Welkom op Zeg maar Yes!

Een vriend, die al flinke schulden heeft, vertelt dat hij een lening heeft afgesloten om de nieuwste iPhone te kunnen kopen.
Iemand dringt voor in de rij bij de supermarkt.
Je ziet je tante die een longziekte heeft haar zoveelste sigaret opsteken.
Je directe collega heeft weer eens een deadline niet gehaald.

Hoe goed zijn jullie erin om empathisch en helpend te denken en reageren in zulke situaties?

Ik begin alvast: ik vind dat moeilijk en wil er heel graag beter in worden. Is er misschien een goed zelfhulpboek over? ;)
Ik voel me namelijk best vaak boos / geïrriteerd en vind dat eigenlijk zonde.

Ben benieuwd naar een reactie van Sadie, maar ook zeker van andere forummers!

Scenario 1: hangt er beetje vanaf, ik kan empathievol begrijpen waar het vandaan komt maar soms vind ik het ook juist compassievol om iemand wel te vertellen dat iets niet handig is. Maar die ruimte moet er dan wel zijn.

Scenario 2: verschillend, hangt beetje van mijn mood en die persoon af. Soms zeg ik vriendelijk maar assertief dat ik eerst was. Soms laat ik het gaan, maar kan dan meestal wel denken van ok, prima joh, geniet ervan, rot voor je zo gestresst en gehaast en boos whatever bent. En soms erger ik me wel heel erg maar dat is ook menselijk en mag ook als ik zelf ook al een pittige dag had. Dus dan ben ik mild voor mezelf.

Scenario 3: dat vind ik moeilijk maar die dingen kan ik wel loskoppelen. Empathie is bij mij niet per se verbonden aan verantwoordelijkheid. Soms maken mensen domme keuzes maar dat maakt hun lijden niet minder en mijn empathie daarvoor ook niet. Het is niet dat ik minder medeleven heb als je het "verdient" ofzo. En ik denk wel dat daar ook een groot stuk loslaten zit. Je wilt die persoon misschien helpen en je ziet dat ze keuzes maken die niet helpend zijn en dat frustreert. Maar dan helpt het mij wel om te beseffen dat het hun keuzes zijn. En ik dat los moet laten. En dat ik grenzen mag stellen aan wanneer ik wel of geen compassie kan opbrengen qua hoeveel mentale ruimte ik heb op dat moment. Maar mijn compassie zou nooit afhankelijk mogen zijn van of je wel of niet de juiste keuzes maakt (in mijn ogen).

Scenario 4: hangt er een beetje van af. Wat is de reden, weet ik überhaupt die reden, hoe receptief is die persoon voor feedback, hoeveel last hen ik ervan etc.

Ik denk dat ik de laatste jaren wel veel empathischer en milder en helpend geworden ben zowel naar mijzelf en naar anderen. Ik heb ooit cursussen mindful selfcompassion gevolgd en daar heb ik veel uit gehaald. Mijn coach van destijds heeft ook een boek geschreven, "hartvol". Dat is wellicht een aanrader. Verder heeft metta meditatie mij ook veel geholpen. En ik heb wel gemerkt dat ik enerzijds altijd milder was voor anderen dan voor mezelf, maar alsnog best kritisch en oordelend en ongeduldig. Maar dat ik dus ook pas echt veeeeel milder geworden ben voor anderen toen ik dat ook meer voor mezelf werd.

Ik ben daar echt heel slecht in. Ik merk dat ik vaak vind dat anderen zich niet zo aan moeten stellen en gewoon moeten doorzetten. Mijn collega haalt bijvoorbeeld continu haar deadlines niet (zelf ziek, kind ziek, etc) en daar erger ik me enorm aan. Zou ik minder moeten doen, want ik word er alleen chagrijnig van en ik kan het toch niet oplossen.
Hetzelfde voor mensen die hun leven zelf verkloten (zoals in jouw voorbeeld door schulden te maken of te roken), daar kan ik ook geen empathie voor hebben.

