Zeg maar Yes

*

Wat rot voor je, Ava. Ik kan me goed voorstellen dat jij je zorgen maakt en bang bent dat ze nu misschien weer niet weten wat er aan de hand is. Toch zou ik nu nog geen beslissing nemen over wat je gaat doen als er nu weer niks uitkomt. Ik snap dat je graag op het ergste voorbereid bent, maar ook zonder diagnose kunnen ze misschien wel een 'behandelplan' bedenken voor je zoon. Dan kun je dat eens aanhoren en kijken of je daar iets mee kunt. Je kunt natuurlijk wel tijdens zo'n gesprek duidelijk maken dat jullie je afvragen wanneer het stopt en zo graag eens progressie gaan zien. Maar voor hetzelfde geld hebben ze gewoon wel ontdekt hoe ze hem kunnen helpen en ben jij je nu al weken zorgen aan het maken over iets wat niet eens gaat gebeuren. Ik snap wel dat je dat doet, maar ik zou toch proberen dat nog even uit te stellen tot het gesprek daadwerkelijk geweest is. Het is ook prima als je daarna aangeeft nog even bedenktijd nodig te hebben. Je weet gewoonweg niet waar je over moet nadenken, dus het gaat je nu denk ik ook niet helpen. Kom ik weer even met een afgezaagde wijsheid: de mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest en dat nimmer op komt dagen.

Heel veel sterkte nog even en hopelijk hebben jullie snel duidelijkheid!

*

Als ze er niet uitkomen, laten ze jullie heus niet aanmodderen. Jullie zijn gekomen met een hulpvraag, en als er geen diagnose uit komt rollen (wat me sterk lijkt hoor), dan moet er verder worden gekeken. Dit wordt vast op gepaste, speelse, wijze gedaan, zodat je zoon niet enorm veel spanning hoeft te voelen.

Wat ontzettend vervelend dat het zo lang duurt en dat de spanning voor de 'diagnose' eigenlijk alleen maar groter aan het worden is.

Als ik je verhaal zo een beetje lees zou je eens kunnen googlen op 'hoogsensitief/hooggevoelig kind'. Mijn dochter is ook hooggevoelig en ik herken wel veel wat je schrijft. Vooral het zenuwachtig zijn, druk in haar hoofd enz. Vaak zitten er bij kinderen die hooggevoelig zijn ook wat problemen qua gedrag, omdat ze zich meestal niet helemaal begrepen voelen
Misschien zit ik er helemaal naast hoor, maar wilde je de tip toch even geven.

In ieder geval heel veel sterkte en hopelijk weten jullie snel wat er aan de hand is met jullie zoon.

Wat een spanning. Ga niet aan jezelf twijfelen ook al is dat heel moeilijk.
Sterkte! Mag je er al op tijd heen zodat je het morgen snel weet?

Ddl gelukkig wel. Vóór 10.30 weten we het.

Fijn! Hopelijk kan je vanavond een beetje slapen. Succes!

Ava, ik wil je toch even een hart onder de riem steken. Ik hoop dat je morgen meer te weten komt. Succes!!!

Succes vandaag Ava! Ik hoop dat je duidelijke antwoorden krijgt vandaag.

Sterkte vandaag, hopelijk kunnen ze je wat duidelijkheid geven.

Sterkte vandaag Ava

Hopelijk krijg je vandaag meer duidelijkheid. Sterkte!

Ik weet helaas hoe moeilijk het is om te wachten op een uitslag. Elke keer hoop je dat je handvatten krijgt om verder te kunnen of op een mogelijke diagnose. Bij mijn oudste kwam na 2 jaar een diagnose, maar nu zit ze eindelijk goed in haar vel en doet ze het goed op school. 2 jaar was het dagelijks een gevecht om haar goed te kunnen begeleiden. Helaas gaan wij binnenkort weer allerlei onderzoeken in mbt onze jongste dochter die dezelfde symptomen en gedrag laat zien als de oudste.

*

Ach lieve Ava! Voel je niet schuldig. Je hebt dit nooit met de verkeerde bedoelingen gedaan. Je was zelf ziek en niet in staat om te functioneren zoals je zelf graag zou willen zien.

Natuurlijk is dit ronduit verdrietig, maar voel je alsjeblieft niet schuldig.

Ik hoop dat als jullie, jij je man en je zoon goede handvatten krijgen dat het uiteindelijk beter zal gaan met je zoon.

Wees niet te streng voor jezelf.

Lieve Ava, jij was ziek in die periode. Daar kun je natuurlijk niks aan doen en dat deed jij ook niet voor je plezier. Het is heel naar dat je zoon daar zoveel last van heeft, maar daar gaat hij bij geholpen worden.

Laat het even rustig landen en idd, wees niet te streng voor jezelf. Hoewel je gevoel nu heel logisch is, is dat niet terecht.

