Welkom op Zeg maar Yes!

Ik kamp al jaren met depressie, eet-, angst- en persoonlijkheidsstoornis. Sommige dagen zou ik het liefst in bed kruipen, alleen maar huilen. Meestal ben ik numb door m'n medicatie, emoties tonen zijn dan lastig. Huilen lukt niet, maar oprecht lachen en blij zijn ook niet, ik ben behoorlijk afgevlakt. Zonder medicatie kan ik absoluut niet, dan spring ik van een brug. Ik moet nog op zoek naar iemand die me hierbij kan helpen en mij wat stabieler kan krijgen. Wie herkent deze klachten en durft daar ook openlijk over te praten? Ik zou het fijn vinden ervaringen te delen, ik loop namelijk vaak tegen onbegrip aan. Mensen vinden me negatief, worden boos als ik ergens niet enthousiast op reageer of niet mee wil naar een uitje/feestje oid. Vaak wil ik mensen ook niet teleurstellen en ga ik toch mee, maar dan ben ik alleen maar verder van huis (niet alleen letterlijk ), want dan raak ik (sneller) overprikkeld, kost het me 1000x zoveel moeite om het leuk te vinden (wat niet lukt) en hoor ik achteraf dat ik beter niet (mee had) kunnen gaan. Dan beland ik in zo'n vicieuze cirkel, want als ik mee ga is het niet goed, maar als ik wél mee ga is het ook niet goed. In beide gevallen voel ik me klote, want ik wil wel gewoon mee en het wel naar mijn zin hebben, maar mijn hoofd en lijf werken dan gewoon niet mee.

Nou ja, ik moest m'n ei dus even kwijt en hoop wellicht lotgenoten te treffen. PB's mogen trouwens ook hoor, mocht de behoefte erover te praten er wel zijn, maar liever niet openlijk.

Wat rot zeg!
Ik herken je klachten niet, maar wilde niet zo maar weg klikken. Hopelijk meld iemand zich hier.
Je bent toch pas verhuisd? Wie weet is er in je nieuwe woonplaats wel iets voor lotgenoten.
Sterkte! Rot om te lezen dat medicatie je zo vlak maakt, maar zonder ook geen optie is.

Wat rot dat je je zo voelt!
Depressies en mentale klachten zijn zo lastig, omdat ze niet letterlijk zichtbaar zijn. Ik kan me goed voorstellen dat dat elke dag weer een worsteling is.
Ik heb geen tips voor je, maar hoop dat iemand anders die wel heeft.
Wil jou (en anderen in een soortgelijke situatie) iig veel sterkte wensen! 😘

Wat rot en verdrietig dat je je zo voelt. Toen ik jonger was had ik ook een depressie na alle pesterijen en doodswensen die ik naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Ik vind het altijd heel erg dat de zorg hiervoor altijd zo lang op zich laat wachten. Hoop dat je snel iemand vind

Ik herken het niet, maar ik wil het ook niet zomaar wegklikken. Goed dat je dit uitspreekt, dat helpt bij het doorbreken van het taboe. Een omgeving wil graag zien of bevestigd krijgen dat een depressie opgelost kan worden. Ik realiseer me dat ik die aanname ook had. Ik las je berichtje en dacht "huh, maar Giselle is toch net verhuist en ze lijkt blij, een nieuwe start, nieuwe kansen". Maar zo werkt het voor jou natuurlijk niet. Ik kan me voorstellen dat je omgeving net zo denk als ik. Ik vind het zo verdrietig om te lezen dat het niet lukt om de depressies echt te boven te komen. Dat lijkt me ook moeilijk om te accepteren. Dat het afvlakken van emoties de enige mogelijkheid is om het dragelijk te maken. Ik gun het je dat je met medicatie en therapie toch nog een positiever effect kan bereiken.

Sterkte. 🌹

Oh ik vind dit zo naar voor je, Giselle, en wilde dat ik iets voor je kon doen. Ik hoop dat je wat lotgenoten treft, want dat lijkt me het fijnst voor je. Heb je dit van jongs af aan al of is dit later ontstaan? Heel veel sterkte!

Wat ontzettend verdrietig zeg... des te moediger vind ik jullie stap om naar een heel ander deel van NL te verhuizen. Hoe voelt dat voor jou?


