Welkom op Zeg maar Yes!

Oke dit is een beetje een vage titel. Maar zijn er hier mensen met ervaring van een diagnose op latere leeftijd?

Ik loop met regelmaat vast. Heel globaal gezegd: ik heb veel moeite met het organiseren van taken, zowel privé als werkgerelateerd, en ik vind het ook moeilijk om overzicht te bewaren. Ik ga het beste op een hele duidelijke (tijds)structuur waarin taken op vaste tijden op de dag gebeuren. Wordt daar vanaf geweken kan het nog wel eens een behoorlijke puzzel in mijn hoofd worden. Meestal red ik het zelf uiteindelijk wel, maar in tijden van spanning (die er de afgelopen jaren natuurlijk behoorlijk waren) kan ik wel echt helemaal vast lopen. Ik stel dingen uit, kan geen overzicht voor mezelf in mijn hoofd krijgen, weet niet waar te beginnen, en ga dan bijvoorbeeld maar hele dagen doelloos op mijn telefoon scrollen, totdat ik eind van de dag de stress ervaar dat er toch écht dingen gedaan moeten worden. En dan ren ik dus als een stresskip door het huis. Op werk is dit iets minder, een duidelijke structuur en dagindeling (is fijn!) maar ook daar gebeurt het net regelmaat dat mijn focus op dingen ligt die op dat moment niet de prioriteit hebben. Gelukkig heb ik fijne collega's die me op een prettige manier erop wijzen, maar toch heeft dat afgelopen jaar wel voor vervelende strubbelingen op de werkvloer gezorgd.

Ik had van mezelf al langer het vermoeden dat ik weleens add/adhd kon hebben. Heb er redelijk wat over opgezocht en vooral op TikTok kwamen daardoor behoorlijk wat filmpjes over vrouwen met add/adhd tevoorschijn. En ik weet uiteraard dat TikTok-filmpjes je natuurlijk van álles aan kunnen praten, maar eerlijk is eerlijk: ik herkende vrijwel elk punt wat naar voren werd gehaald. Maargoed, daar kan ik natuurlijk verder helemaal niets mee. Daarom een paar maanden geleden een doorverwijzing naar een psycholoog gekregen. Deze psycholoog is zwanger en inmiddels met verlof maar met haar heb ik nog wel het add/adhd onderzoek gedaan. De behandeling van klachten zou dan bij een andere psycholoog gaan gebeuren.

Het onderzoek besteedt uit vragen op 2x 9 verschillende gebieden en om de diagnose te kunnen stellen moet je zowel als kind en als volwassene bij elk op 6 van de deur gebieden positief scoren. In mijn geval scoorde ik als kind 1/1 en als volwassene 7/8. Volgens mijn 'oude' psycholoog die nu met verlof is, voldoe ik als volwassene absoluut aan het beeld van (in mijn geval) adhd. Maar omdat dit in de kindertijd absoluut niet naar voren kwam, kon de diagnose niet gesteld worden. Beschermende factor als kind zijnde was wel dat we thuis een enórm duidelijke structuur hadden omdat mijn moeder hier ook gewoon het beste bij gedijt.
Door de gesprekken heen zijn we wel tot de conclusie gekomen dat ik door de jaren heen wel een aantal mogelijk trauma's opgelopen heb die mogelijk de oorzaak kunnen zijn van de klachten die ik ervaar. Conclusie was dus geen diagnose maar wel de klachten met dezelfde insteek als adhd behandelen, en uiteraard aan de slag met een stuk traumaverwerking.

