Welkom op Zeg maar Yes!

Ik las net dat er door een aantal forumsters werd gezegd dat iemand 'een beter zelfbeeld' mocht krijgen.

Ik ben naar aanleiding daarvan wel benieuwd hoe jullie zelfbeeld is.
En hoe denken jullie dat je dat doet, een beter zelfbeeld krijgen?

Ik heb altijd een heel natural soort zelfvertrouwen gehad, mijn zusje heeft dit ook. Ik weet oprecht niet wat mijn ouders anders hebben gedaan of dat we gewoon zo geboren zijn, maar ik zou het mijn zoon zo graag doorgeven. Ik heb dus ook een prima zelfbeeld, zelfs na de zwangerschap. Tuurlijk zijn er dingen die ik ook liever zou hebben, maar over algemeen ben ik echt blij met mezelf.

Ik heb een negatief zelfbeeld. Denk altijd dat ik iets fout doe.
Laatst kwam mijn teamleider mij opzoeken en ik denk dan gelijk dat ik te horen krijg dat ik iets niet goed heb gedaan. Terwijl ze nu kwam vragen of ik volgend schooljaar fulltime wil gaan werken.
Nu heeft mijn schoolperiode daar een rol in gehad, gepest en een onderkende leerstoornis tot de brugklas. Hierdoor altijd hard moeten werken voor school met minimaal resultaat, totdat ik in de 3de naar het speciaal onderwijs ging. Toen kreeg ik wat meer lucht, maar op het HBO uiteindelijk toch weer moete knokken voor mijn studieresultaten omdat ook de HBO's niet zijn ingesteld op bepaalde leerstoornissen.
Dit trekt zich dan ook mee op persoonlijk vlak en na mijn ex merk ik met vlagen dat ik ook in mijn huidige relatie op zoek ben naar bevestiging en hierdoor ga overcompenseren.
Ik weet waar het vandaag komt, het gaat al beter als een tijdje terug, maar het blijft er toch wel inzitten.

Mijn zelfbeeld wisselt nogal.
Wat betreft uiterlijk ben ik blij met mezelf en alles wat ik eventueel anders zou willen (net iets minder kilo wegen) heb ik zelf in de hand.
Wat betreft mijn gedrag of mentale zelfbeeld mag het wel wat beter. Ik ben vaak streng en hard voor mezelf. Dan vind ik dat ik niet genoeg mijn best doe of lui ben. Terwijl ik hard werk en soms gewoon pauzes nodig heb. Maar dat heeft iedereen nodig. Dit ben ik de afgelopen jaren steeds meer aan het leren en leer mezelf steeds beter kennen en waarderen.

Ik heb een negatief zelfbeeld. Qua innerlijk gaat dit steeds beter, durf ook veel meer voor mezelf op te komen en mijn grenzen aan te geven.

Qua uiterlijk is mijn zelfbeeld wel slecht. Ik kan heus wel iets moois opnoemen (oké, kom niet verder als mijn ogen & lippen) maar het is makkelijker om negatieve dingen op te noemen (mijn figuur, mijn huuuuuuge bovenbenen, lelijk tandvlees etc.). Ik ben nu aan het afvallen dus aan het figuur wordt gewerkt. Als ik ooit het geld en de ballen heb, wil ik graag liposuctie in mijn bovenbenen en mijn tandvlees laten wegbranden. Tot die tijd moet ik het er maar mee doen 😉

Moraal van het verhaal: mijn zelfbeeld is laag/slecht maar er wordt aan gewerkt! Ik wil graag mijn zoon meegeven dat je gelukkig met jezelf moet zijn, lijkt me handig als ik dat dan ook ben. Goed voorbeeld doet volgen, toch?

Mijn zelfbeeld is.. neutraal denk ik. Soms vind ik mezelf stom, lelijk, dik. Vooral dat ik m'n innerlijk dan niet leuk vind doet pijn.
Andere dagen vind ik dat ik er best mag zijn en heus wel een leuk mens ben.

