Welkom op Zeg maar Yes!

Al een tijdje komen er soms depri gedachtes in mijn hoofd. Ze gaan vaak over het ouder worden in het algemeen. Het gevoel hebben de mooiste tijd van mijn leven al lang geleden te hebben gehad (zeg maar 25 jaar geleden) terwijl ik 37 ben. Ik denk best vaak terug aan de jaren 90 (bijv als er een liedje uit die jaren 90 voorbij komt op de radio). Dan verlang ik soms zo terug naar die tijd en overdenk ik de tussentijd en wat ik dan allemaal heb gedaan en welke keuzes ik heb gemaakt.

Dan komt ook nog het punt om wel of geen kinderen krijgen (dan moet men daar wel een geschikte partner voor hebben/vinden en dat is vrij lastig voor veel mensen).

Werktechnisch gezien moet je al de nodige stappen hebben gemaakt. Een senior functie of leidinggevende hebben. Dat eerste heb ik wel maar verder dan dat ambieer ik niet.

Interessant onderwerp Fred. Ik zie alleen even niet wat je met dit topic wil. Heb je een midlifecrisis en wil je tips of zoek je herkenning? Of wil je het onderwerp breder bespreken? Of heb je een andere bedoeling?
Wat je beschrijft past volgens mij beter 'het dertigers dilemma', dan bij de midlifecrisis.

Vervelen Fred dat je er een depri gevoel overhoud aan iets van je nog niet bereikt hebt en nog geen keuze over gemaakt hebt.

Zou je dan je leven compleet willen omgooien? Je kan meer naar feesten gaan, zijn er nog steeds zeker jaren 90. Tunderdome ✌️?
Waar ben je wel tevreden over in je leven? Zit je misschien meer in een sleur dan een midlifecrises? Ik vind een midlifecrisis meer iets voor oudere mannen/vrouwen die hun partner verlaten voor een jong iemand en zo denken hun geluk te vinden.
Ik herken die sleur wel, een paar jaar geleden moest er wat gebeuren in mijn leven. Ik had een zzp baan en vulde de te korten met loondienst bij baantje. Iedereen kocht een huis om ons heen wij gelukkig in een krap huurhuis op een super locatie. Toen kreeg ik het in mijn kop, er moest een kind komen. Alles op de niet logische volgorde gedaan. Ik ben blij dat ik die cirkel doorbroken heb wat betreft werk waar ik niet verder in kwam.

Ik snap het ook niet helemaal. Ja eerste druk kijkt te suggereren dat je je afvraagt of je in een midlifecrisis zit. Maar je tweede deel gaat over dat soort dingen in het algemeen? Wat wil je daarmee. Want volgens mij ben je altijd vrij duidelijk dat je geen kinderen wil en dat je meer zou willen verdienen, maar niet omhoog wil. Dus net wat Joey vraagt, wat is precies je vraag?

Inderdaad Joey ik weet niet precies wat ik met dit onderwerp wil. Herkenning of tips. Iedergeval het even van mijn afschrijven. Het kinderen wel of niet of in welke vorm (doneren) blijft ook spelen. Zeker na vandaag ik horen heb gekregen dat ik oom ga worden. Uiteraard ben ik blij voor mijn broertje en zijn vriendin maar ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik ben de oudste en had dus eigenlijk de eerste moeten zijn die kinderen zou moeten krijgen. Ben ik daar dan niet in te kort geschoten richting mijn ouders? Het bezoek gaan later als het kind er is en ik geen kind heb etc...

Ik herken deels wat je zegt, maar ik ervaar het momenteel gelukkig niet als een probleem. Ik kan ook met weemoed aan m'n eind tienerjaren/begin 20 denken. Ik had zo'n fijne tijd toen en dat komt nooit meer terug.
Ik wist altijd dat ik kinderen wilde en vond het niet leuk dat ik niet jong moeder geworden ben (ivm die geschikte partner ja) en de angst dat het niet zou lukken. Dit is helemaal weg nu ik moeder ben, dat het zo'n 10 jaar later was als waar ik van droomde, vind ik helemaal niet meer erg, eerder een voordeel nu.

