Welkom op Zeg maar Yes!

Ben jij gelovig en wat doe je daar aan?
En is je partner het ook? En je kinderen?

Ik ben katholiek opgevoed en we gingen elke week naar de kerk. Nadat we de communie hadden gedaan gingen we ook misdienaren. Eigenlijk deden alle kinderen dst en gingen we ook elk jaar met de pastoor naar een pretpark en bij hem thuis op visite als hij jarig was. Pastoor kwam ook op huisbezoek. Later bleek de vorige pastoor heel veel kinderen te hebben misbruikt, wat natuurlijk een enorme schok teweegbracht in ons dorp. Vanaf dat moment gingen mijn ouders eigenlijk niet meer naar de kerk. Ik ging ongeveer vanaf mijn 17e niet meer en ik geloof ook niet in God. Ik respecteer het natuurlijk wel erg. Ik ga ook op reis wel altijd even een kerk binnen om een kaarsje te branden en dat voelt toch wel vertrouwd.

Van de week heb ik mijn dochter voor het eerst mee naar de kerk genomen, om haar te laten zien hoe de kerk eruit ziet. Een beetje uitgelegd wat het is, wat mensen er doen (coor zover ze het begrijpt, ze is net 2). We hebben samen een kaarsje gebrand. Ze mag straks, net als ik, zelf kiezen of ze gelovig is (ze is niet gedoopt), maar ik vind het wel belangrijk dat ze het kent en respecteert. Ik zal haar dan ook de Kinderbijbel voorlezen, omdat er in die verhalen wijze lessen zitten.

Mijn vriend heeft dezelfde geschiedenis (zonder misbruikende pastoor gelukkig) en staat er hetzelfde in als ik.

Ik ben ook katholiek opgevoed. Ik zat op katholieke scholen en heb de communie gedaan. Ook gingen we af en toe naar de kerk (vooral met feestdagen volgens mij). Ik heb nu eigenlijk niks meer met de kerk en geloof ook niet in God. Ik wil m'n dochter graag naar een openbare school laten gaan. Wel vind ik het goed dat ze er iets van af weet, dat leert ze op school natuurlijk ook wel straks, maar ik heb er nog niet over nagedacht wat ik daar zelf mee ga doen eigenlijk.

Op vakantie brand ik ook altijd een kaarsje in de kerk, dat doe ik dan voor mijn overleden broertje. Laatst ook nog gedaan in Den Bosch, er was toen ook een dienst bezig met een kinderkoor en alles erop en eraan en ik was ineens echt overmand door emoties daar. Tranen rolden over m'n wangen. Was gewoon de hele sfeer die er hing, was mooi!

Edit: m'n vriend is trouwens niet gelovig opgevoed en ging ook nooit naar de kerk.

Mijn ouders zijn beide christelijk opgevoed. Mijn vader was het geloof ik het geloof al op jonge leeftijd verloren en mijn moeder deed er ook weinig mee. Zodoende kwam het in ons gezin ook niet echt naar voren. We hadden wel een kinderbijbel en zaten op een christelijke school.
Mijn moeder is de laatste 10-15 jaar wel weer naar de kerk (een hele strenge) gegaan en is inmiddels ook gedoopt. Maar ik kan er HEEL slecht mee uit de voeten. Heb uw naasten lief, behalve als ze homo zijn of een zwangerschap afbreken, zelfs om medische redenen. Ik kan er niet bij en het botst vaak, erg vaak. Helemaal omdat mijn nicht getrouwd is met een vrouw (en dan is het ineens wel prima) en toen mijn broer met 16 weken zwangerschap een kindje geboren lieten worden omdat het niet levensvatbaar was, was dat ineens ook wel oké. Beetje zulke dingen praktiseren tot het dichtbij komt, dan 'kan' het ineens wel.
Al vind ik het nog erger dat een oma bij haar in de kerk haar kleindochter niet meer wil zien omdat die ook op vrouwen valt. Die houdt dus wel heel streng er aan vast.
Ik zou nog heel heel heel lang door kunnen typen, maar zit me nu alweer op te winden. Bah.