Bij mij komt het denk ik nog steeds wel van pesterijen op de basisschool en middelbare school. Dat heeft toch een muurtje gecreëerd. Als ik nu bv geen aansluiting vind ergens, of dat ik bv iets vertel en niemand reageert, dan voel ik me vrij snel weer dat meisje dat niemand leuk en interessant vindt. Dat niks toevoegt en je bij wijze van zo weer vergeet. Heel naar is dat.

Gelukkig heb ik dit niet meer zo vaak als vroeger.

Ik ben vroeger regelmatig gepest vanwege mijn lengte. Ik was klein en mager en schijnbaar ben je dan minder waard. Ik hoorde er altijd net niet bij, maar had gelukkig wel altijd een paar vriendinnen om me heen. Op de middelbare school ging dit tot in de derde klas door, daarna begon ik bij te trekken qua lengte en gewicht en had ik letterlijk meer bij te zetten. Ik had inmiddels ook een wat dikkere huid ontwikkeld. Ondanks dat het best meeviel (ik heb erger gepesten om me heen gezien) heeft het toch sporen achtergelaten. Dit uitte zich in overpresteren en de lat heel, heel hoog te leggen om te bewijzen dat ik niet klein en zwak ben. En dat heb ik nog steeds. Ik ben nooit tevreden. Terwijl ik eigenlijk ook niet ontevreden ben. Ik ben best gelukkig. Maar zodra er feedback komt of iemand komt een les bekijken op het werk, ben ik erg op mijn hoede. Ik denk dat ik het niet kan, dat ik de slechtste ben en dat ik maar wat doe. Ik kan ook bijna niet genieten, want zodra ik enigszins aan het genieten ben, moet ik van mezelf weer aan het werk met van alles, want ik wil niet overkomen als zwak. Een regelrechte erfenis uit mijn jeugd.

Ah..zelfbeeld...ik vind mn lijf wel meevallen...behalve mn boobies..en mn hoofd.
Eigenlijk ben ik ook niet zo weg van mijn karakter...maar daar werk ik aan.
Toch sta ik positief in het leven en naarmate ik ouder word,zakken de ergste ergernissen over mijn uiterlijk meer weg.

Ik denk hierbij dus direct aan innerlijk. Het uiterlijk interesseert me gewoon niet zo. Natuurlijk zou ik af kunnen vallen maar het hindert m'n zelfbeeld niet enorm.
Mn innerlijke zelfbeeld schort echter behoorlijk wat aan.

Mijn zelfbeeld is wel gezond, geloof ik. Ik vind mezelf goed zoals ik ben. Ik ben tevreden over hoe ik eruitzie en voel me over het algemeen fit en sterk. Sport en gezonde voeding helpen me hier heel erg bij.

Ik ben blij met wat ik heb bereikt, met de mensen om me heen en met de dingen die ik doe.

Natuurlijk heb ik nog zo mijn dromen en ambities en zijn er echt dagen dat ik me minder voel, maar dat heb ik meer en meer leren accepteren.

Dat over een beter zelfbeeld krijgen werd tegen mij gezegd.

Ik heb echt even moeten nadenken over hoe mijn zelfbeeld is. In ieder geval niet alleen maar negatief.

Ik heb dagen dat ik me mooi voel, en slank. En dat ik mezelf een leuk persoon vind wat betreft persoonlijkheid. Ik ben een sociale, behulpzame en betrokken vrouw.

Maar er zijn ook dagen (en die zijn in de meerderheid) dat ik mezelf niet zo mooi vind, dat ik mezelf vooral te stevig vind wat betreft postuur en dat ik erg onzeker ben over wat anderen van mijn karakter vinden. Ben ik te dominant aanwezig, vinden ze me overdreven, mogen ze me eigenlijk wel?

