Welkom op Zeg maar Yes!

Hoe gevoelig ben jij voor de mening van anderen? Hoe belangrijk is je imago voor jou, en hoe belangrijk zijn bepaalde statussymbolen daarbij voor jou? Dat kan vanalles zijn; dure kleding, horloges, auto's, of grote huizen, of juist je uiterlijk; je haar, nagels, kledingmaat. Of misschien wel de mening van anderen over jouw gezin, of hoe je je leven organiseert?

Kortom; wat maakt het voor jou moeilijk om je eigen gang te gaan, in plaats van wat er van je verwacht wordt door je omgeving?

Voorheen trok ik mij helemaal niets aan van de mening van andere. Mijn imago kon mij dus echt joeys schelen. Enkel wat mijn ouders en vriendinnen vonden.

Nu ben ik wel wat gevoeliger, en dat uit zich vooral in hoe ik mijn leven organiseer.

Verder ben ik helemaal niet bezig met statussymbolen. Ik draag wel graag mooie kleding dat bij mij best, maar ik draag niets met een duidelijk merk ofzo. Ik wil mij vooral goed voelen. Oh ik draag overigens ook nooit make up door de weeks en sommige dagen kam ik mijn haar niet eens.

Wel vind ik het belangrijk wat mensen vinden van mijn kinderen. Het statussymbool vind ik daarbij vooral gedrag. Mijn ouders vinden daarbij kleding ook belangrijk, dus die kopen vaak kleding "want dat staat ze zo goed". Prima! Scheelt mij weer 😋

Ik zal maar beginnen dan! Ik denk dat iedereen in meer of mindere mate gevoelig is voor de mening van anderen. Ik merk dat als iemand een directe opmerking maakt over het een of ander, dat ik daar goed op kan inspringen en kan uitleggen dat iemand's visie persoonlijk is en wellicht niet voor iedereen geldt, en dat ik daar dus anders over denk. Dan zie je dat mensen gewoon een mening vormen uit hun eigen referentiekader, en misschien nog niet eens nagedacht hadden over andere mogelijkheden of opties, en dat ze hun mening proberen op te leggen uit gewoonte en niet uit gemeenheid.
Wat ik vervelend vind is als er achter mijn rug gepraat wordt over mij, want dan kun je er niks aan doen, maar ik denk dat iedereen dat wel heeft.

Ik vind het belangrijk om er leuk uit te zien naar mijn eigen standaard, ik vind bepaalde merken ook fijn, maar ik heb dus bijvoorbeeld niets met bepaalde merken die als 'chique' bekend staan. Ik houd van mooie auto's, maar ik kijk daarbij naar vermogen en ben juist altijd meer fan van de 'underdogs', waarvan je niet meteen verwacht dat ze snel zijn. Ook al zijn er prachtige BMW's met een geweldig vermogen, ik kan me dus niet voorstellen dat ik daar ooit voor zou kiezen, gewoon vanwege het imago dat erbij hoort (komt wellicht uit mijn jeugd, toen was het alleen 'cool' om BMW te rijden). Net zoals dat vroeger iedereen een scooter wilde, dus die hoefde ik niet, en ik reed op zo'n oude brommer. Op mijn werk werd me wel eens verteld dat ik in mijn positie toch wel een duur horloge zou moeten kopen, dat hoort erbij. Wat?! Van zo'n dingen word ik enorm recalcitrant...
Ik merk gewoon dat hoe meer dingen van mij verwacht worden, hoe meer ik er tegenaan probeer te schoppen. En dat ik het liefst 'onder mijn stand' leef, en vooral niet streef naar een groter huis of mooiere auto 'omdat dat erbij hoort'. Snel tevreden wat dat betreft, denk ik. En echt niet van plan om mijn hele leven te werken voor een huis waar ik al in woon.

Nou, schijt aan alles dus, als ik 't zo schrijf Maar dat valt ook wel weer mee hoor.