Ik heb zelf op een andere manier last van depressieve/ neerslachtige gedachtes, namelijk een week voor m'n menstruatie totdat mn menstruatie over is. Ik verander werkelijk in een heks, mijn zus heeft exact hetzelfde. Zij heeft zelfs haar spiraal laten verwijderen in de hoop dat het beter zou worden. Mijn man en kinderen kunnen precies voorspellen wanneer het weer zover is.

Ik herken heel veel uit je verhaal, omdat het hier hetzelfde is. Maar ik leer steeds meer om mijn masker (lachen, gevat, leuk) toe te passen in mijn echte ik/leven. Gelukkig heb ik het getroffen met mijn man die mij uit mijn downs haalt en me laat zijn wie ik ben.

Vandaag gesproken met mijn werkgever, want ziek thuis, en zij vroeg of ik nog medicatie kreeg. Ik zit er al sinds 2018 aan en zal nooit meer zonder kunnen. Ze deed net alsof ik haar dat nog nooit heb verteld. Wel verteld, maar ik merkte toen al dat ze er geen interesse in had. Zonder medicatie is een boom snel uitgekozen. Medicatie maakt mij stabiel.

Wat zijn jullie lief! Ook dat jullie het, ondanks dat jullie het niet herkennen, wel erkennen.

Oh ik vind dit zo naar voor je, Giselle, en wilde dat ik iets voor je kon doen. Ik hoop dat je wat lotgenoten treft, want dat lijkt me het fijnst voor je. Heb je dit van jongs af aan al of is dit later ontstaan? Heel veel sterkte!

Ik weet het eigenlijk niet, Bliss. Volgens mij is het begonnen rond mijn vijftiende, maar ik weet niet meer of het daarvoor ook al zo was. Het zit wel 'in de familie', m'n opa en moeder zijn beide depressief (nou ja, opa is inmiddels overleden), en zij hebben jaren medicatie gebruikt omdat ze simpelweg niet zonder konden. Ik ben een beetje bang dat dat mijn voorland is. En als het nou alleen depressie was, maar het is zoveel en dat trek ik zo slecht.

Wat ontzettend verdrietig zeg... des te moediger vind ik jullie stap om naar een heel ander deel van NL te verhuizen. Hoe voelt dat voor jou?

Het voelt voor mij als een soort 'nieuwe kans' ofzo. In mijn oude woonplaats zette ik altijd maar een masker op, want wie zat er nou te wachten op een treurwilg? Hier doe ik het niet, ik ga hier zelfs zonder make up naar buiten, nou dat is echt nieuw haha! Ik wil dat mensen me leuk vinden om mijn echte ik. Mijn zusje heeft me een keer een hele lange app gestuurd met daarin dat ze mij heel leuk en lief vindt, maar wel de persoon zonder eetstoornis. En dat doet pijn, want ook dat is een deel van mij.

Wat verdrietig voor je Giselle. Ik kan me voorstellen dat zo’n bericht van je zus hard aankomt. Ook al is het vast niet zo bedoeld.

Ik vind het knap en dapper dat je de verhuizing bent aangegaan en je overwinningen hebt door zonder make-up de deur uit te gaan. Maar wees ook niet te hard voor jezelf. De verhuizing is niet een medicijn om je depressie ‘op te lossen’. Dus als het niet altijd lukt is dat ook ok.

En ik weet zeker dat heel veel mensen je al leuk vinden om de echte jij. Met of zonder make-up. Het hoop dat je dat in de toekomst ook echt zelf gaat zien. 😘

Ik heb je post gelezen en kan het niet zomaar wegklikken. Wat ontzettend verdrietig voor je een wat knap dat je er zo open onder durft te zijn.

Je masker af doen is eng, daar weet ik alles van. Ook herken ik wel een beetje wat betreft je depressieve gevoelens. Wanneer bij mij alles te veel wordt, dan wil ik weg. En dan soms ook evt weg op een niet leuke manier. Ik realiseer mij altijd dat ik niet echt dood wil, maar dat dit een uiting is van de wanhoop die ik voel.

Hopelijk lukt het jou om er een weg in te vinden, moedige Giselle!

Misschien doe je dat al...maar t kan helpen om dingen van je af te schrijven,net zoals je op t forum hebt gedaan net.
De rotdingen,maar ook wat wel aangenaam was.
Ik hoop zo dat je je wat beter gaat voelen.

