Welkom op Zeg maar Yes!

Zoals jullie wellicht weleens hebben gelezen heb ik een moeizame relatie met mijn moeder. Twee jaar geleden kwam ik er na een jarenlange zoektocht achter dat ik een vorm van PTSS heb door affectieve verwaarlozing in mijn jeugd. Mijn moeder heeft alles wat ik haar vertelde altijd gebagatelliseerd, het lag nooit aan haar, ik was te gevoelig, vatte alles te persoonlijk op of ik vertelde niet de waarheid. Nu volg ik therapie en vallen er nog meer puzzelstukjes van die oneindige puzzel in elkaar. Ik zie hoe narcistisch mijn moeder is, dat alles wat zij zegt en doet onder een narcistische persoonlijkheidsstoornis valt en dat ze nooit zal veranderen omdat ze geen hulp wil, want 'daar is ze toch te oud voor'. Alles draait altijd om haar en ik ben het echt spuugzat. Ik kan haar nu echt even niet in mijn leven hebben, dus ik wil het contact met haar (al dan niet tijdelijk) verbreken. Maar hoe doe ik dat? Bel ik haar op? Ga ik erheen (2,5 uur enkele reis)? Of schrijf ik een brief? En wat daarna? Ik weet namelijk zeker dat ze zichzelf direct als slachtoffer zal voordoen, dat ze mensen tegen mij gaat opzetten en mij zwart zal maken. En dat vind ik echt zo moeilijk, want dat is juist de reden dat ik het contact nooit heb durven verbreken. Ik heb haar nu al weken niet gezien en ik mis haar niet eens, dus dat is het probleem niet. Ik ben echt bang voor haar en ondanks dat ik haar dat verteld heb lijkt het niet aan te komen, ze heeft echt een plaat voor haar hoofd wat dat betreft. En omdat ik bang voor haar ben, ben ik dus ook bang voor haar reactie op het verbreken van het contact. Ik weet hoe ze is en ze is zo vals, ik ben als de dood voor wat er gaat gebeuren. Wie heeft advies of is ervaringsdeskundig en wil mij helpen? Dank alvast!

Niet quoten graag.

Ik heb geen contact met mijn vader meer sinds begin dit jaar. Ik heb hem overal geblokkeerd. Ik heb ervoor gekozen om hem hier niet van op de hoogte te stellen, ik krijg toch niet de reactie die ik graag zou willen.

Wat wil je zelf hierin? Wat voelt goed voor jou? Dit is zo’n persoonlijke keuze, je hoeft hierin niks te doen wat je niet wilt. Je hoeft er geen groot ding van te maken als je bang bent voor haar reactie. Ik heb er zelf voor gekozen om de confrontatie ook niet aan te gaan. Want dat leidt nergens naar.

Je kunt het ook dood laten bloeden en het initiatief bij haar laten. Ik heb geen idee hoe jullie contact hiervoor was? Ik zag mijn vader soms jaren niet. En hij nam zelf eindelijk geen contact met mij op, op welke manier dan ook. Voor mij voelde het dan ook het beste om hem dan gewoon te blokkeren en het daarbij te laten.

Wat heftig Giselle. Het klinkt wel als de enige goede optie voor jou om zelf uit deze nare cirkel te komen.

Ik heb zelf toen ik bijna 16 was het contact met mijn vader en zijn vriendin verbroken. Mijn vader had ook narcistische trekken, die versterkt werden door overmatig alcoholgebruik. Zijn vriendin is gewoon een stom wijf.
Ik heb in een brief mijn gevoelens omschreven en daarmee het contact verbroken. De deur die altijd voor mij open had gestaan was nu met een harde klap dichtgevallen, aldus mijn vader.

Doe het op een manier die voor jou het meest veilig voelt. Jouw moeder heeft jou al in genoeg onveilige situaties gebracht en je mag nu voor de situatie kiezen die voor jou het fijnst voelt.
Zoals ik het lees zal het een opluchting voor je zijn deze stap te zetten.
Heel veel succes!!

Heb je nog steeds geen contact met je vader Olive? Of inmiddels wel weer?

Niet quoten graag.