Tabbie, ja, het gedrag van mijn kind vind ik wel belangrijk inderdaad! Maar misschien heb ik daar over een jaar, als ik wat langer gewend ben aan moeder zijn, ontertussen ook wel schijt aan

In voorkomen, opvoeding, of keuzes die ik maak in het dagelijks leven etc trek ik mij niks aan van anderen. Ik ga mijn eigen gang en voel me daar goed bij.
In werk en carrière trek ik mij veel aan van wat ik denk dat de maatschappij van mij verwacht. Dat is dus niet zozeer dat ik dit voel bij mensen in mijn omgeving, misschien soms een beetje. Maar een opgelegd beeld door de maatschappij hoe ik me als jonge (ehh) hoogopgeleide vrouw moet ontwikkelen dat ik totaal geinternaliseerd heb. Dit houdt mij juist tegen in mijn ontwikkeling en carrière. De afgelopen jaren lukt het me steeds beter dit los te laten. Rationeel gezien heb ik de switch al gemaakt dat ik nergens aan hoef te voldoen, gevoelsmatig blijft het ingewikkeld af en toe.

Ik kan me echt ontzettend druk maken om wat anderen van mij denken. Maar ik merk dat dit de laatste jaren toch een stuk minder wordt, misschien een bijwerking van het wat ouder/volwassener worden ofzo.

Wij wonen in een flat, en waar ik eerst altijd naar een eengezinswoning wilde, ben ik nu tevreden met ons flatje. Zeker nu alle lasten zo bizar veel omhoog gaan. Hier hoeven we bijvoorbeeld in de winter nauwelijks te stoken. En daarbij een lage hypotheek. Dan denk ik: Liever in een flatje en wat extra's overhouden, dan elk dubbeltje omkeren voor een mooi huis.

Ik vind het nog wel lastig om om te gaan met meningen die om mij persoonlijk gaan, qua karakter bedoel ik dan, of om grote keuzes die ik maak. Maar dat heeft te maken met verschillende voorvallen in het verleden. Ik vind vanzelf wel een weg om daarmee om te aan.

Veel minder dan vroeger.
Een paar jaar geleden had ik dat veel meer met ons grote huis in een mooie woonplaats etc. Nu doet het me niet zoveel meer. Ja ben er wel heel blij mee hoor, maar voor mezelf, niet om wat anderen denken.
Verder heb ik mezelf altijd een beetje een rare gevonden, maak vaak net een beetje een andere keuze en daar ben ik juist wel blij in dat ik dat wat meer terug krijg. Dat was ik eigenlijk een beetje kwijt.

Interessant Banana! Dat wat je vertelt over die recalcitrantie vind ik helemaal niet als schijt aan alles klinken. Ergens denk ik dat je dat juist ook een imago en status aan ontleend als je zo afzet tegen de gangbare zaken in je omgeving. Niet verkeerd hoor uiteraard! Maar dan trek je je volgens mij alsnog wat aan van wat je omgeving bij het maken van de keuze, al is het in dit geval juist een andere keus dan de norm.

Ja dat recalcitrante herken ik ook wel banana en is beetje wat ik ook heb. Soms niet, soms wel.

Ik hecht er minder belang aan dan vroeger. Qua uiterlijk zie ik er wel graag verzorgd uit, maar qua merken en alles maakt het me niks uit. Ik ben fan van Jel 😄 ik krijg best vaak complimenten als ik dan een leuke outfit van de wibra of de zeeman heb gevonden via haar, dat vind ik dan wel weer heel leuk.

Auto's interesseren me echt nul komma nul, als het maar rijdt en makkelijk te parkeren is.

Wat mensen van mijn kinderen vinden, doet me wel meer. Zeker qua opvoeding enzo. Ik baal van driftbuien in het openbaar enzo, dan voel ik me opgelaten en denk dat iedereen iets van me vindt als moeder. Vooral mijn zwager en schoonzus geven me dat gevoel. Maar hun kinderen zijn alleen maar tam en verlegen, daar komt niks uit en daar vind ik dan ook weer iets van. Mijn zusje kan er ook wat van, haar mening geven over mijn kinderen. Maar zij heeft zelf geen kinderen, dus dat laat ik makkelijker van me af glijden.

