Welkom op Zeg maar Yes!

Hebben jullie de documentaire "eeuwig kind" gezien? Het gaat over 20'ers en 30'ers die nog heel lang bij hun ouders wonen en daardoor geen ontwikkeling doormaken en eeuwig kind blijven.

De documentaire is er heel duidelijk over, het is niet mogelijk om volwassen te worden, terwijl je bij je ouders woont. Ook creëert het een door en door verwende generatie, die gewend is dat alles voor hen geregeld wordt en om je afhankelijk op te stellen van anderen. Deze houding werkt door in andere gebieden van je leven (relatie, werk, vriendschappen).

Wat vind jij? Kun je de ontwikkeling doormaken naar de volwassenheid, terwijl je nog bij je ouders woont? Hoe kijken jullie aan tegen mensen die lang bij hun ouders blijven wonen?

Hebben jullie de documentaire "eeuwig kind" gezien? Het gaat over 20'ers en 30'ers die nog heel lang bij hun ouders wonen en daardoor geen ontwikkeling doormaken en eeuwig kind blijven.

De documentaire is er heel duidelijk over, het is niet mogelijk om volwassen te worden, terwijl je bij je ouders woont. Ook creëert het een door en door verwende generatie, die gewend is dat alles voor hen geregeld wordt en om je afhankelijk op te stellen van anderen. Deze houding werkt door in andere gebieden van je leven (relatie, werk, vriendschappen).

Wat vind jij? Kun je de ontwikkeling doormaken naar de volwassenheid, terwijl je nog bij je ouders woont? Hoe kijken jullie aan tegen mensen die lang bij hun ouders blijven wonen?

Dit geldt vooral voor de huidige jeugd. Momenteel zijn we heel erg bezig om een generatie af te leveren die narcistisch zijn, omdat alles voor het kind is. https://www.researchgate.net/publicatio ... d_Children. Een mooi artikel hierover wat afgelopen week vertaald in de krant heeft gestaan.

Ik denk dat je, je prima kan ontwikkelen tot volwassenen als je thuis woont. Alleen de rol van de ouders moet dan ook veranderen en niet voor jou de was doen of voor jou altijd koken. Dan moeten je ouders je gaan zien als een huisgenoot en ook je taken laten doen in huis, zoals koken opruimen etc. Zoals je ook zal doen als je uit huis bent.
Alleen het probleem is vooral dat ik echt wel jongvolwassenen zie van 25 jaar die niet uit huis kunnen omdat er geen woningen zijn.

Ik denk dat het per situatie verschillend zal zijn of je je goed naar volwassenheid kan ontwikkelen. Als ik kijk naar mijn situatie had ik dat niet goed gekund als ik lang thuis was blijven wonen.
Maar in mijn omgeving is het juist heel gebruikelijk dat mensen lang thuis blijven wonen en is en komt het ook voor dat vrouw en kinderen erbij komen in het ouderlijk huis. Maar veel huizen hier zijn daar ook vaak op ingericht waardoor ouders en het gezin van kind dan ook beiden een eigen verdieping hebben. Hier heb ik niet het idee dat dat zorgt voor een verwende houding. Eerder juist het tegenovergestelde. Er is juist veel dankbaar naar de ouders toe, ze zorgen hier veel beter voor de ouders doordat ze er altijd voor hen kunnen zijn en dragen ook financieel bij aan alle kosten.

Denk dat het een teken is dat 'wij' oud worden als we zo naar 'de jeugd' gaan kijken.

https://www.saarmagazine.nl/ha-we-klage ... enwoordig/

Heb deze quotes niet gecheckt maar geeft wel een goed beeld van wat ik bedoel.

Hebben jullie de documentaire "eeuwig kind" gezien? Het gaat over 20'ers en 30'ers die nog heel lang bij hun ouders wonen en daardoor geen ontwikkeling doormaken en eeuwig kind blijven.

De documentaire is er heel duidelijk over, het is niet mogelijk om volwassen te worden, terwijl je bij je ouders woont. Ook creëert het een door en door verwende generatie, die gewend is dat alles voor hen geregeld wordt en om je afhankelijk op te stellen van anderen. Deze houding werkt door in andere gebieden van je leven (relatie, werk, vriendschappen).

Wat vind jij? Kun je de ontwikkeling doormaken naar de volwassenheid, terwijl je nog bij je ouders woont? Hoe kijken jullie aan tegen mensen die lang bij hun ouders blijven wonen?