Mijn vriend heeft geen contact met zijn moeder (en wij ook niet). Dit heeft een hele lange aanloop gehad en is uiteindelijk geescaleerd toen onze zoon nog geen 1 jaar was. Door die escalatie heeft hij heel duidelijk kunnen zeggen dat hij geen contact wil zolang ze het niet inhoudelijk wil bespreken/naar haar eigen aandeel kan kijken. Soms neemt ze contact op maar ze wil dan "zand erover" en doen alsof er nooit wat gebeurd is en zolang dat zo is (en dat gaat ook niet veranderen want ze is niet in staat tot enige zelfreflectie) gaat dit niet goedkomen. Laatst dacht mn vriend nou het zou wel fijn zijn voor mn oma als dit opgelost wordt, want die vindt het (begrijpelijk) vreselijk. Maar toen heeft ze echt een hele nare actie uitgehaald bij het broertje van mn vriend dat hij meteen genezen was.

Hij geeft zelf aan dat hij haar niet mist en het juist heel rustig vindt dat het nu heel duidelijk is. Geen gedoe meer. Dus als ik jou zo hoor denk ik dat dat bij jou ook wel eens zo zou kunnen zijn. Zij heeft haar kinderen en mij ook tegen iedereen die het maar wil horen zwart gemaakt maar de meeste mensen weten die informatie wel op waarde te schatten gelukkig. En de mensen die dat niet kunnen hebben wij toch geen contact mee dus merken we weinig tot niets van.

Heb je nog steeds geen contact met je vader Olive? Of inmiddels wel weer?

Ja inmiddels wel weer. Op mijn 21ste verjaardag kreeg ik een brief waarin stond dat het leven zonder mijn incompleet was en zijn we weer gaan praten. Ik heb geen diepe band met mijn vader maar als we elkaar spreken is het gezellig.

Ik heb 5 jaar geleden om zelfde soort reden het contact verbroken. Mijn kinderen hebben nog wel altijd contact dus soms zie ik ze nog als ik ze breng of haal.
Voor mij was het, net als voor jou, beter om niet meer verstrikt te blijven in patronen die niet veranderen en waar je zelf alleen maar last van ondervindt en waar je niets positiefs uit haalt.
Het heeft mij enorm veel rust gegeven dat de situatie nu is zoals hij is. Ik hoef nu niet meer te vechten voor liefde die ik toch niet krijg.
Het is heel verdrietig dat het voor jou dezelfde kant op gaat, maar ik heb wel eerder na dingen die jij schreef gedacht dat het je goed zou kunnen doen. Zoals hierboven al meer geschreven: doe vooral waar jij je prettig bij voelt. Je hebt je hele leven al gedaan wat zij wil/verwacht.
Dat je bang bent is logisch! Mijn ervaring is dat de reactie best mee viel (of iig in de lijn der verwachting). Al met al was het de moeite waard. Sterkte!!

Wat lastig Giselle.
Wat doet je moeder nu als je geen contact opneemt? En hoe doet/reageert je vader?
Ik weet dat we het hier wel eens over hebben gehad, maar je antwoorden gaan ojaatjes worden. Ben aan het graven in mijn geheugen, maar ik ben denk ik te moe..

Maar wat ik toen ook al zei: ik denk dat het voor jou en daarmee ook verder doorwerkend je gezin het beter is om het contact te verbreken. Je oudste snapt het heel goed en je jongste zal het uiteindelijk ook gaan snappen.

Maar ik zou er niet naar toe rijden, al doe ik zulke dingen het liefst face-to-face. Maar er 2,5 uur in de auto voor zitten en daarna (waarschijnlijk met een rot gevoel omdat ze de schuld toch weer bij jou probeert te leggen ipv opgelucht) weer terug is niet handig denk ik. Of je moet daarna echt iets leuks/ontspannend kunnen doen
Ik denk dat je het er beste aan doet om te bellen en het kort en bondig te houden. Desnoods met een briefje voor je neus:
Ma/moeders/naam: door alles wat er in het verleden gebeurd is wil ik (voorlopig) jou niet in mijn leven hebben. Het gaat je goed.
Dat ze je zwart gaat maken is zwaar kut en niet eerlijk, maar daar moet je (proberen) het schijt aan te hebben. Desnoods maak je een facebook-post met daarin: soms moet je een deur dicht doen om een andere te kunnen openen.
Of stuur een algemeen mailtje naar de mensen (familie) waarbij ze je zwart zal maken met dat het jou keuze is om door te kunnen met je eigen leven en het te verbeteren maar je daar even een paar deuren voor dicht moet doen/opeen kier zetten.

