensjaar. Maar hetgene wat ik wil gaan doen is nogal in het water gevallen door corona. Dus ik wacht rustig af tot de wereld weer stabiliseert. Als dat al gebeurt. En anders kijk ik wel weer verder in een later stadium.

Moeten jullie toch zelf weten. Ieder gezin maakt hierin zijn eigen keuzes. Zeg je ook weleens terug dat je het vervelend vindt dat mensen dit zeggen en wat het met je doet?

Ik vind het zó bijzonder he dat commentaar. Ik denk dan altijd maar vooral dat dat mensen zijn die ons niet zoveel gunnen, of zelf graag de mogelijkheid hadden gehad om thuis te blijven.

Ik ben sinds onze jongste is geboren, bewust thuis gebleven. Ik ging inderdaad met buikpijn naar mijn werk, maar bovenal wilde ik er zijn voor onze kinderen en vooral de oudste - die daar erg goed op gedijt ivm lichte gedragsproblemen - begeleiden en haar op kunnen vangen mocht ze ergens tegenop zien/in paniek raken. Ik ben niet zo ambitieus, ik word gelukkig van het feit dat wij gelukkig zijn op deze manier. En daarbij ben ik áltijd bereid geweest om achtervang te zijn voor vriendinnen/bekenden/klasgenootjes van mijn kinderen, en ik merk dat heel veel mensen daar heel blij mee zijn.

Ik hoorde altijd heel veel over thuisblijfmoeders, en hoe er een gat in hun cv zou ontstaan, of over hoe onderontwikkeld ze zouden zijn. Ik ben áltijd dingen blijven ondernemen met mijn kinderen, ze hebben beiden 2 volle jaren peutergym gehad (en ja dan had ik dus ook wel eens ineens een oppaskindje mee), speeltuindates op dagen dat vriendinnen niet werkten, beiden zijn ze naar de peuterspeelzaal gegaan - de jongste zelfs 4x per week ivm buisjes in haar oren en de maximale taalontwikkeling. Ook nu vraag ik aan vriendinnen of ik toch niet achterloop in mijn algemene ontwikkeling ofzo - en volgens hun is dat verre van zo, gelukkig maar! Ik merk het zelf ook, ik heb nog steeds heel veel aansluiting met iedereen.

Probeer een gladde rug te kweken, je kan het toch nooit goed doen in iedereens ogen. Ik heb een half jaar gewerkt, en dat was weer ontzettend veel gedoe - ontzettend slechte communicatie op het werk en een boel gedonder. Ik kies voor de rust voor mezelf en voor mijn gezin. Op deze manier kan mijn man als zelfstandige ook gewoon de uren werken die hij wilt. Ik zorg voor thuis, hij zorgt dat het thuis door kan gaan. En het weekend en de avonden zijn voor ons allemaal dan ook echt gewoon vrije tijd.

In plaats van me te schamen, ben ik er heel trots op dat het zo goed loopt hier.

Ik vind het zó bijzonder he dat commentaar. Ik denk dan altijd maar vooral dat dat mensen zijn die ons niet zoveel gunnen, of zelf graag de mogelijkheid hadden gehad om thuis te blijven.

Hmm nee ik denk dat in de meeste gevallen mensen echt denken en vinden dat blijven werken beter is voor de ontwikkeling van jezelf. En daar zit wat in natuurlijk, dat denk ik ook wel voor 't grootste deel. Of dat het beste voor jou als persoon is en je daar het gelukkigst van wordt, is echter heel persoonlijk. En daar kan niet echt iemand anders over oordelen.

Ik had het hier laatst over met een vriendin, het valt mij op dat zoveel werkende vrouwen klagen over het combineren van hun werk en het zorgen voor de kinderen. Veel zijn er doodmoe, geven aan zich niet te kunnen concentreren op het werk, gaan er met tegenzin heen. Krijgen een burn out of dat soort gerelateerde klachten. Werken eigenlijk alleen maar omdat het financieel noodzakelijk is.
Horen jullie dat nou nooit in jullie omgeving?

