Welkom op Zeg maar Yes!

Na het zoveelste aan trubbels met mijn ouders wil ik het liefst het contact (tijdelijk?) verbreken. Maar mijn kinderen zijn dol op ze, en andersom ook. Dat contact verbreken dat wil ik dus niet.
Ze zijn 3 en 5 en kunnen dus nog niet echt zelf gaan. Wie heeft er opties of ideeën hiervoor? Mogelijk uit eigen ervaringen?
Je zou me er enorm mee helpen, want ik weet echt allemaal niet meer...

Wat verdrietig en moeilijk. Weet je of je ouders hiervan weten, hoe jij erin staat? Ik zou denk ik kijken of je met hen het gesprek kunt aangaan hierover. Dat je merkt dat het goed is om even geen contact te hebben maar dat je je kinderen hun grootouders niet wil ontnemen. En dan maar kijken wat er gebeurt en of zij mee willen denken?

Bedankt voor je reactie. Voor mijn ouders komt het denk ik uit het niets als ik zeg dat ik geen contact meer wil (voorlopig?). Ik heb al jaren over m'n heen laten lopen, en dat ook erg vaak kenbaar gemaakt naar hen dat ik dat niet wil etc. Maar er veranderd nooit iets. Ik voldoe alleen aan hun verwachtingen als ik doe wat zij willen/goed achten. En anders is het niet goed.
Ik zou het zo idd aan kunnen pakken, maar meedenken vanuit hun is denk ik teveel gevraagd dus denk dat ik beter een concreet plan voor hun voeten leg. Maar ik wil niet steeds stress van het wegbrengen en ophalen, en weet even niet goed hoe ik dat dan kan doen...

Wat een lastige situatie Pure. Wij hebben zoiets gehad met mijn schoonouders, nu ik zwanger ben heb ik het idee dat vooral mijn schoonvader wat beter zijn best doet, maar we beperken het contact nog wel.
Is dat geen optie als tussenstap?

Heel veel sterkte in ieder geval, het blijft een rotsituatie.

En als het contact inclusief het brengen/halen via je partner gaat? Is dat een optie?

Maar hoe kan het voor je ouders ‘uit het niets’ komen dan? Als je hier al veel met ze over gecommuniceerd hebt, bedoel ik. Hebben jullie gesprekken gehad over wat hun gedrag met jou doet, waar je tegenaan loopt, hoe dat voor hen is etc? Want dan is het toch niet uit het niets?

Heel vervelend dat je het gevoel hebt zo’n grote stap te moeten zetten, pure! Lijkt me erg heftig. En mooi dat je je kinderen hun grootouders niet wilt ontzeggen hier.

Wat een vervelende situatie voor jou. Maar ik zou dit anders aanpakken. Je dreigt nu een stap te nemen die het probleem niet gaat oplossen. De oplossing ligt hem in het communiceren van jouw gevoel. Geef aan wat jou dwars zit en geef aan wat je wenst. Laat hen daar over na denken. Super lastig, maar ik denk dat dit de beste en meest effectieve stap is.

Wat een lastige situatie Pure. Wij hebben zoiets gehad met mijn schoonouders, nu ik zwanger ben heb ik het idee dat vooral mijn schoonvader wat beter zijn best doet, maar we beperken het contact nog wel.
Is dat geen optie als tussenstap?

Heel veel sterkte in ieder geval, het blijft een rotsituatie.

Die tussenstap is er eigenlijk al jaren. Niet zoveel contact, en vooral ook zo veel mogelijk zakelijk contact.

En als het contact inclusief het brengen/halen via je partner gaat? Is dat een optie?

Dat is nog wel een idee ja! Ga het eens overleggen met m'n man. Dat ik dat zelf niet bedacht haha.