Mijn vader was trouwens nog wel lid van de gereformeerde kerk hier. Eens per jaar (of half jaar??) hebben ze een dienst voor iedereen die in de afgelopen periode overleden zijn en dan plaatsen ze een steen met naam en gegevens in de kerk. Ze waren mijn vader vergeten. Ik denk dat hij over de grond heeft gerold van het lachen. Toen ik op de lijst zijn naam niet zag staan ben ik vertrokken, de dienst was nog niet eens begonnen. Goed geregeld pa, hoefde ik daar ook niet bij te zitten!

Anyway. Nee, ik geloof niet. Mijn vriend ook niet. Onze dochter zal van alles iets mee krijgen en waarschijnlijk wel naar een christelijke school gaan, maar dat komt voornamelijk omdat de openbare school hier dichtbij van tokkie niveau is.

Als je voor jezelf hoop of wat dan ook maar kan halen uit het geloof en vertrouwen in God vind ik dat prima en als ik er niet naar gevraagd word zal ik er ook nooit iets (lelijks) over zeggen. Maar als je komt vertellen dat homoseksualiteit een ziekte is, kan je van mij regelrecht de plomp in fietsen.

Ben jij gelovig en wat doe je daar aan?
En is je partner het ook? En je kinderen?

Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed, christelijke basis- en middelbare school. Ik ga soms naar de kerk bijvoorbeeld met de kerstmis. Ik ben geen diehard atheïst maar geloof ook niet perse in God. Ik vind het geloof interessant en kijk soms een online kerkdienst van een kerk uit mijn stad. Het geloof kan hoop bieden in moeilijke tijden, dat is denk ik wat ik ermee heb. Mijn vriend heeft niks met het geloof, is niet gelovig opgevoed en kent het dus niet zoals ik het ken vanuit mijn jeugd. Ik hou van kerken en ben vandaag nog een kerk vlakbij waar ik woon in gelopen. Gewoon even de sfeer en sereniteit proeven.

Ik ben opgevoed zonder geloof. Mijn moeder is wel een beetje spiritueel (heeeel klein beetje)
En mijn vader is overtuigd atheïst en heeft ons dat ook altijd duidelijk gemaakt.

Mijn vriend is protestants opgevoed en zijn ouders gaan nog wekelijks naar de kerk en leven actief met het geloof.

Ik ben niet gelovig en mijn vriend wel. In de opvoeding speelt geloof geen rol.

Ik ben gereformeerd opgevoed en gedoopt. Mijn man ook.

Ik ben tot ongeveer mijn 15/16e naar de kerk gegaan. Ik ben inmiddels van mijn geloof afgestapt en geloof niet dat er een God bestaat. Mijn man idem.

Wel vind ik het waardevol dat ik het geloof meegekregen heb en mij kan verplaatsten in andere geloven.

Er zijn hier twee scholen in de buurt en de school die ons het meest aansprak is toevallig een Christelijke school, dus V zal er wel wat van mee gaan krijgen.

geloof-t33492.html?hilit=Gelovig

Dit topic is van vorig jaar.

https://www.zegmaaryes.nl/geloof-t33492.html?hilit=Gelovig

Dit topic is van vorig jaar.

Oh dan kunnen ze samengevoegd worden!
Zoeken jullie eigenlijk altijd of een topic al bestaat? Of herinneren jullie je die topics van toen?

Ik ben niet gelovig (opgevoed) en mijn man precies hetzelfde.
Wel hebben we toevallig allebei op een christelijke basisschool gezeten, ik ook nog op een christelijke middelbare school. Maar dat was meer omdat die scholen in de buurt waren en beter aangeschreven stonden dan de openbare.
Ik werk nu zelf trouwens ook op een christelijke school. Ze weten daar dat ik niet gelovig ben en dat is verder geen probleem gelukkig.

