Welkom op Zeg maar Yes!

De laatste jaren loopt het contact met mijn schoonouders met vlagen nogal moeizaam. Mijn schoonvader heeft een slechte gezondheid en dit heeft invloed op zijn humeur. Iedereen loopt op zijn tenen om hem vooral niet boos te maken. Gisteren maakte mijn vriend een grapje, het hele gezin was erbij en moest lachen maar mijn vriend kreeg een uitbrander of hij een kleuter was die op zijn plek gezet moest worden.
Zelf zien ze dit helemaal niet zo, mijn schoonzus heeft er wat van gezegd maar ze ontkennen dan wat er gebeurd is dus een gesprek is ook niet echt mogelijk. Van mijn vriend hoeft het zo niet meer, hij zegt niet zichzelf te kunnen zijn bij zijn ouders en heeft geen zin meer om altijd op zijn tenen te lopen. Ik vind het lastig, snap het wel maar het blijven toch zijn ouders. Hij gaf gisteren aan zich niet gesteund te voelen door mij als ik dit altijd zeg en dat begrijp ik ook wel dus ik ga dat niet meer doen. Ze zijn allemaal volwassen en ik ben niet verantwoordelijk voor het contact wat zij onderling hebben.

Is dit herkenbaar voor iemand? Ik merk dat ik er heel slecht mee om kan gaan, ook omdat we elkaar nog wel zullen zien op de verjaardag van neefjes en nichtjes.

Wat vind je er precies moeilijk aan?

Ben bang dat hij er spijt van krijgt als hij het contact verbroken heeft als zijn vader komt te overlijden. En ik word heel onrustig van ruzies en conflicten. Nu ik het zo typ bedenk ik me dat ik dus ook het gedrag van zijn vader in stand houd

Klinkt alsof je schoonvader het erg moeilijk heeft met z’n gezondheid. Wordt er wel over gesproken? Of wordt dat verzwegen? In het laatste geval kan ik me voorstellen dat een grapje dan enorm verkeerd kan vallen.

Misschien zit die man vol met verdriet en frustratie en kan hij er niet mee omgaan, dan zou ik er zelf voor kiezen om dáár mee aan de slag te gaan ipv het contact te verbreken. Maar ik weet jullie situatie niet.

Daar heb je gelijk in UN, mijn schoonvader kan daar niet mee omgaan. Maar wij hebben al verschillende keren gesproken met hem daarover, ook om er hulp bij te zoeken maar dat wil hij niet. Hij leeft ook ongezond, drinkt behoorlijk en daar mag je ook niets van zeggen.

Dan begrijp ik dat je overweegt afstand te nemen. Wat lastig zeg om dat zo van dichtbij mee te maken. Verdrietig voor iedereen.

Zelf zien ze dit helemaal niet zo, mijn schoonzus heeft er wat van gezegd maar ze ontkennen dan wat er gebeurd is dus een gesprek is ook niet echt mogelijk. Van mijn vriend hoeft het zo niet meer, hij zegt niet zichzelf te kunnen zijn bij zijn ouders en heeft geen zin meer om altijd op zijn tenen te lopen. Ik vind het lastig, snap het wel maar het blijven toch zijn ouders. Hij gaf gisteren aan zich niet gesteund te voelen door mij als ik dit altijd zeg en dat begrijp ik ook wel dus ik ga dat niet meer doen. Ze zijn allemaal volwassen en ik ben niet verantwoordelijk voor het contact wat zij onderling hebben.

Ik denk dat het goed is dat je dit inderdaad niet meer doet. Want je vriend heeft daar niks aan.

Hoe vaak zien jullie je schoonouders? Jullie kunnen het contact ook op een laag pitje zetten zonder het contact te verbreken. Dat is ook zo rigoreus.

UN, heel lastig inderdaad.
Fantine, we zien ze de laatste tijd al niet zo vaak. De laatste keer is mijn vriend er ook weer weggegaan omdat mijn schoonvader uit zijn stekker ging omdat hij iets op moest hangen en dat ging niet naar zijn zin. Ik zou het ook het liefste op een laag pitje willen zetten maar mijn vriend is er klaar mee zegt hij. Hij heeft al te veel teleurstellingen te verwerken gehad. Het heeft mijn weekend in ieder geval weer verpest.

