Zeg maar Yes

Ik snap je reactie regazza zet het ook in perspectief, bedankt.
Dat tijd bijhouden per kind is mss overdreven, maar het feit dat hij bij ons amper komt en bij mijn zwager elke week steekt soms wel. Ik wil niet te afhankelijk zijn maar soms is hulp gewoon fijn. Zeker van iemand die zelf zo handig is!
Het gaat om hele specifieke klussen die mijn schoonvader heel goed kan, iemand inhuren op korte termijn zou misschien kunnen hoor maar is ook lastig soms! Maar even gal spuwen was fijn

Ik heb een vraagje aan diegenen die een burn-out hebben (gehad) of iemand in hun omgeving hebben met een burn-out: hoe wisten jullie dat er wat mis was, dat je aan de bel moest trekken? Welke klachten had je/de persoon waar het om draait?

Ik heb zelf een burn-out gehad. Achteraf was al heel lang duidelijk dat het niet goed met me ging. Op een gegeven moment werd er op mijn werk (de oorzaak van de burn-out) een flauwe grap met me uitgehaald. Niet gemeen ofzo gewoon flauw. Ik kon er alleen maar om huilen en kon niet meer stoppen met huilen. Ik heb mijn baas huilend opgebeld en gezegd dat ik niet meer kon, dat ik het niet meer wist en dat ik op was. Dat was ook precies hoe ik me voelde.

Mijn man (toen nog vriend) had mij al eerder geprobeerd in te laten zien dat ik ver over mijn grenzen aan het gaan was, maar toen wilde ik dat niet zien.

Gaat het om jezelf of om iemand in je omgeving?

Het gaat om mezelf. Ik heb geruime tijd last van vermoeidheidsklachten. Ik wil er niet teveel over kwijt maar ik weet dat de kans er wel eens kon zijn dat ik ergens in de afgelopen tijd opgebrand ben geraakt. Via Google kwam ik op diverse zelftesten uit, ik heb er een paar gedaan en die zeggen stuk voor stuk dat ik toch maar eens professionele hulp moet gaan zoeken omdat de kans reëel aanwezig is dat ik een burn-out heb. Toevallig ben ik onlangs een hulptraject gestart voor iets anders, dus ik kan het zo aankaarten, dat is het probleem niet. Alleen volgens die zelftesten krijg ik het gevoel dat het heel dramatisch met me gesteld is, terwijl ik altijd het idee heb gehad dat een burn-out voelt alsof je hoofd én lichaam je compleet in de steek laten. Dat je allerlei vage klachten krijgt. Ja, ik ben ongelofelijk moe, vergeetachtig, futloos, geirriteerd, kan niets hebben, heb een zwaar gevoel in m'n hele lijf, een concentratie van nul komma nul en heb enorme stemmingswisselingen. Maar ik dacht altijd dat er meer dan dat moest zijn.

Nou nee, dat klinkt wel aardig als een burnout hoor....sterkte!

Dat klinkt echt alsof het tijd is om veel rustiger aan te doen. Ik zou het aankaarten, het gaat wel om je gezondheid! Succes en sterkte.

Ik biecht op dat ik de afgelopen weken nogal jaloers was op de bovenbuurvrouw omdat ze een nieuw huis zou gaan kopen.
Ik heb goed contact met haar en zij vertelde mij laatst dat ze een nieuwbouwwoning heeft gekocht onder voorbehoud van financiering. Ze had dus nog een paar weken tijd om de hypotheek te regelen. Nu blijkt dat er grote kans is dat ze de hypotheek niet rond krijgt omdat ze geen nieuwe intentieverklaring krijgt en de kans op een vast contract heel klein is.
Mijn man en ik willen al heel lang ons appartement te koop zetten en groter gaan wonen, maar het inkomen van mijn man is niet voldoende om een eensgezinswoning te financieren. Mijn inkomen is hoger, maar ik heb nu nog maar een jaarcontract en krijg daar dus geen hypotheek mee.
Toen ik dus vanochtend hoorde van de buurvrouw dat de verhuizing niet doorgaat, was ik dus 'blij' dat het haar niet gelukt is in haar eentje om een eensgezinswoning te kopen.

Ik schaam mij zo voor deze gedachten

Ach dat is niet vreemd toch. Is een stukje jaloezie. Je wil iets heel graag maar het lukt niet.

Biechtje met burn-out, wat ik merkte is dat ik erg onredelijk werd, was erg moe. Heb me 27 januari pas ziek gemeld terwijl ik begin november al bij de huisarts heb gezeten met vage vermoeidheidsklachten. Verder kreeg ik het niet goed meer voor elkaar om door m'n neus te ademen en had ik een behoorlijk hoge ademhaling. Heb eerst 1,5/2 wkn op bed gelegen en was gesloopt sliep rustig 15 uur per dag er kwam niets uit m'n vingers. Ik was/ben gewoon op.

Biechtje over de buurvrouw, ik denk dat je gevoelens heel menselijk zijn. Maar ik zou wel kijken waar die gevoelens vandaan komen. Kijk eens naar wat je zelf allemaal wel hebt. Dat helpt mij om dit soort gedachtes te minimaliseren. Aangezien het gewoon rot voelt om dit te denken toch?