Als je moeder op 2,5 uur rijden woont, zou ik het contact laten doodbloeden, ik neem aan dat het contact ook vooral vanuit jou komt? Dat was hier in ieder geval wel zo. Het contact verbreken zal uitlopen op een conflict, waarbij het (volgens haar) altijd jouw schuld zou zijn en dat kost echt veel negatieve energie. Wie denk je dat ze tegen je op gaat zetten? Ik zou dat echt proberen los te laten, hoe lastig ook. Mensen die jou goed kennen weten echt wel beter dan dat en mensen die haar geloven komen daar vanzelf achter.

HH: ik zou echt niet zo'n Facebookpost doen of een bericht doen naar familie. Dat is olie op het vuur gooien en zou hier nog meer ruzie en gezeik opleveren.

@indigo: daar heb je misschien ook wel weer gelijk in.
Ik beredeneerde het meer als, dat heeft Giselle haar kant van het verhaal ook kunnen vertellen (zeer kort en bondig).

Wat rot Giselle, en wat knap dat je durft uit te spreken dat je bang bent.
Ik zou zeker geen cryptische social media berichten plaatsen of mails sturen. Als mensen willen weten hoe het zit dan weten ze je te vinden. En als mensen het zwartmaken geloven dan is het ook je energie niet waard. Blijf bij jezelf. De mensen om je heen weten hoe het zit. Dat is het allerbelangrijkste.

Sterkte! Hoe je dit aan moet pakken durf ik niet te zeggen. Een gesprek met iemand met narcistische trekken zal denk ik niets opleveren. Die mensen zoeken altijd confrontatie en zo’n strijd ga je niet winnen.

Heftig Giselle. Ik zou inderdaad een brief sturen naar je moeder met kort en bondig waarom je het contact staakt.

Ikzelf heb sinds mijn veertiende geen contact met mijn vader meer. Vanuit mij gestopt, om allerlei redenen. Mijn vader en moeder waten toen al gescheiden. Ik kan me er soms nog verdrietig om voelen, maar ik heb nooit meer het gevoel gehad het contact te hernieuwen.

Zijn er al forummers die hebben meegemaakt hoe het is als degene met wie je het contact hebt verbroken ernstig ziek wordt of overlijdt?

Ik vind het een moeilijk onderwerp. Aan de ene kant vraag ik me af of het me pijn had gescheeld als ik geen contact meer met mijn moeder had gehad. Aan de andere kant heb ik bij vrienden gezien dat het heel nare situaties kan opleveren als een gedeelte van een familie nog wel contact met elkaar heeft en een gedeelte niet. Alles wordt dan zo enorm ingewikkeld: hoe doe je het met bruiloften, verjaardagen, kerst, maar ook met ziekte en overlijden: een uitvaart, nalatenschap. Soms drijft zo'n situatie ook broers en zussen, ooms en tantes, neven en nichten etc. uit elkaar.

Is het soms niet beter om het contact een beetje te laten doodbloeden? Elkaar nog maar 1 of 2 keer per jaar te zien, maar het contact niet volledig te verbreken?

Filoria, ik heb daar ervaring mee. Ik heb met beide ouders - om verschillende redenen - het contact verbroken. Een van mijn ouders was ziek en zou komen te overlijden. Mijn siblings hadden ook geen contact meer met deze ouder, we zijn we op de hoogte gebracht dat het zou gaan komen. Een van mijn siblings heeft deze ouder toen nog bezocht, dat was erg heftig maar was blij dat gedaan te hebben. Ik en mijn andere sibling hebben dat niet gedaan. Soms heb ik daar spijt van, maar ik weet dat ik op dat moment heel bewust die keuze heb gemaakt en op dat moment was dat ook de goede keuze. Ik heb wel op een andere manier afscheid genomen van deze ouder en kan ergens ook nu beter aan de goede herinneringen terugkijken.

