Welkom op Zeg maar Yes!

Ik huil eigenlijk niet veel. Heel af en toe gebeurt er iets, wat me raakt en dan huil ik eigenlijk echt te heftig voor hetgeen wat er is gebeurd. Maar ik kan het niet afremmen of stoppen. Dit heb ik bij mijn man nu 3x gehad ofzo, in 5 jaar tijd. Hij is dan zo van slag, hij zoekt er van alles achter terwijl er echt niets meer aan de hand is.

Komt iemand dit bekend voor? En wat kan ik doen om het een beetje meer te doseren?

Ik herken dit niet. Maar.. Is het een probleem? Zoals je het omschrijft, vind ik het niet echt als een probleem klinken. Ik zou zeggen; laat lekker gaan die tranen op dat moment. En dat je man er van slag van is, snap ik als het ook zo weinig gebeurd. Maar als er voor jouw gevoel niets meer aan de had is, hoef je het toch niet te gaan veranderen/doseren omdat hij er van slag van raakt toch? Naderhand kun je vást duidelijk maken dat er echt niets is.
Maar misschien zit er meer achter en kun je dat eens uitzoeken voor jezelf.

Dan lijkt alles er van de afgelopen tijd uit te komen? Ik heb het wel eens. Mijn man zet me onder de douche. De warme welteverstaan. En zegt dat ik mijn pyjama aan moet trekken en mezelf een bak koffie moet zetten (als hij het nog niet heeft gedaan). Ik denk dat je het gewoon moet laten gaan. Kennelijk is er iets onderhuids dat eruit wil, ook al is het maar naar het zien van iets zieligs. Ik zou man wel even vertellen dat hij het zich niet persoonlijk moet aantrekken, want het is sneu als hij zich het wel persoonlijk aantrekt. Het gaat duidelijk om jou en jouw gevoel op dat moment en daarna is het dan kennelijk weer over. Voor mij wel trouwens. Na wat gesnif weet ik meestal niet meer waarom ik nu eigenlijk jankte, maar het luchtte wel op.

Ik herken dit wel een beetje en ik ben er nu mee bezig met mindfulness/zelfcompassie. Ik merk ook dat ik te snel over nare dingen heen stapte en het direct dood rationaliseerde en vond dat ik me niet aan moest stellen. Waarschijnlijk een weerbaarheidsmechanisme van vroeger? Terwijl ik als iets me dan wel raakte echt overstuur en overspoeld kon raken, een of twee x per jaar. En dan was ook alles teveel.

Nu heb ik wat oefeningen, waarbij ik dus soms bewust op zoek ga naar hoe ik me voel, bewust even stil sta bij nare dingen en daar compassievol mee om leer gaan. Het verdriet op die momenten meer bewust beleef, in kader (het een plek geven in mijn lichaam, bewust ergens voelen, je armen om jezelf heen slaan, klinkt zweverig dit maar mijn coach brengt het heel rationeel) waardoor het eigenlijk niet groter wordt dan mijzelf en behapbaar blijft en me niet overspoelt. Ik ben hier nu een half jaar mee bezig ofzo en bijvoorbeeld het verbreken van mijn relatie kon ik veel beter handelen en bewust beleven en weer afstand nemen en echt verwerken ipv wegstoppen.

Ze heeft ook net een boek geschreven mocht je geïnteresseerd zijn.

Huilen is maar een emotie, net als lachen. Als je keihard moet lachen vraag je meestal ook niet hoe je dat wat beter kunt doseren toch ? Alleen maar doordat huilen vaak als een negatieve emotie wordt gezien en lachen als iets positiefs. Beide hebben gewoon een functie en horen bij je als mens.
Het klinkt voor mij alsof je op andere momenten verdriet niet toelaat, op zo'n moment dat je dan heel hevig moet huilen denk ik dat dat de druppel was die de emmer deed overlopen. Het verdriet dat je dan eerder wellicht niet toe hebt gelaten komt er dan ook uit. Wat je kunt doen om het meer te doseren? Vaker huilen dan kropt het minder op en denk ik dat je huilbuien minder hevig kunnen zijn (dan leeg je je emmertje bijv. als ie voor de helft vol is ---> dan zit ie minder vol dus hoeft er minder uit).
Verder ben ik het erg eens met de tweede alinea van Whatever, daar staan goede tips in. Alle emoties, zowel positief of negatief, willen gehoord worden. Alleen willen wij de negatieve vaak niet toelaten want dat is niet fijn. Dat stapelt zich dan alleen maar op totdat er een klein dingetje hoeft te gebeuren en dan barst de bom zo gezegd. Als je tijd neemt om de negatieve emoties/gevoelens ook toe te laten dan verdwijnen ze daarna juist sneller, doordat ze er mogen zijn. Als ik dat zelf niet doe dan kan ik er in blijven hangen en voel ik me eigenlijk juist nog langer rot, terwijl als ik het toelaat voel ik me een paar minuten rot en daarna verdwijnt het.

Ik heb dat ook en heb er voor de rest geen laat van. Mijn man schrok er eerst ook van maar weet nu dat het bij me hoort en is er aan "gewend" hij troost en luistert en dat is dat. Als je er zelf geen last van hebt en het in de mate voorkomt die je schrijft Lijkt het me geen enorm probleem

Drie keer in vijf jaar tijd vind ik eerlijk gezegd al heel gedoseerd. Ik zou het niet groter maken dan het is; je bent een mens en hebt emoties en hoeft niet regelmatig bij elkaar geraapt te worden. Sorry, ik begrijp je probleem misschien niet goed op basis van wat je omschrijft.

Bedankt voor jullie reacties. Ik denk ook dat ik verdrietige dingen te snel wegstop, maar dat resulteert dus in een soort ontlading die overdreven voelt op een raar moment.
Ik ga me zeker eens verdiepen in wat Whatever zegt. Ik heb zeker interesse in dat boek, wil je me de titel geven?

http://www.bol.com/nl/f/hartvol/9200000 ... modal_open

Alsjeblieft!

Het gaat wel een stuk verder dan puur dit hoor. Zou wel even nadenken of je je überhaupt daarin herkent. Anders wil ik ook wel kijken of ik puur een stukje voor je kan opzoeken qua oefening op dit puntje.

http://www.bol.com/nl/f/hartvol/9200000075854544/?Referrer=ADVNLGOO002008J-F7CQGFIURUYLW-226740458382&gclid=EAIaIQobChMI9IjevICF1wIVQxIbCh3VOg0zEAAYASAAEgIsafD_BwE#modal_open

Alsjeblieft!

Het gaat wel een stuk verder dan puur dit hoor. Zou wel even nadenken of je je überhaupt daarin herkent. Anders wil ik ook wel kijken of ik puur een stukje voor je kan opzoeken qua oefening op dit puntje.

Ok, ik ga het even bekijken. Bedankt!!

Ik huil om alles...Echt letterlijk. Zodra mijn vriend en ik een discussie hebben dan ga ik huilen. Hij vind het heel frustrerend, begrijpelijk. Ik zit er niet zo mee, ben gewoon een jankebal. Maar ik zou er wel wat aan willen door voor hem, want ik begrijp heel goed dat het niet leuk is als iemand meteen gaat huilen. haha