Zeg maar Yes

De WE heeft een reclame waarin een moeder zegt blij te zijn dat haar jongste zoon nu ook kleren van de WE aankan. Dat ze voor allevier haar zoons nu daar kan slagen. Op die moeder ben ik jaloers. Wij hebben nu 2 jongens en als we ooit nog voor een derde zouden gaan dan zou ik een jongen superleuk vinden. Een meisje is overigens net zo welkom maar dat is dan toch helemaal anders. Ik vind het soms echt jammer als ik mezelf moet verdedigen omdat men het hebben van 2 jongens soms jammer of sneu vindt. Als ik vertel dat we twijfelen over een derde zegt men vaak dat we dan vast voor een meisje gaan. Ik heb ook heibel gehad met de buurvrouw toen ze bij haar geslachtsbepaling zo teleurgesteld was omdat het een jongen bleek te zijn. Niet een beetje maar echt openlijk. Dat vind ik niet kunnen naar de toekomst toe, balen he dat je een jongen bent....

Vroeger wilde ik graag een dochter krijgen. In de loop van de jaren ben ik omgedraaid en helemaal pro jongens geworden. Een meisje had hier net zo welkom geweest hoor, maar 't was meer een soort gevoel dat ik voorbestemd zou zijn voor een zoon. Dat klinkt heel zweverig en zo bedoel ik het absoluut niet. Ik ben heel blij met mijn zoon en heb een plusdochter. Ik denk dat beide geslachten hun leuke en minder leuke kanten hebben.

Maar spreek jij je buurvrouw dan op haar teleurstelling aan? Omdat je zegt dat jullie er heibel om gehad hebben. Waar bemoei jij je mee? Je zegt dat je het jammer vindt dat jij je moet verdedigen omdat je twee jongens hebt, maar tegelijkertijd mag je buurvrouw niet een duidelijke voorkeur hebben. Of begrijp ik je nou verkeerd?

Als iemand mij had aangesproken op mijn teleurstelling toen ik bij de 20 wkn hoorde dat het een meisje werd, had ik dat op z’n zachts gezegd niet gewaardeerd. Zo bekrompen. Ja, ik had een duidelijke voorkeur en baalde toen het anders bleek, maar dat zegt helemaal niets over de liefde voor mijn kind.

Ik snap wat je zegt Luisa. Met heibel bedoel ik dan een discussiesituatie, absoluut geen ruzie. Ja, ik heb haar toen gezegd dat ik de wijze waarop ze haar onvrede ventileerde niet ok vond. Dat je liever een ander geslacht had gewild kan ik mij prima voorstellen en dat mag ook echt wat mij betreft. Op fb/insta/twitter melden dat je het krijgen van een jongen zo vreselijk vindt, oneerlijk en afgrijselijk. Daar heb ik iets over gezegd. Enerzijds raakt mij dat in mijn moedergevoel voor mijn jongens ( of eigenlijk kinderen in het algemeen) maar anderzijds vind ik het ook respectloos naar je kind in wording. Dat "men" later tegen je kan zeggen dat je moeder het zo vreselijk vond, zo hard waren haar woorden en berichten.
Een voorkeur is niet meer dan menselijk en ook prima. De manier waarop je er mee omgaat maakt het verschil. Je hoeft het op geen enkele nanier te verzwijgen maar dat ging mij echt te ver. Het gaat hier dus niet om de inhoud van de boodschap maar om de wijze van presenteren. Ieder zijn ding, als je vraagt om mijn mening krijg je die ook.
Het verdedigen omdat ik 2 jongens heb heeft trouwens niets met het hebben van een voorkeur te maken. De jongens zijn er gewoon en ik ben ontzettend blij met ze. Dat ik dat dan voel te moeten verdedigen vind ik niet leuk. Voor een eventuele derde heb ik wel een voorkeur voor nog een jongen. Het gevoel ken ik dus wel.

Oei, dat vind ik ook echt niet kunnen nee wat jij omschrijft!

Ik vind dat ook vrij heftig. Ik heb me zojuist verdiept in dit onderwerp, ik had me nooit zo beseft dat de teleurstelling voor een geslacht van een (gezond) kind zo diep kon gaan, ben er best wel van onder de indruk. Op genderdisappointment.nl staan bijvoorbeeld verschillende verhalen van moeders die ik heel heftig vind.

