Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben nu 10 jaar alleen. De de 15 jaar ervoor heb ik drie lange relaties gehad, waarvan twee keer samengewoond en een keer getrouwd. Mijn huwelijk was niet goed, maar de relatie die ik daarvoor heb gehad en waarmee ik ook samen heb gewoond was goed. Ik heb daar ook fijne herinneringen aan. Ik merk dat ik alleen zijn ook goed vind. Dat vond ik al. Maar hoe langer ik alleen ben, hoe moeilijker het me lijkt om met iemand samen te leven. Voor de kinderen lijkt het me nu sowieso het beste. Mijn vrije tijd breng ik het liefste met hen door. Het kost me al moeite om tijd vrij te maken voor vriendinnen. Maar ook als ik verder in de toekomst kijk met kinderen die een eigen leven hebben dan zie ik mezelf eigenlijk ook niet met (meer) met iemand samen. Ik acht de kans groot dat ik alleen blijf en dat ik dat ook wel prima vind. Ik ben bijvoorbeeld zeker niet ongelukkiger dan in een relatie. Misschien zelfs gelukkiger, in ieder geval een stuk gelukkiger dan in mijn huwelijk. Ik ben daar vast niet alleen in, want de verwachting is dat in 2040 de helft van de mensen een eenpersoonshuishouden is. Ik denk dat ik het prima vind om de meeste avonden alleen door te brengen, ik denk dat ik genoeg voldoening en sociaal contact haal uit gezin, familie, vriendschappen en werk. Ik heb soms het gevoel dat het samenzijn met een grote liefde toch het grote geluk zou moeten zijn. Iemand met wie je alles deelt en een gezamenlijk verleden hebt, iemand bij wie je je thuisvoelt. Maar ik kan het me dus gewoon niet meer voorstellen en ik heb er ook geen behoefte aan. Zijn er al meer mensen hier op deze leeftijd die er zo in staan?

Ook wel iets waar ik over nadenk? Heb je medelijden met singles? Denk je dat je gelukkiger bent in een relatie? Is samenzijn, samenwonen en samen oud worden het streven?

Heel herkenbaar gevoel. Ik heb wel langere relaties gehad maar keer op keer kwam er wel een punt van teleurstelling (vreemdgaan bv). Zelfs de mannen die ik blind vertrouwde wisten me nog teleur te stellen. Ik ben niet meer gemaakt voor bs. Juist omdat je zo lang alleen bent en weet dat je dan gelukkig bent en het prima redt denk ik. Waarom zou ik dan doorgaan met relaties die niet ok zijn? Ondanks dat ik het gevoel had dat ik nooit meer een relatie aan zou gaan, viel ik afgelopen zomer als een blok voor een man die plots om de hoek kwam kijken. Ik wist echt niet wat me overkwam en had geen idee dat ik het nog in me had . Uiteindelijk is het op niets uitgelopen en dan stap ik er ook wel weer heel makkelijk overheen. Ik zie het dus inderdaad ook niet meer voor me dat ik nog een relatie aan ga maar ik durf het ook niet meer zo goed uit te sluiten. Actief op zoek ben ik sowieso niet en wil ook eigenlijk geen vreemde man in huis halen nu mijn kind nog kind is. Wat je zegt, ik besteed liever mijn tijd met mijn kind en vermaak me verder uitermate prima. Ook nu ze ouder en zelfstandiger wordt merk ik aan mezelf dat ik ook weer meer dingen voor mezelf ga doen. Daar heb ik niet perse een man voor nodig.

Ik denk dat er genoeg mensen zijn die in ongelukkige relaties blijven hangen omdat ze niet "alleen willen achterblijven". In mijn ervaring voel ik me des te eenzamer in dat soort relaties. Maar ik kan me voorstellen dat die mensen, of de mensen die juist supergelukkig zijn natuurlijk, wellicht denken dat je zielig bent als single zijnde. Zo wordt er over het algemeen al helemaal gedacht over single moeders. Zielig, alleen en geen geld. Minstens 1 keer per week huilend op de wc ofzo... Nah, ik voel niet de behoefde om constant te bewijzen dat het niet zo is hoor maar soms vind ik dat wel irritant.

Ja dat herken ik ook inderdaad. Het beeld van een alleenstaande moeder. Dat je het niet goed en fijn kunt hebben als alleenstaande moeder, dat het zwaar is en dat je leven minder leuk is. Er wordt zo vaak tegen me gezegd (met medelijden), dat het vast heel zwaar moet zijn om alle ballen in de lucht te houden. Ik ga er meestal niet op in. Ik ben gelukkig en vind dat ik een fijn leven heb. Het is vaak ook projectie van anderen.