Ik ben protestants opgevoed en dit is altijd wel een basis in mijn leven gebleven. Ik geloof in God en in een hemel, maar over sommige dingen uit de bijbel heb ik wel mijn twijfels of geloof ik niet. Een schepping lijkt mij bijvoorbeeld vrij onwaarschijnlijk gezien evolutie mij veel waarschijnlijker lijkt. Ik denk dat ik mijn geloof dus meer op mijn eigen manier invul. Mijn man is niet gelovig en dat is ook nooit echt een probleem geweest. Wel vind hij het de laatste tijd moeilijk om mij daarin te begrijpen. Ik weet dat hij er anders in staat en dat respecteert hij. Hij respecteert ook mijn geloof maar mij erin helpen kan hij niet, en dat vind ik ook niet erg want daar is de dominee voor. Ik heb pas geleden hulp gezocht bij de kerk omdat ik het heel moeilijk vind om het christelijke geloof te plaatsen bij het verlies van onze dochter. Ik geloof dat mijn oma nu in de hemel voor Y. zorgt en dat geeft troost. Maar tegelijkertijd voel ik me ook deels schuldig omdat ik natuurlijk iets heb gedaan wat in de kerk natuurlijk not-done is. Maar daarin moet ik ook niet vergeten dat God ook een troostende God is. Dat hij met ons was op het moment dat we die moeilijke keuze moesten maken. En daarbij geloof ik ook in tekens. We hebben zoveel regenbogen gezien toen we die moeilijke reis naar NL maakten, alsof de hemel liet zien dat deze open stond om Y. te ontvangen. En toen ik 2 weken geleden bedacht dat ik kerkelijke hulp nodig had, zag ik 4 uur later 2 regenbogen, een grote en een kleine er precies tegen aan, die uit kwam op het kerkje waar ik op uit kijk. Alsof mijn oma en Y wilden zeggen, “ Ja, doe dat maar. Zoek hulp.” Het geloof is voor mij dus wel echt een houvast en manier om troost te vinden in de moeilijke dingen van het leven.

Zowel man als ik geloven niet. Man is strenger met de r.k. kerk opgevoed dan ik maar doen er beide dus niets mee. We zijn niet getrouwd in de kerk en de kinderen niet gedoopt.
Voor ons klopt het hele verhaal van de bijbel niet en doen er dus niets mee.

Ik ben niet gelovig opgevoed en mij man ook niet. Onze kinderen krijgen ook geen geloof mee. Ze zitten op een openbare school omdat mijn man ze per se niet op een school met geloof wilde hebben.

Mijn dochter zegt af en toe dat ze wel in God gelooft. Dat is prima, ik heb gezegd dat ze dat zelf mag weten en als ze iets wil weten of er over wil praten dan mag dat uiteraard.
Zoon is het andere uiterste die kan er echt niet over uit dat er mensen zijn die "zulke onzin" geloven (hij heeft autisme, wat hij niet ziet is er ook niet). Gelukkig heb ik hem inmiddels kunnen leren dat je zulke dingen niet tegen mensen mag zeggen, dat hij thuis mag zeggen wat hij denkt hierover maar ergens anders niet. Wat dan wel weer apart is, we kijken elk jaar samen de Passion want dat vindt hij echt fantastisch.

Ik heb op een katholieke school gezeten en heb mijn communie gedaan, maar thuis deden we niets met het geloof. Dat doe ik nog steeds niet.
Als ik op reis ben steek ik vaak wel een kaarsje op voor mijn moeder, oma en nichtje in een kerk als ik de mogelijkheid heb.

Thuis zijn wij opgevoed (min of meer) met de hervormde kerk. Mijn broertjes en in zijn gedoopt en we gingen regelmatig naar de kerk. Vanaf toen we een jaar of 14 waren mochten we zelf beslissen of we nog gingen. Vanaf toen ben ik eigenlijk, met uitzondering van kerst(nacht)diensten, nooit meer in de kerk geweest.
Het is toen thuis ook doodgebloed.
Toen ik op mezelf ging heb ik me definitief laten uitschrijven.

Mijn vriend is thuis katholiek opgevoed maar ook hij is geen lid meer van de kerk. Onze zoon gaat naar een zogeheten "Netraal Bijzondere basisschool", dit houdt in (en dit knip en plak ik even van hun site) Dit houdt in dat het onderwijs uitgaat van de gelijkwaardigheid van alle levensbeschouwingen en maatschappelijke stromingen.
Niet bewust voor gekozen, want het is de enige basisschool in het dorp, maar ik vind het wel een mooi idee.

