Welkom op Zeg maar Yes!

Pffff ik zit er weer even doorheen.
Na een hele heftige periode van november vorig jaar tot begin februari dit jaar, leek het eindelijk een stuk beter te gaan met de buien van B. Ze kwamen nog maar sporadisch voor en als ze er waren, waren ze zo gedoofd..

Drie weken geleden zijn we naar Disney geweest, ze heeft genoten, vindt het geweldig daar, maar was wel enorm moe. En ze was echt intens verdrietig, omdat ze Pooh dit keer niet heeft kunnen knuffelen. Nog bijna dagelijks heeft ze het daar wel over.

Sinds we terug zijn lijkt het alleen weer of we een compleet ander meisje in huis hebben. Ze hoeft het woordje nee maar te horen, en gaat door het lint. Ze gaat de boel chanteren 'ik doe het pas... als jij dit/zus/dat/zo voor me pakt/als ik dit/zus/dat/zo mag..' etc.
In zo'n bui schreeuwt ze, duwt ze, gooit ze met alles wat op haar pad komt. En gezien ze flink sterk is, gebeurt dat met flink veel kracht. Er valt op zo'n moment ook niets te beginnen.

En we hebben het hele riedeltje weer afgespeeld, keer op keer. Vriendelijk praten, boos worden, heel boos worden, negeren, haar proberen uit de situatie te halen door het over iets anders te hebben, haar vast houden, haar juist laten gaan. Afgelopen vrijdag werd ze om 1.30 wakker en kreeg ze een (tot 4u durende) driftbui, omdat ze een puppy wilde en dat van ons niet mocht (like duh..?)

Ik weet het gewoon weer even niet. Het maakt me verdrietig, het maakt me boos, het maakt me soms wanhopig.
Waarom doet ze nou toch zo Wat maakt nou dat ze elke keer die enorme kortsluiting krijgt.
Bij anderen is ze lief, vriendelijk, sociaal, beleefd, gezellig... en thuis.. Thuis lijkt ze soms wel bezeten

Als ze eenmaal afgekoeld is, bespreek ik dat ook met haar. Ik bespreek dat het ons verdrietig maakt, dat ze me pijn doet, maar dat ook mijn hartje er pijn van doet. Dat ik ontzettend veel van haar hou, maar dat ik niet hou van haar lelijke gedrag. Ze moet dan vaak heel hard huilen, en zegt sorry en het spijt me. Om de middag / avond erna weer zo'n zelfde bui te hebben.

Ik.. baal er van... bah.. Zou zo graag willen dat alles eens in een rustiger vaarwater komt Het slapen gaat ook weer dramatisch, ze zit nu weer in zo'n periode dat ze elke avond tussen 22 en 22.30 wakker wordt, en dan ook écht wakker.. en het vervolgens eeuwen duurt (als er niet nog een driftbui tussendoor komt) voor ze weer slaapt.

Je geeft aan dat ze heel veel sorry zegt, maar kan ze ook uitleggen hoe het komt? Waarom ze dan zo boos is? Weet ze dat? Jullie hadden toch ook hulp of nu niet meer?

Heb je hier hulp bij? Misschien dat anderen vanaf een afstandje andere dingen kunnen zien of nog tips hebben of iets in jullie handelen/haar gedrag zien waar je je zelf niet eens van bewust bent omdat het je dochter is en je er middenin zit.

Lijkt me heel pittig, steunt je man je hier ook in? Heb je wel het idee dat jullie tot haar door kunnen dringen?
En zo’n driftbui in de nacht, hoe gaat dat dan? Blijven jullie discussiëren? Blijf je bij haar tot 4 uur? Ik probeer me een beeld te vormen. Misschien ook een idee om het een keer te filmen om aan eventuele hulp te kunnen laten zien maar ook achteraf rustig te kunnen terug kijken wat er nu precies gebeurd. De tactieken die je toepast, ben je daar wel voorspelbaar in voor haar? Wissel je niet teveel af tijdens een conflict, bijvoorbeeld eerst boos, dan negeren etc. Wat ik me goed kan indenken hoor als deze uren duurt, jij bent ook maar een mens. En vanaf februari, is er toen iets veranderd voor haar? Wordt er meer van haar gevraagd op school? Andere opvang? Iets veranderd in vriendschappen of in jullie gedrag/werk/gemoedstoestand bijvoorbeeld. Ik probeer maar mee te denken hoor.