Dit geldt vooral voor de huidige jeugd. Momenteel zijn we heel erg bezig om een generatie af te leveren die narcistisch zijn, omdat alles voor het kind is. https://www.researchgate.net/publicatio ... d_Children. Een mooi artikel hierover wat afgelopen week vertaald in de krant heeft gestaan.

Ik denk dat je, je prima kan ontwikkelen tot volwassenen als je thuis woont. Alleen de rol van de ouders moet dan ook veranderen en niet voor jou de was doen of voor jou altijd koken. Dan moeten je ouders je gaan zien als een huisgenoot en ook je taken laten doen in huis, zoals koken opruimen etc. Zoals je ook zal doen als je uit huis bent.
Alleen het probleem is vooral dat ik echt wel jongvolwassenen zie van 25 jaar die niet uit huis kunnen omdat er geen woningen zijn.

In de docu komt ook een expert aan het woord die aangeeft dat het niet mogelijk is om als gelijkwaardige huisgenoten met je ouders in een huis te wonen. De relatie tot je ouders is niet gelijkwaardig en gaat dat ook niet worden. Pogingen om dit te bereiken mislukken daardoor.

Ik denk dat dat wel lastig is ja. Maar ik denk ook dat er volwassenen zijn met een eigen huis/gezin die ook nog heel erg leunen op hun ouders. Docu niet gezien trouwens.

Ik ben van mening dat de generatie onder ons het een stuk zwaarder heeft dan onze generatie.
Je zal nu maar net afgestudeerd zijn en van bijv. een voltijdse opleiding komen.

Huizen zijn enorm duur, voor starters (zeker als je alleen bent niet te betalen). Ook omdat je studieschuld niet wordt kwijtgescholden als je je diploma haalt wat bij ons wel het geval was.
Gevolg is dat je wel lang thuis moet wonen wil je iets kunnen kopen, want thuis wonen is wel de enigste oplossing om flink te kunnen sparen.
Dat het wellicht minder is voor de 'huishoudelijke/volwassen' ontwikkeling van die generatie lijkt mij niet meer dan normaal.
Het is voor een groot deel dus onwil en ook niet kunnen want de middelen om niet thuis te wonen zijn er niet.

Overigens lost bijv. YouTube een groot gedeelte van het probleem op als ze ineens wel uit huis gaan. Echt letterlijk overal zijn instructiefilmpjes van te vinden waardoor je veel jezelf uiteindelijk wel aan kunt leren. Zo heb ik een paar jaar geleden dmv zo'n filmpje de wc gerepareerd die maar bleef doorlopen en ik ben absoluut niet technisch.

Ik denk dat er twee kanten aan zitten. Zoals hier eerder ook gezegd wordt kijkt een oudere generatie in ieder tijdperk neerbuigend naar de jongere generatie. Zo werd er naar ons gekeken en zo kijken ze nu naar de huidige jeugd. De jeugd die ik ken is niet verwend, werkt hard, zijn lief voor de mensen om hun heen. Hooguit wat naïef over hun toekomst. Er zullen vast luie donders zijn maar ik ga niet een hele generatie over 1 kam scheren.

Daarnaast denk ik dat je inderdaad niet compleet volwassen kunt worden zonder de daarbij horende verantwoordelijkheden. Hiervoor kunnen je ouders je echter wel zo goed als mogelijk klaarstomen. Maar dit is voor zo ver dat gaat natuurlijk. De huizenmarkt is nu eenmaal krap dus zal de jongere generatie langer thuis blijven wonen. Ik denk dat het vooral belangrijk is je kind alles te leren en niet alleen een beetje. Ik had vroeger wel een baantje naast mijn studie en moest ook bv mijn verzekering betalen maar ik had geen idee hoeveel inkomsten mijn ouders hadden bv of wat de hypotheek kostte. Over salaris werd niet gepraat, dat was not done. Ik wil daar wel opener in zijn naar mijn kind.

Verder denk ik dat eeuwige kinderen niet perse thuis blijven wonen. Mijn ex is ook eeuwig kind. Hoefde van mama nooit wat te doen, van zijn ex hoefde hij alleen te dweilen en bij mij dacht hij daar ook mee weg te komen. Nadat hij er hier uitgegooid was ging hij weer elke dag bij zijn moeder eten en kreeg hij maaltjes mee voor thuis. Tja... Mij niet bellen

Ik ben niet neerbuigend naar de volgende generatie. Ik denk dat zij het in veel opzichten minder getroffen hebben dan mijn generatie (de 30'ers en 40'ers van nu).