Vroeger was het zo gebruikelijk om thuis te blijven met de kinderen. Ik zou dat ook wel willen, haal totaal geen voldoening uit mijn werk. Maar denk dat ik dan echt een vreemde eend in de bijt zou worden..

Ik denk dat ik zoh proberen daar heel kort en bondig op te antwoorden en geen ruimte meer zou laten om erop in te gaan.
Ben zelf ook de eerste 1,5 jaar thuis gebleven met m'n zoon en als m'n ex niet was vertrokken was ik waarschijnlijk langer thuis gebleven. Ik heb echter nooit fulltime gewerkt want dat wilde ik pertinent niet. Hij heeft sowieso maar 1 ouder en wilde toch genoeg voor hem thuis zijn. Ik heb daar in de loop van de jaren de perfecte balans in gevonden.

Niemand heeft zich daar mee te bemoeien dus ik zou mij daar absoluut niets van aantrekken en hun bemoeienis niet van invloed laten zijn op het wel of niet weer (snel) gaan werken. Niemand kan voor jou en jouw kinderen bepalen dat het beter is als je wel werkt. Dat kunnen jullie als gezin het beste bepalen.

Ik ben nu langer dan 10 jaar thuis en de jongste zit nu in groep 3 en gaat nu dus ook al 2 jaar naar school. Ik krijg daar nu niet zoveel commentaar meer op want ik kap dat gesprek gelijk af. Heb toen de jongste net op school zat wel vaak de vraag gehad of ik al werk had gevonden en direct aangegeven dat ik niet op zoek ben (geweest) naar werk.
Wel denken ze vaak dat ik dan hun kinderen wel mee kan nemen uit school ? dan krijg ik al een week van te voren een appje of betreffende kind op die ene specifieke dag kan komen spelen, daar bedank ik voor en geef dan aan dat we dat tegen die tijd dan maar even moeten bekijken.

Je hoeft er niet op in te gaan, je kunt gewoon zeggen: ik vind het heerlijk! En als ze verder vragen kun je zeggen dat je daarin een andere afweging maakt. Of dat ze zich er niet mee hoeven te bemoeien. Punt.

Daarnaast vind ik het juist bewonderenswaardig: ik kies ervoor om wel te werken maar dat is ook omdat ik het superzwaar zou vinden om elke dag de volledige zorg voor de drie kleintjes op me te nemen. Jij hebt dezelfde gezinssamenstelling, dus petje af ;-)

Ik had het hier laatst over met een vriendin, het valt mij op dat zoveel werkende vrouwen klagen over het combineren van hun werk en het zorgen voor de kinderen. Veel zijn er doodmoe, geven aan zich niet te kunnen concentreren op het werk, gaan er met tegenzin heen. Krijgen een burn out of dat soort gerelateerde klachten. Werken eigenlijk alleen maar omdat het financieel noodzakelijk is.
Horen jullie dat nou nooit in jullie omgeving?

Nee ik hoor dat nooit. Wel veel moeders die eerlijk zeggen dat volledig thuis zijn met de kinderen ze veel te zwaar lijkt (of is). Waaronder ikzelf.
Moet er echt NIET aan denken.

Als je echt doodmoe bent hou je denk ik teveel ballen in de lucht. Onder normale omstandigheden zou je niet doodmoe moeten zijn, dan zouden alle vaders toch ook doodmoe zijn?

En weer zo’n onzin topic waar jullie niks aan hebben maar wilde het gewoon even gezegd hebben.

Wil je het er helemaal niet over hebben?

Wat bedoel je?

Eigenlijk krijg ik er nooit commentaar op. Soms wel de vraag over een gat in mijn cv, maar als er toen 10 recruiters over me heen buitelden, is er straks vast wel eentje over die me wil hebbeb.
Corona kan roet in het eten gooien, maar dat was niet anders geweest als ik wel gewerkt had.