Overigens is het anders als iemand een probleem heeft waar hij/zij niks aan kan doen. Stel dat een vriendin ernstig ziek zou worden, dan ben ik natuurlijk wel empathisch. Al moet ik zeggen dat ik dan waarschijnlijk niet de vriendin ben bij wie ze hun hele hart komen luchten, maar wel de vriendin die met praktische oplossingen komt en direct dingen gaat regelen. Ik ben meer een praktische dan een emotionele ondersteuner.

Ik ben trouwens voor mezelf net zo 'hard' als voor de mensen in mijn omgeving, maar daar zal ik in je andere topic antwoord op geven ;)

Ik kan me vrijwel helemaal aansluiten bij whatever en het voelt nu dubbel als ik zelf er ook over uit ga wijden.

Ik erger me eerder aan mensen die die mildheid tov anderen niet hebben. Maar wat Jente ook zegt, die zijn vaak ook hard voor zichzelf. Dat bedenk ik dan ook altijd maar en dan word ik vanzelf weer mild over die mensen.

Ik ben eerder té empathisch. Ik voel heel erg gevoelens van anderen en voel me intens schuldig als ik niet iets voor de ander doe. Niet eens dus voor mezelf opkomen want als dat echt moet, dan lukt het wel maar meer dat ik echt schuldgevoel voel voor een ander. Bijvoorbeeld bij fooi geven, dat ik me echt schuldig zou voelen als ik dat niet zou doen, naar de ander toe dus.
Ik vul echt heel veel voor anderen in. Dat is ook echt niet goed. En ik voel het direct aan een ander als er iets is. Dat heeft meer met hsp te maken maar ook wel met empathie.
Maar ook overdreven met veel onnodig schuldgevoel.
Een topic waar nog geen antwoord op is? Voel ik me rot over.
En zoals gisteren hadden we een feest met meerdere kraampjes, dan wordt er van het ene kraampje meer gegeten dan van het andere, dan neem ik dus expres iets van een kraampje waar minder van gegeten wordt, omdat ik 't anders zielig vind.
Een kennis heeft net een nieuw koffietentje geopend. Dan ga ik daar dus direct heen om koffietje te halen, uit nieuwsgierigheid maar ook uit empathie, om te laten zien dat ik haar steun.
En zo gaat het altijd door.
Ik heb dan ook de neiging om mezelf op de allerlaatste plaats te zetten en me daar nog voor te verontschuldigen.

Wil je dat iedereen ook echt stuk voor stuk op je hypothetische situaties antwoord? Dan moet ik daar even voor zitten. (en ik voel me dus serieus schuldig als ik dat dan niet zou doen).

Ik ben niet zo empathisch waarschijnlijk. Scenario 1 zou ik ook zeggen dat het niet verstandig is en dat hij zichzelf alleen maar verder in de problemen werkt. Ben overigens ook vsn mening dat een dergelijke aanpak hem meer helpt dan begripvol zijn.
Voordringen in de supermarkt zeg ik ook iets in de trant dat er nog meer wachtenden voor hem zijn.

Die tante vind ik lastig omdat het om een verslaving gaat. Hoeveel zin heeft het dan te zeggen wat ik denk? Ze weet zelf ook wel dat roken slecht is.

Die collega laat mij koud. Niet mijn probleem, tenzij het mij extra werk oplevert. Maar als ze tegen mij loopt te klagen over het niet halen van die deadline dan luister ik, maar zal waarschijnlijk niet heel erg meelevend zijn als het de zoveelste keer is.

Ik ben daar erg slecht in.

Als iemand zichzelf in de nesten werkt, ben ik weinig begripvol.

In de gevallen dat iemand buiten zijn of haar schuld problemen heeft, ben ik wel meelevend tot op zekere hoogte. Je moet alleen niet verwachten dat ik constant een luisterend oor bied.

Een vriend, die al flinke schulden heeft, vertelt dat hij een lening heeft afgesloten om de nieuwste iPhone te kunnen kopen.
Iemand dringt voor in de rij bij de supermarkt.
Je ziet je tante die een longziekte heeft haar zoveelste sigaret opsteken.
Je directe collega heeft weer eens een deadline niet gehaald.

