Welkom op Zeg maar Yes!

Welke wijze lessen heb jij opgedaan door de jaren door, door schade en schande of gewoon doordat je ouder bent geworden? Grote of kleine lessen, maakt niet uit.

Vooral dat je niet te veel bezig moet zijn met wat anderen van je vinden en dat het niet nodig is dat iedereen je aardig vindt. Pas nu ik 40+ ben heb ik daar veel minder last van en dat vind ik echt een verademing.

En ik had gewild dat ik al veel eerder had ontdekt hoe fijn en goed sporten (voor mij) is. Ik zie nu al die jongeren in de sportschool, mooi afgetraind en strakke huidjes. Ik vind het jammer dat ik die fase net gemist heb.

Dat het belangrijk is te weten wie JIJ bent, waar je gelukkig van wordt of juist niet. Niet laten beïnvloeden van buitenaf, dicht bij jezelf blijven. Inderdaad niet belangrijk vinden wat anderen van jou vinden.
Dat de kleinste dingen je gelukkig maken.

De grootste les die ik heb geleerd is om het elke dag weer opnieuw te proberen. Soms gaat het leven niet zoals je had gewild, gehoopt of je had voorgesteld. Soms doen dingen echt heel veel pijn. Ik heb heel vaak gedacht, ik sta niet op vandaag. Te moe of te uit het veld geslagen. Maar door toch op te staan en toch alles te doen, komen er vanzelf weer lichtpuntjes. Een leuk gesprek, een lachend kind, het horen fluiten van de vogels, de zon op je gezicht. En het geeft mij een beter gevoel over mezelf, dat ik het toch probeer. En altijd oog houd voor de kleine en fijne dingen. Nu lijkt het net alsof ik depressief ben en dat ben ik niet en ook niet geweest. Maar het leven is wel heel anders gelopen dan ik me had voorgesteld. En het is me door elke dag weer op te staan gelukt, om te accepteren en om dankbaar en blij te zijn. Twintig tot vijftien jaar geleden ging ik heel anders met tegenslagen om.

Minder tot geen alcohol drinken. Dat heb ik steeds verder afgebouwd. Ik kan er niet tegen. Dit weekend carnaval gevierd en meestal drink ik dan toch maar, want he gezellig. Maar dit jaar dacht ik nee. Ik wil het niet. Dus ik heb spa rood gedronken. Ik doe sowieso vrij weinig meer omdat anderen het gezellig, leuk, spontaan of sociaal vinden. Ik doe het alleen als ik me er fijn bij voel.

Opruimen, plannen en organiseren heb ik geleerd sinds ik kinderen heb. Dat kon ik vroeger helemaal niet. Nu wel. Huis is altijd opgeruimd en schoon. En daar voel ik me ook veel fijner bij.

Veel minder ijdel. Ben veel minder bezig met mijn uiterlijk. Paar grijze haren, rimpels op mijn voorhoofd, ouder worden, ik vind het allemaal prima. Ik ben blij dat ik ouder word en haal mijn voldoening en eigenwaarde niet meer uit mooi gevonden worden. Vroeger vond ik dat wel heel belangrijk dat mensen me mooi vonden. Nu helemaal niet meer. Dat is een verademing.

Gezonde levensstijl, daar ben ik ook veel beter in geworden. Gezond en gevarieerd eten, voldoende bewegen, buiten zijn en geen alcohol. Toen ik jong was heb ik roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Nu zorg ik goed voor mezelf.

Het veel minder belangrijk vinden wat mensen van mij en mijn gezin vinden.

Genieten van iedere dag en van kleine dingen.

Niks als vanzelfsprekend zien.

Niet teveel uitstellen, maar soms dingen gewoon doén.

Door het overlijden van mijn ouders heb ik geleerd dat het meest waardevolle wat je op kunt bouwen in je leven is dat je diepgaande relaties hebt met mensen om je heen. Of dat nu je broer is, je dochter, je man, een vriendin, de leerlingen die je lesgeeft op je werk, patiënten die je verzorgt, een collega of iemand van je boekenclubje. Als je stervende bent is een carrière, geld of status ineens totaal onbelangrijk en is wat jij hebt betekend voor anderen - en zij voor jou - wat blijft.

Verder sluit ik me helemaal aan bij het 'genieten van de kleine dingen' van Auxo, GTSQ en Kira.
Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik grootse en meeslepende dingen moest doen om alles uit het leven te halen, maar ik begin steede meer te voelen dat geluksmomenten voor het oprapen liggen in mijn eigen huis of in het bos hier vlakbij. Ik voel niet meer elke schoolvakantie een aandrang om van alles te ondernemen met mijn kinderen om maar 'herinneringen te maken', want dat kan ook thuis of in de buurt.

Mijn eigen meest gelukkige jeugdherinneringen zijn juist van de dagen dat ik urenlang buitenspeelde met mijn vriendinnen. Gewoon in onze eigen wijk.

Ja Filoria dat ook inderdaad. Het niet meer nodig vinden om grootse dingen te doen om herinneringen te maken. Ik geniet heel erg van het leven in en om het huis met familie, vrienden en dieren. Ik vind dat veel waardevoller dan bijvoorbeeld een keer naar Disneyland Parijs gaan. Ik voel de druk ook niet om elke keer weer iets te ondernemen. Ook niet als anderen dat wel doen. Dat geeft zoveel rust. En ook wel berusting, qua intuïtie weet ik ook dat ik er goed aan doe om ons leven zo vorm te geven.

