Welkom op Zeg maar Yes!

Zoals hier bij een groot deel wel bekend is zit ik op dit moment overspannen thuis. Dat zet je toch aan het denken. Op dit moment ben ik ook nog eens zwanger en dus veel na aan het denken over opvoeding enz.

Uiteindelijk vielen me een paar dingen op:
De leeftijdscategorie waarin mensen overspannen raken of met een burn out thuis komen te zitten gaat omlaag.
Een van de oorzaken van een burn out is het niet goed herkennen van je eigen grenzen en hier dus overheen gaan.
Onze oma's werkten veelal niet, onze moeders werkten al veel vaker waardoor wij bij de kinderopvang terecht kwamen.
Even uit laten huilen was normaal, een baby moest leren om zelf in slaap te vallen alleen op zijn/haar kamertje.

Zou het kunnen dat hier een duidelijk verband in zit. Dat juist onze generatie dit soort klachten ontwikkeld omdat wij op jonge leeftijd al geleerd hebben onze emoties aan de kant te zetten.

Ik weet het niet. Het is wel zo dat onze oma's meestal niet werkten, maar dat betekent niet gelijktijdig dat zij heel veel tijd aan hun kinderen konden besteden. Hun huishouden slokte veel meer tijd op en meestal hadden ze (veel) meer kinderen dan wij nu. Ik denk eerlijk gezegd dat onze ouders meer aan hun lot zijn overgelaten en meer hun emoties aan de kant moesten zetten dan wij dat moesten. Toen ik kind was werkten er trouwens nog helemaal niet zoveel moeders en als ze al werkten, dan was dat vaak onder schooltijd en waren ze dus wel thuis als de kinderen dat ook waren.

Ik denk dat er vroeger ook wel genoeg mensen met psychische klachten waren maar dat daar minder bij kon worden stilgestaan omdat er simpelweg niet de faciliteiten en middelen voor waren om er iets mee te doen, dat hing je dus ook minder aan de grote klok want je moest toch wel door. Ik geloof ook niet zo dat de jongere generatie meer gedwongen is om emoties web te stoppen. Laten huilen is ook meer van vroeger dan van nu, goed voor de longen, je mocht een kind niet verwennen, enzovoort.

Ja dat zei mijn oma ook laatst, als je alles uitgesloten hebt mag een baby best even huilen, terwijl ik ervan overtuigd ben dat een baby nooit om niks huilt, er is dan gewoon iets. Naomi heeft het nu na de dagen dat ze op de opvang is geweest nodig om gewoon bij mij te zitten/liggen. Gewoon mama-honger dus. Ik geloof dat wij ook wel hebben liggen huilen omdat mijn moeder het gewoon druk had, maar ik kan nu wel mijn grenzen bewaken.
Ik denk wel dat het voor het zelfvertrouwen slecht is om een baby te laten huilen, maar dan ga ik ook uit van mijn eigen ervaringen. Qua mijzelf en zelfvertrouwen en wat ik nu bij Elena zie. Die blaakt van zelfvertrouwen en ik dus absoluut niet, al is het in de loop der jaren wel beter geworden.

Ik zit momenteel ook overspannen thuis en heb idd van de hulpverlener gehoord dat de grootste risicogroep tegenwoordig de werkende moeders zijn met jonge kinderen.Er moet maar meer en meer en op een gegeven moment houdt het op natuurlijk. Ik denk dat we tegenwoordig ook soms geneigd zijn om alles maar teveel te overdenken... er zijn 1001 visies op opvoeding en je hebt door internet natuurlijk ook meer en meer informatie die je krijgt. Mijn moeder zegt dat ze het opvoeden van tegenwoordig veel flauwer vindt en deels snap ik dat wel. Ik denk niet dat ze vroeger zoveel met kinderen bespraken als dat er nu soms gebeurd.

Ik denk niet dat er zo'n rechtlijnig verband is. Er zijn tig dingen die invloed kunnen hebben op het aantal burnouts. In de eerste plaats al dat er open over gesproken wordt en men behandeling zoekt. Niet lang geleden ging het vaak nog in de doofpot waardoor het lijkt alsof het veel minder voorkwam.

Verder is de inhoud van een baan verschoven van arbeid naar denkwerk, lopen werk en prive steeds meer in elkaar over enzovoorts enzovoorts.

Eens met Twellie. Ik leg ook niet echt een duidelijke link met opvoeding, van zowel vroeger als nu.