Sterkte lejow, niet leuk voor jullie en niet leuk voor haar.

We hebben ergo therapie gehad, die heeft haar geleerd dat ze een motortje in haar buik heeft, die van langzaam tot heel hard kan gaan (emoties). We hebben pas spel therapie gehad, maar die was vooral gericht op vertrouwen in haar eigen lijf krijgen (durven fietsen, zwemmen, niet opgeven als het niet lukt, doorzetten etc).


Ze kan deels uitleggen hoe het komt, ze komt met antwoorden als 'Ik wil gewoon mijn zin', 'Bij jullie durf ik boos te doen' en 'ik wil het gewoon heel graag'.

Man steunt me voor mijn gevoel deels, ik vind soms dat hij te snel toegeef en zeg hem dat dan ook.
Tijdens zon bui valt er niet te praten, na zo'n bui lijkt het wel aan te komen en lijkt ze echt spijt te hebben.

We kwamen vrijdag terug van de Toppers (om half 2), toen was ze toevallig net wakker geworden. Ze zat even op de bank om een slokje te drinken. Ik ben met haar naar boven gegaan (ze slaapt nog vaak bij ons, want dan slapen we over het algemeen allemaal het beste en het meeste). Man bleef nog met een vriend beneden.
We lagen lekker samen in bed, nog even gekletst en we zouden gaan slapen. En ineens uit het niets: 'Ik wil een puppy'. Dus ik uitgelegd dat dat niet kan, en dan gaat ze los. Er is geen woord meer mee te spreken, ze zegt alleen nog maar 'puppy'. Schopt de dekens van zich af, trekt aan mijn kussen, trekt aan de lakens, duwt mij, roept 'Puppy puppy', trapt met haar benen op het bed, schreeuwt enz.
Ik begin dan heel rustig. Leg uit dat het niet kan, dat het niet een handig tijdstip is om te bespreken, dat iedereen slaapt, dat ze lekker moet gaan slapen, biedt haar aan bij me te komen liggen enz.
Dat werkt niet... dat probeer ik nog een keer.. werkt nog niet, en dan word ik ook boos, aangezien het ondertussen al bijna half 3 is, mijn wekker de dag erna om 7u ging vanwege een braderie, en ik vind dat ze gewoon der mond moet houden, omdat ze de hele straat wakker schreeuwt.
Ik word boos, pak haar beet, stuur haar dan maar terug naar haar eigen kamer. Zij trapt door, slaat met de deuren, blijft niet in haar kamer.
Zo ruziën we een poos heen en weer, man komt naar boven, kan ook niet doordringen. Uiteindelijk pakt mijn man haar bij haar arm, doet haar per ongeluk echt pijn, ze barst in huilen uit, en ineens lijkt de bui voorbij te zijn, is ze weer op aarde... dikke tranen, besef dat we boos zijn, een sorry... en lekker slapen.


Nee, vanaf feb ging het juist beter (we zijn in nov verhuisd, dus nieuwe school, toen kwam de sint, toen kerst en oud en nieuw, toen was ze jarig). Haar nieuwe school vraagt wel meer (ze zit in groep 2), omdat ze dat aan kan. Het is een slim meisje.

Uit IQ onderzoek (ivm haar vroeggeboorte) is gebleken dat ze een disharmonieus profiel heeft. Ze heeft een verschil van 27 punten tussen performaal en verbaal, waarbij performaal het hoogste scoort. Ze kan ik haar hoofd dus razend snel denken, maar het daarbij behorende handelen kan ze niet altijd waarmaken.

