Welkom op Zeg maar Yes!

Omdat ik ook behoefte heb om van mij af te praten..

In januari is mijn schoonzus overleden, ze dachten aan een hernia maar dit bleek een tumor op haar ruggenmerg te zijn.
Ze heeft 10 maanden lang gevochten, maar ze heeft het helaas niet mogen winnen.
Ze werd 46 jaar.

Tijdens haar verblijf in het hospice bleek de kanker bij schoonmoeder (haar moeder) ook weer terug na een pittig traject het jaar ervoor.
We zagen haar enorm achteruit gaan, ze woonde nog op haar zelf maar door de pijn ging het niet langer. Doordat haar dochter in het hospice lag hebben ze geprobeerd haar daar te krijgen. Het was in eerste instantie tijdelijk tot er plek kwam op de gewone afdeling van het verzorgingshuis.
Helaas heeft zij 2 maanden later, afgelopen maart ook het leven verlaten...

Nu zijn beide flats leeg, zijn de grafstenen uitgezocht.. en nu?? Nu komt het enorme gemis, het verdriet. Mijn man die in 1 klap zijn zus en moeder kwijt is (vader in 2019 al overleden), en voor onze lieve Daan, die ze enorm mist...

Het is enorm zwaar :'(

Ach, Anousch, dit is ook wel heel veel en eigenlijk ook niet te bevatten. Verlies van 2 dierbaren in zulke korte tijd. Wat zal het inderdaad een klap en leegte zijn na al dat geregel eerst. Wat zullen jullie nu veel missen en allerlei eerste keren waar ze er beide niet meer zijn. Heel veel sterkte en kracht toegewenst bij het dragen van dit grote verlies voor jullie als gezin.

Wat verdrietig voor jullie, Anousch. Heel veel sterkte! 🫶🏻

Dat is ook heel intens en verdrietig Anousch, veel sterkte voor jullie! Rouwen kost veel energie, zelfs al ben je niet actief aan het rouwen voor je gevoel dan zitten deze emoties opgeslagen in je lijf en kosten ze dus toch energie. Ik las vandaag: rouwen is een soort heimwee naar iets waarvan je weet dat je er nooit meer naar terug kan. Vond dat wel heel treffend (en verdrietig).

Jeetje dat is ook wel veel in zo'n korte tijd. Heel heftig. En ja dan ga je in een roes want er moet zo veel geregeld worden en gedaan en als dat dan allemaal ineens klaar is dan val je in dat gat en komt de klap. Wat Lot ook zegt, als je niet meer terug kunt en dat beseft is zo pijnlijk. Vaak zat denk ik nog weleens; het heeft lang genoeg geduurd, kom gewoon terug nu. Of gewoon nog 1 knuffel, nog 1 keer de stem horen. Niet heel gek dat dat met veel verschillende emoties komt. Geef jezelf en je familie daar de ruimte voor. Heel veel sterkte.

Bedankt voor de reacties!
Het blijft onwerkelijk, zoon vierde afgelopen weekend zijn verjaardag, en dan denk je ow ja.. ze waren er normaal altijd als eerste de kleine dingetjes die nu ineens vreselijk gemist worden

Nou gaan we richting de feestdagen en is het gemis helemaal vreselijk aanwezig.
.2 weken terug was de herdenking vanuit het hospice en dat was mooi en moeilijk tegelijk, hoe onwerkelijk blijft het ;(

Jullie hebben een hele rollercoaster meegemaakt. De feestdagen zijn echt vreselijk nu. Zie er zelf ook onwijs tegenop. Hoe zijn de kindjes er onder?