Welkom op Zeg maar Yes!

Hoi! Oud Yes-forumlid hier, ik lees nog wel regelmatig mee, maar plaats nauwelijks nog iets.

Het verbaasde me dat er nog niet echt een topic over is hier, aangezien mijn algoritme er van overloopt. Maar dat kan ook komen omdat ik in die tunnel zit 😅

Ik ben er pas sinds een half jaar achter dat ik autistisch ben/autisme heb, evenals adhd gecombineerd beeld.
Ineens vallen er zoveel puzzelstukjes op hun plek en snap ik ook het patroon van goede periodes en slechte periodes. Periodes waarin het goed gaat en waarbij ik dan continu over mijn eigen grenzen ga (die ik overigens niet goed aan voel, evenals honger/dorst/vermoeidheid/enz.).

Mijn leven, tot een half jaar geleden, bestond eigenlijk in doen omdat een ander dat ook doet en kan. Imiteren, maskeren enz. En sinds de ‘diagnose’ lijk ik mezelf een soort van kwijt te zijn.
Wie ben ik echt? Wat vind ik leuk? Waar zit mijn grens? Wat is nou eigenlijk MIJN mening? Wil ik dit wel?

De drukte van het leven met (ondertussen puber)kinderen en een onderneming (en mijn eigen drukke hoofd dat constant alle hobbels in de weg al uitdenkt zodat er geen onaangename verrassingen meer zijn) hebben voor de laatste burnout gezorgd waardoor ik nu eens écht goede psychische hulp heb gezocht. Met als gevolg deze diagnoses.
Maar échte hulp is er eigenlijk niet voor. Laat staan begrip. Ik ben al best wat ‘vrienden’ kwijtgeraakt, omdat ik niet meer alles kon en deed zoals voorheen. Dat maakte t hele proces van acceptatie, herstel enz niet makkelijker.
Maakt het ook allemaal heel eenzaam, wat ik toch vaak wel al was bij gebrek aan gelijkgestemden.

Zijn er mensen die dit herkennen? Door hetzelfde proces zijn gegaan?
Waar loop je tegen aan? Wat zijn jouw tips om tot rust te komen? Waar zijn jullie mee gestopt? Wat doe je nu juist wel?
Misschien herken je dit bij je partner/kinderen.

Dat puzzelstukjes in elkaar vallen herken ik wel. Maar ik ben mezelf niet kwijtgeraakt. Ik ben ook nog steeds dezelfde persoon. Ik begrijp alleen nu beter waarom sommige dingen voor mij moeilijk zijn, terwijl anderen er minder moeite mee hebben. Ik weet nu ook dat het in periodes van stress heviger wordt. Tegelijkertijd normaliseer ik het ook. Een behoorlijk percentage van de mensen is neurodivergent. In mijn gezin wij allemaal. Ik adhd overwegend onoplettend, zoon autisme in combinatie met adhd overwegend onoplettend en ook mijn beide dochters zijn gediagnosticeerd met adhd overwegend onoplettend.

Ik ervaar dus niet de eenzaamheid. Tips om er mee om te gaan zijn voor mij acceptatie en normalisering. Tips om tot rust te komen: buiten zijn, beweging, weinig schermtijd (vooral niet scrollen op sm), gezond eten en structuur in de dag in bouwen. Dus op zelfde tijd opstaan en naar bed. Ik gebruik al 20 jaar slaapmedicatie. Niet elke dag maar wel een of twee keer in de week. Mijn hoofd rustig krijgen en afschakelen is me ondanks tientallen therapieën nooit gelukt. En genoeg slaap is denk ik mijn belangrijkste tip. Uitgerust zijn zorgt voor een vermindering van klachten.

Edit in drukke weken gebruik ik medicatie: methylfenidaat langwerkend. Mijn kinderen gebruiken ook alle drie medicatie: methylfenidaat kortwerkend.

Ik ben mezelf ook niet kwijt geraakt, ik heb mezelf juist leren kennen, door die puzzelstukjes die ineens allemaal in elkaar vielen. Ik heb me de afgelopen tijd wat meer ingelezen in adhd (en autisme in mindere mate want ik herken wel dingen uit het autistisch spectrum bij mezelf, maar ben het voor zover ik weet niet). Daardoor begrijp ik mezelf nu veel beter, weet ik waarom ik het op sommige momenten moeilijk heb, en kan ik dat ook veel makkelijker verwoorden naar de buitenwereld.