Wij zijn beide niet gelovig opgevoed en geloven niet.

Mijn vader is streng katholiek opgevoed en heeft zich daar later heel bewust tegen afgezet en wilde daarom niet zijn kinderen een geloof 'opdringen'. We hebben wel op een christelijke school gezeten, maar dit was puur gemak, de school zat in dezelfde straat als waar we woonden.

Mijn man wilde absoluut niet dat onze kinderen naar een school gingen met een duidelijke/specifieke religieuze inslag. Daarom hebben we voor de - net als Olifant - Neutraal bijzondere basisschool gekozen.

Kerken bezoeken doen we wel, op vakanties in het buitenland, en dan vertel ik wel wat over de verschillende geloven. Voorheen woonden we in Amsterdam en in de buurt waar we woonden deden veel mensen aan de Ramadan en het suikerfeest etc. Daar vertel ik de kinderen ook over.

Ik ben niet gelovig en ook niet gelovig opgevoed. Ik zat op openbare scholen. Mijn ouders ook niet gelovig opgevoed en op openbare scholen. Mijn moeder komt uit een familie van wetenschappers die het bestaan van god niet kunnen verenigen met de wetenschap. Mijn vaders moeder was wel lid van de gereformeerde kerk maar niet heel actief gelovig.

Er zitten wel in veel geloven boodschappen die ik meeneem maar ik geloof niet in het bestaan van een god. Zo'n school als die van Oll en Olifant lijkt mij ook wel wat voor ons kind. Maar goed kom maar eens op de school van je eerste voorkeur in Amsterdam.

Ja dat is bijna niet te doen Harrison. En dan is het nog maar de vraag of latere broertjes en zusjes nog op dezelfde school kunnen. Dat was bij onze 1e keus niet gegarandeerd.

Mede daardoor zijn wij uiteindelijk de stad uit gegaan.

Haha dat geeft de burger moed. Is het beter waar jullie nu wonen? Ik hoor het steeds vaker!

Mijn ouders zijn beide christelijk opgevoed. Mijn vader was het geloof ik het geloof al op jonge leeftijd verloren en mijn moeder deed er ook weinig mee. Zodoende kwam het in ons gezin ook niet echt naar voren. We hadden wel een kinderbijbel en zaten op een christelijke school.
Mijn moeder is de laatste 10-15 jaar wel weer naar de kerk (een hele strenge) gegaan en is inmiddels ook gedoopt. Maar ik kan er HEEL slecht mee uit de voeten. Heb uw naasten lief, behalve als ze homo zijn of een zwangerschap afbreken, zelfs om medische redenen. Ik kan er niet bij en het botst vaak, erg vaak. Helemaal omdat mijn nicht getrouwd is met een vrouw (en dan is het ineens wel prima) en toen mijn broer met 16 weken zwangerschap een kindje geboren lieten worden omdat het niet levensvatbaar was, was dat ineens ook wel oké. Beetje zulke dingen praktiseren tot het dichtbij komt, dan 'kan' het ineens wel.
Al vind ik het nog erger dat een oma bij haar in de kerk haar kleindochter niet meer wil zien omdat die ook op vrouwen valt. Die houdt dus wel heel streng er aan vast.
Ik zou nog heel heel heel lang door kunnen typen, maar zit me nu alweer op te winden. Bah.

Mijn vader was trouwens nog wel lid van de gereformeerde kerk hier. Eens per jaar (of half jaar??) hebben ze een dienst voor iedereen die in de afgelopen periode overleden zijn en dan plaatsen ze een steen met naam en gegevens in de kerk. Ze waren mijn vader vergeten. Ik denk dat hij over de grond heeft gerold van het lachen. Toen ik op de lijst zijn naam niet zag staan ben ik vertrokken, de dienst was nog niet eens begonnen. Goed geregeld pa, hoefde ik daar ook niet bij te zitten!

Anyway. Nee, ik geloof niet. Mijn vriend ook niet. Onze dochter zal van alles iets mee krijgen en waarschijnlijk wel naar een christelijke school gaan, maar dat komt voornamelijk omdat de openbare school hier dichtbij van tokkie niveau is.