Zou het niet kunnen dat jullie nu in een cirkel zitten? Dat ze inderdaad een pittig karakter heeft maar zich nu tijdens zo’n driftbui zich ook heel goed realiseert dat ze jullie verdriet en pijn doet en dat ze met dat besef/(schuld)gevoel niet kan omgaan en de driftbui daardoor alleen nog maar heftiger wordt?

Oh en dat ze zegt ‘bij jullie durf ik zo boos te doen’, vraag je daarop wel eens door? Zijn er situaties bij anderen waarin ze dat niet durft, dat ze die boosheid meeneemt en daardoor thuis gewoon constant op spanning staat?

Oh en dat ze zegt ‘bij jullie durf ik zo boos te doen’, vraag je daarop wel eens door? Zijn er situaties bij anderen waarin ze dat niet durft, dat ze die boosheid meeneemt en daardoor thuis gewoon constant op spanning staat?

Jup, dat weet ik bijna wel zeker ;) Ze accepteert vaak veel gedurende de dag (al is t wel een heel stuk minder), thuis is het woordje nee de druppel en BOEM

Grote kans dat het een cirkel is, merk ook dat mijn lontje momenteel gewoon weer op is. Zodra ik merk dat ze de boze kant op gaat, of weer iets op de grond klettert, is het voor mij al klaar..

Maar kun je met haar daar ook over praten, waar ze dan niet boos durf te zijn, en welke situatie haar dan boos maakt?

En de discussie ‘s nachts niet aangaan? Hoe reageert ze op: ‘ik wil daar morgen met je over praten, nu gaan we slapen’.

Als ik het goed begrijp, wordt er nu iedere keer anders gereageerd tijdens zo'n driftbui? Ene keer zijn jullie begripvol, dan boos en vervolgens negeer je haar.
Heb je al eens geprobeerd om met haar afspraken te maken hoe te reageren tijdens een driftbui en dit dan ook een bepaalde periode structureel zo toe te passen? Misschien dat ze dan in ieder geval al eerder rustig kan worden doordat de situatie voorspelbaar wordt voor haar?

Overigens bedoelde ik met die cirkel niet dat jij ook in dat cirkeltje zit. Als het goed is kun je als volwassene, hoe moeilijk ook, je gevoel reguleren en het gevoel dat je er klaar mee bent een beetje proberen te parkeren. Ik bedoelde met een cirkeltje meer dat B tijdens zo’n driftbui misschien wel terugdenkt aan de gesprekken die jullie naderhand hebben, waarin jij aangeeft wat haar driftbuien met jou doen. En als ze daaraan terug denkt, de driftbui ineens vermengt wordt met verdriet/schuldgevoel naar jullie toe (want zij is voor haar gevoel immers wel degene die jullie verdrietig maakt) en dat dus een extra trigger is waardoor ze volledig uit haar plaatje gaat.
Verder weet ik natuurlijk weinig van jullie gesprekken achteraf maar misschien is het een idee om iets minder de nadruk te leggen op júllie gevoel (al mag dat best benoemd worden natuurlijk), maar vooral op zoek te gaan naar háár gevoel.

Misschien is een kinderpsychologe een idee?

En de discussie ‘s nachts niet aangaan? Hoe reageert ze op: ‘ik wil daar morgen met je over praten, nu gaan we slapen’.

Dan gaat ze door, met roepen, kussen trekken, gooien.

Als ik het goed begrijp, wordt er nu iedere keer anders gereageerd tijdens zo'n driftbui? Ene keer zijn jullie begripvol, dan boos en vervolgens negeer je haar.
Heb je al eens geprobeerd om met haar afspraken te maken hoe te reageren tijdens een driftbui en dit dan ook een bepaalde periode structureel zo toe te passen? Misschien dat ze dan in ieder geval al eerder rustig kan worden doordat de situatie voorspelbaar wordt voor haar?