Wat ik bij tijd en wijle wel als een probleem ervaar is mijn werk. Ik heb 3 jaar niet gewerkt, wel een studie gedaan waardoor ik WO geschoold ben. Ik kom nu slecht aan een passende baan omdat ik weinig relevante ervaring heb en ook niet een jong afgestudeerde ben. Ik heb nu de ambitie om een leuke baan te hebben, die ik goed kan combineren met privé. Soms denk ik dat ik er meer werk van moet maken een betere functie te zoeken, omdat ik over een paar jaar helemaal 'oud' ben en je dan wel moet zitten waar je zit, en dat het anders wellicht nooit meer komt. Zulke gedachten maken me wel gestresst. Ik ga binnenkort beginnen met een baan die op papier wel hbo niveau heeft, maar waar ik mij niet optimaal zal kunnen ontwikkelen. Ik denk dat ik de functie wel een tijd echt leuk ga vinden, dus ik vind het zelf geen probleem en heb er zin in, tot ik die gedachten krijg dat ik haast moet maken als ik nog iets van een carrière wil. Want ik denk dat ik daar over een paar jaar misschien wel behoefte aan heb. Daar komt bij dat mijn omgeving, vooral mensen die net iets verder weg staan, het gek vinden dat ik zo'n baan aanneem want waarom heb ik dan nog gestudeerd en ik kan toch veel meer.
Wat ik probeer is om niet te ver vooruit te kijken. De keuzes die maak zijn nu goed voor me. Ik weet niet hoe het in de toekomst gaat lopen en hoe ik er dan over denk. Dus ik wil me daar niet zoveel zorgen over maken. Dit lukt met wisselend succes.
Voor werkgerelateerde zaken vind ik dit ook wel een prima insteek. Wat betreft kinderen is dit natuurlijk een stuk lastiger omdat je dan met nog meer factoren te maken hebt, waar je minder invloed op hebt.

Inderdaad Joey ik weet niet precies wat ik met dit onderwerp wil. Herkenning of tips. Iedergeval het even van mijn afschrijven. Het kinderen wel of niet of in welke vorm (doneren) blijft ook spelen. Zeker na vandaag ik horen heb gekregen dat ik oom ga worden. Uiteraard ben ik blij voor mijn broertje en zijn vriendin maar ik heb er een dubbel gevoel bij. Ik ben de oudste en had dus eigenlijk de eerste moeten zijn die kinderen zou moeten krijgen. Ben ik daar dan niet in te kort geschoten richting mijn ouders? Het bezoek gaan later als het kind er is en ik geen kind heb etc...

Ook dit is erg herkenbaar. Mijn (iets) jongere zusje werd bijna 5 jaar voor mij moeder. En ik wilde toen ook allang, en ergens iets in je wat dan zegt dat jij de eerste zou moeten zijn. Maar bovenal vond ik het fantastisch hoor en tante zijn heel leuk. Het heeft onze familie (bezoeken) alleen maar veel leuker gemaakt. Dat hoeft niet in elke familie zo te zijn, maar bij ons is het dus alleen maar leuker geworden.

Ik vind dat je sowieso niet tekort geschoten ben naar je ouders. Je bent hun simpel gezegd geen kleinkinderen schuldig.

Wil jij geen kinderen of heb je dus twijfel? Wil je vriendin niet of ook twijfel?

@ Joey, bedankt voor je uitgebreide reacties!

Mijn moeder heb ik er net kort over gesproken en ze heeft nooit de gedachte gehad dat ik de eerste zou zijn die voor kleinkinderen zou zorgen. De tekortkoming is dus al aardig uit de lucht.

Mijn partner wil geen kinderen en ik twijfel zelf enorm. Met name over het opvoedgedeelte en de eerste 3 a 4 jaar dat je niet veel aan je kind hebt. Of doneren via een bepaalde weg en dat je dan de kinderen een paar keer per jaar zien. Dat laatste lijkt mij het beste echter vind dan maat eens iemand die dat zou willen.

Fred, ook de eerste 3-4 jaar zijn kinderen echt ontzettend leuk! Ik werk met die leeftijd en vind ze geweldig. Zo leuk om te zien hoe ze van baby af aan steeds mee leren en steeds meer begrijpen, hoe ze zich steeds verder ontwikkelen. Ik denk dat je daar nóg meer van kan genieten als het kindje van jezelf is.

@ Flo, ik kan mij dat moeilijk voorstellen omdat ik niet elke dag tussen de luiers zit een niet met kinderen werk. Het is volgens mij al weer een paar jaar geleden dat ik een baby in mijn handen heb gehad bijv.

Fred een baby in je handen of de wereld ontdekken met een nieuwsgierige eigenwijze peuter zijn twee hele andere dingen.