Als je voor jezelf hoop of wat dan ook maar kan halen uit het geloof en vertrouwen in God vind ik dat prima en als ik er niet naar gevraagd word zal ik er ook nooit iets (lelijks) over zeggen. Maar als je komt vertellen dat homoseksualiteit een ziekte is, kan je van mij regelrecht de plomp in fietsen.

Savi, ik lees dit stukje nu pas. Ik snap dat je daar weinig mee kan, maar vergeet niet dat de situaties die je opnoemt redelijk nieuw zijn als je het vergelijkt met hoe oud de bijbel is. Dat wil niet zeggen dat homoseksualiteit vroeger niet bestond, maar men kwam er niet openlijk voor uit zoals dat nu gedaan wordt. En de medische wetenschap heeft natuurlijk ook flinke sprongen gemaakt waardoor abortus gedaan kan worden en afwijkingen bij baby’s al voor de geboorte waargenomen kunnen worden. De wereld is wat dat betreft behoorlijk veranderd in de afgelopen decenia en daar moet je als kerk ook enigzins op anticiperen. Strengere kerken doen dat over het algemeen niet, maar er zijn veel kerken die wel op een vernieuwde manier naar dergelijke situaties kijken.

In de bijbel staat dat de man en vrouw voor elkaar gemaakt zijn, en als je kijkt naar de natuur, dan kan je dat toch eigenlijk alleen maar beamen? Een man en vrouw kunnen samen kinderen krijgen, en bij 2 mannen of 2 vrouwen gaat dat nou eenmaal niet. In ieder geval niet kwa natuur. Dat wilt niet zeggen dat homoseksuele mensen fout zijn, maar eerder dat het niet de match is zoals dit oorspronkelijk bedoeld is. Ik heb wel het idee dat de minder strenge kerken homoseksualiteit wel steeds meer lijken te accepteren. En dat je ook steeds meer homoseksuele mensen hun geloof ook gewoon kunnen praktiseren.

Ik zie ook dat veel kerken met de veranderde tijd mee gaan. Er wordt veel meer getolereerd en God word door kerken steeds vaker al een troostende God gepresenteerd dan als een strenge God. Natuurlijk zijn ook kerken die blijven vasthouden aan het ouderwetse strenge geloof, en daar heb ik ook weinig mee. Die mensen zijn bang voor wat God zal doen als ze zich niet aan de regels van de kerk houden en persoonlijk vind ik dat ook niet heel gezond. Maar gelukkig zijn er ook genoeg kerken die wel meegaan in de tijd.

Wat betreft abortus of zwangerschaps beëindiging wordt inderdaad wel met verschillende maten gemeten. Ieder kind wordt gezien als een geschenk van God dus zou je dat niet gewoon moeten ontvangen? In mijn situatie was er natuurlijk een zeer gewenst kind. Y. is door liefde ontstaan en ik heb haar met liefde gedragen en uiteindelijk ook uit liefde voor haar een keuze gemaakt, hoe moeilijk dat ook was. Met haar afwijkingen was dit het beste voor haar. Daarbij heb ik ook gebeden dat God ons bij wilde staan en de regenbogen die ik onderweg heb gezien zijn voor mij dan ook echt een teken dat het goed was zo. Maar in andere situaties is er vaak sprake van een ongewenst kind. En ik snap best dat de kerk daar op tegen is. Maar uiteindelijk ben ik ook van mening dat geen enkele vrouw een abortus ondergaat zonder er heel erg goed over na gedacht te hebben. En ik denk dat zolang er goed is nagedacht over zulke situaties, dat je God ook moet zien als een troostende God. Daar waar sommige strenge kerken wel hun aanhangers om dit soort redenen verstoten, denk ik niet dat God dit zou doen. Ik denk ook dat de essentie van het geloof is dat God vergeeft en houd van al zijn kinderen.