Ik herinner me nog dat ik na de vlokkentest hoorde dat we een jongen kregen, ik voelde me zo blij. Een klein blauw wolkje! Hier in mijn woonplaats was er een echobureau, die dame deed het aan huis (wel gewoon professioneel hoor!) die had haar garage mooi verbouwd tot een behandelkamer en een kleine wachtruimte maar je hoorde eigenlijk alles.
Ik wilde perse een echo na de vlokkentest omdat ik bang was dat ik nu hij toch gezond bleek een miskraam zou krijgen. Die dame die voor mij moest vertelde aan mij dat ze nu voor de 4e keer zwanger was en al 3 jongens had. Maar nu wel overtuigd was van een meisje want ze voelde zich anders. Nou ze werd opgehaald en je merkte dat ze elkaar goed kenden en zo begon de echoschopist ook de echo: ‘Laten we kijken of je het huis dit keer roze mag versieren’ nou dat ging een tijd zo door en ineens hoorde ik echt gehuil en ik denk nog ze krijgt een meisje, maar nee ze stormde de kamer uit omdat het dus weer een jongetje bleek. Ze was zo teleurgesteld. Ergens snap ik het heus, als je bij 4 zwangerschappen elke keer hoopt op een meisje maar niemand heeft garanties.

Ik heb geen actieve kinderwens maar wel de voorkeur voor een meisje gehad. Geen idee Waarom, waarschijnlijk omdat ik zelf een vrouw ben en opgegroeid met zusjes.

Ik heb nooit voorkeur gehad. Ik heb een jongen, maar nooit gedacht 'kreeg ik maar een meisje'.

O, Pleun dat wat je nu verteld is wel heftig en kan ik jou ook wel volgen. Excuus voor mijn eerdere reactie.

Chiq, ik kan me dat ergens wel voorstellen zeker in combinatie met zwangerschapshormonen. Het is haar gevoel en gevoel kan je nu eenmaal niet dwingen. Anderszijds vind ik dat ze op den duur wel moet relativeren. Ik ben van mening dat als ze per se niet nog een jongetje wilde, het misschien verstandiger was om niet voor nog een kindje te gaan. Je hebt tenslotte maar 50% kans en ik vraag me serieus af wat het voor kinderen van teleurgestelde ouders doet op langere termijn.

Ik had een lichte voorkeur voor een meisje, maar als het een jongen was geweest was het ook prima geweest. Als het maar gezond is, is onze insteek. Zo'n reactie als Chiq of Plein omschrijft is niet te begrijpen voor mensen die met heel veel moeite een kind mogen verwelkomen. Ik kan me zoiets dan ook niet voorstellen, zeker omdat het gezond zijn het belangrijkste voor ons is en we iemand in onze nabijheid hebben die met moeite een kind hebben gekregen.

Precies dit eigenlijk.

Ik dacht altijd dat ik een jongensmoeder zou zijn. Maar de 1e is een meisje. En de tweede een jongen.

Ik had geen echte voorkeur en mijn man ook niet. We waren al heel blij dat het zwanger worden eindelijk gelukt was. Wel had ik een sterk voorgevoel dat we een jongetje zouden krijgen en dat bleek ook zo te zijn. Dat vond ik dus wel heel leuk dat dat klopte. Met een meisje was ik net zo blij geweest maar ik denk dat ik dan wel even had moeten wennen omdat mijn voorgevoel dan niet klopte.
Enige wat ik minder leuk vind aan een meisje is al het getut en roze en het speelgoed. En natuurlijk kun je dan dat zelf niet kopen, maar mijn angstbeeld was echt om alleen maar roze spul cadeau te krijgen (ik zag dit bij een vriendin die op haar babyshower letterlijk alleen maar roze dingen kreeg, vreselijk vond ik dat). Maar dat heeft dus meer met de buitenwereld te maken dan met het geslacht.

Bij onze eerste hoopte ik echt heel erg op een dochter. Ik zag mezelf gewoon niet als jongensmama.
Mijn man ging er vanuit dat we een zoon zouden krijgen. Hij moest ook echt even bijkomen toen het een meisje bleek te zijn. De optie dochter had hij stomgenoeg niet bedacht, haha.

Nu verwachten we een zoon. Deze keer hadden we beiden geen voorkeur. Ik had wel verwacht dat hij helemaal in de gloria zou zijn nu het een jongen is, maar het maakte hem echt niets uit.

Ik ben zelf 5e kind na 4 jongens, en hoewel mijn moeder altijd zegt zo dolblij te zijn geweest eindelijk een dochter te hebben, merk ik hier in het dagelijks leven niks van. De jongens hebben echt voorkeur bij haar.
Ik heb zelf van beide 1. Maar geen voorkeur gehad.

Hier totaal geen voorkeur, ik hoop dat ik überhaupt ooit moeder mag worden.
Ik merk ook dat het me best stoort als een zwangere aangeeft voorkeur te hebben, zeker als ze weten dat het bij ons niet zo makkelijk gaat maar misschien ligt dat aan mij.

Ik heb laatst trouwens een stuk gelezen van moeders die heel erg voorkeur hadden/hebben waarbij het ook erg moeilijk ging/gaat, dus dat zegt ook alweer niks.