Ik heb dit topic verder niet gevolgd en ik kan ook niet echt meedenken, maar ik schrik van je reactie en word er erg verdrietig van dat je je zo voelt. Hoewel het ontzettend logsiche en te begrijpen emoties zijn. Maar voel je alsjebleift niet schuldig en naar over jezelf. Jij bent toen ziek geweest, dat was niet jouw schuld. Dat is je overkomen. PNDs zijn nare dingen. En tuurlijk had je liever gehad dat je zoontje daar niets van had meegekregen, maar het is ook niet gek dat dat wel zo is maar dat maakt dit NIET JOUW SCHULD. Een tragisch en oneerlijk naverschijnsel van die kutPND. Wat belangrijk is is dat jullie het nu serieus nemen, er NU voor hem zijn en hem NU aan alle kanten helpen, steunen, leren met hem om te gaan en ook kritisch naar jezelf te kijken wat er eventueel kan/moet veranderen om hem zich verder zoveel mogelijk zo goed mogelijk te doen verder ontwikkelen. Het is niet zo dat jij met je pnd nu je kind verprutst hebt ofzo he, denk dat alsjeblieft niet. Jullie hebben allebei een tik gehad van een ziektebeeld waar jij niets aan kon doen en daar moeten jullie nu helaas weer verder mee aan de slag, maar het is geen statisch iets! Hele dikke knuffel en wees lief voor jezelf. Zelfcompassie. Jezelf afbranden hierover is onterecht EN niet nuttig, in tegendeel zelfs. Laat het landen en wees lief voor jezelf en elkaar.. Liefs!

Ach Ava wat rot dat je je er zo ziek door voelt. Hier kan niemand iets aan doen, het is gewoon zo gelopen en het is niet jouw schuld. Fijn dat jullie handvaten krijgen zodat jullie hem hiermee kunnen helpen, hopelijk helpt dit goed. Niet kwaad zijn op jezelf, niet alleen omdat het niet nodig is, maar ook omdat het niet helpt. Sterkte!

Wat ik nu van jou denk is dat je het zwaar hebt gehad. En dat je het nu weer zwaar hebt. Ik snap heel goed dat je er ziek van bent en ook dat je je schuldig voelt, omdat het nou eenmaal vaak zo werkt in je hoofd, maar het is natuurlijk niet jouw schuld. Jij hebt op dat vlak helemaal geen keuze gehad. Niemand kiest voor een PND. En dat weet je gelukkig ergens zelf ook wel.

Dit ligt net zo buiten jouw macht als wanneer het wel autisme of ADHD was geweest, alleen is het nu iets wat ook in jou heeft gezeten. Maar je hebt er evenmin om gevraagd, of iets gedaan om het te veroorzaken.

Het goede nieuws is: je weet nu wat het is en wat eraan gedaan kan worden.
Meestal gaan de dingen bergopwaarts zodra er duidelijkheid is, want dan weet je ook wat er moet gebeuren.

Ach lieve ava dit is toch helemaal niet jou schuld? Ik herken je gevoel wel heel erg en ik snap waar het vandaan komt. Alleen heel lastig je eigen gevoel hierin aan de kant te zetten en in te zien dat je er zelf echt niks aan kan doen.
Je bent een goede moeder want je gaat nu op onderzoek uit wat er aan de hand is. Dat had je ook niet hoeven doen als het je allemaal niks zou interesseren zeg maar.

Ik hoop dat jullie maar ook jij snel de juiste begeleiding kunnen krijgen dan zal het ook weer beter gaan.
Sterkte

Ik heb geen tijd om uitgebreid te reageren maar wat is dit voor jou een lastige uitslag zeg. Logisch dat je hierdoor van slag bent, probeer jezelf alleen geen verwijten te maken, jij kon hier niks aan doen.
Dikke knuffel.

Ach lieve Ava! Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen van jouw bericht. Wij denken niets over jou. Jij was ziek en dat was echt niet jouw schuld! Het is klote dat dit invloed heeft gehad op jouw zoon maar het is echt niet jouw schuld!
Sterkte met het verwerken van dit. Hopelijk kan je vooruit met de handvatten die je krijgt.

Lieve Ava,

Het ligt helemaal niet aan jou. Jij wilde samen met je man een kindje, jullie wens werd vervuld, het kindje kwam, en er ging chemisch iets mis bij jou vanbinnen. Totaal buiten jouw macht om, anders had jij meteen ingegrepen. En dat is verschrikkelijk, maar daar kon jij niks aan doen. Het is een onbalans in een systeem waarop we helaas geen enkele invloed hebben.
Jij hebt zodra het mogelijk was álles, maar dan ook ALLES, gedaan om je leven en de relatie met je zoon weer op de rit te krijgen. En dat hij nu problematiek heeft is ontzettend verschrikkelijk rot, maar niet jouw schuld. Een kindje wat zes maanden op de NICU verblijft kan dit ook krijgen, dan zeg jij toch ook niet tegen de moeder 'had je die bevalling niet tien weken kunnen tegenhouden?'.

Dit is iets waarmee jullie je zoon kunnen helpen en doordat JIJ hem zo serieus hebt genomen en steeds bent blijven onderzoeken wat er aan de hand kon zijn, omdat JOUW gevoel zei dat er iets niets ok was met hem, daarom hebben jullie nu een diagnose. En eentje die behandelbaar is. Dat is jouw aandeel, jij nam het zo serieus dat je hem nu al de kans geeft op hulp. dit wordt vaak niet of pas veel later ontdekt, terwijl jouw zoon door jou nu al de mogelijkheden heeft en alle hulp die nodig is.

Niemand hier denkt iets anders over jou dan : 'wat had zij het moeilijk, en wat vecht zij nu voor haar zoon en wat zorgt ze goed voor haar kinderen'.

*

Oh lieve Ava, wat kan ik jou gevoel mij goed voorstellen! Dat zou ook mijn ergste gevoel zijn.
MAAR, nu ga ik niet gevoelsmatig kijken, maar verstandelijk. Wat hier gezegd wordt kun je inderdaad niks aan doen. Je hebt het niet opgezocht of expres gedaan, het is je iverkomen. En juist nu zie je al redelijk op tijd in dat er iets is met je zoon, en ga je er actief mee aan de slag en zet je alles op alles om er uit te komen. En dat maakt je juist een goede moeder! Jullie komen er echt wel!