Nee, in principe gaan we hetzelfde rijtje af.
Eerst praten we er rustig over, leggen we uit waarom het bijv niet kan. Om uiteindelijk boos te worden, omdat haar gedrag echt de spuigaten uitloopt. En in het uiterste geval negeer ik haar soms, maar dat werkt alleen averechts eigenlijk.

Overigens bedoelde ik met die cirkel niet dat jij ook in dat cirkeltje zit. Als het goed is kun je als volwassene, hoe moeilijk ook, je gevoel reguleren en het gevoel dat je er klaar mee bent een beetje proberen te parkeren. Ik bedoelde met een cirkeltje meer dat B tijdens zo’n driftbui misschien wel terugdenkt aan de gesprekken die jullie naderhand hebben, waarin jij aangeeft wat haar driftbuien met jou doen. En als ze daaraan terug denkt, de driftbui ineens vermengt wordt met verdriet/schuldgevoel naar jullie toe (want zij is voor haar gevoel immers wel degene die jullie verdrietig maakt) en dat dus een extra trigger is waardoor ze volledig uit haar plaatje gaat.
Verder weet ik natuurlijk weinig van jullie gesprekken achteraf maar misschien is het een idee om iets minder de nadruk te leggen op júllie gevoel (al mag dat best benoemd worden natuurlijk), maar vooral op zoek te gaan naar háár gevoel.

Misschien is een kinderpsychologe een idee?

Ah ja, dat zou best kunnen ja.
Ik benoem ook altijd dat haar gevoel er mag zijn, ze mág boos zijn, ze mág verdrietig zijn. Maar niet met dat bijkomende gedrag. Benoem ook dat dat voor haar vast ook niet prettig voelt, als haar metertje op zwart gaat. En dat dat gedrag er niet voor zorgt dat het dan ineens wel mag.

Aan de ene kant zeg ik ja (op de psych) aan de andere kant ben ik ook een beetje hulp-moe

Soms vraag ik me ook af, of ze niet gewoon ontzettend toe is aan groep 3 ofzo.. Al hoop ik wel dat haar daar uitdaging geboden wordt, want lezen - kern 1 en de bussommetjes is ze alllaaaang voorbij.

Maar aangeven dat het voor haar vast ook niet prettig voelt etc etc, dat is invullen voor haar. Laat haar zelf maar eens proberen te verwoorden wat zo’n driftbui met haar doet, en wat nou de situaties zijn waarin ze elders niet boos durft te worden en wat daar dan gebeurd is. Dig deeper. Want dat ze aangeeft dat ze bij jullie wel boos durft te zijn, geeft mij het gevoel dat er nog wel meer situaties zijn waarin ze zich boos/verdrietig/machteloos voelt maar ze dit dus niet durft te uiten. Dat zou ik wel proberen aan het licht te krijgen.

En dat je hulp-moe bent dat kan ik ergens wel begrijpen maar die driftbuien zijn voor niemand leuk en voor B misschien nog wel het allerminst. Als jullie vastlopen denk ik eigenlijk dat jullie wel een beetje aan haar verplicht zijn om hulp hierin te blijven zoeken.

Ik benoem trouwens ook altijd wat ik zie:
B, ik zie dat je boos bent, omdat je geen puppy krijgt, maar ... *uitleg*...
B, ik zie dat je verdrietig bent, omdat je het spannend vindt dat je met school naar *huppeldepup* gaat

Soms werkt dit, dan breekt ze zeg maar en slaat de boosheid om in verdriet. Soms ook niet.

Moeilijk Lejow. Ik weet niet of je dit topic opent om advies te krijgen of om even te spuien?