Op mijn werk hecht ik er wel veel waarde aan, maar dat komt omdat een positief imago mijn werk een stuk makkelijker maakt (docent VO). Dus daar blijf ik er ook mee bezig, alles wat ik doe en hoe ik eruit zie ligt daar onder een vergrootglas, die pubers zien alles en roddelen onder elkaar en elke kleine onenigheid wordt uit zijn verband getrokken. Dus ik ben daar wel erg zuinig op mijn imago 😊

Wij wonen in een mooi, vrijstaand huis met twee dure bakken voor de deur, dus misschien verwacht je dat dit erg belangrijk voor ons is, maar het tegenovergestelde is waar. We doen precies waar we zelf zin in hebben.

Ik heb me nooit zoveel aangetrokken van wat andere mensen vinden. Ik heb altijd mijn eigen plan getrokken wat betreft studie, werk, reizen, wonen/verhuizen, persoonlijke ontwikkeling en de mensen met wie ik omga.

Over de jaren heb ik best wel eens kritiek gehad, vooral na het krijgen van kinderen. Je merkt in Nederland dat mensen sterk een mening hebben over alles wat je als moeder wel of juist niet doet. Toch trek ik me daar weinig van aan. De mening van mijn man, kinderen, mijn naaste familie en een paar goede vrienden neem ik wel mee in mijn beslissingen. Ik weet dat we het goed doen en wat Bea van verderop daar van denkt moet ze lekker zelf weten, maar daar ga ik mijn leven niet op aanpassen.

Ik vind het belangrijk om bepaalde normen en waarden na te streven en dat mijn man en kind dat ook doen. Verder vind ik het belangrijk om er netjes en verzorgd uit te zien. Ik vind het vreselijk om mensen te kwetsen, maar aardig hoeven ze me niet per se te vinden. Zeker niet op mijn werk. Daar wil ik wel kundig en professioneel overkomen trouwens. Status doet me niks, het lijkt me vreselijk vermoeiend om een bepaalde status na te moeten streven voor een ander. Ik heb daar een allergie voor en zou daar waarschijnlijk doodongelukkig van worden.

Ik wil nog wel toevoegen dat ik natuurlijk ook mijn eigen "merk" ben. Dus in dat opzicht werk ik wel aan een imago en wil ik wel correct overkomen op mensen.

Maar ik wil ook gewoon mezelf zijn en blijven.

Ik hecht weinig aan materieel imago. Al vind ik het wel belangrijk (zowel voor mezelf als bij andere mensen) om er verzorgd uit te zien, een redelijk net huis te hebben etc. Maar een dure auto of een merkje op kleding doen mij niks, eerder tegenovergesteld dat ik het maar ‘overdreven’ vind.
Qua gedrag en hoe ik overkom vind ik de mening van anderen wél heel belangrijk. Ik denk niet dat ik echt andere keuzes maak door wat anderen (mogelijk) van mij vinden, maar het houdt me in mijn hoofd wel bezig. Ik ga mijn eigen pad, maar vind het wel fijn als anderen mij daarin snappen of hun steun of betrokkenheid laten blijken. Voor mijn gevoel hangt dat mede samen met dat ik single ben. Thuis krijg ik dus geen bevestiging oid (ook geen tegenspraak, dat is dan wel weer fijn🤪), dus die bevestiging zoek ik bij andere mensen om mij heen: vriendinnen, familie, collega’s.