Ondanks dat ik niet in de beste periode van mijn leven zit, is de verhouding tussen een goed en minder goed zelfbeeld nog wel redelijk in balans. Maar het is wel kwetsbaar en ik neig snel en makkelijk naar het negatieve.

ik heb echt een slecht zelfbeeld en dan mijn uiterlijk, ik heb natuurlijk door het afvallen veel overtollig vel bij mijn buik en dat is echt mijn lelijkste punt. Ook door ziekenhuis traject ben ik 10 kilo aangekomen en dat vind ik vreselijk. En nu ook door de zwangerschap vind ik mezelf vreselijk lelijk. als ik mezelf op een foto zie wis ik die het liefste. Ik had vandaag een nieuwe outfit aan en vierde mijn verjaardag niemand die wat van de outfit zei ik zei tegen mijn man zie iedereen vind me lelijk. Hij vind dat onzin. Maar ik zit echt met dat overtollig vel. Veel kleding staat ook niet mooi shirts te kort broeken moeten altijd met elastiek. Ik zeg vaak toe ik nog echt dik was was ik mooier, onzin natuurlijk.

Ik ben ook erg onzeker over alles. Als ik in mijn omgeving en hier lees dat veel een goede baan hebben ik heb dat niet. Ik werkt maar weinig vergeleken met veel mensen. Heb wel meerdere opleidingen maar vaak gesolliciteerd vaak te oud of geen ervaring dat is niet echt fijn om te horen.

Kortom mijn zelfbeeld is zeer slecht

Ik heb het laatste jaar flink aan mijn zelfbeeld gewerkt bij de psycholoog. Ik ben chronisch ziek en werk niet, daarom vond ik mezelf niks waard. Ik had mezelf aangepraat dat ik er niet toe deed, omdat ik ziek ben en niks presteer. Daardoor dacht ik ook dat mensen mij niet mochten. Want wie wilt er nu met iemand om gaan die ziek is? Terwijl ik echt wel genoeg vriendinnen heb.
Inmiddels heb ik daar wel een beter zelfbeeld van. Heb ik geleerd dat iemand goed is zoals diegene is en niet omdat diegene een goede baan heeft, bijvoorbeeld. En dat ik goed ben met al mijn beperkingen. Ik heb geleerd dat het niet erg is dat mijn lat lager ligt dan die van gezonde mensen.
Qua uiterlijk heb ik een redelijk zelfbeeld.

Ik laat mijn zelfbeeld te veel afhangen van wat ik denk dat anderen van mijn denken. En mensen oordelen vaak ook snel. Of doen aan victemblaming. Ze vinden nog al snel ergens iets van. Dat ik dat denk ligt niet aan mijn slechte zelfbeeld. Als ik in gesprek ga met kennissen, of met moeders op school, of met collega’s, wordt er al heel snel gesproken en geoordeeld over anderen. Het gesprek gaat sowieso vaak over mensen die er niet bij zijn. Ik weet dat er veel mensen zijn die iets vinden van mij en mijn situatie. Maar ook in mijn werk wordt er heel vaak gesproken over collega’s of externen. En dan worden er ongenuanceerd behoorlijke uitspraken gedaan over mensen. Dat gebeurt ongetwijfeld ook over mij. Als ik eens zou weten wat er over me gezegd wordt. Dus er wordt wel wat gevonden. Van die gedachte heb ik last. Of ik wil compenseren en laten zien dan ik er geen last van heb en het allemaal wel prima kan. Ik ben bang voor het oordeel van anderen. En niet zozeer voor het oordeel van mezelf. Ik doe mijn best. En dat weet ik.

Over mijn uiterlijk maak ik me niet al te veel illusies. Ik zie voor de spiegel mijn spiegelblik en houding. Maar verder zie ik mezelf niet. Behalve als iemand zijn scherm deelt op teams. Vreselijk vind ik dat. Dan zie ik hoe anderen me zien. Best lelijk vind ik dat. Ik denk dat de Holly die ik in de spiegel zie en waar ik aan gewend ben een stuk knapper is dan de Holly die anderen zien. Maar ja, dat is dan weer kijken door de ogen van een ander naar mezelf. Ik hoef niet de hele dag naar mezelf te kijken. En degenen die dat wel doen die zijn er vast aan gewend en ik ben wel verzorgd, dus ja. Ik vind mezelf oké, maar in gezelschap van groepen mensen voel ik me niet zo oké.

Ik ben op de middelbare school echt enorm gepest met mijn uiterlijk. Mijn zelfbeeld is hierdoor echt dramatisch. In de spiegel kijk ik alleen als het echt nodig is en op de foto gaan vind ik verschrikkelijk.