Hoe goed zijn jullie erin om empathisch en helpend te denken en reageren in zulke situaties?

In de meeste gevallen ben ik keihard, dus bij die bekenden.

Als een vreemde voordringt in de rij bij de supermarkt zeg ik daar niks van. Ik ben voor minder wel eens compleet stijf gescholden door een vreemde en heb 'neergestoken worden in de supermarkt' niet op m'n bucketlist.

Wil je dat iedereen ook echt stuk voor stuk op je hypothetische situaties antwoord? Dan moet ik daar even voor zitten. (en ik voel me dus serieus schuldig als ik dat dan niet zou doen).

Hahaha, nee! Zo had ik het niet bedoeld. Maar het mag natuurlijk wel.

En die zin tussen haakjes is wel een beetje verontrustend ;)

Wel echt heel lief wat je omschrijft over die kraampjes. Ik zou dus juist denken: die koekjes die bijna op zijn zullen wel heel lekker zijn, dus ik neem de laatste! (Erg he.)

Ja ik eet dan dus echt allemaal dingen die ik zelf misschien minder lekker vind want anders vind ik het zielig voor die mensen dat daar minder van is gegeten. Ook al weet ik niet eens wie dat zijn. Ik denk daar dan dus echt over na. 🙈

Mn man vindt dit (niet dit specifieke voorbeeld maar de grote schaal) schijt irritant omdat ik altijd voor een ander denk en niet voor mezelf wat ík wil. Als we bijv iets met z'n zus willen afspreken ben ik al honderd dingen voor háár aan het invullen ipv dat ik denk aan wat ík wil.

Haha ik heb ook wel wat last van wat Marin zegt over dat kraampje. Maar in zo'n geval lijkt het me heerlijk om jouw gedachtegang te hebben Filoria.

Een kennis heeft net een nieuw koffietentje geopend. Dan ga ik daar dus direct heen om koffietje te halen, uit nieuwsgierigheid maar ook uit empathie, om te laten zien dat ik haar steun.
En zo gaat het altijd door.

Dit heb ik dan weer wel inderdaad.

Ik kan me professioneel gezien tegenwoordig al steeds beter heel empathisch opstellen. Ik moet daar nu ook keihard in groeien opeens want ik heb vanwege allerlei uitval en personeelstekorten opeens de leiding gekregen over een heel team mensen waarvan de helft uitgevallen is vanwege een burn-out en de andere helft ziek zwak en misselijk is en echt werkelijk waar niks trekt. Om iedereen die het nog wel volhoudt nog een beetje staande te houden stel ik me dus enorm begripvol, empathisch, sympathiek op, met veel geduld en veel luisterende oren. Ik merk dat dit me heel goed lukt maar wel alleen als ik tegelijkertijd zelf ook mag ventileren over hoe irritant ik hen vind. Dus of ik hierin echt oprecht ben, ik weet het niet ik kan ook privé tegenwoordig veel beter mild reageren en me meer constructief opstellen ipv hard op dingen in te gaan. Maar ook daar geldt dat ik dan wel graag bijvoorbeeld met mijn vriend mijn ongecensureerde mening wil kunnen delen…

Wat Marin beschrijft heb ik ook heel erg trouwens!

Oh maar dat vind ik ook knap hoor Zora. Ik vind in principe dus dat ik wel mild etc ben. Maar ik ambieer geen leidinggevende positie met als grootste reden dat ik totaal geen zin heb om me professioneel te moeten verhouden tov dat gezeur van medewerkers.

Ik denk vaak het goede in mensen (soms iets te) als iemand zich asociaal gedraagt in het verkeer denk ik al snel: daar zal wel een reden voor zijn, hij heeft haast (moet snel naar het ziekenhuis bijv.) of een enorme rotdag.

Zo heb ik ook dat ik degene die het minst lekker in het team ligt een steuntje in de rug wil geven. Als mensen dan feedback geven wil ik het altijd mooier praten of denken ja maar misschien was er wel zus of zo.