Zijn er al forummers die hebben meegemaakt hoe het is als degene met wie je het contact hebt verbroken ernstig ziek wordt of overlijdt?

Ik vind het een moeilijk onderwerp. Aan de ene kant vraag ik me af of het me pijn had gescheeld als ik geen contact meer met mijn moeder had gehad. Aan de andere kant heb ik bij vrienden gezien dat het heel nare situaties kan opleveren als een gedeelte van een familie nog wel contact met elkaar heeft en een gedeelte niet. Alles wordt dan zo enorm ingewikkeld: hoe doe je het met bruiloften, verjaardagen, kerst, maar ook met ziekte en overlijden: een uitvaart, nalatenschap. Soms drijft zo'n situatie ook broers en zussen, ooms en tantes, neven en nichten etc. uit elkaar.

Is het soms niet beter om het contact een beetje te laten doodbloeden? Elkaar nog maar 1 of 2 keer per jaar te zien, maar het contact niet volledig te verbreken?

Dat is makkelijk gezegd vind ik. Je kunt niet in het leven van een ander kijken. Ik heb voor mezelf besloten niet naar de uitvaart van mijn vader te gaan (over doden niks dan goeds en dat hoef ik niet aan te horen), een ander heeft daar niks van te vinden of zeggen. Diegene was er niet bij toen ik mijn jeugd met mijn vader moest leven. Waarom zou ik hem volgens jou nog moeten zien? Maar als 1 of 2 keer per jaar voor jou goed werkt, vooral doen. Ik voel die behoefte totaal niet.

Giselle, ik zou in jou situatie proberen het contact dood te laten bloeden en als dat niet oplevert wat je zoekt een berichtje sturen dat je even geen contact meer wil en niet zal reageren op verdere contactverzoeken/toenaderingspogingen. Vooral kort houden en je hoeft het verder toch niet toe te lichten, want dat komt toch niet aan en levert niets op.

En snap dat je bang kan zijn voor reacties van anderen of dat ze je zwart gaat maken. Maar volgens mij weet elk weldenkend mens dat je niet zomaar het contact met iemand verbreekt. En misschien weten ze ook wel hoe je moeder is en snappen ze het wel. Een van mijn ouders heeft mij ook zwart gemaakt bij de familie, maar so be it. Er zijn familieleden die naar mijn kant gevraagd hebben en die hadden al vermoedens dat er meer speelde dan dat ze hoorden. En verder heb ik er ook wel wat schijt aan, terwijl ik mij normaal heel druk kan maken over dingen en wat mensen van mij denken. Het verbreken van contact heeft mij zoveel rust opgeleverd, had het veel eerder moeten doen.

Ik heb een paar jaar geen contact gehad met mijn moeder begin 20. Zo waanzinnig veel gebeurd en ik kon het in mijn hoofd niet meer goedpraten allemaal. Ben toen permanent naar het buitenland verhuisd en dus werd het makkelijker. Nu heb ik prima contact maar ik kan het alleen door tegen mezelf te zeggen dat m'n moeder een patient is.
Doodbloeden zou ik niet kunnen, dan is er toch nog altijd een soort van contact, daar zou ik heel onrustig van worden.

Fantine, je hebt gelijk, ik kan me niet voorstellen hoe de situatie voor anderen is.

Mijn ouders zijn inmiddels allebei dood, maar ik heb dus wel altijd een beetje contact gehouden met mijn moeder. Dat kostte wel erg veel energie. De dingen die ze soms zei als we elkaar zagen deden me pijn. Ik vind het zelf ook een moeilijke afweging of dat heeft opgewogen tegen de voordelen van het onderhouden van ons contact.

Mijn siblings hadden ook geen contact meer met deze ouder

Dat maakt de situatie ook anders natuurlijk. Waren er dan andere mensen, buiten jouw gezin, die voor jouw zieke ouder zorgden?

In het geval van mijn moeder was er niemand die in het ziekenhuis naar alle afspraken ging en die na haar dood haar kunstwerken - ze was kunstenares - en spullen heeft uitgezocht. Behalve haar kinderen. Als ik als enige van de kinderen het contact had verbroken, had ik dus mijn broer en zus opgezadeld met alle ziekenhuisafspraken, het organiseren van de uitvaart en het verzorgen van haar nalatenschap. Dat lijkt me zo scheef. Want mijn zusje en broertje hadden ook geen fijne band met haar, maar deden het allemaal uit loyaliteit.