Dat ik veel imiteerde en maskeerde, daar was ik al heel veel langer achter, en die vragen die jij jezelf stelt, heb ik mezelf in de voorbije jaren om die reden al veel vaker gesteld. Mijn 'diagnose' was voor mij juist deels een antwoord op die vragen.

Ik schrijf diagnose tussen aanhalingstekens omdat de diagnose nav de vragenlijst alleen niet gesteld kon worden vanwege te weinig duidelijke symptomen in mijn jeugd. Maar ik ben het afgelopen jaar bij twee psychologen onder behandeling geweest en zij durven beiden hun handen ervoor in het vuur te steken dat adhd heb. Ik sta nu op de wachtlijst bij ADHD-centraal voor verder onderzoek (en hopelijk cognitieve gedragstherapie en misschien medicatie).

Toevallig had ik ook een idee om een topic als deze te openen trouwens, leuk! Juist omdat we qua leeftijd nu ook meer naar de overgang gaan en de symptomen/peoblemen dan soms nog heftiger naar voren kunnen komen.

Ik ben er sinds een jaar achter dat ik hoogbegaafd ben. Vind het wel grappig dat het een naam heeft, m’n hele leven voel ik me al ‘anders’ maar in positieve zin. Ik heb altijd dingen gekund die anderen niet kunnen (zoals bijvoorbeeld in een klas of restaurant alle gesprekken simultaan te kunnen horen, bewegende beelden zien als ik m’n ogen sluit maar ook in het extreme kunnen multi-tasken) en heb als kind wel eens gedacht dat ik een alien moest zijn haha. Het label doet me niet zoveel, ik heb altijd al zelf m’n overlevingsstrategieën ontdekt en ik weet niet beter dan dat ik elke dag een uur in het donker en stilte moet zitten, dat deed ik als kind al. ‘s avonds niks meer doen wat lichamelijk of hersenactiviteit is, want dan slaapwandel ik. Voor mij is het een verrijking, ook al vinden mensen mij vaak wat ‘apart’. Ik heb vrienden die mij m’n hele leven al kennen en ik ben dankbaar dat ze mij altijd mezelf laten zijn met m’n kronkels. Had ooit een vriendin die steeds zei: ‘zucht, daar heb je Marsy weer’, daar werd ik soms onzeker van en dat is ook geen vriendin meer. En m’n man vind me geweldig zoals ik ben.
Mijn kinderen lijken nog niks te erven van me, maar ben benieuwd bij onze dochter straks. Wat ik hoop is dat mensen zien dat neurodiversiteit juist ingezet kan worden in je leven in plaats van de beperkingen, dat is m’n wens en ik ben heel blij dat het voor mij die kant ook is opgegaan. Ik heb een lastige jeugd gehad en op m’n 18e mijn eigen pad gaan bewandelen op mijn manier en ik heb echt een topleven hierdoor.

zoals bijvoorbeeld in een klas of restaurant alle gesprekken simultaan te kunnen horen, bewegende beelden zien als ik m’n ogen sluit maar ook in het extreme kunnen multi-tasken

Wat grappig, ik herken deze dingen bij mezelf! (Niet extreem multi-tasken, maar ik kan wel veel tegelijkertijd)

zoals bijvoorbeeld in een klas of restaurant alle gesprekken simultaan te kunnen horen, bewegende beelden zien als ik m’n ogen sluit maar ook in het extreme kunnen multi-tasken

Zet een groep HB’ers bij elkaar en met dit soort dingen kun je dan echt grappige dingen krijgen. Ik was een paar weken terug met 96 mensen aan het kamperen. Van elk gezin was er minimaal 1 lid van M.e.n.s.a ofwel hoogbegaafd. Het is intens maar super fijn en je hebt de meest creatieve gesprekken omdat veel mensen dit kunnen.

Zelf weet ik inmiddels bijna 11 jaar dat ik ook hoogbegaafd ben. Het heeft voor mij ook heel veel stukjes op hun plaats doen vallen. Ik vind het ook heel jammer dan mijn oma is overleden toen ik 12 was. Ik lijk namelijk heel erg op mijn oma en ik vermoed ook dat zij ook HB was net als mijn moeder. (Die overigens keihard roept dat dat niet zo is want ze heeft heel lang over de havo gedaan). Achteraf had ik het wel graag eerder willen weten. Het had me de nodige frustratie gescheeld. Het verklaard ook waarom wiskunde B totaal niet zo goed lukte. Daar belandde ik in de leerkuil en die ben ik verder nog nooit tegen gekomen.