Ik denk dat dit er ook wel uit voort komt dat ik niet van confrontaties houd en mensen dus graag te vriend houdt én de sfeer graag goed houdt.

Jouw voorbeeld lijkt me wel lastig Zora. Ik heb ook weleens van die mensen dat ik denk: jij hebt ook altijd wat! Of: jij vind alles zo zwaar! Ik heb het zelf momenteel even wat lastiger dus dit ook bij mijn baas aangegeven en mijn kinderen zijn ook erg veel ziek en ik slaap slecht. Nu denk ik dus dat mensen dat ook over mij denken en dat vind ik best erg. Ik denk toch vaak iedereen heeft ook zijn eigen draagkracht dus we moeten ook niet teveel met elkaar willen vergelijken. Ik probeer daar wel voor te strijden. Het helpt echt niet als we elkaar zo behandelen het helpt juist wel als je mild bent en compassie toont. Zeker ook als baas. Daar pluk je echt de vruchten van hoor i.p.v. dat je je “laat gebruiken” of “niet streng genoeg bent”.

Goed punt Lot. Die draagkracht draaglast neem ik ook vaak mee inderdaad. En de subjectiviteit van ervaringen/emoties/gebeurtenissen. Wat voor de een iets heel kleins is, is voor de ander mega heftig. En wat voor beide even heftig is kan voor de een heel anders vallen dan voor de ander omdat het dan net die laatste druppel is/iemand juist ruim voldoende steun en vangnet heeft. Het valt gewoon niet te vergelijken.

Dat ja!

Wat heeft jullie geholpen om tot dat soort inzichten te komen? Ik vind dat echt heel mooi!

Naar het boek zal ik trouwens even kijken Whatever, dank voor de tip.

Het is een heel lelijke eigenschap van mij, maar ik vind het soms moeilijk om er op die manier naar te kijken (dat een gebeurtenis voor de één heftiger kan zijn dan voor de ander). Toen mijn vader net overleden was, hoefde ik bijvoorbeeld echt even geen verhalen over dode katten en dode opa's te horen. Dan dacht ik "jaja, heel zielig allemaal, maar het is mijn váder!"

Voor mij is context dan wel heel belangrijk denk ik Lot. Als jij een collega van mij zou zijn, ik ken jou en we kunnen normaal gesproken op elkaar terug vallen en je weet wat je aan elkaar hebt, dan zou ik als je zo’n periode hebt, ook uit mezelf al heel mild zijn naar jou toe. Daarvoor ben je collega’s ook en ik vind het heel veel waard daar in te investeren. Ik ben ook altijd mega geïnteresseerd (wat er merk ik de laatste tijd toe leidt dat dat evenwicht zoek is. Ik investeer veel meer in anderen dan andersom op mijn werk, dat wordt dan een beetje scheef ofzo. Ik ben er ook nog!) in het wel en wee van m’n naaste collega’s dus dan zou ik als het goed is van jou ook weten wat de achtergrond is en je vooral proberen te helpen!

Dat context-verhaal gaat ook op in jouw voorbeeld Filoria. Het zijn vaak mensen die oogkleppen op hebben voor andermans wel en wee die die signalen niet oppikken, dus van de een kan ik me voorstellen dat ik zo’n dode kat verhaal dan prima kan trekken als ik zelf verdriet mee maak, terwijl ik bij de ander dan echt kan denken Jezus hou even je mond 🙃

Oh maar dat vind ik ook knap hoor Zora. Ik vind in principe dus dat ik wel mild etc ben. Maar ik ambieer geen leidinggevende positie met als grootste reden dat ik totaal geen zin heb om me professioneel te moeten verhouden tov dat gezeur van medewerkers.

Haha ja ik vind dit ook wel een uitdaging nu idd.

Ik merk trouwens dat mijn compassie het snelst opdroogt als mensen erg weinig zelfinzicht/zelfreflectie hebben of veel in de slachtofferrol blijven hangen en "alles ze altijd maar overkomt". Terwijl ik dat rationeel vaak ook wel kan begrijpen en dat natuurlijk vaak precies een voorbeeld is van draagkracht problemen. Maar dat kost me wel heel veel energie om bewust op die manier er begripvol naar te kijken haha!