Ik kan me voorstellen dat ik verliefd zou kunnen worden. Maar ook dat is al 10 jaar niet gebeurd. Waarom zou het de komende 10 jaar dan wel gebeuren? En alleen zijn heeft ook veel fijne kanten, vind ik. Het zou dus zomaar kunnen gebeuren dat ik alleen blijf.

Ik acht de kans hier ook vele malen groter dat ik alleen blijf.

Ik ben geen single maar denk nu dat me dat ook heerlijk zou lijken eigenlijk. Maar ik weet dus niet hoe het echt is. Zeker met kinderen in huis ben je toch nooit alleen.

Ik heb een single vriendin met een kinderwens. Jullie hebben wel kinderen, hoe zou je er dan tegenaan kijken? Ik gun haar soms wel een leuke vent en dat haar droom mag uitkomen. Zij struggled soms ook met wie ze op vakantie moet gaan.

Lot, op dat laatste heb ik zelf altijd gezegd: kinderen kan ook zonder vent.

Dat gezegd hebben, vind ik het als alleenstaande best zwaar. Nu zijn mijn kinderen nog klein, dus hopelijk wordt dat makkelijker. Wel mis ik ze enorm de dagen dat ze bij hun vader zijn. Dus aan de ene kant vind ik het prima als in nooit meer een relatie zou hebben. Maar aan de andere kant is mijn sociale leven niet zo vol en dat mis ik dus wel op die dagen. Ik zou zelf echt wel weer een keer verliefd worden in de toekomst.

Met kinderwens lijkt single zijn me een stuk ingewikkelder. Ik gun alle kinderen twee ouders en een goede en hechte band met beide ouders. En de keuze om het alleen te doen is ook een keuze die je maakt voor een kind om op te groeien met maar een ouder. Ik had het mijn kinderen gegund om op te groeien in een gezin met een twee ouders die hen samen een veilig en fijn thuis bieden. Dat was beter voor hen geweest. Alleen is het onmogelijk gebleken om dat samen met hun vader te doen. Ik heb daar vrede mee, maar ik weet wel dat dit iets betekent voor mijn kinderen.

Ik merk dat mensen mij ook een partner gunnen. Maar dan weet ik eigenlijk niet echt waarom. Zou ik het dan beter hebben, zou ik dan gelukkiger zijn? Of bedoelen ze eigenlijk dat ze het me gegund hadden dat ik een harmonieus kerngezin had gehad en een goede en fijne relatie met hun vader had gehad? Want een nieuwe partner kan mij misschien wel liefde brengen, maar brengt op geen enkele manier herstel in het kerngezin. En dat stuk heb ik geaccepteerd. Ik geloof net als DT dat je 100 keer beter af bent alleen dan in een relatie die niet goed is. Op welke manier dan ook.

De praktische dingen zijn ook wel ingewikkeld, maar ook weer geen reden om een partner te willen. Ja, op bruiloften, feesten en partijen ben ik alleenig. Met koppeldingen word ik niet uitgenodigd. Ik ga nu met mijn kinderen op vakantie, maar over pak 'em beet 10 jaar waarschijnlijk niet meer. Dat zou met een vriendin kunnen, maar misschien ook wel alleen. Of af en toe met mijn kinderen. Ik weet het niet.

Ook wel iets waar ik over nadenk? Heb je medelijden met singles? Denk je dat je gelukkiger bent in een relatie? Is samenzijn, samenwonen en samen oud worden het streven?

Ik ben niet single dus reageer even alleen op dit stukje.

Ik heb geen medelijden met singles, ik heb medelijden met mensen die ongelukkig zijn. Ik denk niet dat iedereen gelukkiger is in een relatie. Het verschilt per persoon hoeveel behoefte je hebt aan een relatie en daarnaast verschillen de kwaliteit van relaties ook weer enorm van elkaar.
Ik vind t heel prettig om iemand te hebben die me door dik en dun steunt, die er altijd voor me is en me opvangt. In mijn geval is dat mijn partner, maar dat kan voor een ander ook een beste vriendin of een familielid zijn. Zonder zo'n soort vangnet denk ik dat je over het algemeen ongelukkiger bent.

