Wall of shame (duimen)
Okee, niet in het openbaar, hele dag door met een tut en al. Maar ik merk dat als ik vermoeid raak ik dan mijn duim in mijn mond stop. Ik vind het zo niet charmant en ook heel vies. Eerder heb ik mijn man al gevraagd om mij erop te attenderen als ik mijn duim in mijn mond stop maar ik ben op die momenten zo moe dat ik eigenlijk vooral geïrriteerd raakt dat hij mij eraan helpt herinneren en dat ik gewoon met rust gelaten wil worden.
Vies spul op mijn duim smeren helpt niet. Ik ga dan serieus opstaan van de bank en mijn handen heel hard wassen of het spul van mijn nagel krabben.
Mijn verslaving is hardnekkig aan het worden. Ik wil mezelf gewoon een schop onder mijn kont geven en op momenten (zoals nu) wil ik heel graag stoppen maar als ik mezelf weer in het hoekje van de bank nestel als ik heel moe ben dan is mijn wilskracht compleet weg. Ik heb zeker tot mijn 10e ofzo geduimd, toen een periode niet (via een beloningssysteem van mijn ouders heb ik het afgeleerd haha) maar vanaf mijn 16e ofzo komt het steeds in periodes terug. Nu vind ik het gewoon te lang duren en ben ik er klaar mee.
Iemand de gouden tip? Ik klinkt volgens mij echt als een duimjunk