Welkom op Zeg maar Yes!

Ben jij gelovig?
Heb jij er iets van mee gekregen vanuit thuis?
En als jij kinderen hebt, geef je ze iets van het geloof mee?

Ik ben gelovig (Nederlands hervormd) opgevoed, maar heb daar zelf afscheid van genomen. Onze kinderen krijgen van ons geen religieuze overtuiging mee.

Ik ben niet echt christelijk opgevoed, al zat ik wel op christelijke scholen en ga ik nog steeds elk jaar met mn moeder naar de kerst mis. Mijn oma was katholiek en kreeg daar ook wel dingen van mee.
Zelf ben ik niet gelovig. Mijn kind gaat straks wel naar een christelijke basisschool, omdat ik het wel belangrijk vind dat ze er wat van mee krijgt. Verder mag ze zelf weten wat ze er wel of niet mee doet.

Ik ben gedoopt, heb de communie en vormsel gedaan maar ben niet gelovig.
Vanuit mijn ouders is die keuze gemaakt maar verder deden ze er niets mee.
Ik ben dus ook niet getrouwd voor de kerk en mijn kinderen niet gedoopt.
Ik geef mijn kinderen dus niets mee van het geloof want ik vind het ongeloofwaardig.
Willen ze naar de kerk, dan mogen ze met mijn schoonmoeder mee.
Laatst waren we trouwens wel in de kerk voor een doop en mijn zoon wist het best goed terwijl wij het er dus niet over hebben.

Ik weet dat ik gevraagd ga worden als peettante maar daar twijfel ik nog aan. Vanuit hun kant is geloof wel erg belangrijk dus niet kloppend met hoe ik er tegenover sta. Dus weet nog niet wat ik ermee doe. Sowieso bespreek ik dit met de ouders.

Niet gelovig, ook niet van huis uit. Wel altijd christelijk onderwijs gevolgd trouwens, basisschool en in principe ook middelbare school, al werd er daar veel minder met het geloof gedaan. Alleen de zoutkorrel (?) ieder eerste lesuur van de dag, verder totaal niets.

Ben wel blij dat m’n ouders ons wel naar christelijke scholen gedaan hebben, vind het nu als volwassene wel fijn dat ik een flink deel van de bijbelverhalen ken en ik weet wat er op bepaalde feestdagen nou precies gevierd of herdacht wordt. Ik heb m’n schoolbijbel van de basisschool ook nog steeds thuis in de boekenkast staan.

Niet gelovig, ook niet van huis uit. Wel altijd christelijk onderwijs gevolgd trouwens, basisschool en in principe ook middelbare school, al werd er daar veel minder met het geloof gedaan. Alleen de zoutkorrel (?) ieder eerste lesuur van de dag, verder totaal niets.

Ben wel blij dat m’n ouders ons wel naar christelijke scholen gedaan hebben, vind het nu als volwassene wel fijn dat ik een flink deel van de bijbelverhalen ken en ik weet wat er op bepaalde feestdagen nou precies gevierd of herdacht wordt. Ik heb m’n schoolbijbel van de basisschool ook nog steeds thuis in de boekenkast staan.

Dit. Inclusief Zoutkorrel.

Al is mijn moeder wel gelovig. Mijn vader was dat niet meer. Zijn ooms deden door de week alles wat het daglicht niet kon verdragen en op zondag hypocriet vooraan in de kerk zitten. Hij kon dat niet rijmen en is van het geloof gestapt.

Ik ben gelovig (Nederlands hervormd) opgevoed, maar heb daar zelf afscheid van genomen. Onze kinderen krijgen van ons geen religieuze overtuiging mee.

Dit.

Ik ben protestants opgevoed. We gingen vroeger regelmatig naar de kerk en deden aan bidden voor en na het eten. Uit te bijbel lazen we eigenlijk nooit. Ik geloof nog steeds en bid ook nog af en toe maar we gaan niet meer naar een kerk en ik geef het geloof ook niet actief door aan mijn kinderen.

Vroeger bad ik iedere avond voor het slapengaan. Na het overlijden van mijn moeder ben ik hier mee opgehouden. In eerste instantie uit boosheid, daarna vond ik het fijner om dat moment te gebruiken om in mijn hoofd tegen mijn moeder te praten in plaats van tegen God. En nu is het er gewoon uitgeslopen.