Ik merk dat mensen mij ook een partner gunnen. Maar dan weet ik eigenlijk niet echt waarom. Zou ik het dan beter hebben, zou ik dan gelukkiger zijn? Of bedoelen ze eigenlijk dat ze het me gegund hadden dat ik een harmonieus kerngezin had gehad en een goede en fijne relatie met hun vader had gehad? Want een nieuwe partner kan mij misschien wel liefde brengen, maar brengt op geen enkele manier herstel in het kerngezin. En dat stuk heb ik geaccepteerd. Ik geloof net als DT dat je 100 keer beter af bent alleen dan in een relatie die niet goed is. Op welke manier dan ook.

.

Wat mensen je gunnen is een steunpilaar die er altijd voor je is, die jou altijd ondersteunt en altijd in jouw corner staat. Iemand die je ondersteunt bij zorgen in je leven en waar je de geluksmomentjes mee kunt delen. Gedeelde smart is halve smart.
Ik denk alleen niet dat deze persoon altijd je partner hoeft te zijn, maar dat deze functie ook door een ander vervuld kan worden.

Ik werd als single vaker verdrietig van het medelijden dat mensen met me hadden dan van het single zijn an sich. Medelijden heeft soms ook iets denigrerends. Ik kan het niet zo goed verwoorden, maar ik vond het heel onprettig. En als antwoord op je vraag: ik heb helemaal geen medelijden met mensen die single zijn. Ik leef wel mee met mensen die graag een relatie willen en die verdrietig zijn dat het niet lukt, maar ik heb ook single vriendinnen die het prima vinden en een heel gelukkig leven hebben. Wat is er dan om medelijden mee te hebben?

Niet helemaal vergelijkbaar:
Mijn moeder is weduwe geworden op haar 34e, ik en mijn zusje zijn alleen door haar groot gebracht. Ze heeft aangegeven dat de er juist voor ons wilde zijn en heeft (nog steeds) niet de behoefte om een nieuwe partner in het leven te hebben. Ze onderneemt graag dingen zelf en vind de onafhankelijkheid fijn. Zo is zelfs van de ene naar de andere kant van Nederland verhuist om dichter bij ons (haar (klein)kinderen) te wonen. Ze is inmiddels 64, ze regelt alles zelf of vraagt ons om te helpen, pakt dagelijks de fiets of gaat een blokje lopen, heeft goed contact met de buren etc.

Ik vind dat altijd een beetje sneu, dat er mensen zijn die vinden dat een relatie het hoogste goed is. Ik heb gelukkig nooit mensen in mijn omgeving zo vervelend horen praten tegen anderen. Genoeg single vriendinnen, sommigen wel op zoek, anderen niet. Ik snap ook dat bemoeien met een ander niet, let lekker op jezelf.

Een topic naar mijn hart!
Ik ben ook al jaren single, heb ik de 17 jaar dat ik m'n kind alleen opgevoed heb 2x een relatie gehad. De eerste was een hele fijne leuke relatie, die man zit ook nog altijd in mijn hart. En de tweede relatie was alleen maar slecht en duurde gelukkig ook maar 5 maanden.
Ik ben nooit ongelukkig geweest zonder relatie, juist gelukkiger dan met en had het gevoel dat ik mijzelf juist steeds beter leerde kennen maar ook waarderen. Ik heb geen man nodig om gelukkig te zijn, de rekeningen te betalen, leuke dingen mee te doen, of klusjes. Dat kan ik allemaal zelf.
Alle jaren dat m'n zoon klein was heb ik er zo tegenaan gekeken en nog steeds hoor. Maar ik heb wel het gevoel, nu hij 18 is en een fijn sociaal leven heeft, dat er misschien meer is. Ik zal nooit op zoek gaan, maar ik sluit ook niet uit dat er misschien toch nog eens iemand op mijn pad komt. Ik denk ook dat hoe langer je alleen bent, hoe moeilijker dat is. Maar dat het NOG moeilijker is met kleine kinderen, omdat die gewoon altijd voorop staan. Maar kleine kinderen worden ook groot. Mijn sociale leven is prima, heb ook geen behoefte elke dag of avond iets te moeten doen en ben graag alleen. En toch denk ik dat ik het leuk zou vinden iemand te vinden waar het zo ontzettend goed mee klikt en waar het min of meer vanzelf gaat dat diegene een grote plek krijgt in je leven.
Ik vind het overigens ook denigrerend hoe mensen vaak reageren op het feit dat ik single ben. Ik heb ook de laatste tijd vaker te horen gekregen dat het nu tijd is om aan mijzelf te denken, en daarmee aansturen op een relatie, daar wordt ik altijd een beetje boos van. Alsof ik 18 jaar diep ongelukkig ben geweest ofzo.