Giselle, ik vind je ongelooflijk dapper. Dapper dat je toegeeft wat er aan de hand is, je kwetsbaar op durft te stellen en al helemaal dat je nu 'als jezelf' naar buiten treedt.
Ik kan uit eigen ervaring niets vertellen over depressie en eetstoornissen maar hoop enorm dat er iets komt dat jou helpt wat meer in je kracht te komen. ❤️

Wat ben je toch een mooi persoon Giselle, zo dapper en zo sterk. Ik vind het inderdaad ook heel knap dat je zo'n grote stap hebt durven maken naar de andere kant van het land en het ook aangrijpt om er een nieuwe start van te maken. Knap van je dat je zonder make up de deur uit gaat. Dat soort kleine dingen kunnen voor jezelf heel betekenisvol zijn.
Niet helemaal hetzelfde hoor maar toen ik op m'n zeventiende naar Amerika ging, vond ik contact met nieuwe mensen ook spannend en nam ik me voor om elke dag een compliment aan iemand te maken, gewoon in het voorbijgaan of iemand die ik sprak. Om mezelf een beetje uit te dagen, en om onder de mensen te blijven komen. Dat gaf me net een zetje en ook een goed gevoel dat ik zoiets, ook al was het klein, durfde en deed.

Ontzettend verdrietig dat je nog altijd zulke depressieve gevoelens hebt maar wat knap van je dat je in ziet dat het wél een deel van jou is, ook je eetstoornis.

Ik hoop dat je in je nieuwe woonplaats een fijn iemand treft die je (professioneel) kan helpen bij je gevoelens, een psycholoog of iemand die je vertrouwt.

Over mij, omdat je hoopt lotgenoten te treffen. Dit heb ik niet vaak verteld op het forum maar ik ben ook iemand die in elk geval vaker op het randje van een depressie heeft gestaan en de gevoelens in elk geval zeker herkent. Op m'n 19e ben ik door een behoorlijk pittige periode gegaan, inclusief zelf mutilatie. Toen ging het jaren goed, toen weer niet, toen weer wel, het lijkt bij mij in golven te gaan. Ik heb afgelopen twee jaar ook een onweer in m'n hoofd periode gehad en wat Jip schrijft over weg willen herken ik. Niet persé dood maar wel weg. Van alles. Weg. Niks meer. Maar gelukkig gaat het intussen weer wat beter met me. Helaas realiseer ik me steeds meer dat het waarschijnlijk een golf is. Maar voor nu probeer ik maar met de opwaartse stroom mee te gaan, dat het weer beter gaat.
Ik heb zelf nooit medicatie gebruikt, ook omdat ik bang was voor de afvlakking maar ik kan me wel goed voorstellen dat het houvast kan geven.
Weet niet of je hier wat aan hebt hoor, maar omdat je lotgenoten zocht dacht ik laat ik eens eerlijk zijn.

Lieve Giselle, jij bent zeker oké. 😘
(niet quoten graag)

Wat Jip en Marin schrijven over weg willen is heel herkenbaar, helaas.

Ik ben overspannen of heb een burn-out of welk labeltje je er maar aan wilt hangen. Van een klote zwangerschap met HG tijdens de eerste lockdown, naar ziektewet tijdens die zwangerschap, bevallen en dan meteen weer in een lockdown vallen met een baby die 2x in het ziekenhuis terecht komt en dan is die peuter er ook nog die niet naar de opvang kon, naar vermoedens van een postnatale depressie, wat weer een vitamine en ijzer tekort bleek (dachten ze), maar dat hielp allemaal niet, naar een burn out/overspannen en nog even het overlijden van al m'n opa's en oma's binnen 1 jaar en overgiet dat met een sausje van Corona (maatregelen) waar ik veel last van heb en angsten door heb.
Het enige wat ik wil is weg, maar dat kan niet. Het is gewoon allemaal veel te veel en het houdt niet weer op.

Voor wie trouwens zich ook down voelt, de praktijk ondersteuner hier zegt dat er heel veel jonge, frisse mensen depressieve klachten hebben door (alles rondom) Corona. Dus je bent niet de enige en het is oké!

Het gaat met ups en downs, maar als ik me al zo slecht voel zo nu en dan, hoe moet jij je dan niet voelen Giselle? Het spijt me om dat te lezen.