Ik ben niet gelovig opgevoed en zelf ook niet gelovig. Mijn vriend is wel met het geloof opgevoed en gelooft ook nog steeds. In onze opvoeding speelt geloof geen rol. Hij zou onze dochters daar, wat mij betreft best kennis mee mogen laten maken, zolang hij het bestaan van God maar niet als een feit brengt. Net als dat ik het niet bestaan van God niet aan mijn kinderen op dring. We hebben wel een kleuterbijbel, maar ik lees die niet voor. Het staat me teveel tegen.

Ik ben gelovig (Nederlands hervormd) opgevoed, maar heb daar zelf afscheid van genomen. Onze kinderen krijgen van ons geen religieuze overtuiging mee.

Same.
M’n oudste doet soms een beetje lacherig over religie (als in ‘die mensen geloven dat, maar wij weten dat het niet waar is he mama’) en daar geef ik hem dan wel in mee dat we daar respectvol in zijn.

Mijn moeder is streng gereformeerd opgevoed, mijn vader een stuk milder hervormd. Ze geloven beide niet maar hebben ons wel het één en ander bijgebracht uit respect voor mijn opa en oma. Zoals stil zijn en handen vouwen voor het eten. Hier zijn we op dagelijkse basis mee gestopt toen ik een jaar of acht was en deden het vanaf toen eigenlijk alleen nog als mijn oma er was.
Ik geloof verder zelf niet in een God, wel denk ik dat er iets is als we dood gaan maar wat dat is geen idee.

Ben jij gelovig?
Heb jij er iets van mee gekregen vanuit thuis?
En als jij kinderen hebt, geef je ze iets van het geloof mee?

Ik ben niet gelovig. Wel gelovig opgevoed. Tot mijn 12e moest ik elke week mee naar de tijd. Ook thuis lazen we uit de (kinder)bijbel. En baden we voor en na het eten, en voor het slapen gaan (wow best vaak). Mijn ouders doen dit allemaal ook niet meer en zijn denk ik ook niet meer erg gelovig.
Wat ik mijn kinderen wel mee zou willen geven zijn de verhalen op basis van de gelijkenissen van Jezus. De boodschap in die verhalen vind ik heel mooi, ik heb daar vroeger veel van geleerd. Ook vind ik het fijn dat ik redelijk wat weet van het Christendom en de christelijke tradities, omdat dit een grote rol speelt in de westerse geschiedenis. Wat dat betreft zou ik het m'n dochter gunnen daar ook wat van mee te krijgen, maar ik weet nog niet hoe of wat.

Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed incl. basis en middelbare school en de kerk. Ik ben niet gelovig, nooit geweest ook. Ik heb er verder niks mee.

Ik ben van huis uit katholiek, zat op katholieke scholen en heb de communie gedaan. Bij het vormsel ben ik al afgehaakt. We gingen weleens naar de kerk, voornamelijk met feestdagen. Maar zowel m'n ouders als ik doen er helemaal niks meer aan en niemand van ons is gelovig. M'n vriend gelukkig ook niet. M'n dochter wil ik graag naar een openbare basisschool laten gaan.

Hij zou onze dochters daar, wat mij betreft best kennis mee mogen laten maken, zolang hij het bestaan van God maar niet als een feit brengt. Net als dat ik het niet bestaan van God niet aan mijn kinderen op dring.

Maar je kunt toch gewoon zeggen dat jij niet gelooft dat God bestaat en je man dan zegt dat hij dat wel doet? Dat heeft toch niks te maken met opdringen of als feiten presenteren? Het lijkt me zo lastig dat wat je gelooft of niet bijna niet uitgesproken mag worden. (Zo lees ik het nu, mss gaat het in de praktijk niet zo.)

Ik geloof wel in God en ik ben christelijk. Hervormd opgevoed en naar reformatorische scholen gegaan. We gingen vroeger op zondag twee keer naar de kerk en deden door de week ook actief mee. Iedereen in ons gezin is ook nog gelovig en actief in de kerk, alleen mijn vader komt zelden nog in de kerk, maar dat is meer omdat hij na de scheiding van mijn moeder zich onderdompelde in werk en hij niet meer echt een gemeente vond waar hij zich thuis voelde.

Mijn man gelooft ook en wij brengen onze kinderen ook christelijk op. Ik hoop dat zij het geloof in God later ook zullen ervaren. We lezen nu dagelijks voor uit de kinderbijbel, we praten over onderwerpen die daarmee te maken hebben, we luisteren en zingen (onder meer) christelijke liedjes, en we bidden en danken bij het eten en voor het slapen. We gaan op zondag bijna altijd naar de kerk en hebben het ontzettend naar ons zin daar.

Nu lijkt het overigens vooral een riedeltje manieren die laten zien dat je gelovig bent of niet. Maar dat is niet de essentie, het draait om een bepaalde gesteldheid van je hart uiteraard.