Ik krijg bij jullie kind altijd het idee dat ze heel erg zou gedijen bij een ouderwetse opvoeding van rust, natuur, saaiheid en weinig prikkels. Juist omdat zij zelf soms zo in de war is, denk ik dat ze gebaat zou zijn bij consequentheid en liefde. Heel eerlijk gezegd denk ik dat ze aanvoelt dat jullie eigenlijk ook niet weten wat de beste aanpak is en dat je daar ook nog eens als ouders in verschilt. Dat voelt wiebelig en onzeker aan, terwijl ze denk ik juist kordaatheid en liefde nodig heeft. Kordaatheid in dat jullie van tevoren aangeven wat er gaat gebeuren en wat jullie van haar verwachten. En liefde in de toon en manier waarop je dat doet. Niet boos, maar beslist. Niet poeslief, maar liefdevol.

Verder zou ik ook het schermgebruik in huis gaan beperken, de tekenfilms, de figuren, de impulsen wat ze allemaal kan willen of moeten. Ze heeft al zoveel in haar hoofdje en ze is nog maar zo klein, waarom zou je al die extra verhalen aan haar geven? Mss kun je met haar de natuur ingaan, boswandelingen maken, zélf verhaaltjes verzinnen, die levendige fantasie ruimte geven om op z’n eigen manier naar buiten te komen. Een half uurtje film per dag, voor het eten, niet voor het slapen gaan. Even bikkelen misschien voor jullie, nieuwe gewoontes hebben drie weken nodig om in te slijten. Ik denk echt dat dit zou werken, heb t al weleens willen zeggen, maar ik weet niet of jij daarvoor zou willen gaan.

Verder ook eens met Maple’s analyse en die van Fiederilsje vind ik ook een goeie.

Maar aangeven dat het voor haar vast ook niet prettig voelt etc etc, dat is invullen voor haar. Laat haar zelf maar eens proberen te verwoorden wat zo’n driftbui met haar doet, en wat nou de situaties zijn waarin ze elders niet boos durft te worden en wat daar dan gebeurd is. Dig deeper. Want dat ze aangeeft dat ze bij jullie wel boos durft te zijn, geeft mij het gevoel dat er nog wel meer situaties zijn waarin ze zich boos/verdrietig/machteloos voelt maar ze dit dus niet durft te uiten. Dat zou ik wel proberen aan het licht te krijgen.

En dat je hulp-moe bent dat kan ik ergens wel begrijpen maar die driftbuien zijn voor niemand leuk en voor B misschien nog wel het allerminst. Als jullie vastlopen denk ik eigenlijk dat jullie wel een beetje aan haar verplicht zijn om hulp hierin te blijven zoeken.

Alles wat we tot nu toe gedaan hebben, werpt wel zijn vruchten af, alleen niet volledig ;)
Het werkt trouwens ook niet mee, dat ze hetzelfde licht ontvlambare karakter heeft als mijn man (en haar opa......)

Ja, dat ze zich in meer situaties boos voelt, dat weet ik. Ze is erg van de principes en regels etc. Houdt zich op school goed aan de regels, benoemt het als ze mensen op straat iets ziet doen als niet mag, benoemt het als er een pappa mee is in de mama-dochter kleedkamer met zwemmen. Heel de dag is ze bezig met 'dat wat hoort' en daarnaast is ze onwijs perfectionistisch..
Kan me voorstellen dat dat doodvermoeiend is de hele dag, en dat je vervolgens thuis tot uitbarsting komt.

Heb het haar wel eens gevraagd, maar daar kan ze nog niet echt antwoord op geven.
Ik vraag dan wel eens hoe ze zich voelt, tijdens zo'n bui, maar verder dan 'niet fijn' komt ze niet.

Heb dinsdag rapportgesprek, dus ook weer een goed moment om het daar in de groep te gooien.

Mss leg ik nu zout op een slak, maar ik probeer zelf die ‘maar’ weg te laten. Gewoon, “lieverd ik zie dat je boos bent”. En dan bijv: naar hè, boos/verdrietig zijn? Waarom voel je je boos? Hoe kunnen we zorgen dat je je minder boos voelt? Als je de nadruk blijft leggen op haar nare gedrag of dat ze geen puppy mag, zou ik ook steeds geïrriteerder want ik hoor heus wel dat het niet mag, maar dat hoef je dan geen tien keer tegen me te zeggen haha.

