Zeg maar Yes

Ik wil graag weten of jullie dit redelijk vinden. Een vriendin van mij gaat over een paar maanden trouwen, ik ben getuige. Nu wil ze me overal mee naartoe hebben: jurk uitzoeken, passen, ophalen, kapsel.. Alleen ze woont op ruim 1.5 uur met de trein. Ik word er een beetje gek van dat ik overal mee naartoe moet, ik moet ook het vrijgezellenfeest regelen en heb zelf ook genoeg te doen (zit privé ook in een spannende periode). Daarnaast zit ik ook best krap en kosten de treinkaartjes, vrijgezellenfeest, huwelijkscadeau + hotel voor ons me klauwen met geld.
Probleem is dat ze verder weinig (geen) andere vriendinnen heeft, dus daarom vraagt ze mij steeds. Zouden jullie weer opdraven of zeggen dat ze nu maar een keer alleen/met iemand anders moet gaan?

Ik zou het wel aangeven, misschien kijken of ze meer dingen op een dag kan combineren. Maar aan de andere kant: het is wel je vriendin die gaat trouwen, dat is toch ook leuk om dan met alles mee te gaan?

Misschien denk ik heel simpel hoor, maar kun je het niet bespreken op de wijze dat je dat hier doet? Het klinkt niet onredelijk en misschien kun je gewoon mee met de dingen die voor haar het belangrijkst zijn zoals de jurk?

Trouwens, ik zou termen als 'klauwen met geld' en 'met iemand andes moeten gaan' wel achterwege laten, dat zouden voor mij triggers zijn om te voelen dat ik het niet waard ben. Dat ís ze wel, maar anderzijds kan ze natuurlijk niet onvoorwaardelijk dingen verwachten. Kijk samen of je compromissen kan sluiten.

Ik heb weleens lijstjes gezien van wat gasten/getuigen aan een bruiloft kwijt zijn, incl. vrijgezellenfeest. Eigenlijk is het allemaal heel duur.

Ik vind het overdreven dat je overal mee naar toe moet.
Jurk uitzoeken snap ik maar toch niet ieder pas sessie of ophalen.
Kapsel heb ik alleen gedaan en laten zien aan man.
Ze moet ook snappen dat het voor jou een duur grapje wordt. Ik zou het voorzichtig aankaarten maarwel duidelijk zijn dat het zo geen doen is voor jou.

Ik zou aangeven dat het voor jou wat te veel word. Dat het jou te veel tijd en geld kost, maar dat je wel graag mee gaat naar de belangrijkste dingen.

Ik vind het ook nogal veel, zeker als het niet allemaal in de buurt is. Met de jurk uitzoeken zijn bij mij vriendinnen mee geweest, dat is leuk en ik kan me voorstellen dat ze je daar graag bij wil hebben. De afspraken daarna ging ik met anderen en ophalen heb ik gewoon alleen gedaan. Ook voor mijn haar en make-up ben ik alleen geweest en heb ik foto's doorgestuurd, ik wilde natuurlijk wel hun mening haha.

Ik ga zelf binnenkort trouwen en ik vond dit soort dingen heel lastig. Ik vind het leuk om mensen bij de voorbereiding te betrekken, maar wil mensen ook zeker niet overbelasten.
Weet je wat het is, als bruidje doe je het eigenlijk nooit goed. Iedereen heeft een mening over de manier waarop je het aanpakt en er zijn altijd dingen die iemand anders op een andere manier zou doen.

Ik heb er zelf voor gekozen om mijn ceremoniemeesters (twee goede vriendinnen) wel overal mee naartoe te vragen, maar heb er wel bijgezegd dat ze zich niet verplicht moeten voelen. Ik vraag ze omdat ik het leuk vind als ze meegaan en omdat ik ze niet wil passeren, maar als ze geen zin hebben of niet kunnen, even goede vrienden!

Ik denk dat jouw vriendin het een beetje hetzelfde bedoelt. Ze vindt het leuk om iemand mee te hebben en vraagt je daarom mee. Ze wil je erbij betrekken. Ik zou gewoon eerlijk aangeven dat het jou even niet zo goed uitkomt.

Maar als het te duur is en gewoon teveel tijd kost? Vind niet dat ze overal mee naar toe hoeft te gaan, absoluut niet. De wereld draait ook nog gewoon door met werken, financiën enz. Ze kan misschien ook een keer haar moeder meevragen.

Juist hierom heb ik niet overal vriendinnen mee naar toe genomen. Er was een vriendin mee met het uitzoeken van de jurk, maar de rest heb ik vaak samen met mijn moeder gedaan.
Als eerste omdat zij dat heel leuk vond en ook omdat ze gewoon wat meer tijd heeft in combinatie met haar werk.

Zelf zou ik het dus zeker met haar bespreken. Je woont nou eenmaal niet naast de deur en dat is wel iets om rekening mee te houden.