Ik heb dit even een paar weken op me in kunnen laten werken en had me hier eigenlijk gewoon bij neer gelegd. Mijn oude psycholoog heeft mijn dossier in orde gemaakt en over gezet naar mijn nieuwe psycholoog. Vandaag had ik met haar een telefonische kennismaking. Erg fijne vrouw maar het gesprek heeft me wel een beetje in de war gemaakt, want wat schijnt nu het geval te zijn: In mijn dossier blijkt mijn oude psycholoog tóch over een mogelijke diagnose adhd te spreken die alleen niet duidelijk vastgesteld kon worden. Met mijn nieuwe psycholoog ga ik nu kijken of het een optie is om me door te zetten naar specialistische GGZ omdat de combi adhd/trauma een lastige kan zijn en een neurodivers brein daarin hele andere dingen doet dan een gewoon brein. Ze wil het gesprek met mij aangaan om meer informatie in te winnen voor zichzelf maar op basis van mijn dossier zou ze het wel aandurven om toch de diagnose te stellen. Ook omdat dit het in de toekomst makkelijker maakt, stel dat ik toch gebaat zou zijn bij medicatie (iets wat ik zelf voor nu pertinent nog niet wil). Gelukkig heb ik wel dezelfde regiebehandelaar als bij de oude psycholoog, dit is de persoon die erop toeziet dat de behandeling op de juiste manier verloopt. Waarschijnlijk zal ik met háár dan ook een gesprek hebben en wordt er op basis daarvan gekeken hoe nu verder, maar de kans is dus aanwezig dat het specialistische GGZ gaat worden in combinatie met psycho-educatie.

Ik ben hier de hele middag al een klein beetje onthand van. Waar ik eerst eigenlijk nog gráág de diagnose adhd had gekregen, een lekkere makkelijke oorzaak om aan te wijzen als ik vast loop, merk ik dat ik het nu toch ingewikkeld vind. Vooral het stukje geen diagnose/wel diagnose. Ik ga verder wel zien hoe het allemaal gaat lopen, volgende week heb ik een eerste afspraak face to face met de nieuwe psycholoog, en dan zien we wel verder.

Ik weet dat mn zusje ook een dergelijk traject heeft doorlopen (ze deelt er niet zoveel over). We hadden thuis ook veel structuur + situaties die traumatisch kunnen zijn. Uit haar jeugd is geen conclusie te trekken maar ze heeft als volwassene wel last. Uiteindelijk heeft ze wel medicatie gekregen en heeft daar volgens mij wel baat bij.

Grote details ken ik dus niet omdat ze heel lastig haar gevoelens deelt. Ik vraag er ook niet naar omdat ze dat niet waardeert.

Wat ik je mee wil geven dat er best stappen nog te nemen zijn.

Ik heb op volwassen leeftijd de diagnose ADD gekregen. Ik denk nu zo'n 6 jaar geleden. Dit kwam vooral naar voren omdat ik vastliep in mijn gezin in combinatie met werk. Toen ik de vragenlijsten ging invullen met de psycholoog was ook mijn moeder hierbij voor mijn jeugd.
Hieruit bleek vooral dat mijn moeder mij vroeger zoveel geholpen heeft waardoor ik weinig klachten had. Zij heeft er voor gezorgd dat ik alles deed wat moest. Uit de vragenlijsten van mijn jeugd kwam dus ook niet direct een diagnose naar voren. De vragenlijst van mijn volwassen leven kwam dit wel veel meer naar voren waardoor zij toch de diagnose ADD hebben gesteld.

Door deze lijsten ontdekte ik dat mijn zoon ADHD heeft. Hij doet het op medicatie super goed waardoor ik na een aantal jaar toch ook ben gaan kijken of dat mij helpt. Ik heb er veel baat bij. Gebruik het vooral op werk om mijn focus te kunnen houden. Ik merk dat ik me beter kan concentreren. Er komt meer werk uit mijn handen en ook thuis lukt het mij om mijn to do lijstje beter af te ronden.

Die psycho-educatie is heel handig dus zou ik je zeker aanraden. Ik volg ook wat accounts op Facebook en Instragram over Vrouwen AD(H)D. Daar zit ook veel herkenning in en daar haal ik ook tips uit.