Ik ben wel heel blij dat ik er achter was voor ik zwanger was. Ik heb me vooraf enorm in kunnen lezen en daardoor konden we bij J al snel in die richting denken. Als dat niet zo was dan hadden we hem echt onbewust kapot gemaakt. Hij had dan waarschijnlijk het stempel adhd of autisme gekregen en was richting speciaal onderwijs gegaan waarbij hij totaal geen passend onderwijs gekregen had en nog meer trauma opgelopen had dan hij nu al heeft.

Ik moet zelf gewoon heel erg rekening houden met de hoeveelheid prikkels die ik op een dag binnen krijg. Ik merk nu heel erg dat ik het geruzie de hele dag om mij heen bijvoorbeeld meer dan zat ben. Ik kijk er echt naar uit om naar huis te gaan vanaf de camping. Gewoon even lekker in m’n eigen bubbel.

Het weten dat ik HB ben heeft mij heel veel rust gegeven. Ik ben niet meer de vreemde eend. Ik heb mensen leren kennen waarbij ik heel normaal ben. Het verklaarde voor mij ook waarom ik niet snapte dat een klasgenoot een klas over kon slaan want zo slim was ze toch niet. Op mijn werk weten ze het inmiddels ook te waarderen. Ik heb heel veel vrijheid en kan over heel veel dingen meedenken. Lekker out of the box.

Minx: jouw laatste zin hoor ik ook vaak op werk!

Ik: waarom zit ik bij deze vergadering? Manager: zodat er structuur in komt en je mening hier nodig is.

En ik heb dan vooraf geen idee waar het over gaat haha.

Ik kan me trouwens well voorstellen dat mensje vastlopen. Als je een omgeving hebt die je laat denken dat jouw anders denken raar of afwijkend is. Of je een partner hebt die er niet mee om kan gaan. Of werk.. Ik heb ook wel geluk gehad en het heeft mijn leven echt verrijkt. Heb mezelf altijd bijzonder gevonden (klinkt zo arrogant) maar het is inderdaad heel leuk dat anderen nu bepaalde dingen herkennen, zoals de bewegende beelden, ik heb laatst voor het eerst iemand ontmoet die het ook heeft, zo cool! Ik weet trouwens nog maar 15 jaar dat niet iedereen dat heeft.

Hebben jullie ook dat je kleuren ziet bij de dagen van de week en bij cijfers etc.?
En instant kan opnoemen uit hoeveel letters een willekeurig woord bestaat?

Kwam er ook pas laat achter dat anderen dat absoluut niet herkennen.

Nee dat heb ik niet.

Nee dat heb ik ook niet

Hebben jullie ook dat je kleuren ziet bij de dagen van de week en bij cijfers etc.?
En instant kan opnoemen uit hoeveel letters een willekeurig woord bestaat?

Kwam er ook pas laat achter dat anderen dat absoluut niet herkennen.

De kleuren van de week is een naam voor, dat is synesthesie. Vind het fascinerend maar heb dat niet.

Ik weet al helemaal niet uit hoeveel letters een woord bestaat. Ik ben al blij als ik weet hoe ik het foutloos moet spellen 🤣

Dat klopt ja, maar synesthesie is nog breder dan dat. Ik heb het ook met tijd en ruimte bijvoorbeeld. Er bestaan verscheidene types synesthesie. Er zijn ook mensen die geluiden of muziek proeven. Dat heb ik dan gelukkig weer niet. Ik word al doodmoe van de overprikkeling van 'standaard' geuren om mij heen.

Interessant topic!

Ik ben zelf ooit gediagnosticeerd met ADD, wat nu ADHD overwegend onoplettende type heet.
We weten sinds kort dat mijn zoon hoogbegaafd is. Zijn tweelingzus lijkt weer meer op mij, veel dromeriger, ze ziet veel details en ze heeft enorme moeite met haar aandacht bij dingen houden.

Wat ik me afvraag: ik herken veel in de ‘zijnskant’ van hoogbegaafdheid: een sterk rechtvaardigheidsgevoel, hooggevoeligheid voor prikkels stemmingen. En er is ook best veel overlap met ADD. Het op een andere manier informatie verwerken en snel denken. Het anders voelen. Ik vraag me soms wel eens af of de diagnose van destijds klopt.

Er is inderdaad een flinke overlap. Qua hoogbegaafdheid kan ik niets inhoudelijks melden, maar een sterk rechtvaardigheidsgevoel en de hooggevoeligheid voor prikkels en stemmingen herken ik maar al te goed.