Waarom zou je willen doneren en dan een kind 4 x per jaar zien? Voor jezelf om toch een kind te “hebben”? Dan ben je toch geen vader maar alleen een donor, waarom zou je dat willen?

Ik vind peuters geweldig, heb er ook mee gewerkt. Baby's heb ik weinig mee. Met m'n eigen gelukkig wel, echt heel leuk die ontwikkeling te zien in het eerste jaar, maar ik ben wel blij dat ze ouder wordt. Mijn vriend had tot onze dochter kwam niet of nauwelijks een baby vast gehad. Bij onze dochter was het voor hem geen tel onwennig. En al moet dat bij sommigen vast groeien, bij je eigen is toch niet te vergelijken. En dat is idd ook moeilijk voor te stellen.

Lijkt me wel ingewikkeld hoor, zelf twijfelen over een kinderwens en een partner hebben die zeker niet wil. Doneren zou idd een optie zijn. Als je het kind dan wel een paar keer per jaar wil zien, is het wel weer handig dat met iemand te doen waarmee je een goede band hebt of op kunt bouwen. Lastig ja.

Over dat volgorde van kinderen krijgen.

Mijn vader is de derde van vier en mijn moeder de jongste van 2. Mijn ouders waren de eerste die kinderen kregen. Ik ben de oudste en mijn ex ook en wij waren de eerste die een kind kregen. Mijn huidige vriend is de oudste en heeft geen kinderen terwijl nummer 2 en 3 van de 4 wel kinderen hebben. Uiteindelijk zegt het niets en is het een persoonlijke keuze.

@ Flo, ik kan mij dat moeilijk voorstellen omdat ik niet elke dag tussen de luiers zit een niet met kinderen werk. Het is volgens mij al weer een paar jaar geleden dat ik een baby in mijn handen heb gehad bijv.

Vooropgesteld ben ik het eens met Mamsies laatste alinea. Hou er rekening mee dat je als donor totaal geen vaderlijke band zult hebben met je kind, niet betrokken zult zijn bij de opvoeding. Het komt op mij een klein beetje over alsof je wel de lusten en niet de lasten als vader wilt, maar eerlijk is eerlijk, die leuke dingen zul je als donorvader waarschijnlijk niet bij betrokken worden. Of in elk geval: de band met je kinderen is totaal anders als je donor bent, vergeleken met wanneer je een kindje van jezelf hebt en zelf echt verantwoordelijk bent voor de opvoeding. Met vier keer per jaar je kind zien, kun je geen actieve vaderrol aannemen.

Nu even terugkomend op datgene wat ik quote: logisch als je je dat moeilijk kunt voorstellen. Maar heb het idee dat er bij jou wel echt een actieve kinderwens zit die niet vervuld aan gaat voelen met een donorkind. Het is zo leuk om te zien hoe een kindje van nét 1 al echt dingen leert te begrijpen. Woordjes leert te zeggen en al een beetje begrijpt hoe hij of zij de wereld om zich heen kan manipuleren. En als ze ouder worden, de peuterleeftijd, zo leuk om hun fantasie te zien, te beseffen hoe logica in hun hoofdje eigenlijk werkt. Dat het niet de periode is waar je het meeste mee hebt dat kan absoluut. Maar het is echt niet vier jaar afzien en dat het daarna pas leuk wordt. Natuurlijk zijn er momenten van afzien maar ik geloof oprecht dat een kindje van jezelf, vanaf de eerste seconde fijn en ‘eigen’ aanvoelt en je nooit anders gewild zou hebben.

Komt de midlifecrisis niet als je vijftig bent geworden? De dertigers-crisis ken ik wel. 'Is dit het nu?' 'Wat heb ik bereikt?' 'Was het genoeg?' 'Maakt dít me nu echt gelukkig?' 'Wat wil ik nog?'

Ik ben doodongelukkig geweest op mijn 20e en 30e. De vragen hadden dezelfde strekking. Onzin, volgens mijn omstanders. Maar toch voelde ik dat anders. Inmiddels ben ik meer dan tevreden met hoe ik nu leef, dus aan mij heb je niets. Maar ik wil je wel meegeven dat je vooral gelukkig moet zijn en niet teveel vragen moet stellen over je situatie. Je wordt er niet gelukkiger van, het maakt je ook zeker niet meer mens of een beter mens.