Bedankt voor jullie reacties in ieder geval!

Hé wat ellendig zeg. Heb ook wel echt met je vriend te doen. Ik zou me in dit geval richten op je vriend en zijn behoeften en niet op zijn familie. Ik denk dat ik, als ik hem was, erg zou willen voelen dat mijn partner en kinderen mijn familie zijn, en niet zozeer mijn ouders.

Zelf heb ik geen contact met mijn beide ouders. Met mijn moeder al niet toen ik mijn man leerde kennen. Het contact met mijn vader is recenter verbroken en was hij wel bij ‘betrokken’.

Betrokken tussen haakjes, omdat ik vind dat dat iets van mij is en dus in jou geval aan jou man. Ik vond het met name fijn dat mijn partner mij steunde en hielp mijn denkproces / hetgeen waar ik mee zat te structureren door vragen te stellen en te praten zonder zijn visie of mening te uiten.

Ik heb hem wel eens rechtstreeks gevraagd naar zijn mening op een bepaald punt (in mijn geval was ik benieuwd naar zijn visie op mijn eigen rol in het geheel), maar verder vond ik het heel prettig dat hij zich oppervlakkig hield en met name liet merken mij te steunen, welke kant het dan ook opging.

Hier is het al jaren moeilijk.
Ik zie mijn schoonouders niet meer. Mijn vriend ziet ze wel, maar het zijn altijd moeizame bezoeken.
Ik kan mijn vriend hier in ook lastig steunen vind ik soms, het enige wat ik zeg is dat het zijn ouders zijn en hij moet doen wat hij fijn vind. Als hij er langs wil gaan, gewoon gaan, als hij ze hier wil zien dan moet dat ook kunnen (dan moet ik mij aanpassen) Maar na al die jaren vind ik het nog steeds lastig hoe we hier precies mee om moeten gaan of hoe ik mijn vriend kan steunen.

Fijn dat jullie hebben gereageerd meiden!
Alles is weer wat bekoeld, voor nu hebben we besloten het contact op een zeer laag pitje te zetten en er verder maar niets meer van te zeggen. Verwachtingen proberen we maar niet meer te hebben, scheelt teleurstellingen.

Kaat, ik ga me nu ook proberen op te stellen zoals jouw vriend. Wel heftig hoor, helemaal geen contact meer. Komt het ook echt niet meer goed?
Studieboek, heb jij ruzie gehad met je schoonouders?

Fijn dat het wat bekoeld is. Geen verwachtingen meer hebben, scheelt idd teleurstellingen. Hoop dat het lukt voor jullie om die afstand te nemen, soms is het makkelijker gezegd dan gedaan (je verstand vs je gevoel dat er bij komt kijken).

Emma, ruzie wil ik het niet noemen. Maar als je vanaf de eerste ontmoeting te horen en te voelen krijgt dat je niet goed genoeg bent en dat jij niet bent wat zij hadden willen hebben al schoondochter dan houdt het bij mij wel een keer op. En dit is maar een klein stukje van het hele verhaal er speel zoveel en er is zoveel gebeurd, wat niet perse alleen met mij te maken heeft.

In het begin liep mijn schoonmoeder met me weg. De complimenten vlogen me om de oren en ze riep tegen iedereen hoe fantastisch ik wel niet was. Tót we een huis gingen kopen en we beide aangaven dat we het niet fijn vonden dat ze steeds onaangekondigd in huis stond. Vooral mijn man wilde "een eigen leven opbouwen". En eerlijk... Als je het op zondagochtend om 10u gezellig in bed hebt en je moeder probeert binnen te komen... Dat ís ook gewoon niet tof.

Maar goed. Het was mijn schuld. Ik was dominant en zij vond dat ik tussen hen in kwam. Mijn man heeft tig keer uitgelegd dat het grotendeels vanuit hem kwam en dan zei ze oké maar tegen andere zei ze nog steeds dat het door mij kwam.
Zodra we gingen trouwen en er kinderen kwamen werd het nog erger. Ze heeft ooit letterlijk gezegd dat ik mijn man van haar afpakte.