HB, ASS en ADHD hebben allemaal wel wat overlap alleen heeft het een andere oorzaak. Er zijn genoeg venn-diagrammen te vinden die dat laten zien. Al is het soms we een beetje kort door de bocht. Je ziet dat er tegenwoordig wel meer aandacht voor is. Er zijn ook steeds meer gespecialiseerde hulpverleners. De psych waar J heen gaat is ook echt een topper. Zij kan ook heel goed door gedrag heen kijken en bepalen waar het vandaan komt. Bij de psych bij ons in de buurt had hij de stempel depressie bijvoorbeeld al te pakken en zij wilde er nog meer stempels opplakken. De oorzaak was echter trauma dus mocht ze helemaal niet diagnosticeren. Dat zie je ook dat bij veel van onze leeftijd gebeurt is, puur door een gebrek aan kennis.

Oh wow, ik dacht er is helemaal geen animo voor het topic, was het alweer een beetje vergeten, en nu kijk ik vanavond weer even en is er opeens best veel geplaatst. Leuk!

GSTQ: Zoveel herkenning in alles wat je schrijft. Ook ons gezin bestaat uit neurodiversen. Alleen zoon (13) is gediagnosticeerd met adhd, eigenlijk add, maar ik vermoed ook autisme. Dochter is zeker weten net zo autistisch als ik, maar heeft geen diagnose. Man heeft ook adhd.
De eenzaamheid komt echt door een omgeving met veel veroordeling (veel neurotypischen en discriminerende naasten/bekenden 😔 waar we door ons werk niet zomaar los van kunnen komen).

De tips die je noemt zijn inderdaad, hoe cliché ook, erg goed. Ik merk dat regelmaat sporten de hyperactiviteit (met name in mijn hoofd) verminderd.

Methylfenidaat heb ik geprobeerd. En ook de langwerkende variant. Maar ik kon er ten eerste slecht van slapen steeds (en vermoeidheid maakt alle klachten erger) en zodra het uitgewerkt raakt raak ik in één klap vreselijk overprikkeld en chagrijnig en kattig.

Maple: Misschien heb ik het niet helemaal juist verwoord. Ik ben mezelf niet echt kwijtgeraakt, meer dat ik altijd zo gemaskeerd heb dat ik soms niet echt eeet of ik het voor een ander doe of echt voor mezelf. Kan het niet helemaal goed uitleggen 😅
En wat je zegt over richting de overgang gaan en deze problematiek. Ja ik merk echt dat het met de leeftijd ’erger’ wordt. Of ik word gewoon steeds meer mezelf en tolereer minder bullshit 😅🙈

Marsy: Ik ben ook hoogbegaafd getest. Daar is het hele circus hier eigenlijk mee begonnen. Zoon werd getest voor school, bleek HB, in de tijd dat ik bij een psych onder behandeling was. Zij zag zijnskenmerken van HB in mij en heeft die test afgenomen bij mij.
Toen ook nog adhd getest en later bij een andere behandelaar autisme getest. Ben nu wel klaar met die testen en gesprekken.

Ik weet ook dat ik als ‘apart’ gezien wordt en hyper zelfstandig en kundig en precies in alles. Maar eigenlijk komt dat uit mijn autisme denk ik omdat ik het liever zelf doe zodat het goed gedaan wordt zoals ik dat wil.

In de huidige maatschappij is/komt steeds meer ruimte voor neurodiversiteit. Daar ben ik zo blij mee. Stelt me enigszins gerust voor de toekomst van mijn kinderen.

Minx: Ik ben ook HB en ook slechts havo afgemaakt. Ik voelde me altijd zo dom! Achteraf gezien kon ik gewoon slecht plannen en zag het overzicht gewoon niet, vanwege mijn adhd. Maar ja dat zag niemand toen. Gehuild heb ik bij wiskunde, nog steeds een hekel aan dat vak. Overigens nu al 18 jaar succesvol zelfstandig ondernemer, dus het is wel goed gekomen maar oh oh oh school vond ik vreselijk.
Ik zou ook graag nieuwe mensen leren kennen. Maar mijn autisme maakt me zo verlegen en afhoudend, bijna afstandelijk op het eerste gezicht. Online geen last van. Ik ben echt zoekende want ik heb echt nieuwe vrienden nodig.