Nu heb ik prima contact maar ik kan het alleen door tegen mezelf te zeggen dat m'n moeder een patient is.

Dit is ook hoe ik het heb gedaan inderdaad. Mijn moeder had een antisociale persoonlijkheidsstoornis (graag niet quoten).

Ik denk dat wat ik wil zeggen, is dat ik zo'n contactbreuk zie in de context van een familie waarin allerlei lijntjes lopen en gevoeligheden en loyaliteitskwesties kunnen zijn. Het kán gebeuren dat je door een contactbreuk niet alleen het contact met je ouder, maar ook een goede band met andere familie verliest. Dat heb ik er niet voor over gehad. Omdat mijn zusje en broertje me heel dierbaar zijn.

Maar ik kan me goed voorstellen dat de situatie in andere families weer heel anders kan zijn. Bijvoorbeeld als je enig kind bent, of als je siblings hebt die er hetzelfde in staan. Of als de betreffende ouder een nieuw gezin heeft. En dat je dan een andere beslissing neemt.

Wat bij mij ook meespeelt is dat mijn moeder een einzelgänger was. Ze liet weinig mensen dichtbij komen. Ik vond het een intens trieste gedachte dat ze écht niemand bij zich zou hebben in de laatste fase van haar leven.

Ik lees hier meerdere keren her advies om contact dood te laten bloeden. Dat zou mij dus een heel onprettige optie lijken omdat ik dan altijd bang zou zijn voor de mogelijkheid gebeld te worden. Het blijft dan zo in de lucht hangen of zo en dat zou mij heel veel spanning geven.

@Filoria: ja, de jaren dat ik geen contact had met mijn vader was dat wel iets dat me bang maakte. Het had me afschuwelijk geleken als er toen iets met mijn vader was gebeurd. Het was nooit mijn bedoeling om helemaal geen contact te hebben, ik wilde gewoon een keer mijn gevoel uiten dat ik had wanneer ik bij hem was.

Over het laten doodbloeden: ik snap dat wel Olive, dat dat gevoel gebeld te kunnen worden onrust geeft.

Mijn moeder belde me nooit uit zichzelf, het initiatief moest van mij komen. Dat was juist het probleem: dat ze uit zichzelf geen interesse toonde in mij en mijn kinderen. Bij mij zat de spanning er vooral in hoe ze zou reageren op nieuws van mij (meestal kritisch), of hoe ze zich zou gedragen bij kinderverjaardagen, kerst, dat soort dingen (meestal kil en afstandelijk). Maar ik weet niet hoe het is als je 'lastiggevallen wordt' door een ouder waar je een moeizame relatie mee hebt.

Heb hier ooit op het forum al eens ergens verteld dat ik met mijn moeder gebroken heb.

Mijn ouders zijn al jaren gescheiden, nu zo'n 34 jaar.
Mijn vader is in mijn moeder haar ogen de schuldige, waarom, geen idee. Zij is degene die weggegaan is, meteen bij een andere man ingetrokken is. Ze heeft hem altijd zwart gemaakt, niks deed hij in haar ogen goed.
Zelf ook nare dingen meegemaakt wanneer ik bij mijn moeder sliep. Zo heeft ze mij 's nachts wel eens op zolder opgesloten wanneer ik bij hun sliep. Ze zei dan, wanneer ik 's nachts naar toilet moet, loop ik niet tegen de trap op. Daarom school ze de trap omhoog en deed de klep dicht.

