Welkom op Zeg maar Yes!

Mijn oudste dochter (in juli 4 jaar oud) huilt veel. Als baby al, maar inmiddels nog steeds. Soms wel 3 uur op een dag.
Tot 3 jaar oud heeft ze zeer slecht geslapen, maar na hulp van het slaapcentrum is dit uiteindelijk beter geworden. Ik heb het vele huilen altijd gezien als uiting van vermoeidheid, maar nu ze dus alweer een dik half jaar normaal slaapt is het dus nog altijd niet over.
Het is wel verbeterd en veranderd, maar inmiddels lijkt het ook soort van bewust ingezet gedrag te zijn. Dat klinkt zeer negatief, maar ik weet even niet hoe anders te omschrijven. Ik bedoel ermee dat ze om alles gaat huilen nu, dingen niet op een normale manier kan vragen, op elke nee reageert met dramatisch huilen. Boosheid, verdriet, het missen van papa, opa of oma als ze er niet zijn, als ze iets niet mag, ik haar moet helpen of omdat ze zich verveelt.
Ochtends beginnen we de dag met het kijken van een filmpje, gewoon omdat ik het niet kan hebben wakker te worden onder continu gejank, maar zodra we gaan aankleden begint het al. Mijn dochter wil alleen een maillot aan met een jurk, en alles wat daarvan afwijkt is huilen, daarna moet ze haar haren kammen wat ook resulteert in een huilbui. Even later vraagt ze me huilend 'magggg ik alsjeblieeefttt mijn knuffel mee naar beneden' (mag ze altijd, dus waarom die vraag en ook huilend?). Nouja, en zo gaat het dus de hele dag door.

Ik word er helemaal gek van, weet ook niet meer wat te doen. Geduldig reageren, boos worden, niet reageren en alleen aandacht geven op normaal vragen en gedrag. Het lijkt niet te helpen. En tot overmaat van ramp gaat haar zusje het gedrag nu steeds meer kopiëren...

Heeft iemand tips? Of herkenning?

Ik twijfel soms ook of ze misschien niet goed in dr vel zit, omdat het een tijdje wat beter ging toen ze weer goed sliep. Maar wat kan ik daar dan nu mee?

Pure, ik herken het deels; mijn dochter kan ook snel huilen of jammeren, vooral 's ochtends. Niet zo veel echter als jouw dochter en zij zal haar eigen 'problematiek' hebben. Er kwamen echter wel wat gedachten bovendrijven toen ik je stukje las.

Het eerste was dat jij het hebt over bewust ingezet gedrag hebt, maar ik denk dat je het ook zou kunnen duiden als gewenning. Als je altijd hebt gehuild, is het moeilijk en moet je het ook echt leren om woorden te geven aan wat je voelt. Ik zou dát dus ook met haar gaan oefenen. Je moet daar denk ik wel een lange adem en een hele hoop geduld voor hebben. Maar geduldig en consequent een bepaalde aanpak volgen, werpt meestal wel vruchten af. En heel erg prijzen als het haar lukt om iets te zeggen wat ze vervelend vindt ipv te huilen. Besef ook dat emoties voor die kleine kinderen nog heel heftig zijn, totaal niet overzichtelijk. Jij moet ze daarin sturen en helpen.

Dit alles helpt mij acht van de tien keer om rustig en geduldig te blijven, maar het is moeilijk hoor. Soms word je er helemaal kierewiet of flink kwaad van. Zet 'm op!

Dat is idd een beter woord voor wat ik bedoel, gewenning. Ze heeft zichzelf deze reactie inmiddels aangeleerd. Bedoel jij met oefenen dat ik haar ga leren om me te vertellen wat haar dwars zit ipv te gaan huilen? Dat kan ik nog wel meer proberen nu. Dat zal idd wel een hele lange weg worden, omdat ze ook weinig anders lijkt te willen als huilen als ik haar daar nu tot stimuleer.

Ja, dat. Wat ik vaak deed/doe, is zeggen: ik zie dat je verdrietig/boos bent. Als je vertelt aan mama wat je voelt/waarom je verdrietig bent, kan ik je helpen. Probeer het maar eens.
En dan moet je vaak nog wel stapje voor stapje op gang helpen. Dus wat gebeurde er, wat wilde zij graag, wat gebeurde er toen en toen voelde zij zich...
En natuurlijk lijkt het alsof ze daar nu geen zin in heeft, want ze weet niet beter, dit is haar comfortzone geworden. Maar als jij duidelijk aangeeft dat je haar wilt helpen en dat dat niet kan als ze huilt, en dat je dat dus ooo niet doet (verdergaat waar je mee bezig was), moet ze na een paar keer de gok wel willen gaan wagen. Zorg ook dat ze snel proeft dat de victorie (zichzelf overwinnen) zoet is. Dus als ze bv al een beetje stopt met huilen, meteen prijzen. Wat goed dat je rustig wordt, dat is al heel belangrijk bij praten. Knap gedaan enz.
Dit werkt hier heel goed, hoop dat t jou ook helpt!

Super fijne uitleg geel! Op die manier heb ik het ook niet aangepakt nog! Ik ga het eens proberen.