Ik vind dat je best eerlijk mag zeggen dat je geen geld hebt om zo vaak die kant op te komen. Ik zou het juist niet zo redelijk vinden als ze dat zo persoonlijk op zou vatten (als in 'ik ben het blijkbaar niet waard'). Dat je iemand de moeite waard vindt staat los van het feit dat er een limiet is aan je inkomen.

Tuurlijk, zo bedoelde ik het ook niet...

Hier het biechtje met suicidale gedachten weer..
Even een update, het is nu 2 weken geleden dat ik bij de huisarts ben geweest voor een doorverwijzing.

Vorige week heb ik geprobeerd een afspraak te maken, dit is nog niet gelukt. Brief kwam niet aan, kwam uiteindelijk wel aan en ze zouden begin deze week contact opnemen. Is nog niet gebeurd.

Ben vanochtend weer bij de huisarts geweest omdat ik ook al 2 weken met een keelontsteking rond loop en heb bij hem gelijk aangegeven dat het maken van een afspraak bij een psycholoog niet van harte gaat.
Hij heeft me 2 andere opties gegeven, GGZ en een mental health centrum

Bij GGZ heb ik net een online vragenlijst ingevuld en daar krijg je dan via de mail of telefonisch een reactie op met advies.
Het advies wat ik kreeg was dat ik naar 113online kan gaan en dat de hulp die zij mij kunnen bieden te kort en te licht zou zijn. Maar met een goede optie komen ze niet.
Het mental health centrum heeft een wachttijd van 20 weken..

Mijn klachten worden steeds erger, krijg steeds meer plannen in mijn hoofd en ga steeds meer uitzoeken. Word bang van mezelf en hulp krijgen moet ik dus erg veel moeite voor doen

Weet niet zo goed wat ik hier nu mee moet..

Ik zou even contact opnemen met de crisisdienst hoor.

Ik ben het therapiebiechtje van laatst.

Ik vind het heel verdrietig om te lezen dat je nog steeds niet de juiste hulp hebt gekregen. Ik heb ook wel eens heel erg gefrustreerd tegenover mijn huisarts gezeten met de vraag of er misschien eerst ongelukken zouden moeten gebeuren voor er iets geregeld was. Zij was het volkomen met mij eens, beaamde dit en vertelde dat het voor huisartsen ook steeds lastiger is mensen door te verwijzen.

Jij hebt nu je doorverwijzing. Ik zag op de site van de instelling die jij noemt dat ze een eigen crisisdienst hebben, die zou je idd. kunnen bellen, zoals weetjewel ook zegt. Je kan ook de instelling bellen n.a.v. je reactie op hun site en aangeven dat je echt hoopt snel een reactie te krijgen.

P.S. ik zou wel even de naam van de GGZ instelling weghalen, hiermee is al snel te vinden uit welke regio je komt.

Ik zou ook contact opnemen met de crisisdienst. Zo te horen heb je het echt nodig en zij zijn er voor dit soort gevallen, lijkt me niet haalbaar als je nog 20 weken moet wachten.

Ik ben het andere suïcidale biechtje van laatst.
Het is misschien een hard antwoord dat ik geef, maar wel eerlijk. Ik heb zelf géén goede ervaring met instellingen zoals GGZ, PsyQ en Lentis. Op het allerergste moment, net nadat ik letterlijk van de rails afgetrokken was, hebben ze me toch weer naar huis laten gaan omdat ze dachten dat het allemaal wel meeviel. Ik keek nog wel aardig helder uit mijn ogen, vonden ze. De gedachte dat crisisdiensten hier dus voor zijn, is overschat.
Ga opnieuw naar je huisarts en schrijf desnoods op - als je het niet durft te zeggen laat het dan lezen (heb ik ook gedaan) - wat je gedachtegang is, maak duidelijk hóe erg het is. Hij moet dan ingrijpen. Dat heeft mijn huisarts destijds ook gedaan; wij konden toen samen afspraken maken waar ik me heel goed aan gehouden heb. Zo niet, dan was ik acuut opgenomen op de PAAZ.

Ik had een jaar geleden ook al plannen gemaakt. Mijn moeder kwam hier achter en belde mijn huisarts. Ze moest me meteen gaan ophalen, anders zouden ze de politie sturen (ik was aan het werk) dus ik ben meegegaan met mijn moeder. De huisarts belde die middag weer, ik mocht niet thuis slapen, de volgende ochtend kon ik meteen door naar de crisisdienst. Vanuit de crisisdienst kreeg ik een tijdelijke hulpverlener bij Psyq en een psychiater, een paar dagen later zat ik er al. En zo ben ik verder het traject ingerold...
De huisarts heeft dus echt veel voor me gedaan en ook over psyq ben ik heel tevreden. Als je het zelf niet trekt (dat deed ik ook niet namelijk) laat iemand anders het dan voor je doen. Ik was zo blij dat mijn moeder het wist en de touwtjes in handen nam.