Moeilijk Lejow. Ik weet niet of je dit topic opent om advies te krijgen of om even te spuien?

Ik krijg bij jullie kind altijd het idee dat ze heel erg zou gedijen bij een ouderwetse opvoeding van rust, natuur, saaiheid en weinig prikkels. Juist omdat zij zelf soms zo in de war is, denk ik dat ze gebaat zou zijn bij consequentheid en liefde. Heel eerlijk gezegd denk ik dat ze aanvoelt dat jullie eigenlijk ook niet weten wat de beste aanpak is en dat je daar ook nog eens als ouders in verschilt. Dat voelt wiebelig en onzeker aan, terwijl ze denk ik juist kordaatheid en liefde nodig heeft. Kordaatheid in dat jullie van tevoren aangeven wat er gaat gebeuren en wat jullie van haar verwachten. En liefde in de toon en manier waarop je dat doet. Niet boos, maar beslist. Niet poeslief, maar liefdevol.

Verder zou ik ook het schermgebruik in huis gaan beperken, de tekenfilms, de figuren, de impulsen wat ze allemaal kan willen of moeten. Ze heeft al zoveel in haar hoofdje en ze is nog maar zo klein, waarom zou je al die extra verhalen aan haar geven? Mss kun je met haar de natuur ingaan, boswandelingen maken, zélf verhaaltjes verzinnen, die levendige fantasie ruimte geven om op z’n eigen manier naar buiten te komen. Een half uurtje film per dag, voor het eten, niet voor het slapen gaan. Even bikkelen misschien voor jullie, nieuwe gewoontes hebben drie weken nodig om in te slijten. Ik denk echt dat dit zou werken, heb t al weleens willen zeggen, maar ik weet niet of jij daarvoor zou willen gaan.

Verder ook eens met Maple’s analyse en die van Fiederilsje vind ik ook een goeie.

Een beetje van beide denk ik
Vooral even een beetje mentale steun geloof ik haha

Oh boy ja.. fantasie heeft ze zeker. Ze heeft 4 denkbeeldige huisdieren. Kikker Koosje, Twiet de vogel, Fluffy de hond, en Emiel de rat. Vandeweek was ze in dikke dikke tranen, want ze moest me bekennen dat ze eigenlijk helemaal niet bestonden, en ik mocht dat geheim echt aan niemand door vertellen hoor!!
Heb haar toen verteld dat dat helemaal niet erg is, en dat doen alsof soms juist leuker is dan echt.
Vanmiddag was ze weer een renwedstrijd aan het doen, met haar diertjes in de tuin


Wat bedoel je met extra verhalen? Tv / ipad etc?
Misschien kunnen we daar inderdaad iets in aanpassen. Hij staat vaak aan, al is ze niet altijd bewust aan het kijken.
Op haar Ipad doet ze het liefst van die logisch nadenk spelletjes, bijv blokjes verplaatsen om een auto van a naar b te kunnen krijgen etc. En ze speelt graag Squla.

Mss leg ik nu zout op een slak, maar ik probeer zelf die ‘maar’ weg te laten. Gewoon, “lieverd ik zie dat je boos bent”. En dan bijv: naar hè, boos/verdrietig zijn? Waarom voel je je boos? Hoe kunnen we zorgen dat je je minder boos voelt? Als je de nadruk blijft leggen op haar nare gedrag of dat ze geen puppy mag, zou ik ook steeds geïrriteerder want ik hoor heus wel dat het niet mag, maar dat hoef je dan geen tien keer tegen me te zeggen haha.

Haha ja, goed punt.
De speltherapeute heeft benoemd, dat we haar moeten leren om dingen zelf te verwoorden. Dus het stappenplan te laten uiten. Dus niet: goh, dat is een mooie tekening, maar: Wat mooi, kun je me uitleggen hoe je dat gedaan hebt?
Dat kan met boosheid natuurlijk ook.
Al kan dat, in het heetst van de strijd van zo'n bui niet, dan kun je echt lullen als brugman.