Heel herkenbaar!

Ik heb twee relaties gehad die allebei zo’n twee jaar geduurd hebben. Ben nu bijna 5,5 jaar single.
Als ik op dit moment denk aan mijn leven moeten delen met iemand, krijg ik het benauwd. Ik wil mijn eigen gang kunnen gaan en met niemand rekening hoeven houden.

Of de mensen in mijn omgeving medelijden met me hebben/mij zielig vinden weet ik niet. Ze durven het in elk geval niet recht in mijn gezicht te zeggen.

Niet single hier maar ik begrijp je helemaal. Je hebt je leven zo fijn ingericht met je kinderen waaruit je zoveel liefde en voldoening haalt, wat zou een levenspartner dan nog toevoegen?

Zielig vind ik je trouwens allesbehalve. Ik zie jou juist als een sterke vrouw met een heel rijk leven.

Als mijn huwelijk strandt hoeft ik (denk ik) echt geen andere partner meer, heb al genoeg afgezien met mijn huidige.

Wat een fijne en ook wel geruststellende reacties. Ik denk dat er toch ook veel mensen zijn met de overtuiging dat je zonder partner toch iets mist en dat alleen blijven en alleen oud worden toch wel een doemscenario is. Maar ik merk steeds meer dat het voor mij niet voelt als een doemscenario, maar een scenario waar ik me prima bij zou voelen. Het is geen streven om alleen te blijven, maar het is ook geen streven om iemand tegen te komen. Ik heb ook niet echt een grote liefde gehad. Wel relaties dus en zelfs een huwelijk. Maar dat huwelijk was niet goed. Is het dan erg dat het in mijn leven in de liefde niet is gelukt? Ik voel dus steeds meer dat me dat dus echt niet uitmaakt. Dat ik het ook niet belangrijk vind. En dat is best een bijzondere constatering. Ik denk omdat het afwijkt van de norm.

Voor nu ben ik een 'happy single mom'.
Natuurlijk mis ik wel eens de steun van een partner.
Mijn laatste partner vond het erg moeilijk dat zij niet op 1 kwam bij mij. Nee, dat klopt want dat zijn mijn kinderen en dat zullen ze ook altijd blijven.

Maar soms vraag ik me wel eens af als straks de kinderen veel meer hun eigen leven leiden/uitvliegen of ik me dan niet eenzaam ga voelen. Nu is het natuurlijk week op/week af met de co-ouderschap en gebruik ik de week dat ze er niet zijn voor afspraken die niet handig zijn met de kinderen erbij, extra veel werken etc etc.
Maar als ik straks echt altijd 'alleen' ben, dan kan ik me wel voorstellen dat ik dan graag een maatje/relatie/welke vorm dan ook wel prettig zou kunnen vinden. Ook als bijvoorbeeld (en daar moet ik niet aan denken en ze zijn ook niet ziek ofzo) mijn ouders weg zouden vallen.

Ik ben nu twee jaar geleden alleen gaan wonen. Tot nu toe alleen geweest wat ook prima was. Ik merk wel dat ik mij de laatste tijd wel steeds vaker alleen voel. Of dat komt door een gebrek aan sociale contacten of het gemis van een partner weet ik nog niet goed. Ik merkte, op vakantie bijvoorbeeld, dat ik het wel heel fijn zou vinden om de last wat te kunnen verdelen. Ik ben ook best vaak alleen met mijn zorgen en gedachten. Wat zou ik het fijn vinden wanneer ik dat met een soulmate kan delen en erover kan sparren.

Ik red het prima alleen. Maar toch mist er wel iets.

Ik ben echt de laatste persoon om te praten over hoe fijn het is om single te zijn. Ik heb sinds mijn achtiende 21 jaar een relatie gehad en iets meer dan een jaar niet omdat mijn man toen overleed. Ik had overigens het plan om na zijn overlijden single te blijven, ik was alleen met mijn baby en ik vond het wel prima zo. Ik voelde wel verlangen op den duur, maar ik vond het wel best als dat bij een keertje zoenen zou blijven dan. Ik kan mezelf prima vermaken en deed van alles, zowel buiten de deur als binnenshuis.
Toen ik mijn huidige man tegenkwam 10 jaar geleden wilde ik dus eigenlijk ook alleen maar zoenen maar sloeg uiteindelijk de vonk wel flink over. Voor ons allebei kwam het heel snel. Ik vind dat een relatie hebben best hard werken is, ik ben echt heel gelukkig met mijn man, maar dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Met name ook doordat we al kinderen hadden.