Biechtje woon je in de buurt van een Accare? Zij hebben iig een goede crisisdienst... De instelling waar ik zelf werk heeft geen crisisdienst maar ik denk dat wij je zelfs nog sneller zouden kunnen helpen. Als je echt echt niet weet waar je heen moet en je hebt echt NU hulp nodig, dan moet je 112 bellen hoor.

Even een minder aangename biecht over afscheiding in combinatie met onaangename geur.

Edit, ik ben naar de huisarts geweest en heb nu een kuurtje van 1 week voor een bacteriële infectie. Bedankt voor jullie antwoorden!

Ik zou toch even naar de ha gaan, wellicht gewoon een schimmel infectie.

Een huisarts ziet vaak zat deze problemen. Even over je schaamtegevoel heenzetten en je bent zeer waarschijnlijk zo van je probleem af. Wellicht kan je gewoon zo medicijnen krijgen zonder dat je gelijk met de benen wijd moet.

Zet je zeker over je schaamte heen en ga naar de HA. Hij/zij ziet echt wel meer van die dingen en erger hoor. Ik zou altijd mijn gezondheid voorop stellen. En wie weet ben je er met 1 simpel middeltje vanaf.. daarvoor ga je toch niet nog jaren rondlopen met dit. Dus gaan!

Ja, echt gaan hoor. Ik snap dat het vervelend is, maar niks om je voor te schamen. Waarschijnlijk een schimmelinfectie of een bacteriele infectie zoals chardnarella. Daar zijn pilletjes voor en dan ben je er vanaf. Echt, gaan!

Na mijn bevalling stond ik er al snel alleen voor , eerst omdat hij nooit thuis was en gewoon lekker aan het rond flierefluiten was , na een aantal maanden echt uit elkaar gegaan. Ik merk gewoon dat in die tijd een stukje van mij is afgenomen , ik voel me niet meer compleet en mis stabiliteit en rust. Dat gaat ook periodes beter maar op dit moment heb ik mijn hoofd weer niet helder. Wie ben ik , wat ben ik. Het doet pijn van binnen dat ik niet onbezorgd heb kunnen bouwen aan een fijne band met mijn kind , ik stond er alleen voor met een huilbaby. Waar andere ouders genieten van het ouderschap vind ik het regelmatig maar een opgave die op de automatische piloot gaat. Mede doordat ik er alleen voorstond en echt heb moeten "overleven" . Ik wil ook onbezorgd kunnen genieten en blij zijn met mijn kind. Ik heb een baan die de nodige onzekerheid geeft , een lat relatie wat plannen en creatief zijn met agenda's is , een peuterpuber in huis. Ik ben niet ongelukkig , maar voel me ook niet stralend en blij. Bah.
Ik heb net al een tijdje naar het scherm zitten staren , zou ik de psycholoog weer bellen waar ik al eerder mee heb gepraat? Ik vond het maar suf allemaal.
Mijn hoofd weet het allemaal donders goed , maar af en toe gaat het dekseltje van het potje verdriet en doet het weer pijn en voel ik me stuurloos..

Liever niet quoten.

Een biecht onder mijn eigen account..

Ik durf mijn vader niet in huis te laten. Dat wil zeggen, hij weet niet waar ik nu woon en eigenlijk wil ik dat zo houden. Hij is voor zijn beroerte 2x in ons huis geweest, maar toen woonde ik nog niet helemaal officieel bij m'n vriend. Nu woont-ie in een bejaardentehuis (zijn keuze) in een prima kamer, waar hij het naar zijn zin heeft. Hij heeft echter nog geen dagbesteding dus doet de hele dag niks. Hij is op z'n eigen houtje al 's naar m'n oom&tante gegaan en volgensmij is-ie alleen nog niet hier geweest, omdat-ie niet weet hoe hij hier moet komen. (Vergeten waar we wonen)

M'n vriend zegt dat we hem eens moeten uitnodigen, dat m'n vader dat leuk zou vinden en dat 't goed zou zijn, maar ik zie het zelf niet zitten. Ons huis is mijn thuis, mijn veilige haven, een rustplek om van alle chaos bij te komen. Als ik mijn vader in dit huis laat, kan-ie mss vaker langskomen en hoewel ik hem dat wel gun, gaat dan ten koste van mijn eigen rust. Volgensmij heeft m'n vader nog niet door dat-ie wordt 'buitengesloten', maar zeker weten doe ik dat ook niet.

Ik vind 't zo moeilijk, ik voel me heel gemeen en egoistisch, maar ik durf m'n plek niet op te geven. Ik ben soms zo moe van alles, van de verplichtingen en zorgen voor m'n vader.. Als ik hem hier binnen laat, dan heb ik niks meer..