Ja precies Zora, die steun ervaar ik ook echt van goede collega’s. En ik heb ook nog geen onvertogen woord gehoord maar ik zit zelf niet graag in deze positie :-).

Filoria: ik moest even nadenken maar ik denk ook echt dat het opvoeding is geweest bij mij. Mijn ouders zijn/waren ook hulpverleners dus dat zit er ook gewoon in. Als ik over iets of iemand mopper kreeg ik ook vaak een andere invalshoek te horen hoe ik het ook zou kunnen bekijken. Dat doe ik dus ook bij andere mensen die dan weer vaak zeggen dat ik er altijd iets positiefs van maak of dat ik te lief ben en soms noemen ze het ook wel naïef. Of “te goed voor deze wereld”.

Ik wil je een boek tippen dat wellicht iets is maar ik heb het zelf helemaal niet gelezen maar wel goede dingen over gehoord 🤣. De meeste mensen deugen van Rutger Bregman.

Ik ben trouwens voor mezelf vaak veel strenger dan voor een ander. Waar denk je dat het bij jou vandaan komt?

Ik vind het wel empatisch van je dat je het wil veranderen 😊.

Oh ja heel herkenbaar Whatever! Dat is het moeilijkst. Misschien ook wel omdat dat het verst van me af staat ofzo.

Filoria: ik moest even nadenken maar ik denk ook echt dat het opvoeding is geweest bij mij.

Waar denk je dat het bij jou vandaan komt?

Ja, hetzelfde denk ik! Opvoeding. Maar dan dus omgekeerd, want mijn ouders hadden niet zo'n zorgzaam karakter. Mijn moeder is vrij hard.

Ik geloof dat ik me daar tegen af wil zetten.

Als mijn moeder over een kennis zegt "hij heeft schulden en is depressief, hij moet gewoon van de bank komen en gaan werken!!!" dan gaan bij mij de raderen meteen draaien hoe je op een helpende, empathische manier naar de situatie kan kijken.

Ik wil ook heel graag voor mijn kinderen dat ze het gevoel hebben dat ze altijd bij me terecht kunnen. Ook als ze iets heel stoms hebben gedaan.

Maar daar worstel ik dus nog wel mee.

Mijn zoon rent bijvoorbeeld altijd heel lomp en snel de trap af. Soms verstapt hij zich, en valt hij vijf treden naar beneden. Ik meteen roepen: "KOM DAN OOK NORMAAL VAN DIE TRAP AF". Echt best zielig want hij ligt dan onderaan de trap met een zeer been - eigenlijk al straf genoeg - en dan gaat zijn moeder ook nog tegen hem schreeuwen.

Interessant topic!

Ik ben denk ik een beetje als Chava, als je jezelf in de nesten werkt, ben ik niet zo begripvol. Met de voorbeelden van de lening en de longziekte, zou ik eerder proberen om met ze te praten of hulp te bieden waardoor ze zelf gaan inzien dat hun keuze niet handig is.

Ik werk natuurlijk met pubers en daar 'moet' ik vaak wel empathisch zijn, want zij moeten zich gesteund voelen door mij. Of ja, veel pubers zijn wel gevoelig voor de relatie met hun docent/mentor. Een slecht cijfer zit em toch erg vaak in overschatting van zichzelf en onderschatting van de hoeveelheid werk. En het werkt niet bij alle pubers om hen die spiegel voor te houden. Dus ja, dan doe ik soms alsof ik begrip heb dat ze echt te weinig tijd hadden voor die toets ofzo. In hun wereld is dat natuurlijk ook zo.

Mijn werk geeft me wat dat betreft ook wel wat perspectief. Iedereen leeft zijn eigen leven. Wat voor de ene geen big deal is, is voor de ander een enorm drama. En dat is prima. Maar ik vind dat wel lastig soms, ik wil graag al mijn dierbaren steunen bij hun 'drama', maar soms denk ik echt kom op zeg...