Zeg maar Yes

Verwijderd.

Zo gaat het vaak met vervelende dingen die in je leven gebeuren. In het begin zijn mensen vol begrip, maar na een maand of wat moet het maar weer over zijn. Zo werkt het natuurlijk niet, maar mensen verwachten dat wel. Heel vervelend dat je je nu zo voelt.

Ik zou toch proberen om vooruit te kijken en te bedenken wat nog wel kan. Is er geen mogelijkheid om je (straks, als je weer mag werken) te laten omscholen? Ik kan me voorstellen dat het fijn zou kunnen zijn om plannen te maken en te zoeken naar mogelijkheden, al kun je nu dan nog niet meteen starten. Misschien zou je eens een gesprek kunnen aanvragen met een coach? Ik denk dat als alles straks weer wat meer op de rit is, je sociale leven ook wel weer wat meer gaat bloeien. Dat het nu eenzaam voelt snap ik helemaal.

En nee, je hebt het niet aan jezelf te danken, het is helaas gewoon hoe het vaak gaat.

Thunder wat naar dat je je zo voelt. Je hebt hier nooit om gevraagd en ik snap ook echt nooit dat vrienden vrienden laten vallen als er zoiets als dit gebeurd. Dat is gewoon niet eerlijk tegenover jou. Had je hiervoor wel een goede vriendin? Zo ja zou ik haar eens een appje sturen. Zo van 'hey he gaat het met je? Met mij nog steeds niet goed en ik voel mij erg alleen. Heb je een keer zin om langs te komen?' Zoiets.
En is er een kans dat je weer helemaal hersteld Thunder?

Ach wat rot dat je, je zo voelt. Misschien denk ik te makkelijk, maar zou je niet een cursus gaan kunnen gaan volgen, of beginnen aan een nieuwe hobby. En er is heel veel qua vrijwilligerswerk, je zou eens een orienterend gesprek kunnen aangaan en kijken of er iets is wat kan met je fysieke gesteldheid. En misschien kan jij later zelf cursussen/workshops bloemschikken gaan geven? Of je om laten scholen. Veel sterkte in ieder geval, het is echt heel rot dat dit je is overkomen en dat je je zo alleen voelt.

hej lieve Thunder,

Ik herken het wel. Zo lang ziek zijn en uit de 'normale' maatschappij, betekent toch dat je ook een stuk sociaal leven inlevert meestal. Niet omdat mensen zich niet voor je willen interesseren maar omdat de wegen totaal scheiden en er steeds minder overeenkomsten zijn.

Het is rot om je zo te voelen en het doet zeer. Dat kan ik niet mooier maken.
Nu je misschien weer wat mobieler wordt kun je wellicht wel een beetje vaker je huis uit, dat lijkt me al wel fijn.
Ik persoonlijk ben een paar uur in de week vrijwilligerswerk gaan doen, om zo langzaam weer te wennen aan onder de mensen zijn. Want je leert het ook een beetje af, je leert die isolatie als normaal te beschouwen.
Daar moet je aan toe zijn, en dat weet ik niet voor jou. Ik kan je wel zeggen dat waar ik werk we dolgraag iemand een workshop bloemschikken zouden zien geven en ik denk dat dat op meer plaatsen zo is. Dus mocht je wel iets met die kwaliteiten willen doen zijn daar vast mogelijkheden.

Misschien kun je via dit forum of een andere online manier ook vrouwen uit je omgeving vinden die wel eens iets willen gaan doen. Of een moeder van een vriendje van een van je kinderen. Er zijn altijd meer mensen die zich zo voelen, al lijkt het of iedereen doorgaat en je de enige bent.

En als laatste, het spijt me van je werk en hoe je daar behandeld wordt. Dat klinkt heel pijnlijk en op een zijspoor gezet. Misschien kun je overwegen om daarover, en over hoe de afgelopen jaren voor jou waren en wat het kostte eens met iemand praten? Want het is niet niks...

liefs