Dat je terug verlangt naar die tijd kan ook gewoon een hunkering zijn naar het onbezorgde denk ik. In de jaren 90 ging je ws lekker stappen, had je nog niet al te veel verplichtingen en je leven nog voor je, zo gezegd. Nu voel je blijkbaar een druk van dingen moeten zoals een bepaalde baan of kinderen. Nu zijn dat natuurlijk wel 2 heel verschillende dingen. Ik denk dat je los moet laten wat je denkt dat anderen van je verwachten. Ten eerste hoeft dat niet eens zo te zijn en ten tweede doet dat er niet echt toe als je het mij vraagt. Wat wil jij, dat is veel belangrijker. Als je geen carrière hoeft te maken, ga dat dan ook niet doen. Zoek iets waar je gelukkig bij bent en ga daar dan lekker vol zijn. Ik ken genoeg mensen die dat niet perse hoeven, zo raar is dat niet hoor. En of je wel of geen kids wilt, tja, dat is ook lastig. Zeker als je vaste partner er zelf heel stellig in staat en jij niet. Maar kinderen tot 4 jaar zijn ook heerlijk hoor dus daar zou ik het zeker niet voor laten .

@ Dronkentaart, daar zit ook wat in. Het hunkeren naar die tijd terug al ging ik niet uit. Gaf ik niet veel om namelijk. Echter als ik dan zoals vandaag terug naar mijn ouderlijk huis ga en foto's zie van dagjes uit (wij gingen nooit op vakantie, maar wel veel dagjes uit) van 25 jaar geleden dan denk ik inderdaad wat jammer dat die tijd nooit meer terug komt en wat was die tijd heerlijk.

Ik denk ook dat het te maken met het oud worden is in het algemeen. Momenteel is mijn conditie minder dan vroeger en ik merk dat ik moeite heb met het ouder worden in het algemeen.

@ Flo, ik kan mij dat moeilijk voorstellen omdat ik niet elke dag tussen de luiers zit een niet met kinderen werk. Het is volgens mij al weer een paar jaar geleden dat ik een baby in mijn handen heb gehad bijv.

Er zit een heel groot verschil tussen een kleine baby en een kind van 4 ;).
De eerste periode met het echte mini mini vond ik niet zoveel aan. Het zorgen voor zo'n kleintje wel, maar de zorgen om zo'n mini niet. Nu is ze bijna 2 en het is al lange tijd echt super leuk. We lachen ons (vaak stiekem) dood om haar. Ze zegt alles na en maakt grapjes. Op dit moment zit ze in bed liedjes te zingen (half half natuurlijk) terwijl ze op ons wacht. Ze is wat vroeg vandaag, maar ZO schattig.

Er is echt wel wat aan de eerste 4 jaren ?

Ik denk dat fred dat redelijk goed bij zichzelf kan inschatten, of hij iets met het opvoeden van kinderen heeft of niet. Ik heb niet het idee dat hij van het positieve er van overtuigd hoeft te worden. Plus: zijn partner wil niet.

Ik kan me goed voorstellen dat dit (kinderwens/voortplanten) wel een lastig onderwerp is icm de essentiële vragen waar je mee rondloopt, Fred. Goed dat je met je moeder gesproken hebt. Misschien kun je nog wel met meer van je twijfels bij haar terecht?
Ik denk dat je vragen heel herkenbaar zijn voor veel mensen. En ik denk ook dat bij veel mensen een deel van die vragen/angsten verminderd worden door het hebben van kinderen. Dat maak het voor jou dus wel wat lastiger.

Fred, ik las net dit artikel en moest daarbij aan je openingspost denken. Misschien heb je er iets aan: https://www.volkskrant.nl/mensen/ik-ben ... ~b79d43dc/

@ UN... Treffende reactie en in het artikel herken ik wel een aantal punten al ben ik niet zo iemand die veel partners heeft gehad zoals zij in het stuk. Echter het gedeelte over niets na mij pakt eigenlijk de kern wel samen. Ik ken bijv ook mensen die bewust maar 1 kind krijgen (dus geen 2e willen) zodat ze bijv geen ruziënde kinderen thuis hebben, er naast nog wel andere dingen kunnen doen en dat wellicht makkelijker is met de opvoeding en ja eigenlijk ben ik gewoon ook bang dat straks bij wijze van spreke niemand mij komt opzoeken in het bejaardenhuis.

Het is heel dubbel allemaal, want ik ken zelfs iemand die is op zijn 42 (dacht ik) vader geworden en dat wil ik toch voorkomen. Dus dan zou ik of nu deze relatie van ruim 10 moeten beëindigen zonder zekerheid of je daarna wel een (nieuwe) geschikte partner vind, waarmee kinderen krijgen lukt of doneren met een bepaalde regeling en ook daar moet je maar net een geschikte persoon voor vinden.