Jeetje Lejow, ik heb even geen tips voor je, maar het lijkt me ontzettend zwaar! Vind het knap hoe je ermee omgaat en dat je al veel hebt geprobeerd en kan me voorstellen dat je er af en toe even helemaal doorheen zit. Veel sterkte gewenst!

Ik herken altijd veel in jouw posts, twee van mij drie kinderen in hoogbegaafd getest, veel daarover lezen en opzoeken bied zoveel herkenning.. sterkte want is het gewoon zwaar, mijn kinderen hebben een andere aanpak nodig, je zult het wel herkennen.

Edit: en dan het "gewone" consequent zijn dat werkt gewoon niet bij deze kinderen...
Ik kan 100000x ergens nee op zeggen maar je blijven proberen een ja te krijgen, echt!

Mss leg ik nu zout op een slak, maar ik probeer zelf die ‘maar’ weg te laten. Gewoon, “lieverd ik zie dat je boos bent”. En dan bijv: naar hè, boos/verdrietig zijn? Waarom voel je je boos? Hoe kunnen we zorgen dat je je minder boos voelt? Als je de nadruk blijft leggen op haar nare gedrag of dat ze geen puppy mag, zou ik ook steeds geïrriteerder want ik hoor heus wel dat het niet mag, maar dat hoef je dan geen tien keer tegen me te zeggen haha.

Haha ja, goed punt.
De speltherapeute heeft benoemd, dat we haar moeten leren om dingen zelf te verwoorden. Dus het stappenplan te laten uiten. Dus niet: goh, dat is een mooie tekening, maar: Wat mooi, kun je me uitleggen hoe je dat gedaan hebt?
Dat kan met boosheid natuurlijk ook.
Al kan dat, in het heetst van de strijd van zo'n bui niet, dan kun je echt lullen als brugman.

Nouja en dat is dus eigenlijk ook een beetje wat ik ook zei Verder volledig eens met Geel.

Kan ze haar boosheid ergens op kwijt? Boksbal, een krastekening laten maken.

Misschien een idee om als ze wel goede zin heeft eens regeltjes te bespreken. Ze mag wel boos zijn maar mag geen spullen stuk maken/mee gooien. En niet papa/mama pijn doen. Ik zou er niet teveel verzinnen en ze in de wij-vorm zeggen en opschrijven/pictogram/tekening laten maken. Zodat het is: wij gooien niet met spullen, wij zijn lief voor elkaar etc. Je zou dan ook wat dingen kunnen bespreken die je/ze wel graag ziet/doet zoals wij helpen elkaar, wij luisteren naar elkaar. En dan ook samen kletsen over waarom dat wel of niet fijn is.

Over de situatie van de nacht zou ik dan ook terugpakken op deze twee regeltjes: je mag boos zijn, maar niet gooien/stuk maken en niet iemand pijn doen. Als ze dat wel doet zou ik haar op haar kamer zetten, keer op keer, ook als ze terugkomt. Zelf rustig en consequent blijven en volhouden. Als ze rustiger is/niemand pijn doet/niet gooit kunnen jullie weer praten. Je kan ook benoemen dat je ziet dat ze heel erg boos is en misschien ook wel verdrietig, misschien ‘breekt’(vind ik een naar woord maar zorgt vaak wel voor een ingang) ze dan. Ik zou het een keer uitleggen van die puppy, daarna discussie stoppen, we hebben het er morgen over, het is bedtijd klaar. Gaat ze dan tekeer zou ik haar dus uit je kamer vragen te gaan/anders helpen want zo kunnen jullie beide niet slapen, discussie is klaar en gaat ze over de grens heen. Zo laat je voor haar voorspelbaar gedrag zien en leert ze op welke manier ze wel met je kan praten. En zijn er voor haar duidelijke grenzen van gedrag.

Nog steeds niet betweterig bedoeld . Heb respect voor je wat je allemaal al doet.