Aan de andere kant is mijn generatie heel lang nog de verloren generatie genoemd, omdat we afstudeerden tijdens de economische crisis van 2008 en daardoor op achterstand kwamen. Dan is het leuk dat je iets minder studieschuld hebt, maar als je niet aan het werk kunt in je eigen vakgebied, dan heb je daar nog niet veel aan.

De huidige generatie starters heeft wel het geluk dat ze overal staan te springen om mensen, dus je kunt direct op niveau aan de slag en grote sprongen maken in je carrière. Dat is ook wat waard.

Wonen was toen trouwens ook al een ramp, want zonder goed inkomen kon je toch echt geen huis kopen, dus moest je particulier huren wat toen ook al stervensduur was.

Maar de huidige generatie starters zijn ook niet meer gewend om ergens hard voor te werken. Willen niet meer full time werken maar wel veel verdienen zonder zich bewezen te hebben. Ze zijn behoorlijk verwend en als ik zie en hoog hoe kennissen stagiaires in het bedrijfsleven ervaren. Behoorlijk verwend en niks gewend om te doen. Maar wel alles willen hebben. Heeft toch echt te maken dat ze in de opvoeding zelfde het woordje nee gehoord hebben. Dat alles in dialoog moet en dat ze als gelijke zijn weggezet door ouders. Tja als je al zo bent opgevoed dan zal je ook niet volwassen worden.

Echter de huidige generatie denkt wellicht door de huidige arbeidsmarkt dat er bergen goud te verdienen zijn bij wijze van spreken. Ik had laatst een gesprek met een hrm persoon en als ik dan hoor dat in mijn vakgebied er momenteel op hoger niveau mensen van school komen die niet weten hoe je een bepaalde journaalposten moet boeken. Niet kunnen denken in journaalposten, maar wel bepaalde financiële functies ambiëren dan schrik ik daar wel van want je moet ondanks dat je hoog geschoold bent wel weten hoe de basis werkt. Ik denk dat dit in meer vakgebieden speelt.

Haha Dronkentaart. Echt een mama's kindje. Dat je het nog zo'n lange tijd hebt uit kunnen houden met die gast.
Mijn directe collega van 46 kan ook niet koken. Heeft gewoon een gezin thuis, maar ik blijf dat maar vreemd vinden.
Wellicht heb ik makkelijk praten omdat ik koken (zeker als dat voor een ander is) leuk vind en er een goed gevoel bij heb hoeveel en welke kruiden etc. je ergens bij moet doen. Experimenteren daarmee vind ik ook leuk.

Het gaat niet om leuk, Fred. Koken is een basisvaardigheid, je moet elke dag eten, dus als je weigert om je deze vaardigheid eigen te maken, zeg je daarmee indirect dat anderen dit voor je moeten opknappen en het zijn altijd de vrouwen in de omgeving van zo'n man die het voor hem moeten doen.

Je verschuilen achter dat je het echt niet kan, vind ik te doorzichtig. Iedereen kan leren om een eenvoudige maaltijd in elkaar te flansen. Het is een kwestie van niet willen, omdat je weet dat je je privilege als man zo kunt uitspelen dat je ermee wegkomt.

In de meeste gevallen gaat dit niet bewust, maar dit soort ideeën zitten er helaas wel achter.

Het gaat niet om leuk, Fred. Koken is een basisvaardigheid, je moet elke dag eten, dus als je weigert om je deze vaardigheid eigen te maken, zeg je daarmee indirect dat anderen dit voor je moeten opknappen en het zijn altijd de vrouwen in de omgeving van zo'n man die het voor hem moeten doen.

De man (of vrouw) die niet kan of wil koken kan natuurlijk ook gewoon magnetronmaaltijden kopen of thuisbezorgd.nl raadplegen. Je hoeft echt niet te kunnen koken om aan eten te komen hoor.

Er zijn ook voldoende vrouwen die niet kunnen koken. Kijk je maar eens naar 'Lang leve de liefde'. Daar komt regelmatig ook een vrouw voorbij die niet kan koken al was spande de kerel die geen boter in de koekenpan deed toen ie een pannenkoek ging bakken wel de kroon. Uiteraard verlengde de dame die met hem daar zat natuurlijk niet.