Maar hoe kan het voor je ouders ‘uit het niets’ komen dan? Als je hier al veel met ze over gecommuniceerd hebt, bedoel ik. Hebben jullie gesprekken gehad over wat hun gedrag met jou doet, waar je tegenaan loopt, hoe dat voor hen is etc? Want dan is het toch niet uit het niets?

Heel vervelend dat je het gevoel hebt zo’n grote stap te moeten zetten, pure! Lijkt me erg heftig. En mooi dat je je kinderen hun grootouders niet wilt ontzeggen hier.

Het is idd niet uit het niets, ik bedoel met uit het niets dat ze het niet zullen zien aankomen, omdat ik al jaren over me heen laat lopen en dat deels accepteer van hun. Die gesprekken met hun lopen eigenlijk op niks uit, ze begrijpen mij niet, alles is mijn schuld, hun zijn slachtoffer en er veranderd niks. Ze zijn gewoon niet capabel genoeg om er iets mee te kunnen, en daarom heb ik ook zoveel toegestaan zeg maar...

Wat een vervelende situatie voor jou. Maar ik zou dit anders aanpakken. Je dreigt nu een stap te nemen die het probleem niet gaat oplossen. De oplossing ligt hem in het communiceren van jouw gevoel. Geef aan wat jou dwars zit en geef aan wat je wenst. Laat hen daar over na denken. Super lastig, maar ik denk dat dit de beste en meest effectieve stap is.

Dat is dus al heel veel gebeurd en het helpt niks. Zij kunnen ook niks met mijn gevoel. Juist die zakelijke houding van de laatste jaren was heel helpend, want daardoor raakte we niet verstrikt in emoties. Alleen inmiddels is dat wel een beetje klaar gezien er continu over mijn grenzen gegaan wordt.

Wat vervelend dat je op dit punt bent aangekomen. Ik zou inderdaad wel nogmaals aangeven hoe dit voor jou is, desnoods in een brief.
Je zou wellicht kunnen afspreken dat ze soms de kinderen van school/opvang halen? En vervolgens je partner ze ophaalt of dat als ze ze brengen jij even weggaat/naar boven gaat en je partner er is? Dat lijkt me de meest praktische oplossing als je ze echt niet wilt zien. Mocht partner geen optie zijn, dan logeren op een doordeweekse dag? Dus ouders halen ze op uit school/opvang en brengen ze ook 's ochtends weer. Dan hoef je ze helemaal niet te zien natuurlijk.

Wat naar joh Pure en mooi dat je wel voor je kinderen hun contact niet blokkeert. Ik vind het idee van Jorja wel een goede optie. Ik zou ervoor zorgen dat je kinderen er zo min mogelijk van mee krijgen.

Goede tips heb je nog Jorja, en ook jij bedankt voor je berichtje fantine.
Ik ga vanavond met mijn man naar mijn ouders en het ze vertellen. Ik vertel het mondeling maar heb ook een brief voor alle duidelijkheid geschreven. Mijn man zal vanaf dan het contact met mijn ouders onderhouden voor de kinderen. Ik wil idd niet dat de kinderen er veel van meekrijgen en daarom kies er ook voor om geheel uit dat contact te blijven. Hopelijk reageren ze goed en accepteren ze het (vooral dat laatste hoop ik, 1 keer eerder heb ik contact verbroken en toen is mijn moeder me soort van gaan stalken). Ik heb zo'n behoefte aan rust.

Wat heftig Pure, hopelijk gaat het vanavond "goed" en accepteren je ouders je beslissing zonder al teveel drama. En wat sterk en lief van je dat je de band tussen je ouders en je kinderen wil waarborgen.

Poeh spannend zeg. Heel veel succes vanavond!

Veel sterkte vanavond met vertellen. Ik hoop dat ze je besluit respecteren.

Ach Pure, wat vind ik dit naar voor je. Ik begrijp je nu iets beter denk ik. Hopelijk is je gesprek goed verlopen. Als ze zich niet kunnen en willen inleven, dan moet je voor jezelf kiezen. Sterkte 😘

Jeetje Pure, wat een moeilijk besluit. Goed dat je kiest voor wat je nu nodig hebt, en dat je probeert om het contact voor de kinderen te laten blijven bestaan.