Oh gadver, wat vind ik dat van jou ook naar om te lezen, Macaron! Het is ook sowieso al een klotetijd en dan heb je ook nog allemaal heftige dingen meegemaakt. Dikke knuffel! Ben je nu ook niet aan het werk, of dat wel?

Zelf heb ik ook ervaring met depressies, al waren die bij mij vooral gekoppeld aan het geen doel in m'n leven hebben. Het gebeurde twee keer toen ik met een studie was gestopt en geen idee had wat ik met m'n leven aan moest. Dat is wel goed gekomen, maar ik ben er wel gevoelig voor en het zit ook wel in de familie om neerslachtig te zijn. Momenteel zit ik al zes weken thuis met vreselijke pijnklachten en er gaat geen dag voorbij dat ik niet jank. Van de pijn, maar ook van de uitzichtloosheid. Het lucht wel op om het even op te schrijven, dus goed dat je een topic hebt geopend, Giselle!

Ik vroeg me trouwens af of je het er goed met je man over kunt hebben. Hoe staat hij erin?

Ach wat verdrietig ook om te lezen van jou Macaron. Wat een heftige tijd heb je achter de rug. Het gaat maar door. Alles boven op elkaar is dan gewoon teveel wat een mens kan dragen. Heel veel sterkte, ik hoop dat er rustiger vaarwater voor je aan zit te komen.

Wat 'fijn' dat jullie ervaringen willen en durven delen, verdrietig dat dat jullie ook weleens gedachten hebben 'weg' te willen. Macaron, jij hebt ook veel op je bordje gehad, niet zo gek dat het je allemaal teveel werd. Begrijp ik goed dat je hulp krijgt van de praktijkondersteuner? Helpt dat?

Marin, dapper dat jij dit nu ook vertelt! Kon je het toentertijd ook wel bespreekbaar maken? Ik weet van mezelf dat het vooral heel veel innerlijke strijd is, omdat ik vaak invul voor een ander en zeker denk te weten dat ze het toch niet snappen of dat ze vinden dat ik me aanstel of het verzin oid.

Goed dat jij ook even je ei dropt, Bliss! Ik kan me goed voorstellen dat je neerslachtig wordt als je niet weet wat je met je leven aan moet, of als je veel pijn hebt. Kun je het er met je vriend over hebben? Ik heb het er namelijk niet (vaak) over met mijn man. Hij weet wel hoe ik onderhand in elkaar zit, dat ik na een drukke dag een dag rust nodig heb omdat ik snel overprikkeld raak en dat ik mijn medicatie op tijd moet nemen omdat ik anders op oorlogspad ga of mezelf iets aan wil doen. Echt over gevoelens praten doen we niet, dat heeft hij nooit gedaan. Ik probeer het wel eens uit te leggen of laat hem een blog lezen en dan snapt hij het wel, maar verder niet echt.

Ik kreeg dit jaar een aantal boeken voor mijn verjaardag, allemaal over zelfreflectie enzo (geen idee waarom men dacht dat ik dat nodig had ), wellicht moet ik daar nu toch eens aan beginnen. Oh en ik heb net een afspraak gemaakt bij de huisarts voor een doorverwijzing naar de GGZ. Straks om 12.15 uur moet ik er zijn, ik ben benieuwd.

Ik heb je post gelezen en kan het niet zomaar wegklikken. Wat ontzettend verdrietig voor je een wat knap dat je er zo open onder durft te zijn.

Je masker af doen is eng, daar weet ik alles van. Ook herken ik wel een beetje wat betreft je depressieve gevoelens. Wanneer bij mij alles te veel wordt, dan wil ik weg. En dan soms ook evt weg op een niet leuke manier. Ik realiseer mij altijd dat ik niet echt dood wil, maar dat dit een uiting is van de wanhoop die ik voel.

Hopelijk lukt het jou om er een weg in te vinden, moedige Giselle!

Ik vergat jou nog, dus ik quote je maar even. Ik vind het echt rot om te lezen dat je die gevoelens herkent en dat je er voor wil vluchten. Die wanhoop herken ik ook, evenals de gedachten dat het beter is om dood te zijn, ook al wil je dat eigenlijk heus niet. Hoe ga jij daar mee om? Praat je erover? Kun je het relativeren? Ik ben oprecht benieuwd wat jouw copingstijl hierin is.