Ik zou het trouwens best onaantrekkelijk vinden als een vrouw niet zou kunnen koken ook al kan ik zelf goed koken. Het van elkaars kookkunsten genieten vind ik namelijk wel erg leuk om te doen en het is ook erg fijn als de een bijv. later thuis komt van werk etc...

Op dit moment doe ik het heel het huishouden alleen, dus ik kan eigenlijk alles wel al blijf ik de wc's schoonmaken wel het meest vreselijk vinden van alle huishoudelijke klusjes...

@ Elliot, die opties die jij noemt zijn een stuk duurder en zie ik gewoon als een uitvlucht voor het niet willen leren koken...

Dat snap ik ook wel Fred 😂 ik zeg alleen maar dat je niet hoeft te verhongeren of, zoals Sadie zo stellig zegt, de vrouwen om je heen voor je moet laten koken. Er zijn heus alternatieven. Een boterham met pindakaas vult ook goed en daar komt kon weinig “koken” bij kijken.

Dat snap ik ook wel Fred 😂 ik zeg alleen maar dat je niet hoeft te verhongeren of, zoals Sadie zo stellig zegt, de vrouwen om je heen voor je moet laten koken. Er zijn heus alternatieven. Een boterham met pindakaas vult ook goed en daar komt kon weinig “koken” bij kijken.

Als je elke dag alleen maar boterhammen met pindakaas zou eten, dan is dat toch wel erg karig.

Broodjes met een blik knakworsten. Of zijn er serieus gasten die niet eens weten hoe ze knakworsten op dienen te warmen? lol...

Koken vind ik echt zo niet boeiend dus ik val idd makkelijk in brood met ei, soep en dat soort dingen. Nee, niet heel gezond maar ik ga ook niet van een ander verwachten dat ie voor me kookt. Nu ik mijn dochter heb kook ik wel gewoon elke dag en vind ik het ook leuker, omdat zij er echt zo van geniet. Daardoor ben ik er ook beter in geworden. En ach Fred, je weet niet eens hoe lang ik het heb volgehouden met hem ;) maar dat terzijde, ik kende hem al zo lang en hield/ hou van die jongen. Dan probeer je er toch eerst uit te komen samen. Zeker ook omdat mijn dochter zo aan hem gehecht was. Ik roep wel dat ik hem eruit geschopt heb en dat klinkt heel eenvoudig maar dat is een lastige keuze geweest kan ik je wel vertellen.

Sadie, ik zeg niet perse dat jij negatief denkt over deze generatie maar lees het topic door en je snapt wat ik bedoel. Vroeger werden door veel mensen hele generaties over een kam geschoren en dat gebeurd nog steeds. Er is ook nog zoiets als eigen karakter. Ook een kind dat langer thuis woont kan prima opgroeien tot zelfstandig persoon. Het is alleen nog niet getest zullen we maar zeggen. Maar dit ligt wel grotendeels bij de ouders hoe dit zich ontwikkelt.

Of het echt ligt aan het langer thuis wonen weet ik niet.. Wel heb ik het idee dat de generatie na ons wat beschermender is opgevoed.
Dit merkte ik iig op de Pabo wel, doordat er ouders naar de leerkracht kwamen om te zeggen dat de juf/meester beter zijn best moet doen want kind had een onvoldoende. Dat lag natuurlijk niet aan het kind, maar aan de leerkracht. Van een collega hoor ik ook dat veel jong nieuw personeel relatief snel uitvalt.

Ik denk wel dat je, als je thuis bijna alles mag en je ouders steeds de kastanjes voor je uit het vuur halen, het later best lastig kan zijn om je eigen boontjes te doppen. In een werkomgeving kan papa/mama echt niet alles voor je regelen. Ik ben soms echt verbaasd als ik om me heen op het schoolplein kijk waar kinderen soms mee weg komen. Met nee en regels leren omgaan leer je thuis en als dat niet gebeurt is dat later best ingewikkeld.

Ik gaf aan wat er in de docu werd gezegd.

Wellicht heb ik ook makkelijk praten, want ik heb geen kinderen Dronkentaart en ik kan mij voorstellen mocht hij de vader van je dochter zijn dat het veel lastiger is om te stoppen met de relatie.