Dankbaarheid voor alle fijne mensen in mijn leven. Mijn fijne gezin, familie en vriendinnen. Dankbaarheid vanwege mijn leuke baan en collega’s, ik hoef niet meer te presteren, ik heb een fijne carrière opgebouwd. Ik hoef niet te voldoen aan bepaalde maatstaven of voorwaarden, ik ben goed zoals ik ben. Het ouderschap heeft me meer richting in het leven gegeven maar ik besef me ook dat ik geen perfecte moeder ben of hoef te zijn of moet voldoen aan verwachtingen die aan het moederschap kleven. Meer in het nu leven en genieten van wat er nu is.

Hele mooie toevoeging Filoria over hoe je erin staat na het overlijden van je ouders. Dat speelt bij mij natuurlijk ook mee. En mijn eigen ziek zijn vorig jaar. Ik ben eigenlijk niet veranderd daarna, ik weet alleen veel beter wie ik zelf ben. Wat ik wel wil, kan, gelukkig van wordt.
En dat hoeft geen goede baan te zijn waar je status mee verdient, dat hoeft geen groot inkomen te zijn waarvan ik steeds meer materiële zaken van kan kopen. Ik hoef geen fancy auto, ik hoef geen mega strak aangelegde tuin of een huis wat tot in de puntjes af is.
Ik ben tevreden en voel me ontzettend dankbaar als ik savonds in m'n bed lig, mijn rekeningen heb kunnen betalen, een dak boven m'n hoofd heb, eten in de koelkast. Als m'n honden lekker gewandeld hebben en lief liggen te slapen, als m'n kind vrolijk en gelukkig is, als het "goed" gaat met mijn ouders.

Ik heb geleerd meer stil te staan. Te genieten van het nu. De volle aandacht te geven aan wat je doet op dat moment en niet bezig zijn met de andere 200 dingen op je lijst of 'wat je straks moet doen'. Ik ben hier nog niet goed in, maar is mij veel waard.

Belangrijkste is gezondheid en familie. Dankbaar zijn met wat ik allemaal heb, dat is enorm veel en (buiten mijn huis) weinig van materialistische aard. Niet iedereen kan mij aardig vinden. Ergens niet meegevraagd/gepasseerd? Laat het gaan. Jomo. Sporten is therapie. Geen zin? Gá naar buiten. Ook belangrijk; Loslaten van de dingen waar ik geen invloed op heb.

Woehoe 40+ ❤️

Later is nu.

De belangrijkste is toch wel dat ik mezelf niet zoveel moet aantrekken wat een ander denkt. Sinds een jaar of twee ben ik daar absoluut niet meer bang voor.

En ook dat mijn gezin èn mijn eigen geluk op één staat. Ik verwacht ook niks meer van een ander en op sociaal gebied heb ik veel gekort. Doe je geen moeite voor mij, doe ik ook geen moeite meer voor jou. Klinkt misschien hard maar ik ben meer happy met mezelf, mijn gezin en met mijn hele klein sociale kringetje dan dat ik twee jaar geleden was. Ik heb ook absoluut geen fomo en ben ook niet eenzaam. Ik vind het helemaal prima zo en vind het heel erg fijn om nauwelijks sociale verplichtingen te hebben.

Ik herken mijzelf wel in de post van Mills.
Maar ik merk wel dat ik nog steeds moeite heb met wat anderen vinden van mij.
Vooral als het familie betreft. Het gaat wel beter maar bepaalde opmerkingen kan ik moeilijk loslaten.

Een harde les was het overlijden van mijn moeder. Het is dus echt niet vanzelfsprekend dat je oud wordt en later alle dingen kunt doen waar je nu niet aan toe komt. Ik vind het echter toch moeilijk om hier meer naar te leven, met alle verplichtingen die het werkende en schoolgaande leven met zich meebrengt.

Herkenbaar Lady.

Ik vind het zo gek hoe verschillend het leven kan lopen voor verschillende mensen. Mijn schoonvader werd ooit met vervroegd pensioen gestuurd en is nu al bijna 30 jaar met pensioen. Van het leven aan het genieten, in goede gezondheid.

Mijn ouders hebben hun pensioen nooit gehaald.

Hoe het bij jou en mij zal gaan weten we niet, misschien worden we wel heel oud!

Een harde les was het overlijden van mijn moeder. Het is dus echt niet vanzelfsprekend dat je oud wordt en later alle dingen kunt doen waar je nu niet aan toe komt. Ik vind het echter toch moeilijk om hier meer naar te leven, met alle verplichtingen die het werkende en schoolgaande leven met zich meebrengt.

Dit...

Hier ook geleerd dat je moet genieten van je gezondheid en dat het leven er binnen 1 dag geheel anders uit kan zien.

Ook geleerd dat zware tijden ook wel weer rustiger worden.

En dat soms niks doen of gewoon rustig blijven vooruit bewegen het beste is, dat dingen dan vanzelf op hun plek vallen of je in de juiste richting komt (i.p.v. hard gaan rennen).

Dat je het met jezelf moet doen dit leven dus lief voor jezelf zijn en dingen van jezelf accepteren (of veranderen wat je kan veranderen).

Oja en nog iets: vertragen, dat is echt een cadeau aan jezelf en aan anderen.

Ik ben vroeger altijd (onbewust) een pleaser geweest. Zorgde altijd eerst voor een ander in plaats voor mezelf. Hierdoor dingen mee gemaakt waar ik veel verdriet van heb (gehad), maar waardoor ik juist wel veel heb geleerd.

Mijn ouders zijn op gegroeid met doorgaan en doorgaan, weinig plaats voor emoties. Ik merk dat ik dit vroeger heb gemist en juist wel veel emoties heb en toon. Ik heb toen wel geleerd dat kwetsbaarheid juist een kracht is en emoties tonen juist sterk is