Mijn ouders waren na 3 jongens wel heel blij met een meisje trouwens. Mijn broers ook haha.

Het heeft ook even geduurd, we dachten na dat moment dat we ze nooit meer wilden zien. Maar op een gegeven moment ga je weer rationeel nadenken en ze zijn het ook komen "uitpraten". Ze zijn ook gewoon altijd best wel flapuiten in hun uitspraken. Ik ben in ieder geval heel dankbaar met de band die we hebben en dat ze gewoon in ons leven zijn. We merken trouwens geen verschil met hoe ze tegen onze zoon of dochter doen. Ze hebben geen oppasrol in het leven van onze kindjes maar ze zien ze wel vaker. Wel zien ze de kindjes van mijn man zijn broer vaker en daar passen ze ook op.

En toen ik met 25 weken zwangerschap werd opgenomen omdat ik weeën had en bloedde etc, is mijn schoonmoeder iedere dag/om de dag met me naar het ziekenhuis gereden tot aan de bevalling. Anders had ik daar moeten blijven. Dit had ze ook gedaan als ik een jongetje in mijn buik had gehad, dat weet ik zeker.

Ik wilde wel heel graag een dochter ja. Maar ik ben een jongensmoeder geworden. Bij de eerste hebben we ons laten verrassen door het geslacht. Ik heb heel lang gedacht dat we een dochter zouden krijgen, met name gevoed door de omgeving die dat riep. Maar ergens in de laatste weken draaide dat om en had ik sterk het gevoel dat het een jochie was. En dat bleek ook zo te zijn. We waren (en zijn) echt helemaal in de wolken met ons mannetje.
3 jaar later was ik weer zwanger. Dit keer besloten we het geslacht wél te willen weten. En daar ben ik ook blij mee geweest. Rond de 18 weken had ik een reguliere controle bij de vk, die voorstelde een echo te maken. Ik was echt enorm onzeker die zwangerschap. Ik vroeg toen of ze kon kijken of ze het geslacht kon zien. En ja hoor, daar kwam een jochie in beeld. Ik ben heel eerlijk als ik zeg dat ik blij ben dat ik alleen was, want ik vond het oprecht jammer dat we nooit een dochter zouden krijgen. Mijn vriend was namelijk heel duidelijk: maximaal 2 kinderen. Ik moest het echt even wegslikken. Dit gevoel moest echt even zakken en gelukkig is dat gebeurd. Doordat de jongste 4 dagen na de verjaardag van de oudste is geboren, konden we alle spulletjes opnieuw gebruiken. Dat vond ik dan wel weer leuk, want we hadden echt heel veel leuke kleertjes
En nu? Nu ben ik zo dolgelukkig met mijn mannen. De band met de jongste is misschien nog wel sterker als met de oudste. Het zijn beide écht jongens: dol op alles wat wielen heeft of wat je kunt bouwen.
En als ik los wil gaan met meisnesspul: ik heb een nichtje die echt echt écht meisje is: dol op ROZE, unicorns, poppen, jurkjes, enz.

Zo heb ik eens een artikel gelezen dat ging over mannen die werkzaam waren als gynaecoloog, verloskundige of kraamhulp. Ie verloskundige vertelde een verhaal over een vrouw die dus bij hem kwam toen ze zwanger was. Met de 20 weken wilde ze het geslacht graag weten want ze had een hele sterke voorkeur (die ik nu even niet meer weet), ze bleek zwanger can het andere geslacht en wilde daarom abortus. Uiteraard werkte de verloskundige daar niet aan mee. Zij is tien uiteindelijk naar Spanje gegaan voor een abortus omdat ze dus in verwachting was van het, in haar ogen, verkeerde geslacht.

Echt ik heb dat met tranen in mijn ogen en vol walging zitten lezen.

Vreselijk, écht walgelijk idd. Zulke mensen zouden mijn inziens geen ouders mogen worden. Bizar. Dat las ik overigens ook op die website, dat moeders dit overweegden. Maar dat je daadwerkelijk de stap neemt vind ik ongelofelijk.

Even andersom. Is het niet zo dat een man liever ook graag een jongen wil om de familienaam door te kunnen geven? Al is dit minder een reden dan vroeger, want nu mag je kiezen met de achternaam volgens mij.

Mijn man gaf er totaal niet om, om achternamen doorgeven enz. Hij wilde wel graag een zoon, omdat het hem makkelijker leek. Een meisje zou hij meer willen beschermen, als ze ouder zou worden. Klinkt als een gekke reden, maar hij (en ik ook trouwens!) Had het idee dat je een jongen sneller vrij laat gaan, gaan sneller alleen een stuk fietsen door het donker enz.