Ik ben protestants opgevoed. Niek heb het niet als heel streng ervaren, maar we gingen wel met enige regelmaat naar de kerk. Mijn ouders zijn ook nog steeds wel actief in de kerk met verschillende dingen. Zo zit mijn moeder in de cantorij en zetten ze zich allebei al zolang in weet in voor de kerkradio.
Mijn man is streng gelovig opgevoed waardoor hij er nu afkeer tegen heeft. Hij vind het prima dat we de kinderen iets van het geloof meegeven maar het moet hun eigen keus zijn. Ze zijn daarom ook niet gedoopt.
In het dorp waar ik nu woon zijn we lid van de kerk. We gaan er niet vaak heen. Maar als er iets georganiseerd wordt voor de kinderen ga ik daar wel vaak met ze heen.

Hij zou onze dochters daar, wat mij betreft best kennis mee mogen laten maken, zolang hij het bestaan van God maar niet als een feit brengt. Net als dat ik het niet bestaan van God niet aan mijn kinderen op dring.

Maar je kunt toch gewoon zeggen dat jij niet gelooft dat God bestaat en je man dan zegt dat hij dat wel doet? Dat heeft toch niks te maken met opdringen of als feiten presenteren? Het lijkt me zo lastig dat wat je gelooft of niet bijna niet uitgesproken mag worden. (Zo lees ik het nu, mss gaat het in de praktijk niet zo.)

Ik geloof wel in God en ik ben christelijk. Hervormd opgevoed en naar reformatorische scholen gegaan. We gingen vroeger op zondag twee keer naar de kerk en deden door de week ook actief mee. Iedereen in ons gezin is ook nog gelovig en actief in de kerk, alleen mijn vader komt zelden nog in de kerk, maar dat is meer omdat hij na de scheiding van mijn moeder zich onderdompelde in werk en hij niet meer echt een gemeente vond waar hij zich thuis voelde.

Mijn man gelooft ook en wij brengen onze kinderen ook christelijk op. Ik hoop dat zij het geloof in God later ook zullen ervaren. We lezen nu dagelijks voor uit de kinderbijbel, we praten over onderwerpen die daarmee te maken hebben, we luisteren en zingen (onder meer) christelijke liedjes, en we bidden en danken bij het eten en voor het slapen. We gaan op zondag bijna altijd naar de kerk en hebben het ontzettend naar ons zin daar.

Nu lijkt het overigens vooral een riedeltje manieren die laten zien dat je gelovig bent of niet. Maar dat is niet de essentie, het draait om een bepaalde gesteldheid van je hart uiteraard.

Ik vind het wel interessant hoe anderen hier vorm aan geven omdat ik zelf gelovig ben opgevoed, het geloof dus ken maar er niks meer mee heb. Behalve trouwens de kerst mis..

Jullie zijn zoals ik het lees als gezin "veel" met het geloof bezig, ik vraag me af hoe het voor jullie als ouders zou zijn wanneer je kinderen er later niks mee blijken te hebben? Mag ik deze vraag stellen? Ben benieuwd hoe je dit ziet.

Ik ben zelf niet gelovig en ook niet gelovig opgevoed.
Heb wel op christelijke scholen gezeten.

Weg

Hij zou onze dochters daar, wat mij betreft best kennis mee mogen laten maken, zolang hij het bestaan van God maar niet als een feit brengt. Net als dat ik het niet bestaan van God niet aan mijn kinderen op dring.

Maar je kunt toch gewoon zeggen dat jij niet gelooft dat God bestaat en je man dan zegt dat hij dat wel doet? Dat heeft toch niks te maken met opdringen of als feiten presenteren? Het lijkt me zo lastig dat wat je gelooft of niet bijna niet uitgesproken mag worden. (Zo lees ik het nu, mss gaat het in de praktijk niet zo.)

Maar dat bedoel ik juist. Dat we niet allebei heel stellig in onze eigen waarheid zijn zonder bewegingsruimte voor elkaars standpunt of vragen van de kinderen. Dat zou ik fout vinden. Maar juist wel in het onderwerp open houden en ruimte voor gesprek hebben. Met daarinook kritische vragen en antwoorden vanuit beide perspectieven.

Ik vind trouwens dat je heel respectvol reageert op mijn stukje terwijl je het anders las en er een vervelende boodschap uit haalde.

Ik ben gelovig opgevoed. We gingen naar de lutherse kerk en zongen een gebed voor het eten en voor het slapen gaan. Toen ik puber werd ging ik niet meer mee, alleen nog maar met kerst.