Maar goed, ik ben dus eigenlijk nooit echt lang alleen geweest. Maar ik heb dus absoluut geen gevoel van medelijden. Wel voel ik medeleven als ik merk dat mensen alleen zijn en het daar moeilijk mee hebben. Maar ik denk dan niet dat ze een relatie nodig hebben of zo. Ik heb juist bewondering voor vrouwen die alleen zijn en dat ook prima vinden. Ik vind dat kracht uitstralen, je kunt op eigen benen staan, je hebt niet iemand anders ‘nodig’.

Dat heb ik ook pompoen, ik heb alleen medelijden als degene wel graag een relatie wil hebben. En andersom ook, iemand die gevangen lijkt te zitten in een relatie.

Mijn man en ik zeiden laatst wel dat als onze relatie uit zou gaan, we allebei niet snel behoefte hebben aan een nieuwe partner. Misschien komt dat ook door een zorgenkind? Dat kost gewoon heel veel energie.

Ik ben single, heb geen kinderen, voel mezelf niet zielig of zo, zou me het ook niet kunnen voorstellen om met iemand samen te leven, daarvoor ben ik te veel einzelganger. Ik vermaak mezelf prima, doe van alles alleen, voel me (nu) niet eenzaam.

Maar ik ben best wel eens wat bang voor een eenzame toekomt. Mijn moeder is nu de bindende factor in ons gezin, mijn broers zijn ook single. Nu komen we samen bij mijn moeder , we doen mantelzorg, komen op vrijdagmiddag regelmatig samen bij haar eten. Ze is behoorlijk kwakkelende nu, wordt echt oud mensje qua gezondheid. Als zij wegvalt valt er voor mij heel veel weg, aanspraak, even praten. Iemand die volkomen van me houdt, bezorgd om me is etc. Ik heb met mijn ene broer een erg goede band, doen veel samen maar dat is toch anders.
Mijn beste vriendin woont in een ver buitenland. Ik heb andere vrienden maar die hebben wel een eigen gezin, eigen dingen. Als er echt iets is, of met ziekte of zo, als ik ziek zou worden of oud dan weet ik niet in welke mate ik op mijn sociale netwerk kan rekenen. Lijkt me dat ik dan best wel eenzaam zou kunnen worden. Dat ik dan een partner of kinderen, iemand die er altijd en echt voor je is, toch ga missen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat je er geen behoefte aan hebt. Als ik mijn man niet (meer) zou hebben, zie ik mezelf ook best single zijn voor langere tijd en misschien wel voor altijd. Maar het leven kan raar lopen, dus je weet het nooit. Ik vind het in elk geval niet gek.

M'n moeder heeft na de scheiding (ruim twintig jaar geleden) ook nooit meer een echte relatie gehad en ik zie het inmiddels ook niet meer gebeuren eigenlijk.

Ik denk ook dat je vangnet een groot gedeelte van dit gevoel bepaalt.
Volgens mij heb jij, GSTQ, een hele sterke goede band met je familie en het gezelschap van je kinderen.
Dan kan ik me voorstellen dat het gemis van een partner er een stuk minder is/niet is.

Ik moest gister naar het ziekenhuis en dan ben ik wel heel blij dat er iemand naast me staat. Er is niemand anders in mijn omgeving waaraan ik zou durven vragen om hiervoor elke keer een dag vrij te nemen om met me mee te gaan. Sowieso was het voor mij een pittig jaar en ik ben heel blij dat ik dit niet allemaal alleen heb hoeven doen.

Tegelijkertijd snap ik heel goed dat alleen zijn ook echt z’n voordelen heeft. Dit is één van de redenen waarom wij apart van elkaar wonen.

Dan is het fijn dat je een partner hebt, dat begrijp ik. Ik begrijp Rapa Nui ook. Ik denk daar ook weleens over na. Maar ik denk dat hulp en steun niet de drijfveer moet zijn om opzoek te gaan of open te staan voor een partner.

Voor mij zou het in eerste instantie gaan om iemand ontmoeten en daar fysiek en emotioneel een klik/aantrekkingskracht te voelen, waaruit de wens ontstaat om dichtbij te zijn en in verbinding te zijn. Maar het zou niet een pragmatische keuze zijn. Steun, hulp en ondersteuning kun je ook vinden in andere relaties. Net als sociale/intellectuele verbinding. En ook houden van kan op zoveel manier.