Soms fantaseer ik ook dat ik het een en ander aan me heb laten verspijkeren, naar een reünie van school ga en dat iedereen dan met stomheid geslagen is.

Wat ook nog meespeelt is dat ik een ziekte heb waardoor ik bultjes over mijn hele lijf heb ontwikkeld en er ook nog steeds weer nieuwe bijkomen. In de winter kan ik ze mooi bedekken, maar in de zomer gaat dat helaas wat lastiger.

En dat terwijl jullie zulke mooie vrouwen zijn Holly en Chava.
Verdrietig om te lezen.
Ook jouw verhaal Hope en wat een nare achterliggende reden voor je lage zelfbeeld. Knap dat je zo hard daar aan werkt.

Zo bedoelde ik het eigenlijk niet. Als ik in de spiegel kijk, vind ik dat ik er best leuk uitzie. Ik vind ook dat ik me leuk kleed. Maar ik realiseer me dat anderen me anders zien dan ik. Ik zie mezelf alleen maar zonder mimiek, met een vaste blik waarmee ik in de spiegel kijk. En in spiegelbeeld. Dus als ik mezelf zie door de ogen van een ander, bijvoorbeeld op een foto, of dus als iemand tijdens een online overleg zijn scherm deelt, dan schrik ervan. Dan zie ik een andere Holly. En die vind ik niet mooi. Waarschijnlijk ook omdat ik veel minder gewend ben aan dat beeld. Ik schat mezelf verder redelijk gemiddeld in. Qua uiterlijk en innerlijk. Dus mijn zelfbeeld is prima. Alleen laat ik het teveel afhangen van wat anderen mogelijk van me zouden kunnen denken.

Mijn zelfbeeld is beter dan iets meer dan een jaar geleden. Ik ben eigenlijk wel oke met mezelf. Soms baal ik van mijn buik, maar ook vaak zat heb ik er geen moeite mee.

EDIT: Ik dacht dat het alleen op uiterlijk ging. Niet goed gelezen...
Maar qua innerlijk ben ik nog best vaak onzeker. Zoek altijd wel bevestiging of ik iets goed gedaan heb etc. Of als ik ongevraagd een bevestiging krijg vind ik dat erg fijn. Denk dat dat een beetje imposter syndrome (?) is ofzo. Vooral in mijn werk heb ik hier overigens last van.

Ik herken wel wat Arwyn zegt in het stukje geen aansluiting vinden of geen reactie krijgen, dan voelt het ook weer alsof ik terug ga naar de middelbare school. Ik werd niet gepest maar soms wel "alleen". Ik merk nu dat als twee vriendinnen iets samen gaan doen ik daar een soort knoop van in mn buik krijg terwijl dat niet nodig is.

Qua uiterlijk, de ene dag is het allemaal goed, de andere dag is mn hele garderobe stom en voelt het alsof ik 100 kilo weeg. Ben nu weer begonnen met de pil en dat doet er ook geen goed aan.

Ik heb een behoorlijk slecht zelfbeeld, vooral als het aankomt op mijn kunnen. Ik heb hiervoor ook therapie gehad, maar als ik minder goed in mijn vel zit, openbaart zich dit nog behoorlijk. Ik vind/vond mezelf vooral heel onnozel. Het imposter syndrom is wel echt op mij van toepassing.

Zelfbeeld qua uiterlijk is de afgelopen jaren wel wat beter geworden. Vooral omdat ik heb leren accepteren dat ik er uit zie zoals ik er uit zie. Maar ik merk wel na de zwangerschap van de tweeling, dit wel weer meer moet groeien. Ik ben vlak onder mijn borsten veel smaller geworden, maar dat is allemaal naar beneden gezakt waardoor ik nu een flinkere buik heb die heel slap is. En ik merk dat dat me toch weer onzeker maakt.

