Zeg maar Yes

Ja natuurlijk!

Ik loop overal tegen het feit aan dat er lange wachttijden zijn van rond de 2 maanden. Dat is zo enorm frustrerend. Gisteren had ik echt een k*tdag. Wil mijn meiske zo graag helpen, maar het voelt alsof alles tegen zit.

Kleine update.

Aanstaande vrijdag heeft dochter het eerste gesprek met een pedagoog. Aangezien emdr hoge wachtlijsten heeft, gekozen voor deze optie. Ik heb er een goed gevoel bij, blij dat er nu wat gaat gebeuren.
Blijft natuurlijk afwachten hoe ze er op reageert, maar ze wil wel graag heen.
De pedagoog in kwestie gaf aan dat er misschien wel een onderliggend probleem is, en dat dochter misschien nog veel bezig is met de scheiding van ruim 2 jaar geleden.
Ik heb er erg veel moeite mee dat te horen, maar als het zo is ben ik blij dat ze daar ook hulp bij krijgt.
Wel al veel tips en trucs gekregen, en ik ben er wel achter dat mijn dochter en ik gewoon te weinig praten over wat haar dwars zit. Ik neem het altijd voor waarheid aan, luister er naar, maar heb me nooit afgevraagd waar het dan vandaan komt. Ook voor mij als moeder hoop ik hier van te leren.
Pittige tijd even, maar ik zie het wel positief tegemoet.

Even een positieve up tussendoor.

Het gaat gelukkig echt een stuk beter met mijn dochter. De combinatie van de pedagoog en de zomertijd lijken haar echt goed te doen. Ze is veel buiten, verbruikt haar energie weer op de juiste manier en slaapt na maanden eindelijk weer naar behoren. Geen gespook meer in de avonden, en in de ochtend moet ik haar momenteel vaker wekken dan dat ze veel te vroeg wakker is.
Ik had zelf ook al opgemerkt dat ze vrolijker is de laatste 2 weken. Haar korte lontje lijkt iets langer weer, en het is fijn haar zo te zien.
Ik ben ook erg blij dat ze zelf ook bij de pedagoog aan blijft geven dat het echt het overlijden van haar tante is waar ze moeite mee heeft, ipv de scheiding. Geeft me toch de rust dat we het wel goed aanpakken samen, in tegenstelling tot wat de pedagoog in kwestie ons liet weten.
Nog steeds heb ik het gevoel dat ze in plaats van zich te concentreren op mijn dochter alles heel breed trekt, zo liet ze vrijdag nogmaals (voor de 3e keer) weten dat mijn gemoedstoestand erg invloed heeft op dochter. Dat weet ik nu zelf ook wel denk ik dan, en ik ben dan ook knetterhard aan mezelf aan het werken, dus ik weet niet wat ik dan nog meer kan doen.
In ieder geval hebben we het weer een stuk fijner thuis samen, en dat is me veel waard.

Edit; het staat er alsof ik het gewoon vervelend vind dat ze zo op mijn gevoel door blijft praten, maar haar voorstel is elke keer om voor mezelf een tijd per dag af te spreken dat ik me k*t mag voelen. Daardoor zou de rest van de dag makkelijker gaan, en zouden mijn kinderen er geen hinder van ervaren.
Echt, was het maar zó makkelijk.