Biechtje, waarom zou je je schamen voor je gedachten? Ik geef eerlijk toe dat ik soms jaloers ben op mijn vriendinnen. Een aantal van mijn vriendinnen hebben in korte tijd allemaal een huis gekocht met hun vriend of zijn gaan samenwonen. Ik ben ontzettend blij met waar ik nu woon, maar ik zou het ook leuk vinden om een groter huis te kopen samen met een leuke vent! Maar die optie is er helaas niet, dus dan moet je gelukkig zijn met de dingen die je wél hebt.
Het is niet dat je het een ander niet gunt, het is juist dat je het zelf ook graag zou willen. Dat vind ik niet om voor te schamen

Even praktisch hoor biechtje, maar hebben jullie wel eens gesprek gehad over mogelijkheden hypotheek? Je hebt namelijk niet altijd een vast contract nodig, ze kunnen ook een gemiddeld salaris van de afgelopen jaren nemen. Daarbij begrijp ik dat jouw man ook nog eens wel een vast contract heeft dus gezamenlijk kunnen jullie dan vast een eind komen.

Na mijn zwangerschappen ben ik altijd te zwaar geweest en mijn vriend is zijn hele leven al te zwaar. Vorig jaar zijn we beiden flink gaan afvallen. Ik viel 25 kg af en mijn vriend 60! Nadat we beiden ons doel hadden bereikt leek het alsof we heel goed bezi bleven. Na wegen vanavond blijkt echter dat ik er weer 20 kg aan heb zitten en mjn vriend 55. Ik ben hier zo verdrietig over en heb geen idee hoe sit weer heeft kunnen gebeuren. Ja door minder sporten (niet meer 5 tot 6x per week, maar 2-3 keer in de week en niet meer zo strak onze weekmenu's volgen. Ik weet ook even niet meer hoe we sit weer moeten gaan doen... Qua werk kan ik niet meer zoveel sporten nu en ik ben de switch kwijt om hem weer om te zetten... Mijn vriend is er meteen weer hard tegenaan aan het gaan, wat super goed en knap van hem is. Feit is dan wel dat we elkaar (en de kinderen) amper weer gaan zien als hij weer elke avond sport... Bah voel me gewoon even heel erg k*t. Ook al weet ik dat het ons wel weer gaat lukken..

Eh..ligt het aan mij of is het een beetje raar om 20 en 55 kilo aan te komen en dan nog te doen alsof dit onopgemerkt is gegaan? Je vriend is mij in mijn geheel aangekomen, ik kan me niet voorstellen dat dat zomaar gebeurd en jullie dit na het wegen vanavond hebben gezien? Ik zou niet piepen maar poetsen, gewoon zsm je eetpatroon onder de loep nemen en gewoon die knop omzetten!

Hmm ja, ik ben het wel een beetje eens met Chiq.
Het is zó veel gewicht, dat moet je toch merken aan je kleding, aan hoe je beweegt, aan hoe je er uit ziet, aan hoe je je voelt?

Eens met bovenstaande. Dat hebben jullie wel gemerkt maar genegeerd. Ik snap je wel maar je zult er toch echt zelf wat aan moeten doen. Hij zal vast de kinderen minderen zien maar jullie hebben het ook zelf weer zo ver laten komen. Dus geef jezelf een schop onder de kont en ga ervoor!

Zoek hulp, jullie zijn duidelijk op een manier afgevallen die geen leefstijlverandering is geweest. Daarbij 5/6 keer in de week sporten is voor de meeste mensen naast een baan en gezin niet reëel. Verder eens met bovenstaande.

Nee qua kleding hebben we amper iets gemerkt. We passen nog steeds allebei de kleding die we na het afvallen gekocht hebben. Maar dat kan goed komen doordat de vorm van onze lijven helemaal anders is. Enayiurlijk hebben we het zelf gedaan, dat geef ik meteen toe! niemamd anders dan wijzelf hebben dit veroorzaakt! Maar die knop omzetten Chiq, dat is het hem. Ik kan de knop en dus de motovatie niet vinden, mede door een andere baan nu en amper nog tijd hebben om te sporten. Mijn vriend is nu weer 5x per week aan het sporten. Ik werk die avonden of moet thuis zijn ivm de kinderen. Hij werkt 40+ uur en kan dus ook niet op andere tijden sporten. Ik sport nu dus al 2x per week, de 4x is gewoon oogelijk met mijn baan van nu. Ik ga in elk geval morgen weer eens zitten met mijn personal coach van toen, kijken wat hij kan aanraden. Feit is ook dat de vorige periode intensief sporten rn elkaar eigenlijk niet zien door werk en sport nogal zijn weerslag op onze relatie heeft gehad, waar ik nu dus ook weer heel bang voor ben.

Lejow: qua gevoel merkte ik het nu ineens, vooral qua energie: vandaar het wegen.

Dus ja: eigen schuld, letterlijk dikke bult.


Onze leefstijl ik wel degelijk veranderd trouwens! We zijn totaal anders gaan leven en ook eten, kan niet eens meer tegen fris o.i.d. Word meteen flink misselijk dan. En we hadden toen hulp van dietist en personal coaches en Ullen die nu ook weer inschakelen.

Jullie passen nog in dezelfde kleding terwijl jullie 55 en 20 kg zijn aangekomen? Lijkt me echt heel sterk. Als ik 5 kg aan kom krijg ik mijn broek al niet meer dicht hoor...

Hoop dat jullie het er weer af krijgen!

Workouts via youtube. Vind ik veel idealer dan ern sportschool ook.

Dit ja..

Ik kan me ook niet voorstellen dat iemand mijn totale gewicht aankomt, dat niet merkt en dezelfde kleren nog aan kan.
Ik denk dat het verstandig is dat jullie geleidelijk aan afvallen en niet door ineens mega veel te gaan sporten. Daar stop je waarschijnlijk weer mee als je het gewicht weer kwijt bent en klaarblijkelijk komt het er daarna weer net zo hard aan. Ik zou echt zoeken naar een langdurige oplossing. Eetpatroon aanpassen ed..dan maar langzaam afvallen.

*

Ik gok dat jij dat bent May, wat knap!!

*

Ik vraag me ook af in welk tijdsbestek dit allemaal heeft plaatsgevonden..