Ondertussen stel ik dit dus eigenlijk al heel lang uit omdat ik op zich leuke hobby's enzo heb waarvan ik ook wel weet dat ik daarmee moet minderen als ik kinderen zou hebben. Dat zou ik inmiddels wel voor over hebben.

De hobby's die je hebt kun je op zich prima doen met baby. Spellen kunnen prima met een baby op schoot. Dreumes is wel lastiger, nu met een peuter geven we haar een taakje; knikkers teruggooien bij Potion Explosion, voor ons dobbelen of kaartjes aangeven.

Geocachen kan gewoon met baby/kind in de drager.

Er gaat een hoop tijd in kinderen zitten, prioriteiten verschuiven ook een hoop, maar veel dingen kunnen met kleine kinderen prima doorlopen.

Lijkt me serieus lastig Fred. Denk dat dat ook gewoon je ‘instinct’ is naast je verstand.

Hier ook koudwatervrees gehad ondanks dat ik zeer zeker wist kinderen te willen. Als je daar al over twijfelt lijkt me dat proces nog veel lastiger. Net als het proces dat je beslist geen kinderen te willen. Het is toch zo definitief. En als jij een partner hebt die geen kinderen wil is het allemaal nog veel lastiger om nu die keuze weloverwogen te maken. Dat zou dus betekenen dat je in deze relatie blijft zonder kinderen of uit deze relatie stapt en hoop op een goede nieuwe relatie met kinderen. Geen garanties natuurlijk.

Misschien helpt het om op een rijtje te krijgen waar het hem in zit. De verwachting van andere, het definitieve, niks achterlaten. Of toch de wens om je leven anders in te richten, stiekem nieuwsgierig te zijn naar kinderen of vader zijn.

Deze gevoelens mogen er trouwens zijn he. Ik heb ze ook gehad en nu (met kind) nog weleens. Ook gewoon overpeinzing over op welke manier je je leven invult, een soort evaluatie.

Mocht je er echt op vast lopen zou ik hier ook hulp bij vragen. Het zijn toch best grote vraagstukken. Succes Fred.

Fred, jij en ik hebben een beetje dezelfde hobby's, en met oudere kinderen is het juist superleuk om dat soort dingen samen te doen! Ik kan met mijn zoon uren wandelen / geocachen / fietsen / klimmen en intussen gezellig kletsen over van alles.
Hij kan inmiddels alle bordspellen uit onze spellencollectie meespelen. En we maken samen muziek, ook zo gezellig
Met vrienden moet je afspreken, maar mijn zoon woont natuurlijk bij me in huis, dus ik doe nu zelfs méér met die hobby's dan vroeger.

Maar het is inderdaad een lastig verhaal als je partner geen kinderen wil. Lijkt me moeilijk als je het gevoel hebt op een soort tweesprong te staan in je leven. Je weet vooraf niet hoe het gaat uitpakken als je je relatie of je carrière ineens drastisch omgooit.

Is een coach misschien iets voor je?

Jullie hebben gelijk dat het op zich wel aardig te combineren valt met mijn hobby's al zijn jullie nog wel het tafeltennissen in competitieverband vergeten.

En inderdaad zou ik het verrijking vinden als mijn kind ook een of meerdere hobby's die ik doe leuk zou vinden. Samen dus spelletjes spelen. Ik weet nog dat ik dat ook elke zondagochtend met mijn vader deed en wie het spel won mocht daarna het volgende spel uitzoeken. Nu zijn de spelletjes nog veel beter dan eerst en om dat met je kind te ervaren lijkt mij mooi. Op bordspellenbeurzen als ik een spel aan een gezin uitleg en dan zie dat een kind helemaal opgaat in het spel dan kan ook al is het niet mijn kind daar wel van genieten.
Ooit op spellenspektakel heb ik daar een super mooie ervaring mee gehad toen een jongetje speciaal King of Tokyo wilde spelen. Hij had zich zelf al aardig ingelezen in het spel dus bij mijn uitleg vulde hij het een en ander aan en toen hij ging spelen ging hij zo op in het spel. Uiteraard hebben ze het spel gekocht. Dan denk ik zo'n kind zou ik ook wel willen.

Het is inderdaad gewoon de situatie die het lastig maakt. Het feit dat ik oom word brengt het gevoel van is dit het nu? en het hebben van geen kinderen weer naar boven... Ik word er een beetje verdrietig van.