Daarom tuttebel zeg ik ook dat m'n moeder nu bij een behoorlijk strenge kerk is. Ik zie dat ook niet 123 veranderen, die gedachtegang daar. Denk dat die kerk nog eerder stopt met bestaan, er is weinig jonge aanwas. Maar ik vind het raar en idd meten met 2 maten als 'het' ineens wel prima is als het je eigen dichtbij omgeving betreft. Ik kan daar gewoon niks mee.
Ik heb ook echt geen problemen met 'de kerk van nu' en minder strenge kerken en de troostende God zoals jij het noemt. Maar wel echt met het ouderwetse strenge en vooral met mensen die dan heel hard schreeuwen en niet verder kijken dan hun neus lang is (tot het op hun eigen pad komt).

Ik snap je gedachtegang wat betreft homoseksualiteit, maar zo zie ik het niet nee. Jezelf voortplanten is niet het enige in het leven. Er zijn ook genoeg heteroseksuelen die geen kinderen willen. En dat is dan ook niet zoals het bedoeld is (. Ik vind dat niet echt netjes. Er is voor mij op dat gebied niet iets 'normaal' en 'afwijkend'.
Maar goed, ik zie de natuur natuurlijk ook niet iets als wat God geschapen heeft, dus ik kan daar sowieso niks mee. Als je dat wel zo ziet, dan kan je 'de natuur' alleen maar beamen ja.

Waarin ik hoop dat we leven in een wereld waar we wat meer open minded worden zag ik mijn moeder alleen maar strenger worden en dat is lastig. Ik hoop dat ze bij anderen haar ei er over kwijt kan, want zodra ze bij mij begint over 'homo's zijn ziek' dan krijgt ze het deksel keihard op de neus en vertrek ik (indien mogelijk).
Gelukkig zegt ze er nooit meer iets over. En dat zal voor haar ook lastig zijn denk ik, dan wij er allemaal anders over denken.

Haha dat geeft de burger moed. Is het beter waar jullie nu wonen? Ik hoor het steeds vaker!

Ja, er is wel een postcode beleid, maar we hebben bij onze school niet op een wachtlijst gestaan. Ik weet dat er bij andere scholen hier in het dorp wel een wachtrij is/kan zijn maar allemaal wel binnen de perken.

@ Olifant, je kunt in het katholieke geloof niet lid van de kerk zijn. Je komt wel of niet naar de kerkdiensten, maar je staat nergens ingeschreven. Je kunt dus jezelf ook niet uitschrijven omdat je nooit lid bent geweest van de katholieke kerk. Als je bent gedoopt, de communie en het vormsel hebt gedaan dan heb je alle stadia doorlopen dan ben je volledig katholiek, maar dan ben je geen (betalend) lid of zo. Dat je daarna op latere leeftijd besluit om niet naar de kerk te gaan heeft er niet mee te maken of je wel of geen lid bent. De communie mag je bijv. altijd halen voor in de kerk ook al ben je jaren niet meer in de kerk geweest als je dit vroeger met je klas in een speciale feestelijke mis hebt gedaan.

Dat wilt niet zeggen dat homoseksuele mensen fout zijn, maar eerder dat het niet de match is zoals dit oorspronkelijk bedoeld is.

Dit is dan misschien een hele mellow versie van het standpunt van veel gelovigen maar ik vind dit al heel extreem. Dat de liefde die mensen voor elkaar voelen niet bedoeld zou zijn - niet bedoeld door wie of wat? In ’de natuur’ komt homoseksualiteit overigens natuurlijk ook gewoon voor. Daarnaast heeft zo’n standpunt, hoe mellow ook verwoord, natuurlijk grote gevolgen voor hoe men homoseksualiteit ziet.

Oei ik vind dat ook een lastige. Inderdaad zeg je met 'niet zo bedoeld' dus eigenlijk dat het fout is.

Eens met Caulfield dus.

Dat 'het zo niet bedoeld is' is echt zo'n ouderwetse en nare uitspraak. De kerk ramt dat er in en dat is schijnbaar de waarheid.

Niet elke kerkelijk genootschap heeft deze opvatting, dus het christelijk geloof is absoluut niet over één kam te scheren. Ik ben protestants opgevoed en gelukkig kwam er bij ons op een gegeven moment een homoseksuele dominee en die liet veel mensen ontdooien in onze gemeenschap.