Nog wel benieuwd hoe je dan reageert als je weet wat het probleem is, dat hebben we ook regelmatig. Ik kan haar moeilijk altijd haar zin geven. Begrens je haar emoties dan? En hoe doe je dat zonder het gevoel te geven dat ze niet mag huilen/de huilemotie er niet mag zijn?

Als ze bijv. een snoepje wil maar het is nog te vroeg op de ochtend?
Dat heeft T weleens ja. Ik doe dan hetzelfde als Geel.
Oja en ik vermijd het woord NEE.
Als ik zeg Nee, je mag nu geen snoepje dat doen we vanmiddag. Dan huilt hij direct.
ALs ik zeg: Het is nog een beetje vroeg. We gaan straks eerst een boterham eten en vanmiddag als je uit bed komt mag je een snoepje uitkiezen. Dan zegt hij vaak Oke, en gaat weer spelen.
Maarrrrr dat was de eerste keer echt niet hoor. Lange adem hebben.
Maar zo ook met aankleden. Hij werkt enorm tegen en gaat dan huilen als ik doorzet.
Als ik dan uitleg dat het buiten koud is etc etc, dan gaat het een stuk beter.
Wat ik ook veel doe: Mama trekt je trui aan en dan mag jij zo je broek optrekken en je sokken aandoen.
Dat laatste verheugd hij zich dan echt op en dan huilt hij niet meer.

Ik weet dus niet of je het woord NEE veel gebruikt. Maar het helpt hier dus goed om dit achterwege te laten.

Ik kan me heel erg vinden in de uitleg van Geel. Zo doen wij het ook vaak. Meestal voegen we er nog aan toe dat als hij zo blijft huilen, we niet kunnen verstaan wat hij zegt. En dan wachten we dus ook met hem tot hij rustiger is en kan vertellen wat er is.

“Nee” vermijden proberen we ook, maar dat is soms lastig. We zijn ook maar mensen

En vwb wel/niet de zin geven: soms zeg ik tegen zoon dat ik het ook stom vind dat hij bijv een broodje niet mag omdat daar melk/ei/soja/whatever in zit, maar dat ik het al helemaaaaal niet leuk vind als hij ziek wordt. Want dan heeft hij pijn en dat wil mama niet.

En soms is het strijd, zoals vanmorgen. Hij wilde een snoepje bij het ontbijt. Dat het te vroeg was deerde hem niet. En hii wilde het ook niet als hij thuis komt. Nee. NU. Daarna flipte hij in een krijsbui met kopstoten, schoppen en slaan. Hoort er helaas ook bij. 10min later was hij rustig. Zonder morren heeft hij toen geaccepteerd dat hij geen snoepje kreeg.

Kortom: die kleintjes zitten soms met zichzelf in de knoop. Ze willen heel graag maar vaak kunnen ze nog niet alles uiten. Daar raken ze gefrustreerd van en van het frustratiegedrag raken wij weer gefrustreerd

Vervelende situatie Pure, je kunt je dan ook zo machteloos voelen he! Er zijn hierboven al hele goede tips gegeven, maar ik wil nog wel even delen dat ik het gedrag ook wel erg herken bij deze leeftijd. Onze jongste twee waren ook echt extra tegendraads rond hun vierde levensjaar. Ik herinner me bij alle twee die vervelende en vooral ook vermoeiende ochtenden. Als ze moesten opstaan, was het te vroeg. Als ze mochten uitslapen, stonden ze heel vroeg naast hun bed. Als ik een broek uit de kast pakte, wilden ze die dag juist een rokje. Legde ik sokken klaar, wilden ze een maillot. Ze wilden een broodje eten als ik toevallig alleen gewoon brood in huis had, of juist een boterham als ik extra broodjes gekocht had ;-) Je kon het zo gek niet verzinnen, ieder klein conflict eindigde in een mega driftbui. We hebben dit soort onenigheden nu ook nog vaak hoor, maar ze zijn inmiddels meer voor rede vatbaar en het is makkelijker om over dingen te praten met ze.
Bij jouw dochter zit die gewenning van het huilen er nog in, dat zal tijd nodig hebben. Met geduld kom je vast een heel eind, af en toe hier je gal spuwen en over een tijdje merk je hopelijk dat het beter gaat. Succes!

Naast alle fijne tips.
Is je dochter lichamelijk helemaal gezond? Groeit ze volgens de curve, poept plast ze goed, eet ze voldoende en gevarieerd?

Onze dochter was ook nogal pieperig en als ze wat moest doen, of er verliep iets anders, kon ze vreselijk huilen.
Later bleek ze coeliakie te hebben. En heeft ze zich al die tijd vreselijk ziek gevoeld.

Dank jullie allemaal voor de herkenning en de tips. Ik zeg geloof ik wel vrij veel nee. Eigenlijk met de gedachte dat ik beter meteen duidelijk kan zijn. Maar ik ga eens proberen of het scheelt als ik dat woord vermijdt. Ik ben zelf ook behoorlijk allergisch voor dingen die ik moet, of die een ander voor mij bepaald. Misschien heeft zij dat ook wel.

Mijn dochter lijkt gewoon gezond, groeit goed, maar is wel erg dun en eet niet altijd goed. Wat ontzettend sneu dat jou dochter eigenlijk gewoon ziek bleek pollepel! Ik heb niet het vermoeden dat er zoiets dergelijks is, maar hou t wel in mn achterhoofd dat t zoiets ook kan zijn.