Statussymbolen geef ik helemaal niets om. Niet dat we ze niet hebben maar als het iets anders zou zijn ook prima. Wij kijken met name naar wat wij aan iets uit willen geven en wat binnen ons budget de beste prijs kwaliteit verhouding is. Wij zien dat in de familie wel anders. Een familielid wil bijvoorbeeld perse BMW rijden maar kunnen nu eigenlijk niet makkelijk op vakantie omdat de auto daarvoor te klein is. Dat zijn dingen die bij ons niet zouden gebeuren. Wij proberen ook zo zuinig mogelijk te leven zonder in te leveren op comfort. Nu realiseer ik me wel dat dit een ontzettend luxe positie is waar we inzitten. Wij kunnen keuzes maken op basis van ons inkomen en daardoor met dit soort dingen spelen. Ik kan me voorstellen dat wanneer je minder keuze hebt dat bepaalde dingen dan meer als luxe voelen en belangrijker worden.

Qua uiterlijk loop ik het liefste in mijn joggingbroek. Ik haal J ook wel eens op in joggingbroek. Daarentegen zijn mijn nagels wel altijd verzorgd met een laagje gellak. Overigens heb ik daar het geld niet voor over om dat in een salon te laten doen dus lak ik het zelf met pink gellak. Vriend geeft ook niets om kleding en horloges. Die koopt al jaren hetzelfde. Loopt in tweedehands kleding vsn mijn broertje. Nou ja tweedehands 1x gedragen of met kaartjes er nog aan.

Wat anderen van mij vinden is vooral hun probleem. Ik heb nooit in het standaard plaatje gepast en de laatste jaren snap ik mezelf beter en snap ik waarom. Dat geeft rust. Ik ben nou eenmaal zo en dat gaat niet veranderen. De mening vsn mijn familie en vriend vind ik wel belangrijk. Zonder hun feedback word ik vervelend. Gelukkig hebben wij zo’n band dat er elkaar eerlijk feedback geven en dat can elkaar accepteren.

Het was vroeger belangrijker dan het nu is. Geluk in het leven is belangrijker dan wat een ander denkt. Ja, ik heb een duur klokje, handtas, schoenen en kleding, om over crème en make-up nog maar te zwijgen, maar heb ik iets nodig van de supermarkt en ben ik net gedoucht? Dan spring ik in de auto en doe ik mijn boodschappen. Zonder opsmuk en met mijn vieze sneakers. En wat mensen dan denken? Geen idee en dat boeit me allerminst.

Ik merk vooral dat ik soms schaamte voel voor wat ik heb, ik denk dat dat me een beetje met de paplepel is ingegoten, ik heb een groot deel van mijn jeugd gedacht dat we arm waren en kwam er pas later achter dat we het juist meer dan goed hadden. Geld daar zit je op, dat laat je niet rollen. Je moet zuinig zijn, op je geld en op het milieu. We droegen tweedehands kleding, ons huis was schimmelig, er kwamen stukken van het plafond naar beneden en er hingen flarden behang. Ik weet nog de dag dat mijn ouders een vriezer en een magnetron kochten, ik moet een jaar of 8 geweest zijn. Die magnetron hebben ze nu nog steeds, de vriezer vervingen ze denk ik na een jaar of 25 omdat A. De deur helemaal verroest was en B. Ze dachten dat een ander model misschien wel zuiniger zou zijn in het gebruik (joh) en C. Omdat ze dat ding om de haverklap moesten ontdooien vanwege ijsvorming. Even voor de beeldvorming.

Geld daar praat je niet over, je moet oppassen aan wie je vertelt wat je hebt en je moet het al helemaal niet laten zien. Zo een beetje.

Ik heb ook regelmatig op moeten boksen tegen jaloerse vooroordelen over het feit dat mijn studie en alles er omheen betaald werd door mijn ouders. Het beeld leek toch wel te zijn dat je moet leren werken voor je geld. Aan de andere kant heb ik moeten opboksen tegen het ideaal wat ik van huis uit mee kreeg: aan de universiteit studeren.

