Stel ik mij aan? Relatie met mijn ouders, kan er niet meer t
Soms zijn er van die periodes en dan kan ik niet meer....
Als ik hun straatje maar volg, dan is alles goed. Als ik er van af wijk dan nemen ze het me meteen kwalijk. En maken ze me het zeer duidelijk.
Nu houden mijn man en ik binnenkort onze verjaardag voor onze families.
De familie van mijn man komt smiddags. Mijn ouders zouden ook smiddags komen.
Erg leuk, iedereen bij elkaar. Mijn broertje en zijn vriendin kunnen smiddags niet dus die komen smorgens.
Jammer, maar begrijpelijk.
Nu omdat mijn broertje smorgens gaat, willen mijn ouders ook smorgens komen.
Dit omdat ze dan samen kunnen rijden.
Ik vind dit best een stomme reden. Had het erg leuk gevonden als mijn ouders ook smiddags zouden komen, want dan komt voor de rest iedereen. Nu is er van mijn familie dus niemand smiddags. Dit vind ik erg jammer.
Heb al gevraagd of mijn ouders niet smiddags willen komen. Ze kunnen wel, Maar dit willen ze niet, want ze willen samen rijden met mijn broertje. Er valt met geen mogelijkheid met ze te praten. En hun bepalen nu gewoon mijn dag eigenlijk.
Zo zijn er vaker van dit soort dingen en het maakt mij verdrietig.
Soms zou ik echt willen dat ik andere familie had. Het gaat niet alleen om dit...
Zo spelen. Al jaaaaaren dingen.
En nu sta ik op een punt, ik kan er niet meer tegen.
Ik voel mij er gebroken door en ik weet niet meer wat ik ermee moet.
Wat vinden jullie?
Mijn man zegt al, probeer je er niet druk om t maken. Waant jij zit er weer mee. Dan komen ze maar smorgens stelletje zuurpruimen. Waarschijnlijk kunnen ze er gewoon niet tegen dat als ze smiddags komen dat ze dan niet genoeg aandacht krijgen. Zo zijn er al meerdere verjaardagen verpest.
Maar het lukt mij telkens maar niet om het aan de kant te zetten of om er niks van te zeggen.