Het contact met mijn moeder ging moeizaam nadien. Het was als een verkeerslicht. Soms jaren op rood, geen contact om vervolgens haar toch weer een kans te geven, dan stond hij op oranje. Bij dit verkeerslicht heeft groen nooit gewerkt.
Iedereen deed alles fout, zij alles perfect. Heb verschillende keren tegen haar moeten zeggen, nog 1 slecht woord over mijn vader en je ziet mij niet meer. Jij hebt niets van de opvoeding meegekregen, dus recht van spreken heb je niet! Dan dimde ze wel even in, maar snel erna ging het toch weer fout. Toen 7 jaar geen contact meer gehad.
Ik raakte zwanger en heb dat mijn moeder bewust niet verteld. Ik vond het goed zo, geen contact.
Toch hoorde zij via via dat ik zwanger was van een tweeling. Ze heeft mijn zus boos opgebeld met de vraag waarom mijn zus haar niets had verteld. Dat is niet aan haar. Mijn zus heeft mij nadien dit verteld en gaf aan, je moet zelf weten wat je wilt.
Toen mijn kinderen 7 maanden waren heb ik het weer een kans gegeven. Mijn vriend had mijn moeder ook nog nooit gezien. Ik heb het een kans om de kinderen gegeven, niet voor mijzelf, want ik wist hoe het altijd ging. Mijn moeder gaf aan mij gemist te hebben en gaf hierbij mij een knuffel. Wat ik heb gezegd is vrij hard: je bent mijn moeder, maar ik zie je niet als moeder, maar meer als vage kennis die ik een aantal keren zie. Dus een knuffel hoef ik niet. Vervolgens zag ik dat ze 1 van mijn kinderen voor begon trekken. Dit uitgesproken naar mijn vriend. Die viel het ook op. Kinderen waren intussen al 9 maanden.
Ook dit was weer een trigger om het contact te kunnen gaan verbreken. Ze belde vervolgens meerdere keren per dag, soms nam ik op, soms weigerde ik het om op te nemen. Wat heb ik iedere dag te bespreken dacht ik? Ik bel mijn vader ook niet iedere dag en schoonouders ook niet. Op een gegeven moment heb ik opgenomen en gezegd, ik wil geen contact meer. Het geeft mij stress wanneer je belt of wanneer ik bij jou langs kom. Meer heb ik hier niet over te zeggen. Mijn moeder haar vragen heb ik niet meer kunnen beantwoorden, omdat ik de verbinding al verbroken had. Deze breuk is definitief, ook omdat mijn moeder vorig jaar overleden is.
Ik kreeg vorig jaar telefoon van mijn zus met de mededeling dat onze moeder overleden was. Wat ik er verder mee wilde liet mijn zus aan mij over. Ik heb opgehangen en heb mijn vriend gebeld, die zei, er is geen contact, dus je hoeft er niks mee. Toch zat dat mij niet helemaal lekker en belde mijn vader. Mijn vader heeft echt nog nooit een lelijk woord over haar gesproken. Hij zei, je belt je zus op, vraag of zij er oke mee zijn dat je bij dit laatste aanwezig zult zijn. Dat voelde zo goed wat mijn vader zei. Heb mijn zus gebeld en ik ben die zelfde dag naar mijn moeder haar man en mijn zus gereden.
Samen met mijn zus mijn moeder afgelegd, met ons 3 alles verder geregeld etc. Eerlijk, ik heb op deze manier heel goed afscheid van mijn moeder kunnen nemen. Het is goed zo.

Gisele, je moet doen wat goed voelt. Is het nu via brief, telefoon.
Succes en sterkte, zijn nooit geen leuke dingen.
Schuldig ben je niet en jij weet wie er aan jouw kant staan en wie aan moeders kant.

Ik vind het dapper Giselle, ik denk hier regelmatig over na en ik kan het niet, het contact verbreken. Ook bij mij is er ontzettend veel verkeerd gegaan en heb ik o.a. liefde, geborgenheid, aandacht en realistische grenzen gemist. Ook werd er veel geschreeuw, was er veel ruzie en vielen er regelmatig klappen.

Met mijn moeder valt hier niet echt over te praten, ze erkent dat ze niet goed waren in opvoeding, maar meer ook niet. Het ligt sowieso nooit aan haar of ze gaat heel slachtofferig doen. Heel naar! Ik merk ook in ons contact dat ik heel snel weer in die rol van het kind wat ik was geduwd wordt inclusief alle oude patronen. Ze wil me ook altijd knuffelen en dat voelt eigenlijk altijd naar en ongemakkelijk.

Ik worstel er wel enorm mee want het contact hoeft van mij eigenlijk niet, maar ruzie in de familie of gedoe zou ik ook heel naar vinden, ergens houd ik ook wel van ze geloof ik. Ook vind ik het oké dat mijn kinderen mijn ouders zien. Wat ik jammer vind is dat dit ook altijd het excuus is om mij te zien.