Ze voelt zich ook altijd achtergesteld: De ouders van Weilandjes mogen wel altijd komen eten en wij worden nooit uitgenodigd!
1) mijn ouders komen op bezoek (zij nooit) en meestal besluiten we dan om gezamenlijk te eten.
2) als we mijn schoonmoeder en haar man uitnodigden, konden ze vaak niet en áls ze kwamen hielden ze hun jas aan, schoven het eten naar binnen en waren weer weg omdat er iets op tv komt wat ze wilde zien. Niet echt gezellig, ofzo. Daar ga ik me niet voor uitsloven in de keuken.

Nou, je kunt wel raden wat er gebeurde toen we naar de andere kant van Nederland gingen verhuizen... Ook dát was mijn schuld! En nu heb ik ook nog de kleinkinderen uit hun leven gerukt.

We wonen hier nu 1 jaar en 3 maanden en ze zijn 1x hier geweest (augustus 2019). Ze laten zich niet zien met verjaardagen van de kinderen of feestdagen (ik blijf ze stug uitnodigen).

Mijn man heeft er bij vlagen genoeg van. Dan heeft hij echt geen zin om mij (en/of zichzelf) te moeten verdedigen en gaat hij niet meer langs. En dan ineens wil hij er wel weer heen. Ik vind het allemaal prima maar ik ga niet meer mee. We zijn vaak maar een paar dagen per keer in Brabant en dan ga ik die tijd niet verdoen door daar te zitten en haar te pleasen. Dan zoek ik liever mijn vriendinnen op. En dat vind mijn man ook prima.

We hebben het er regelmatig over samen. Zeker als mijn man weer in dubio zit om er wel of niet heen te gaan. Ik moedig het niet aan want ik wéét dat hij weer over de zeik terug komt. Maar ik hou hem ook niet tegen. Het blijft zijn moeder en hij moet doen waar hij zich op dat moment goed bij voelt.

Fijn dat jullie er in ieder geval uit zijn dat het contact op een laag pitje het beste is voor nu, Emma.

Weilandjes, dat lijkt me echt heel rot als je schoonmoeder zo veranderd en jou ook van alles beschuldigd. Zoals je het nu doet is echt heel goed. Ik zelf heb ook een heel moeizame band gehad met mijn ouders en heb een aantal jaar ook geen contract gehad met hen. Inmiddels heb ik weer minimaal contact met mijn moeder en dat vind ik prima zo.

Studiebol, ik kan me voorstellen dat je daar genoeg van krijgt ja.
Kaat, jouw stukje heb ik niet meer gelezen maar het is inderdaad lastig met gevoel en verstand.
Weilandjes, wat een gedoe met je schoonmoeder zeg. Logisch toch dat je niet wilde dat ze zomaar binnenkwam met de sleutel. Wel heel fijn dat je man het zo voor je opneemt.
Tuttebel, fijn dat je nu wel weer contact hebt met je moeder. Komt het met je vader niet meer goed of heb je daar voor nu even geen behoefte aan?

Mijn vader is inmiddels overleden. Maar de relatie met mijn vader was sowieso nooit meer goed gekomen.

Ik kan me wel voorstellen dat je vriend zich niet gesteund voelt als je meerdere keren benadrukt dat het wel zijn ouders zijn. Mensen worden niet spontaan leuke mensen als ze kinderen krijgen dus als jouw vriend merkt dat er voor hem geen meerwaarde meer zit in het contact is het denk ik heel belangrijk volledig aan zijn kant te staan en te vertrouwen op zijn gevoel hierin. Het zal ongetwijfeld voor hem een heel grote stap zijn waarin nogal wat loyaliteit speelt en tegelijkertijd behoefte om los te komen van hun negatieve energie. Daarin heeft hij steun nodig.

Ik zeg niet dat je dat niet geeft. Ik k belicht alleen even de kant die nu denk ik heel belangrijk is.

Wat erg Tuttebel!
Olive, je hebt helemaal gelijk hoor! We hebben het er meerdere keren samen over gehad afgelopen dagen en hij geeft dit dan ook aan. We zijn er gelukkig allebei weer wat rustiger onder en we zien wel wat het gaat worden.