Voor mij vielen alle puzzelstukjes wel een beetje op zijn plek. Ik was altijd wel anders dan mijn vriendinnen vroeger en had meer moeite met dingen. Nu snap ik waarom dit zo is en kan ik dit ook uitspreken naar mensen. Vooral op werk weten mijn collega's dat ik bij langdradige bijeenkomsten na 45 minuten wel afgehaakt ben en ook in grotere groepen vergaderen is veel afleiding. Mijn hoofd denkt anders dan die van hun en dat weten ze. Ik kan daar gelukkig heel open over praten met hun en soms lachen we lekker om mijn gekke hoofd. Iedere gek zijn gebrek zegt mijn vader altijd.

Bedankt voor jullie reacties en fijn ook om wat herkenning te lezen.
Qua medicatie vind ik het vooralsnog spannend, ik heb best wel wat verhalen in mijn omgeving gehoord van mensen waarbij het echt een tijd duurde voor ze goed ingesteld waren. Eerst een tijdje bijvoorbeeld super slecht sliepen door de medicatie (doe ik nu sowieso al dus daar zie ik nog het meest tegenop), dat soort dingen. Maar ik hou voor de toekomst eventueel wel een deur op en kier.

Miccie in jouw laatste alinea herken ik me ook heel erg. Ik heb me altijd op een bepaalde manier wel het buitenbeentje gevoeld maar kon er nooit een vinger op leggen.
Inmiddels lukt het me wel iets beter om te verwoorden naar collega's hoe dingen werken in mijn hoofd, ik merk wel dat dat al een stuk meer begrip geeft.

Ik merk dat ik het vooral lastig vind dat het voor mijn gevoel inmiddels 'altijd wel wat' is met mij. Ik hobbel van het ene traject in het andere traject, deels een bewuste keuze van mezelf, beter maar gelijk doorpakken als ik vast loop. Maar zoals ik gisteren aan de telefoon van mijn nieuwe psycholoog begreep, hoef ik niet te verwachten dat ik binnen 3 maanden klaar ben, en kon dit nog wel eens een lange weg worden. Waarin ik ook een nieuwsgierig ben want ik hoop mezelf vooral beter te leren begrijpen, meer rust te kunnen creëren en dat soort dingen. Maar ik ben ergens inmiddels ook wel toe aan gewoon helemaal niks.

Qua medicatie snap ik je helemaal. Ik heb eerst kortwerkende geprobeerd, maar kreeg daar enorme rebounds van. Na zo'n rebound was ik echt een zombie en kwam er helemaal niets meer uit mijn handen.
Toen even gestopt. Mijn zoon is gestart met langwerkende medicatie omdat hij zowel op school als thuis tegen problemen opliep. Ik zag daarin veel voordelen en heb dit toen besproken met de arts. Ik heb nu ook langwerkende en die moet ik niet te laat innemen anders slaap ik inderdaad pas laat. Verder heb ik bij deze geen rebound in de avond en dat is heel fijn.

Die trajecten duren inderdaad lang en ik kan me voorstellen dat je ook gewoon rust wil. Aan de andere kant geeft het duidelijkheid en kun je je richten op waar je tegen aan loopt. Ik zou je aanraden om eerst gewoon het traject te doorlopen en de psycho-educatie te volgen. Medicatie moet je pas aan denken als je er niet uitkomt hiermee. Het is niet altijd een wondermiddel, maar ik zie wel genoeg succesverhalen om mij heen.

Wat een hoop zorgen en vragen heb je. Alleen al al die gedachten die over elkaar heen buitelen zijn wel een indicatie dat je ADHD zou kunnen hebben 😬

Ik heb de diagnose gekregen als volwassene. Daarna groepstherapie gehad en medicatie geprobeerd, maar dat was niks voor mij.

Het is iets sufs, maar wat me op dit moment helpt is dat ik door het Instagram-algoritme heel veel content over ADHD te zien krijg en dat het allemaal zó herkenbaar is. Dan voel ik me toch iets minder gek en alleen.