Een tijdje geleden hadden ze allebei hun been gebroken een week na elkaar. Ik voelde me zó schuldig dat ik niet naar ze toe ging. Kan ik ook helemaal niet qua energie, maar het vrat echt aan me en ik voelde paniek over het idee dat ze op een dag echt blijvend hulpbehoevend zouden worden en dat ik dan iets zou moeten. Ook omdat mijn zusje anders de pineut is. Ik merkte ook dat ik eigenlijk wel wilde weten hoe het met ze ging en me ook zorgen om ze maakte terwijl ik tegelijk er niks mee te maken wilde hebben. Heel ingewikkeld!

Ik zou voor jezelf bedenken wat voor jou belangrijk is Giselle, de consequenties zijn wel heel naar misschien, is dat het je waard, geef je je moeder dan niet juist meer munitie om jou het leven zuur te maken? En als je het doet omdat je het nodig hebt voor jezelf zoek dan ook gewoon de voor jouzelf beste manier. Je moeder gaat het op geen enkele manier prettig vinden, ik denk dat hierin vooral belangrijk is dat jij heel duidelijk bent. En dat je daarna je poot stijf houdt.

Het contact minimaliseren is denk ik ook een optie, je kunt steeds minder op telefoontjes en berichtjes reageren, afspreken zoveel mogelijk uitstellen etc. Maar het blijft in mijn ervaring altijd aan je knagen en je wordt toch steeds teruggeworpen in de toxische rollen en het 'je bent geen goede dochter' gevoel. Vanuit jezelf of vanuit je moeder/ouders.

Zijn er al forummers die hebben meegemaakt hoe het is als degene met wie je het contact hebt verbroken ernstig ziek wordt of overlijdt?

Ik vind het een moeilijk onderwerp. Aan de ene kant vraag ik me af of het me pijn had gescheeld als ik geen contact meer met mijn moeder had gehad. Aan de andere kant heb ik bij vrienden gezien dat het heel nare situaties kan opleveren als een gedeelte van een familie nog wel contact met elkaar heeft en een gedeelte niet. Alles wordt dan zo enorm ingewikkeld: hoe doe je het met bruiloften, verjaardagen, kerst, maar ook met ziekte en overlijden: een uitvaart, nalatenschap. Soms drijft zo'n situatie ook broers en zussen, ooms en tantes, neven en nichten etc. uit elkaar.

Is het soms niet beter om het contact een beetje te laten doodbloeden? Elkaar nog maar 1 of 2 keer per jaar te zien, maar het contact niet volledig te verbreken?

Dat is makkelijk gezegd vind ik. Je kunt niet in het leven van een ander kijken. Ik heb voor mezelf besloten niet naar de uitvaart van mijn vader te gaan (over doden niks dan goeds en dat hoef ik niet aan te horen), een ander heeft daar niks van te vinden of zeggen. Diegene was er niet bij toen ik mijn jeugd met mijn vader moest leven.

Ik heb geen ervaringen met contact verbreken maar wilde hier even op inhaken.
Ik heb in een crematorium gewerkt en heb een aula dienst meegemaakt waaruit bleek dat diegene helemaal geen leuk persoon was. Zo ongeveer elke spreker kotste zich helemaal uit, kinderen, andere familie.. Heel bizar om mee te maken maar de familie zei achteraf dat zij dat nodig hadden om af te sluiten hoe hun leven geweest was.

Bij mijn moeder haar uitvaart is door haar man besloten geen toespraak te houden. Het was een zeer serene uitvaart.
Ongetwijfeld zullen er gasten geweest zijn die het raar vonden dat ik erbij aanwezig was, maar ook gasten die het bijzonder vonden, die hebben dat naar mij uitgesproken.
Verdere familie van mijn moeder is niet uitgenodigd, omdat ook daar het contact heel slecht was. De zus van haar man was ook niet aanwezig, terwijl ze wel uitgenodigd was. Ze zei het voelt voor mij achterbaks als ik aanwezig zou zijn. Hun contact was ook niet goed.

En nu ik dit typ denk ik, goh, wat moet mijn moeder haar al die jaren eenzaam hebben gevoeld.