Qua uiterlijk heb ik een goed zelfbeeld. Enkel na de bevalling zitten er wat te veel kilo's aan. Maar zelfs daar ben ik trots op, want dat is een souvenir van mijn zoon. Nu groeit mijn buik natuurl ijk weer en ook dat vind ik geen probleem. Verder vind ik dat ik er goed uitziet en ben eigenlijk altijd tevreden geweest en vol zelfvertrouwen met mijn uiterlijk. Heb vroeger een ongeluk gehad, waardoor ik al van kinds af aan een groot litteken heb op mijn buik, maar ben altijd bikini s blijven dragen enzovoorts. Ik heb dus nooit de behoefte gehad om me te verstoppen of iets te bedekken. Alles heeft een verhaal aan mijn lijf.

Qua innerlijk heb ik echter niet zo n goed zelfbeeld en voel mij vaak onzeker. Na de geboorte van zoon is dat erger geworden en daar werk ik aan. Maar eigenlijk voel ik me elke dag niet goed genoeg. Vreselijk vind ik dat, omdat ik vroeger veel steviger in mijn schoenen stond en me wel goed genoeg vond. Het is een enorm contrast dus, maar gelukkig heb ik veel lieve mensen om me heen.

Mijn zelfbeeld is nu eigenlijk best goed. Vroeger twijfelde ik veel meer aan mezelf. Ik voelde me ook altijd wel een buitenbeentje, ondanks dat ik veel vrienden had. Tegenwoordig heb ik weinig vrienden, wel veel mensen waar ik gezellig mee kan kletsen. En ik merk dat ik daardoor minder het gevoel heb om aan bepaalde verwachtingen te moeten voldoen.

Ik ben nu ook wel geworden wat ik altijd belangrijk vond: een eerlijke, vrolijke, zorgzame, empathische moeder/vrouw.

Qua uiterlijk ben ik ook tevreden. Ik vind het jammer om te horen dat zoveel mensen zich onzeker voelen, terwijl dit vaak nergens voor nodig is. Mensen zijn mooi zoals ze zijn en dat gaat bij mij dan ook verder dan alleen de uiterlijke kenmerken, ook uitstraling en innerlijk zijn voor mij heel belangrijk.

Qua uiterlijk heb ik altijd een minderwaardigheidscomplex gehad. Dit omdat kinderen vroeger weleens hebben gezegd dat ik lelijk ben en dat mijn gevoel eigenlijk wel bevestigde. Ik heb wat dingen aangepakt en momenteel ben ik weer bezig met afvallen. De afgelopen pak 'm beet tien jaar voel ik me eigenlijk sowieso al beter over mezelf en ik ben nu op een leeftijd dat het me niet meer zo interesseert wat anderen van me vinden, en dat is heerlijk. Ik zal mezelf nooit écht mooi gaan vinden, maar ik accepteer mezelf en mijn tekortkomingen.

Qua innerlijk ben ik de afgelopen twintig jaar ook gegroeid. Ik ben van een grijs muisje en een binnenvetter eigenlijk wel veranderd in een open boek. Ik ben sociaal en heb humor en ben wat dat betreft best tevreden met wie ik nu ben. Over het moederschap heb ik me eigenlijk gek genoeg nooit onzeker gevoeld. Ik ben daarin best makkelijk denk ik, misschien voor sommigen wel té makkelijk, maar het gaat me goed af op deze manier.

Wat mijn capaciteiten betreft ben ik wel altijd nog onzeker en faalangstig. Het imposter syndrome is voor mij ook herkenbaar. Ik weet feitelijk dat ik qua intelligentie wel goed zit en bovengemiddeld scoor, maar toch denk ik altijd dat ik dingen niet kan. Ik werk daarom het liefst iets onder mijn niveau om me beter te voelen.