Ik hoop dat je het goed hebt kunnen overbrengen aan je ouders vanavond. Sterkte!!

Hoe ging het pure?

Dankjewel voor jullie reacties, ik wil jullie natuurlijk graag even op de hoogte brengen na al dat medeleven, heel steunend!
Het hoge woord is er uit. Mijn vader reageerde met begrip, mijn moeder niet. Het was mijn gevoel, mijn probleem en alles wat ik ervaarde of voelde was niet waar of niet zo bedoeld. Ze ging in de slachtofferrol, ik wist niet wat zij allemaal deden om het voor mij goed te doen en wat ik ze hiermee aan deed. Wat deden zij nou fout? Ze wist echt niet waar ik op doelde.
Het typische aan dit verhaal is dat ze in het begin na mijn boodschap reageerde met: 'ik schrik hier van, maar wij dachten al dat je kwam zeggen dat je geen contact meer wilde'. Als je echt denkt of gelooft niks fout te doen, waarom denk je dan dat ik kom vertellen dat ik geen contact meer wil?

Ik ben hierna naar mijn zusje gegaan, om mijn verhaal te vertellen en om aan haar te laten weten dat ik niet wil dat zij er tussen staat.
Ze begreep me, had het ook al (jaren) zien aankomen maar was volledig overstuur, is bang dat zij nu alles over zich heen krijgt van m'n moeder. Ik ben er ook bang voor, en ook voor dat mijn moeder het niet accepteren gaat. Mijn ouders zeggen zich hier nu bij neer te leggen, maar ik denk niet dat mijn moeder dat kan. Hopelijk heeft m'n vader genoeg ruggengraat om mijn moeder hierin te sturen, al is eigenlijk nog nooit gebleken dat mijn vader haar aan kan.
Maar de tijd zal het uitwijzen.
Ik ben opgelucht, maar ook bang voor wat mogelijk gaat komen. Hopelijk krijg ik mijn rust.

Poeh, wat zul je kapot zijn na zo’n avond. Ik hoop dat het je wel rust zal brengen op den duur. Sterkte!

Oh jeetje. Dapper besluit. Soms kan die afstand je heel veel brengen. Ik heb dat dan niet met mijn ouders maar wel mijn broer zo gedaan. Heeft heel veel verdriet en tranen gekost, maar uiteindelijk levert het veel meer op.
Hoop voor jou dat het je de rust brengt die je zoekt.

Jeetje wat heftig Pure. Fijn dat je vader aangaf het te begrijpen. Denk je dat dat ook echt zo is? Of houdt hij niet zo van confrontatie en accepteert ie de situatie gewoon snel? Hopelijk het eerste. Zou fijn zijn als hij de komende tijd met je moeder kan praten en hopelijk ook wat begrip bij haar teweeg brengt.

Om eerlijk te zijn weet ik het niet zora. Mijn vader staat zo in de schaduw van m'n moeder, hij zegt weinig, ik ken hem niet echt.
Ik weet wel dat hij ook geen contact meer had met zijn vader, dus misschien dat hij het vanuit daar begrijpen kan? Of hij ziet wel in wat mijn moeder doet en begrijpt het daarom? Maar het kan ook zijn dat hij het zegt om de lieve vrede te bewaren, die kans is ook aanwezig.
Ik heb mijn andere zusje (die is geëmigreerd Oa. om van m'n moeder af te zijn, maat heeft nog wel contact) ook gesproken. Die snapt me gelukkig totaal en dat sterkt me wel in mijn keuze. Het ligt natuurlijk ook deels bij mij, maar het is niet zoals mijn moeder maar blijft zeggen mijn schuld /mijn probleem etc. Erg fijn om dat gevoel te hebben.