Wat een moedige post Giselle. En wat verdrietig om te lezen dat je je zo ongelukkig kan voelen. Ik neem aan dat je al verschillende medicatie geprobeerd hebt? Want wellicht is een ander middel of dosering net het verschil tussen numb en een beetje emotie?

Ik heb geen ervaring met depressie, wel met eenzaamheid en mijn hond heeft echt een wereld van verschil gemaakt. Niet dat ik nu zeg dat je direct een hond moet adopteren maar wellicht, als je het leuk vindt, kun je de hond van de buren eens uitlaten. Wandelen werkt sowieso verfrissend vind ik.
Je hebt direct aanspraak en de vrolijkheid van een hond werkt echt aanstekelijk.

Heel veel sterkte lieve Giselle!

Oh gadver, wat vind ik dat van jou ook naar om te lezen, Macaron! Het is ook sowieso al een klotetijd en dan heb je ook nog allemaal heftige dingen meegemaakt. Dikke knuffel! Ben je nu ook niet aan het werk, of dat wel?

Bedankt en jij ook Marin!

Ja ik ben wel aan het werk en dat heb ik ook echt nodig. Ik kom daar meer tot rust dan thuis ondanks 'het werk'. Thuis komen de muren ook echt op me af, maar ik heb ook weinig puf om even met de meiden iets te gaan doen en zo kom je ook weer in zo'n cirkeltje terecht.

Giselle - Ik 'moest' van mijn vriend naar de praktijk ondersteuner (of iig ergens heen) en dat heeft wel geholpen in de zin van dat ik weet dat ik niet de enige ben, maar ik heb verder niet echt behoefte om er echt met hulpverleners over te praten ofzo. Een vriendin van mij is voor haar beroep ook hulpverlener op dit gebied en met haar praat ik er dan weer wel over. Het gaat met mij ook een stuk beter als ik even rust heb of een paar avonden echt tijd voor mezelf, maar nu de buikgriep weer heerst bijv (weer wat voor op de stapel) kan ik mijn vriend dat ook niet alleen laten doen en zelf lekker een puzzeltje gaan zitten maken.

Het weg willen herken ik ook heel erg. Na de geboorte van mijn zoon heb ik een pnd gekregen en merk dat ik nooit echt meer de 'ouwe' kan worden. Ik word nu dus ook goed begeleid in mijn kraamtijd.

Medicatie heb ik maar kort gebruikt, want ik vind die vervlakking vreselijk.

Verder heb ik nog steeds slechte dagen, maar heb ook geleerd iets meer te kunnen genieten van kleine dingen en dan kan ik gelukkig heel erg genieten. Dat vond ik het ergste namelijk. Ik heb nog steeds therapie trouwens en ben meer bezig met mindfullnes.

Niet quoten graag

Ik vergat jou nog, dus ik quote je maar even. Ik vind het echt rot om te lezen dat je die gevoelens herkent en dat je er voor wil vluchten. Die wanhoop herken ik ook, evenals de gedachten dat het beter is om dood te zijn, ook al wil je dat eigenlijk heus niet. Hoe ga jij daar mee om? Praat je erover? Kun je het relativeren? Ik ben oprecht benieuwd wat jouw copingstijl hierin is.

Ik wil vluchten van alle onzekerheden. Ik weet dat ik daar ook niks mee opschiet. Ik kan gelukkig met een vriend van mij hier heel goed over praten. Toen ik gedachten uitsprak 'ik rij wel tegen een boom, dan ben ik overal vanaf' is hij best boos geworden. Wat hij toen gezegd heeft, was een goede spiegel voor mij. Ook wel de bevestiging dat ik niet dood wil, maar gewoon rust en zekerheid. Ik heb hem beloofd het altijd te zeggen als het speelt, en zo'n iemand is fijn om te hebben. Ik sport nu ook weer op regelmatige basis en dat helpt ook. Uit mijn hoofd en in mijn lijf. En ik ben bij een pscyholoog.

Wat rot dat jij dat ook zo ervaart Tabbie. Fijn dat je goede begeleiding krijgt nu.

Jip, fijn dat je nog steeds zo goed met die vriend kan praten. Zo fijn dat je zo'n vertrouwenspersoon hebt gevonden.

Ik ben een tijdje bij de psycholoog geweest maar dat is toch niet echt wat voor mij. Dat merk ik elke keer. Dit was de derde, ongeveer elke tien jaar probeer ik t weer 😅