Ik laat mijn zelfbeeld te veel afhangen van wat ik denk dat anderen van mijn denken. En mensen oordelen vaak ook snel. Of doen aan victemblaming. Ze vinden nog al snel ergens iets van. Dat ik dat denk ligt niet aan mijn slechte zelfbeeld. Als ik in gesprek ga met kennissen, of met moeders op school, of met collega’s, wordt er al heel snel gesproken en geoordeeld over anderen. Het gesprek gaat sowieso vaak over mensen die er niet bij zijn. Ik weet dat er veel mensen zijn die iets vinden van mij en mijn situatie. Maar ook in mijn werk wordt er heel vaak gesproken over collega’s of externen. En dan worden er ongenuanceerd behoorlijke uitspraken gedaan over mensen. Dat gebeurt ongetwijfeld ook over mij. Als ik eens zou weten wat er over me gezegd wordt. Dus er wordt wel wat gevonden. Van die gedachte heb ik last. Of ik wil compenseren en laten zien dan ik er geen last van heb en het allemaal wel prima kan. Ik ben bang voor het oordeel van anderen. En niet zozeer voor het oordeel van mezelf. Ik doe mijn best. En dat weet ik.

Over mijn uiterlijk maak ik me niet al te veel illusies. Ik zie voor de spiegel mijn spiegelblik en houding. Maar verder zie ik mezelf niet. Behalve als iemand zijn scherm deelt op teams. Vreselijk vind ik dat. Dan zie ik hoe anderen me zien. Best lelijk vind ik dat. Ik denk dat de Holly die ik in de spiegel zie en waar ik aan gewend ben een stuk knapper is dan de Holly die anderen zien. Maar ja, dat is dan weer kijken door de ogen van een ander naar mezelf. Ik hoef niet de hele dag naar mezelf te kijken. En degenen die dat wel doen die zijn er vast aan gewend en ik ben wel verzorgd, dus ja. Ik vind mezelf oké, maar in gezelschap van groepen mensen voel ik me niet zo oké.

Het klinkt vooral alsof je in een niet zo gezellige/positieve omgeving zit. Dat er wordt gesproken en hard geoordeeld over collega´s, of andere moeders, maak ik bijvoorbeeld (bijna) nooit mee. Ga je dan zelf mee in dat geroddel?

Hoe weet je dat er veel mensen zijn die iets van je vinden? En waarom trek je je dat zo aan? Wat mij erg helpt is om te denken dat uiteindelijk alleen het oordeel van een paar mensen er echt toe doet. Ik vind het belangrijk wat mijn man en kinderen van mij denken en wat mijn ouders en beste vrienden van mij denken weeg ik ook mee, maar voor de rest? Die mensen hoeven jouw leven niet te leiden en velen kennen jou waarschijnlijk niet eens zo goed, dus hun oordeel zou er niet toe moeten doen.

Nee dat ligt niet aan mijn omgeving. Dat ligt ook niet aan mijn eigen geroddel. Mensen praten over elkaar. Dat schept een band. Het is ook niet erg. En het is ook niet altijd negatief. Maar je bent, of ik ben laat ik het bij mezelf houden, ik ben niet altijd dezelfde persoon. In je gezin heb je een plaats en rol en beweeg je je binnen gezinsstructuren die best vastgeroest zijn. Op je werk neem je een bepaalde rol aan in je team. Iemand ziet ook maar een deel van jou. En kleurt dan heel veel ook in. Niet erg. Maar een zelfbeeld gaat over het totaal. Wie je bent, wie je was, in welke rol en wie je wil zijn. Ik weet van mezelf dat ik iets negatiefs over mezelf kan vinden in bepaalde rol of situatie, terwijl dat maar een klein deel is van wie ik ben. En daarbij hoef ik ook geen kloppend geheel te zijn. Maar zijn alle tegenstrijdigheden ook prima. Als ik me rot over mezelf voel, helpt het om het in een groter perspectief te plaatsen en niet door de ogen van een ander te kijken. Maar door die van mezelf.

Volgens mij druk ik me niet goed uit. Ik ben niet zoveel bezig met wat anderen van me vinden. Ik laat me er sowieso niet door leiden. Maar het beeld dat ik van mezelf heb, wordt wel gevormd in relatie tot anderen. Ook niet gek want je maakt onderdeel uit van allerlei sociale structuren. Ik ben me daar bewust van dat dat toch in mijn hoofd speelt. Heel goed als jij dat niet hebt. Ik heb dat wel. Ik ben me er bewust van en probeer het zo min mogelijk mee te nemen in mijn oordeel over mezelf.