Kind van een alcoholiste
Mijn moeder is ongeveer mijn gehele jeugd alcoholiste geweest. Ik wist niet beter of ik vond mijn moeder thuis lazarus op de bank/bed/op de wc of waar dan ook. Thuiskomen uit school en een kopje thee drinken met een koekje samen met mama zat er niet in.
Altijd op mijn tenen lopen en bang iets te doen waardoor ze uitviel, naar de supermarkt om bier voor haar te halen, thuis voor het huishouden en mijn 4 jaar jongere zusje zorgen (mijn vader werkte heel de week want er moest toch brood op de plank), scheve gezichten als ik met mijn moeder op pad was, nooit vriendinnen mee naar huis nemen. Dat was een beetje mijn jeugd. Toen wist ik niet beter, nu achteraf weet ik dat het zo natuurlijk niet hoort.
Op de middelbare school begon ik betere vriendschappen te krijgen, ik nam mensen in vertrouwen, ging ik handballen in een leuk team. Dat was fijn! Dacht ik... Achter mijn rug om werd over mij geluld en alles wat ik in vertrouwen vertelde tegen een goede vriendin (dacht dat het een goede vriendin was) wist de volgende dag het hele handbalteam. Mijn vertrouwen in mijn moeder was er niet, maar hierdoor was het vertrouwen in andere mensen helemaal weg. Ik deed maar wat, was bang wat ik thuis zou aantreffen, ging naar school omdat iedereen dat deed maar had geen idee wat ik wilde, had medelijden met en was boos op mijn vader omdat hij met haar moest leven en ons bij haar hield. Hij noemde dat toen liefde, hij verliet de liefde van zijn leven zomaar niet. Echte vriendinnen had ik niet.
Tot een jaar of 15 geleden inmiddels. Het ging niet goed met mijn moeder. Ze riep naar boven dat de ambulance eraan kwam voor haar. Zal wel, dachten wij, er was inmiddels altijd iets. Maar die ochtend veranderde alles. Als ze toen zelf niet de ambulance had gebeld hadden we haar kunnen begraven. Op de eerste hulp kreeg ze haar eerste hartstilstand, met intuberen is iets in haar keel kapot gegaan waardoor ze bloedvergiftiging kreeg, haar nieren waren op, eigenlijk was ze zo goed als dood. 2 maanden op de IC, grotendeels in coma plus nog een hartstilstand en daarna nog week of 6 gewoon in het ziekenhuis, maar ze heeft het geflikt. Ze is nuchter en ik had EINDELIJK een moeder. Wat ben ik trots op die vrouw, ze heeft gewoon letterlijk een 2e kans gekregen en die met beide handen gegrepen.
Eind goed al goed zou je zeggen. Maar dat is het niet. Met mijn moeder wel, gelukkig maar. Maar ik merk vooral de laatste tijd dat ik er nog erg veel last van heb. Een kroeg met dronken mensen mijd ik, sowieso mijd ik dronken mensen. Mensen die nu zeggen dat dry january zo moeilijk is kan ik echt niet begrijpen. Als ik een alcoholist zie op straat zie ik mijn moeder. Zelf drink ik geen druppel. Vooral sinds ik een hele lieve vriend heb wordt het erger. Hij houdt van een biertje in het weekend, uiteraard gun ik hem dat van harte. Maar als hij wat meer heeft gedronken krijg ik een soort flashbacks en gaan mijn gedachten heel rap terug naar mijn jeugd. Hij weet wat er is gebeurd vroeger, hij wil er ook rekening mee houden, maar hij hoeft van mij natuurlijk niet die biertjes te laten staan in het weekend.
Ik ben nu wel op een punt dat ik merk dat ik er misschien toch iets mee moet, maar wat? Zou EMDR helpen? Is het een jeugdtrauma?
Voor de meiden die de moeite hebben genomen dit te lezen, respect voor jullie. Ik geloof niet dat meiden mij hier kunnen helpen, maar ik ben het even kwijt. ?