Wij geloven niet. Kinderen wel naar een christelijke basisschool omdat ik graag wil dat ze wel meekrijgen wat ik vroeger mee kreeg en ik de insteek op deze school daaromtrent mooi vind. Het enige wat thuis nog naar religie verwijst is het liedje wat we zingen voor het slapen gaan: ik ga slapen ik ben moe. De meeste verwijzingen naar God heb ik veranderd maar niet alle. Het is gewoon een heel mooi liedje met voor mij speciale herinneringen.

Ik ben niet gelovig opgevoed. Mijn vader is Katholiek opgevoed, maar sinds hij uit huis is doet hij daar niks meer mee. Mijn moeder was ook niet gelovig.

Mijn man is Protestants opgevoed, vroeger was hij ook heel actief binnen de kerk. Inmiddels doet hij er niks meer mee.

Onze zoons gaan naar een Christelijke school, daar hebben we bewust voor gekozen, omdat wij het wel belangrijk vinden dat ze erover leren en later zelf hun keuze kunnen maken. Ook vind ik de normen en waarden die de verschillende geloven met zich mee brengen erg mooi en belangrijk. Ik hoop dat mijn zoons daar in hun verdere leven veel aan hebben.

Vraag voor de niet gelovige ouders; Hoe reageren jullie wanneer jullie kind tthuis komt met een Christelijk liedje? Ik merk dat ik dat soms erg lastig vindt. Ik heb eens op de fiets gezeten met mijn zoon achterop die 'Jezus leeft' uit volle borst zong. Dat voelt voor mij heel raar.

Jullie zijn zoals ik het lees als gezin "veel" met het geloof bezig, ik vraag me af hoe het voor jullie als ouders zou zijn wanneer je kinderen er later niks mee blijken te hebben? Mag ik deze vraag stellen? Ben benieuwd hoe je dit ziet.

Ja tuurlijk, je mag alles vragen hoor! (Ik voel me nu een beetje een exotische diersoort als je dat zo vraagt hehe )

Geloof is een vrije keuze en het is niet zo dat wij onze kinderen zoveel mogelijk volpompen met christelijke dingen met als doel dat ze er dan later niet meer onderuit kunnen. Het klinkt voor jou misschien als 'zij doen er veel mee', maar dit is voor mij natuurlijk, het gaat vanzelf. Verder is geloof (bij ons iig) niet statisch en zonder twijfel. Ik heb zelf ook moeite met bepaalde stelligheden over geloven en onze kinderen zullen hun eigen zoektocht hebben en wij willen hen daarbij helpen. Natuurlijk hoop ik dat ze dan God zullen ervaren en in Hem gaan geloven, net zoals wij dat hebben ervaren, omdat we daar veel zegen uit ontvangen (hoi jargon), maar dat is niet iets wat wij voor elkaar kunnen krijgen. Als dat niet zo is, dan is dat niet zo, ook al zou ik daar wel verdrietig om zijn.

Maar dat bedoel ik juist. Dat we niet allebei heel stellig in onze eigen waarheid zijn zonder bewegingsruimte voor elkaars standpunt of vragen van de kinderen. Dat zou ik fout vinden. Maar juist wel in het onderwerp open houden en ruimte voor gesprek hebben. Met daarin ook kritische vragen en antwoorden vanuit beide perspectieven.

Ah ja, dan begreep ik het verkeerd!

Ik ben Protestants opgevoed. Ben altijd naar christelijke scholen geweest, we gingen vroeger naar de kerk en baden voor het eten en slapen gaan.
Mijn vader heeft heel lang bij de cantorij gezongen. Toen hij echter slechter in zijn vel zat ivm geen werk meer na een faillissement, heeft de gemeente hem behoorlijk laten vallen. Er is nooit iemand geweest die gevraagd heeft hoe het ging of wat dat dan ook. Hij heeft toen de keuze gemaakt eigenlijk niet meer naar de kerk te gaan. Mijn moeder ging sowieso al bijna nooit (ook omdat ze vaak werkte op zondag).

Kerkelijk zijn we niet (door dit verhaal van mijn vader en andere ervaringen ben ik de kerk niet echt positiever gaan zien..), maar gelovig ben ik nog wel. In de praktijk doe ik er niet heel veel mee (ik bid niet dagelijks, dit doen we ook niet voor het eten oid). Wel gaat onze dochter naar een christelijke school, omdat ik het belangrijk vind dat ze die basis meekrijgt. Wil zij naar de kerk, dan wil ik wel met haar mee. Zo niet, ook goed.