Ik vind het soms wel lastig dat ik soms denk dat mensen denken dat ik de hele dag zit te niksen. Werkende moeders doen immers ook hetzelfde als ik én hebben daarnaast een baan. Het huis wordt alleen wel sneller vies van hele dag kinderen thuis, en soms zou een dagje geen mamamamama wel fijn zijn.

Momenteel ben ik thuis omdat de oudste in bepaalde situaties helemaal bevriest. Daarom gaat ze nu 4 dagen per week naar de peuterspeelzaal. Denk dat een baan vinden waarbij ik alleen beschikbaar ben tussen 9 en 12 best een puzzel is. Daarnaast zouden we andere opvang moeten zoeken voor de jongste. Degene die we nu op het oog hebben doet geen halve dagen.

Dan kiezen we even voor rust en komt dat werken weer als de oudste naar school gaat. Haar zusje is dan al 2 en vindt het tegen die tijd waarschijnlijk geweldig op de opvang. Hoop ik dan. Oudste heeft er nooit zo geaard. Misschien heeft dat mijn keuze om thuis te blijven wel beïnvloed.

Moeten jullie toch zelf weten. Ieder gezin maakt hierin zijn eigen keuzes. Zeg je ook weleens terug dat je het vervelend vindt dat mensen dit zeggen en wat het met je doet?

Ja dat wel. Zeg ook wel dat het onze keus is maar dan gaan ze maar door van ‘en zal je het niet fijner vinden om weer te werken’ of als ik zeg dat ik weer een rot dag gehad met de tweeling want ja, ik vind ze behoorlijk pittig met zn 2. ‘Ja je bent ook hele dagen thuis, ik snap niet dat je niet gaat werken, is toch veel fijner’. Poeh ik moet er niet aan denken hoor hele dagen thuis zitten.

Ik vind het zó bijzonder he dat commentaar. Ik denk dan altijd maar vooral dat dat mensen zijn die ons niet zoveel gunnen, of zelf graag de mogelijkheid hadden gehad om thuis te blijven.

Ik ben sinds onze jongste is geboren, bewust thuis gebleven. Ik ging inderdaad met buikpijn naar mijn werk, maar bovenal wilde ik er zijn voor onze kinderen en vooral de oudste - die daar erg goed op gedijt ivm lichte gedragsproblemen - begeleiden en haar op kunnen vangen mocht ze ergens tegenop zien/in paniek raken. Ik ben niet zo ambitieus, ik word gelukkig van het feit dat wij gelukkig zijn op deze manier. En daarbij ben ik áltijd bereid geweest om achtervang te zijn voor vriendinnen/bekenden/klasgenootjes van mijn kinderen, en ik merk dat heel veel mensen daar heel blij mee zijn.

Ik hoorde altijd heel veel over thuisblijfmoeders, en hoe er een gat in hun cv zou ontstaan, of over hoe onderontwikkeld ze zouden zijn. Ik ben áltijd dingen blijven ondernemen met mijn kinderen, ze hebben beiden 2 volle jaren peutergym gehad (en ja dan had ik dus ook wel eens ineens een oppaskindje mee), speeltuindates op dagen dat vriendinnen niet werkten, beiden zijn ze naar de peuterspeelzaal gegaan - de jongste zelfs 4x per week ivm buisjes in haar oren en de maximale taalontwikkeling. Ook nu vraag ik aan vriendinnen of ik toch niet achterloop in mijn algemene ontwikkeling ofzo - en volgens hun is dat verre van zo, gelukkig maar! Ik merk het zelf ook, ik heb nog steeds heel veel aansluiting met iedereen.

Probeer een gladde rug te kweken, je kan het toch nooit goed doen in iedereens ogen. Ik heb een half jaar gewerkt, en dat was weer ontzettend veel gedoe - ontzettend slechte communicatie op het werk en een boel gedonder. Ik kies voor de rust voor mezelf en voor mijn gezin. Op deze manier kan mijn man als zelfstandige ook gewoon de uren werken die hij wilt. Ik zorg voor thuis, hij zorgt dat het thuis door kan gaan. En het weekend en de avonden zijn voor ons allemaal dan ook echt gewoon vrije tijd.