Op mijn werk zit het me wel in de weg, ik werk gewoon heel anders dan de meeste mensen. Vooral het managementteam snapt me soms niet. Dat ik het moeilijk vind om in te schatten hoe lang ik over een taak zal doen. Of dat ik de ene dag súperproductief ben en de andere dag niks gedaan krijg.

Waarom twijfel je of je de diagnose wel of niet zou willen hebben?

Ik zoom alleen even in op je laatste vraag Filoria: eigenlijk weet ik dat niet. Op dit moment gaan er veel afwegingen door mijn hoofd heen en dit is daar eentje van. Maar ja, eigenlijk is het nou eenmaal wat het is, en gaat het er vooral om dat er nu goed doorgepakt wordt.

Wat je vertelt over je Instagram algoritme herken ik idd van de TikTok filmpjes. Zag zó veel herkenning, ook heel veel dingen die ik zelf nooit aan adhd had gelinkt maar die ik dus wel terug zie bij mezelf.

Ja jeetje. Iedereen gaat daar het beste op. Maar fijn dat je ook verstand hebt van diagnostiek en jezelf een stempel geeft

Nou jeej. Maple heeft de diagnose om een minpunt te zijn. Topper! Je weet niet half waar je over praat. Ga naar een arts en succes.

Wat verwarrend Maple.
In jouw eerste alinea herken ik me op dit moment trouwens heel erg, maar ik denk bij mezelf dat dat meer door verwerking van alles komt. Mijn hoofd is gewoon te vol waardoor dingen niet lukken. En er niks uit mijn handen komt. Misschien speelt dit bij jou ook mee, maar dat kan de psycholoog en jijzelf waarschijnlijk beter inschatten.
Hopelijk kan de psycholoog je volgende week meer duidelijkheid geven. Ook over wat je dan verder kan verwachten qua hulp.

Mia, jouw reactie is echt onaardig en niet nodig. Ze geeft haarzelf geen diagnose, ze schrijft ook wat haar psycholoog in haar dossier geschreven heeft.

Serena, de verwerking van het hele kinderwenstraject speelt waarschijnlijk ook een rol inderdaad. Dat is ook wat beide psychologen aangaven, het één kan ook het ander versterken. Maar omdat ik als volwassene op zoveel punten hoog scoor, gaan ze er blijkbaar toch vanuit dat mijn brein waarschijnlijk werkt als het brein van een adhd-er. Sowieso wil ik ook een echt aan de slag met traumaverwerking, naast de psycho-educatie die ik dus zal gaan krijgen. Ik heb zelf het gevoel als ik niet alles aanpak dat ik dan uiteindelijk weer een terugval ga krijgen.

Mia, ik had me voorgenomen om niet op jouw reactie te reageren maar ik doe het toch even: het je het stukje gemist dat ik met twee psychologen gesproken heb, met één van hen een onderzoekstraject afgesloten heb en, op basis van de uitkomsten van dat onderzoek mogelijk naar specialistische GGZ moet? Ik diagnostiseer even niet zomaar iets bij mezelf, zoals jij suggereert. En nee, ik heb geen idee waar ik over praat want dit is ook allemaal nieuw terrein voor mij. Daarin heb je gelijk. Ik citeer alleen wat me gezegd is.

Wat fijn dat je een goede klik ook met de nieuwe psych hebt, ten minste zo lees ik hem. Zelf geen ervaring met een officiële diagnose, nou ja officieel HB wat voor mij veel verklaarde. Ik kwam daar ook pas achter toen ik 26 was dus ook echt later. Ik moet zeggen dat ik het echt fijn vond dat er een verklaring was. Ook een familielid heeft op latere leeftijd een diagnose gekregen. Zelf dacht ze eerst aan adhd maar blees ASS te zijn. Ik heb het idee dat vrouwen tegenwoordig pas meer in beeld komen. Mooi om te lezen hoe je jezelf de ruimte geeft om te onderzoeken wat je nodig hebt.