Kinderopvang
Eindelijk kom ik toch maar is uit de meelezersrol 😅
Mijn man en ik zitten met een dilemma waar we niet uitkomen en zijn benieuwd hoe dit bij andere is gegaan.
Situatieschets:
In september is onze zoon geboren. Hij is super lief en vrolijk, slaapt alleen sinds de geboorte zeer weinig. Zowel overdag (max 45 minuten, zelden 1.5 uur) als snachts is het ook niet de aller beste slaper. Hij lijkt er zelf thuis weinig tot geen last van te ervaren.
Sinds begin januari gaat hij twee dagen naar de opvang. In het begin sliep hij daar nog wel eens een keer 1.5 tot 2 uur in 1x, wij waren daar al enorm verbaasd over want dat doet hij thuis nooit. Inmiddels is hij een half jaar en slaapt hij op de opvang net zo veel of soms zelfs nog minder als thuis.
We lezen iedere dag in het dagverslag: Zoon vond het een beetje een moeilijke dag.
Niet leuk voor ons om te lezen, wel fijn dat ze zo eerlijk er over zijn.
Vandaag ook al even in gesprek gegaan er over: hoe ziet een moeilijke dag er dan uit?
- weinig slapen
- huilen bij moeilijke momentjes dat er eigenlijk niks aan de hand is (schone luier, net gegeten) en dat zeker wel zo'n 8 keer per dag (van 9 tot 17.45 uur is hij daar)
Als ze hem oppakken/bij zich houden dan is het goed.
- hij kan bijna nooit zichzelf voor 10 minuten of langer alleen vermaken.
Hier thuis redt hij dat wel, maar dan loopt er altijd wel één van ons n keer om hem heen en kletst wat tegen hem aan.
We vinden het nu lastig: schaden we onze zoon met de opvang? Is het een fase waar hij en wij door heen moeten (en de kinderopvang ook)?
Kunnen we er nog iets aan doen?
Wellicht zijn er hier mensen die het herkennen en deze fase al voorbij zijn en ons gerust kunnen stellen :-)