In plaats van me te schamen, ben ik er heel trots op dat het zo goed loopt hier.

Wow de juiste woorden parel, je kan het niet beter zeggen!

Ik vind het zó bijzonder he dat commentaar. Ik denk dan altijd maar vooral dat dat mensen zijn die ons niet zoveel gunnen, of zelf graag de mogelijkheid hadden gehad om thuis te blijven.

Hmm nee ik denk dat in de meeste gevallen mensen echt denken en vinden dat blijven werken beter is voor de ontwikkeling van jezelf. En daar zit wat in natuurlijk, dat denk ik ook wel voor 't grootste deel. Of dat het beste voor jou als persoon is en je daar het gelukkigst van wordt, is echter heel persoonlijk. En daar kan niet echt iemand anders over oordelen.

Nou in mijn geval is het denk ik ook vooral wat parel schrijft hoor.

En er zullen ook mensen bij zijn die denken dat werken voor mij beter is omdat ik een tijdje niet lekker in mn vel zat, sinds ik thuis ben.

Ja ik zeg soms ook ik ga weer werken maar dat komt dan na een korte nacht en dat de tweeling weer vervelend was. Ze zijn gewoon erg pittig met zn 2 en versterken elkaar heel erg. Is de een stout dan doet de ander ook mee. En als ik dan een kort nachtje heb gehad dan ben ik niet de aller vrolijkste.

Maar ik merk dat nu ik niet meer werk ik niet zo opgefokt en gestresst ben als toen ik werkte. Dus dat is al enorm veel waard vind ik.

Moeten jullie toch zelf weten. Ieder gezin maakt hierin zijn eigen keuzes. Zeg je ook weleens terug dat je het vervelend vindt dat mensen dit zeggen en wat het met je doet?

Ja dat wel. Zeg ook wel dat het onze keus is maar dan gaan ze maar door van ‘en zal je het niet fijner vinden om weer te werken’ of als ik zeg dat ik weer een rot dag gehad met de tweeling want ja, ik vind ze behoorlijk pittig met zn 2. ‘Ja je bent ook hele dagen thuis, ik snap niet dat je niet gaat werken, is toch veel fijner’. Poeh ik moet er niet aan denken hoor hele dagen thuis zitten.

Toch eerlijk van die mensen?
Is dit niet een beetje ook zo'n geval van; je kan het nooit goed zeggen?

Wil je het er helemaal niet over hebben?

Wat bedoel je?

Omdat je letterlijk zegt 'ik wil het gewoon even gezegd hebben'. Wil je dan geen reacties hier of juist wel?

Gek hoor. Alsof je kinderen neem om weg te brengen ? Nee hoor, als ik de luxe zou hebben, zou ik neer thuis willen zijn. Andere kant, mijn werkdagen zijn echt rust momenten en mijn mamadagen vallen me soms echt zwaar. (Iets met een energieke dreumes). Heb echt wel respect voor alle juffen op de kdv. Die hebben pas elke dag veel kids haha.

Maar serieus, het is jouw keuze en jij weet wat voor jou het beste is.

Ik zou dat afkappen, dus: 'Dat is iets tussen mij en mijn partner' o.i.d. en dat herhalen. Hoe meer je je verantwoordt, hoe meer ruimte zij nemen om je te vertellen wat je moet doen.

Gelukkig ben je in de positie dat je niet met buikpijn naar je werk hoeft. Hoe jullie dat als gezin regelen, daar heeft een ander niks mee te maken.

Helemaal mee eens. Laat anderen maar oordelen. Jij weet hoe het zit en jullie hebben daar een keuze op gemaakt.