Inmiddels heb ik een man en een gezin, we hebben het heel goed, financieel hoeven we ons geen zorgen te maken. Ik kan zeggen dat het me niet interesseert, maar dát interesseert me wel. Met mij gaat het psychisch namelijk al een hele tijd niet goed, ik heb vorig jaar een ernstige depressie gehad en ben 4 maanden opgenomen geweest. Mijn man is in die periode ook omgevallen, hij kon de fulltime baan, zorg voor drie kinderen, het huishouden én om mij niet meer aan. Om mij en mijn man te ontlasten gaan de kinderen veel naar de bso/kinderen, we betalen dat helemaal zelf. Daarnaast hebben we sinds ik thuis ben gekomen drie keer in de week een gezinshulp die ons helpt in huis met was vouwen, schoonmaken, koken, de kinderen etc.. Dit betalen we ongeveer voor de helft zelf, de rest krijgen we vanuit een PGB. Daarnaast hebben we nog elke week 3 uur een schoonmaakster voor de vaste dingen en eens in de twee weken een andere voor de losse klusjes. Deze twee dames betalen we zwart.
Ook ben ik op dit moment twee keer per week aan het trainen onder begeleiding van een fysiotherapeut. Ik heb een ruime aanvullende verzekering maar zal hier toch een groot deel zelf van moeten gaan betalen. En dat kan en dus doe ik dat.
Verder heb ik vergoed vanuit de gemeente nog twee keer per week een coach en 1 middag in de week dagbesteding.

Daarnaast hebben we de schuur omgebouwd tot een soort tiny house, daar kan ik heen als het me allemaal te veel is met alle hulp in huis en de kinderen. Ik zit er heel regelmatig om bij te komen en te ontprikkelen, ik doe er middagdutjes op de bank, maak er tekeningen en zit er te breien.

We hebben bizar veel hulp en toch is mijn man op het moment weer doodmoe, ben ik weer aan het opkrabbelen uit een terugval van de depressie. Hoeveel geld we ook hebben, hoeveel hulp we daar ook voor kunnen inhuren, onze gezondheid is niet te koop.

Maar dan de statussymbolen en ons imago, ik heb wel geleerd meer te genieten van wat we kunnen, me er minder schuldig om te voelen. Maar mijn man en ik hebben er beiden erg weinig belangstelling voor wat onze omgeving er echt van denkt. Soms voel ik me een beetje lullig over mijn grote huis, maar hé, de tuin is wel een zandbak.
Mijn man moet een beetje representatief naar zijn werk, maar over het algemeen bepaald hij zelf wat dat is, alleen naar afspraken buiten de deur trekt hij soms een pak aan of een jasje.
Qua auto zijn we een beetje een raar stel, mijn man kocht een oude landrover in plaats van onze prima gezinsauto en dat ding staat vaker bij de garage dan bij ons thuis. Hij rijdt ondertussen al jaren in de electrische Renault Zoë, klein electrisch geval waar we met het gezin eigenlijk niet helemaal inpassen. Het interesseert ons beiden niks, ik mag nu toch niet autorijden door medicatie.

Qua kleding naai ik een groot deel voor de kinderen zelf, voor mezelf ook steeds meer. Ik kies er voor om veel GOTS stoffen te gebruiken daarvoor, duur maar wel beter voor de planeet. Ik vind het belangrijk dat we er leuk uitzien, maar eigenlijk bepalen we wat dat dan is vooral zelf. En als de kinderen niet meer zelfgemaakt willen dan gaan we wel kopen. Ik koop ook nog wel eens dingen tweedehands en soms gewoon nieuw. Merken heb ik nooit echt wat mee gehad, behalve dan wanneer iets me goed beviel.

Wat ik trouwens ook wel grappig vind is hoe verschillend imago en status kan zijn per omgeving. Ik zit bijvoorbeeld in een groep naaidames en daar is het wel echt een beetje stilzwijgend de ‘norm’ om met GOTS stoffen te naaien, er worden ook wel andere stoffen gebruikt, maar dan voelen mensen zich soms wel een beetje verplicht om zich ervoor te excuseren. Ook merk ik dat het op naaidagen en naaiweekenden behoorlijk gebruikelijk is om in je zelfgemaakte kleding rond te lopen. Ik vind dat wel grappig, dat je dus eigenlijk onbewust en zonder het te willen met zo’n groep een soort nieuwe norm maakt.
Of misschien zijn we gewoon een stel geitenwollen sokken, er zijn een hoop die wasbaar geluierd hebben en jarenlang borstvoeding gaven/geven.