Kijk waar ik een beetje tegen aan loop is dat vrouwen aan de buitenkant niet zien hoe een man in het huishouden is voordat je gaat samenwonen en kinderen met hem krijgt.
Ook ik zal niet perfect zijn in het huishouden (ben bijv. a technisch), maar ik weet wel dat ik ondertussen alles doe en kan. Van koken tm tuin bijhouden etc.. Had je bij wijze van spreken maar een sticker op je voorhoofd waaraan je dat kunt zien, dat zou denk ik een hoop relatie-ellende schelen.

Hoe loop je daar tegenaan dan Fred? Op welke manier heb jij daar last van - of bedoel je dat, als vrouwen van jou wisten dat je veel doet in het huishouden, je meer geluk zou hebben in de liefde?

Hoe kijken jullie aan tegen mensen die lang bij hun ouders blijven wonen?

Ik vind het soms heel onwerkelijk dat ik op mijn 26e al twee kinderen en een koophuis had, en mensen die nu 26 zijn nog bij hun ouders wonen en weinig zelf te hoeven doen qua huishouden, koken etc. Zo'n ander leven heb je dan!

Nu zijn mijn zusje en broertje 5 en 10 jaar jonger dan ik, en heb ik daardoor wel duidelijk gezien wat de oorzaak is. Voor hen waren er echt veel minder kansen. Mijn broertje heeft zijn hele studietijd in het leenstelsel gezeten. Er is een gebrek aan betaalbare woningen. De enige reden dat hij een studentenkamer heeft gevonden, is dat mijn moeder hem al op zijn zestiende verjaardag heeft ingeschreven bij studentenhuisvesters in een paar willekeurige studentensteden. Ga ik ook doen met mijn zoon, ik heb vast een reminder in onze Google agenda gezet...

Hoe loop je daar tegenaan dan Fred? Op welke manier heb jij daar last van - of bedoel je dat, als vrouwen van jou wisten dat je veel doet in het huishouden, je meer geluk zou hebben in de liefde?

Jip, wellicht wel... Maar ja, vrouwen weten dat van de buitenkant niet.

@ Filoria, maar T kwam toch al op je 18e. Niet geheel gewenst lijkt mij op die leeftijd en dan richt je je leven natuurlijk wel anders in lijkt mij.

21 was ik, 26 bij de tweede. Schijnt biologisch gezien een erg goede periode te zijn om kinderen te krijgen.

Dat vind ik ook wel een zorgwekkend gevolg van de woningnood en het lang thuis blijven wonen: de gemiddelde leeftijd waarop vrouwen kinderen krijgen zal er ongetwijfeld door stijgen. Voor de kansen op goede gezondheid van moeder en kind is dat niet gunstig.

Dit is vast een impopulaire mening, maar ik vraag me soms af of de twintigers van nu - hoe moeilijk ze het ook hebben in tijden van leenstelsels en woningnood - niet teveel verwachten van het leven. Ze willen zich pas binden aan een vaste werkgever als ze ultiem gelukkig worden van hun werk daar, pas een langere relatie aangaan als ze de perfecte partner hebben gevonden (luister Datevermaak), verhuizen als ze een perfect huis hebben gevonden (zie Kopen zonder Kijken), kinderen krijgen als ze veel van de wereld hebben gezien en financieel alles tiptop in orde hebben.
Mede het gevolg van opgevoed worden door ouders die zeggen dat je alles mag doen wat je wil, als je er maar gelukkig van wordt. Je hebt dan teveel te kiezen eigenlijk.

Ik ben zelf ook zo opgevoed. Maar min of meer per ongeluk op mijn 21e al gebonden geraakt aan een man, kind, baan en (klein) huis. Ik heb al die keuzevrijheid als twintiger niet gevoeld. Dát heeft mij gek genoeg juist gelukkig gemaakt. Ik heb nooit hoeven twijfelen over backpacken in Australië of een tweede studie of een paar jaartjes bij mijn ouders wonen om te kunnen sparen. Met een man en een kind waren dat soort dingen überhaupt geen optie. Dat geeft ergens ook rust en richting aan je leven.

Nu de kinderen ouder zijn, kan ik alsnog gaan nadenken over een tweede studie, een carrièreswitch, een verre reis. Het is een misverstand dat dat soort dingen alleen maar kunnen tussen je twintigste en je dertigste.