Wat betreft het met buikpijn naar werk gaan. Ik ben ruim 7 maanden met buikpijn naar mijn werk gegaan. Totaal geen leuk werk, maar ik kon niet anders vanwege de financiële situatie, maar als ik de keus had gehad had ik denk ik ook een break genomen en voor de kinderen gezorgd. Het komt niet alleen jezelf ten goede, maar ook je gezin.
Die 7 maanden breken mij nog steeds op dus hoe fijn is het dat jij wel voor jouw gezin hebt kunnen kiezen.

Ik heb inmiddels een fijne nieuwe baan en merk het gelukkig wel aan mijn stressniveau, maar het hakt er in als je werk niet leuk is.

Daarnaast vind ik een dag met de kinderen thuis een stuk zwaarder dan een dag werken. Ik kan alleen maar respect voor je hebben.

Ik had het hier laatst over met een vriendin, het valt mij op dat zoveel werkende vrouwen klagen over het combineren van hun werk en het zorgen voor de kinderen. Veel zijn er doodmoe, geven aan zich niet te kunnen concentreren op het werk, gaan er met tegenzin heen. Krijgen een burn out of dat soort gerelateerde klachten. Werken eigenlijk alleen maar omdat het financieel noodzakelijk is.
Horen jullie dat nou nooit in jullie omgeving?

Nee, dit hoor ik nooit. Wel dat het zwaar is om een serieuze baan te combineren met zorg voor kinderen. En daar hoort vermoeidheid en weinig tijd voor jezelf bij, dat merk ik zelf ook. Dat gaat met vlagen, soms een loodzware week, soms een paar achter elkaar, en dan loopt het weer even soepel, en erna weer niet. Maar burnouts door de combinatie werk en zorg zie ik om me heen weinig, en met zoveel tegenzin werken ook niet.
Ik lees het weleens hier op het forum of in de media. En denk dan vaak 'hoe is het voor mannen die werk en zorg combineren?'

Met buikpijn naar je werk gaan herken ik trouwens wel, dat heb ik ook gehad. Toen heb ik en andere baan gezocht.

Wat bedoel je?

Omdat je letterlijk zegt 'ik wil het gewoon even gezegd hebben'. Wil je dan geen reacties hier of juist wel?

Ow ja wel, graag zelfs. Maar zo vaak reageer of post ik niet maar voel me dan bezwaard als ik met zoiets kom.

Ik had het hier laatst over met een vriendin, het valt mij op dat zoveel werkende vrouwen klagen over het combineren van hun werk en het zorgen voor de kinderen. Veel zijn er doodmoe, geven aan zich niet te kunnen concentreren op het werk, gaan er met tegenzin heen. Krijgen een burn out of dat soort gerelateerde klachten. Werken eigenlijk alleen maar omdat het financieel noodzakelijk is.
Horen jullie dat nou nooit in jullie omgeving?

Nee, dit hoor ik nooit. Wel dat het zwaar is om een serieuze baan te combineren met zorg voor kinderen. En daar hoort vermoeidheid en weinig tijd voor jezelf bij, dat merk ik zelf ook. Dat gaat met vlagen, soms een loodzware week, soms een paar achter elkaar, en dan loopt het weer even soepel, en erna weer niet. Maar burnouts door de combinatie werk en zorg zie ik om me heen weinig, en met zoveel tegenzin werken ook niet.
Ik lees het weleens hier op het forum of in de media. En denk dan vaak 'hoe is het voor mannen die werk en zorg combineren?'

Ik denk dat in heel veel gezinnen de zorg niet goed wordt verdeeld.
Blijkbaar houden vrouwen ook meer ballen in de lucht én nemen ze meer verantwoordelijkheden op zich. Is toch wel een vrouwending denk ik. Als ik hoor dat hun mannen gaan zitten gamen als ze 'oppassen' (dat woord is natuurlijk vreselijk maar you get the point) en het huishouden blijft liggen.
Heb ook meerdere vriendinnen waarvan de man nog wel hobby's heeft maar de vrouw niet en amper tijd voor zichzelf heeft/maakt. Dat hou je natuurlijk niet heel lang vol als je dat ook nog moet combineren met een baan.