Imago: eigenlijk niet. Kleding vind ik absoluut niet belangrijk bijvoorbeeld en geef ik heel weinig aan uit. Ook dus wat ik draag.

Status: een beetje. Eigenlijk alleen het huis. Eerlijk gezegd heb ik er zelfs moeite mee met mensen die kleiner wonen. Het is niet dat ik daar neerbuigend tegenaan kijk, maar ik zou zo nooit kunnen wonen denk ik.
Auto, goede baan, veel verdienen etc... Hecht ik minder aan. Ik zie een vrije dag/meer vrije tijd overigens ook als een soort van status. Dat ik bijv meer vrije tijd heb dan anderen voel ik mij wel eens een soort van schuldig over terwijl dit een keuze is, maar die keuze zou ik (of iemand) bijv niet kunnen maken als je niet een bepaald inkomen hebt.

Dat lijkt me wel heel lastig Fred, dat je zo tegen het gros van de huizen aankijkt. Wel goed dat je er eerlijk over bent maar ik kan me er eerlijk gezegd niets bij voorstellen wat je denkwijze dan is. Maar ik weet dat een tweeonderéénkapper één van je grootste doelen was in je leven dus fijn voor je dat je dat hebt bereikt.

Ik zit trouwens wel steeds aan dit topic te denken, of ik niet toch meer imagobewust ben dan ik denk. Maar ik denk dat het tegenwoordig echt wel meevalt. En dat beetje net even anders heb ik altijd wel gehad en krijg ik steeds weer meer.
Zo wil ik zeker wel een goede telefoon hebben, maar ik wil persé geen Apple of Samsung, maar heb altijd OnePlus of Google Pixel. Niet dat dat obscure merken zijn, ook hele grote merken, maar net even anders dan de massa.
En ik ben ook raar hoor, want vroeger als er dan mensen langs kwamen zorgde ik dat het net niet netjes was in huis, net even een haakje, net even niet perfect. En dat doe ik nog steeds, behalve dat 't in huis nu sowieso altijd een rommeltje is haha maar ook bijv als ik naar buiten ga doe ik vaak juist geen of minder make up op dan ik eigenlijk zou doen omdat ik vind dat het onzin is dat ik dat zou moeten doen voor anderen. Best idioot haha want dus eigenlijk ben ik wél met imago bezig maar dan soort reversed psychology alleen maar met mezelf want geen kip die dit opvalt natuurlijk.

Ik maak me altijd druk om wat andere mensen van mij/mijn gezin/huis/kleding/baan vinden. Als ik weet dat er mensen op bezoek komen zorg ik dat het huis spic en span is, dat we allemaal fatsoenlijk aangekleed zijn en doe ik make up op. Ook als ik ga werken besteed ik veel tijd en werk aan mijn uiterlijk. Ik baal dat ik een paar kilo te zwaar ben en weet zeker dat anderen dat ook vinden. Ergens schaam ik me voor mijn baan, ik heb een dure opleiding bij Schoevers gehad en werk nu in de horeca. Ik merk dat er hier mensen zijn die denken dat wij die 'rijke westerlingen' zijn, dat vind ik ook vervelend en dat imago wil ik echt niet hebben, het is namelijk echt niet waar. Soms koop ik duurdere kleding, niet omdat ik het echt nodig heb, maar meer om 'erbij te horen' ofzo. Ik ben helemaal geen modegevoelig mens en loop het liefst in een jeans en een zwart shirt, maar ik wil ook niet dat mensen denken dat ik een of andere pauper ben.