Malou: Nee dat herken ik eigenlijk niet. Lijkt me wel leuk. Ik had vroeger wel dat vormen en kleuren een connectie hadden. Vierkant was rood en cirkel was geel, driehoek groen. Beetje gek maar zo zag ik dat. Haha. Nu niet meer.

Teun: Heel veel zijnskenmerken overlappen inderdaad. Ik heb ook een extreem rechtvaardigheidsgevoel en kan daar echt over the piss van zijn. Ook stemmingen voel ik haarfijn aan. Ken je de term AuDHD? Dat is waarin ik mezelf het best in ‘categoriseer’, heeft ook al deze zijnskenmerken.



Herkennen jullie ook dat jullie weinig sociaal zijn. Ik ben daarin zwart/wit.
Ik heb sociaal contact nodig, want anders voel ik me eenzaam. Maar het benauwd me al heel snel. En zodra ik heerlijk in mijn eigen bubbel zit denk ik niet aan sociaal contact en vind ik het soms zelfs irritant als ik geappt of gebeld word. (Bellen doe ik trouwens nauwelijks, met slechts een aantal mensen kan ik bellen)

Wat een fijn herkenningstopic ondanks de verschillende diagnoses.

Ik heb zelf de diagnose ADD gekregen een jaar of 9 geleden. Mijn oudste was toen 3 en uit die vragenlijsten kon ik al halen dat hij ADHD heeft. Dit is uiteindelijk ook bevestigd toen hij 9 was.

Mijn eigen diagnose kwam vooral omdat ik vast liep in het gezinsleven. Het zijn zoveel ballen om hoog te houden dat trok ik niet. Nog steeds is het een uitdaging. Voor mij is het thuiswerken sinds de coronatijd een uitkomst. Ik hoef in de ochtend geen stress te hebben en kan rustig de kinderen naar school brengen. Heb geen reistijd naar werk en weer naar huis. Ik werk 1 dag op kantoor en dat is echt genoeg. Die dag ben ik helemaal leeggezogen door alles. Een prikkelarme omgeving is erg helpend voor mij.

Mijn zoon heeft dus ADHD, mijn man autisme en is HB. Mijn dochter is nu 9 en heeft nog geen diagnose, maar ik denk dat zij hetzelfde is als haar vader. Alles wijst erop. Ik zie haar ook imiteren.

Wat malou zegt over kleuren aan dagen geven heeft mijn dochter ook. Zij vertelde over donkere en lichten dagen in de week. Ik vind het heel bijzonder hoe zij het verwoord.

Toen ik mijn diagnose kreeg vielen er ook een hoop puzzelstukjes op hun plek. Ik snapte eindelijk waarom ik altijd anders was dan mijn klasgenootjes. Ik denk anders en kan niet snel schakelen. Heb altijd een verwerkingstijd nodig en ben snel afgeleid. Op mijn werk weten ze hier van dus lange vergaderingen zijn een no-go. Wanneer we met meer dan 4 personen in een vergadering zitten ben je mij kwijt. Ik kan het slechter volgen en weet ook niet wanneer ik wel of niet kan inspringen als ik wat te zeggen heb.

Sociaal ben ik niet. Ik heb enkele vriendinnen, maar niet veel. Smalltalk ik al helemaal niets voor mij haha. Het moet ergens over gaan, anders sla ik dicht. Ik hoef mensen ook niet wekelijks te zien of te spreken. Het kost enorm veel energie. Soms kijk ik op tegen een afspraak terwijl het eigenlijk ook heel leuk kan zijn. Ik plan mijn afspraken dus zorgvuldig en zorg ervoor dat mijn agenda niet overvol raakt. Meerdere afspraken per week trek ik niet. Veel mensen begrijpen dit niet. Op mijn werk ga ik ook niet naar feestjes of iets dergelijks. Ik trek de drukte gewoon niet. Oude leidinggevende vonden dat raar en soms werd ik bijna verplicht er heen te gaan. Dat vertikte ik echt, maar het onbegrip zat mij altijd erg dwars. Inmiddels niet meer haha. Ik bepaal zelf wel wat ik doe.

Ik heb wel geleerd aan te geven als ik ergens tegen aan loop bij mijn vriendinnen en collega's. Dat helpt een hoop omdat mensen dan begrijpen waarom je op een bepaalde manier reageert of even iets niet lukt.

Ik heb methylfenidaat langwerkend in huis voor mijzelf (mijn zoon gebruikt het dagelijks), maar ik heb het al een tijd niet gebruikt eigenlijk. Ik slaap er heel laat door en dat vind ik vervelend.