Ik heb me trouwens ook altijd geschaamd voor ons huis. Het was net niet af, altijd gezeik en gedoe en het kostte altijd geld wat we niet hadden. Nu ben ik zo trots op ons nieuwe huis, ik wil het iedereen laten zien en ik merk dat ik echt opzwel van trots als ik mensen hoor zeggen hoe mooi en groot het is en hoe tof ingericht.

Waar ik dan weer geen waarde aan hecht is een auto. Het is wel fijn om er een te hebben, maar wat voor merk, kleur, jaar etc maakt niet echt uit. Ik heb jarenlang een lelijke lichtblauwe Citroën Xsara gehad en dat was echt een zalige auto en ik mis haar nog elke dag. Mijn man hecht overigens wel waarde aan zijn auto, maar vooral uit zakelijk oogpunt. Hij wil een mooie en veilige auto, waar hij goed mee voor de dag kan komen. Veiligheid voorop natuurlijk, maar in een Dacia Sandero wil hij nog niet dood gevonden worden en daar is hij nu in gezet door zijn nieuwe werkgever. Hij rijdt liever een Volvo, Peugeot of iets in die strekking en dan liefst zo groot mogelijk.

Maar goed, intussen ben ik al jaren zwaar depressief en kom ik de dag niet door zonder medicatie en dan vraag ik me altijd wel even af wat dat grote huis en die mooie auto voor meerwaarde hebben als ik niet eens echt gelukkig ben. Dus in die zin kan ik me heel goed vinden in de post van Pompoen. Dat je het goed lijkt te hebben wil natuurlijk niet zeggen dat dat ook zo is, mensen zien niet wat er tussen die vier muren gebeurt.

Het is wel een onderwerp waar ik me mee bezig hou. Ik merk de laatste jaren wel dat bepaalde dingen me minder boeien wat een ander daarvan denkt. Dat komt ook door ervaring en levenslessen. Ik had bijvoorbeeld hiervoor een beter betaalde baan dan nu, maar ik was diep ongelukkig. Ik heb heel bewust gekozen voor in een ander z’n ogen misschien een mindere baan, maar ik zit wel veel lekkerder in mijn vel en doe nu iets wat ik veel leuker vind. Ik heb een vriendin die geld heel belangrijk vindt en die zei laatst dat ze nu eindelijk meer verdiende dan ik. Ik vond dat zo’n interessante opmerking waar ik nog wel eens met haar over wil kletsen. Eerst dacht ik, wat een sneer. En toen dacht ik; maar wat maakt mij dat nou uit, ik heb een vet leuke baan. Ik hoef echt nooit meer dat meer geld in ruil voor hoe rot ik me toen voelde.

We zijn ook de afgelopen jaren veel bezig geweest met huizen. We hadden een bepaald doel en plaatje voor ogen, wat gezien de spanning op de huidige huizenmarkt niet lukt, en waar ik daar eerder gefrustreerd van raakte en ook jaloers op anderen bij wie het wel lukte, doet het me steeds minder en kan ik juist meer vrede en voordelen vinden in onze huidige woonsituatie (die echt dikke prima is, dat realiseer ik me ook heel goed).

Ik vind het een heel fijn gevoel dat ik die innerlijke rust steeds meer vind.

Ik ben trouwens wel gek op mooie auto’s. Heb een bepaalde smaak in auto’s en mijn vriend ook. Maar als iets niet haalbaar is daarin, gebeurt het natuurlijk niet en heb ik daar ook vrede mee.

Ik realiseer me wel dat ik deze vraag beantwoord vanuit een prima positie, ik leef een geprivilegieerd leven en daar ben ik me van bewust. Dat wil ik nog wel even benoemen.

Ik hecht weinig waarde aan status. Hoef geen groot huis of een dure auto. Liever in een rijtjeshuis met een lage hypotheek, waardoor ik geld overhoud voor de leuke dingen in het leven, dan in een groot huis wonen en iedere maand de eindjes aan elkaar moeten knopen.
Met een auto net zo: koop ze altijd tweedehands. Als het maar rijdt.

Qua kleding zorg ik er altijd wel voor dat ik er leuk uitzie, maar daarvoor hoef ik niet speciaal een duur merk voor te dragen.

Wat andere mensen van mij vinden kan me weinig schelen.

Voor mijn baan schaam ik me dan wel. Durf nooit te zeggen wat ik voor de kost doe, omdat ik het idee heb dat er heel neerbuigend over wordt gedaan. Ben administratief medewerkster. Denk dat er ook een groot deel frustratie aan ten grondslag ligt, omdat ik veel meer kan dan dit (studie hbo rechten gedaan), maar dat ik nergens tussenkom.

@ Marin, het is ook lastig... Komt ook omdat ik het merendeel van mijn jeugd ben opgegroeid in een vrijstaand huis met een enorme tuin in een bosrijke omgeving (dichtbij een recreatieplas). Ondanks dat mijn ouders het niet breed hadden (huis was wel hypotheek vrij weet ik) deden ze op woongenot geen concessies. Daarbij komt ook nog bij dat van een kant van de familie alle ooms/tantes ook vrijstaand wonen (of een boerderij hadden), dus relatief groot wonen is dan je referentiekader.
Bij de andere kant van de familie woonde een enkeling in een rijtjeshuis en telkens als we daar op bezoek kwamen benauwde mij het dat het zo klein was. Ik weet dat dit eigenlijk geen fijne gedachtegang van mij is.

Overigens woon ik in mijn tweekapper wel met een vrij lage hypotheek, omdat ik met name vroeger heel veel heb gespaard. Bovendien kosten de rijtjeshuizen tegenwoordig meer dan waar ik destijds 7 jaar geleden mijn tweekapper voor heb gekocht.

Imago/status qua baan is wel een dingetje trouwens. Mijn vorige functie had de naam assistent controller en met name het woordje assistent viel ik best over. Het klinkt een beetje minderwaardig terwijl je wel bepaalde verantwoordelijkheden hebt op HBO-niveau. Het is zelfs zo erg dat ik die functie niet zet op mijn cv, omdat potentiele werkgever kunnen denken dat ik op een lager niveau heb geacteerd. Nu heb ik wel eindelijk de naam financial controller. Dat past goed qua naam en de opleiding die ik daarvoor heb genoten.

@ Chava, ik snap jou best wel. Administratief medewerker heeft raakvlakken met mijn vakgebied en ik weet maar al te goed dat de ene administratief medewerker niet de andere is. Ook qua functie-inhoud kan dat enorm verschillen. Dat is het ook in mijn functie. Het is maar net wat de organisatie er voor een naam aan wil geven.

Maar ja, wat zegt zo’n functietitel nou eigenlijk? Mijn titel is laatst veranderd naar een Engelse en spannende -maar uiteindelijk nietszeggende- titel. 🤨

HRM-mensen/recruiters zoeken wel op bepaalde functietitels. Stel ik mijn oude functietitel assistent controller gebruiken, maar wel alle werkzaamheden noteren die ik doe waardoor ze zien op welk niveau ik acteer dan nog word ik denk ik minder benaderd ivm de functietitel assistent controller ipv financial controller etc... Dus het maakt wel degelijk uit helaas. Recruiters zijn namelijk niet altijd de slimste mensen die op LinkedIn (of cv) dus helaas niet verder kijken dan alleen de functietitel.

Fred, ik ben ook opgegroeid in meerdere vrijstaande huizen. Mijn ouders hebben enkel altijd benadrukt dat ze klein in een flatje zijn begonnen en met hard werken uiteindelijk groter konden wonen.
Zelf heb ik heel bewust gekozen om klein te wonen. En nu met 2 kinderen is 80m2 best krap aan het worden, maar nog steeds wil ik geen consessies doen qua sfeer en plek om enkel maar groter te wonen. Dan maar klein, charmant en op een toplocatie voor mij.

En idd, we hebben een mega lagr hypotheek hierdoor, waardoor ik voor corona gemakkelijk 3 keer per jaar op vakantie ging.