Welkom op Zeg maar Yes!

Zijn hier vast veel mensen die dat gedaan hebben, dus ik hoor graag ervaringen.

Ik twijfel nog. Ben niet bang dat ik het niet kan, maar heb toch een soort van euh gevoel van weerstand ofzo. Terwijl ik het ergens wel wil. Voornamelijk omdat ik het mooi zou vinden als 1 van de kleinkinderen ook zou spreken, naast mijn vader. Waar ik 'bang' voor ben is dat iemand in de zaal volschiet en ik dan daardoor ook ga Ik snap dat het niet erg is, maar ik wil niet daardoor van mijn verhaal raken. Ik wil het juist een beetje luchtig en grappig houden. Dat past bij mij en bij oma ook.

Iemand tips of ervaringen of weet ik het..

Ik heb bij 1 van mijn opa's en bij beide oma's herinneringen opgehaald in een stukje...
Herken je gevoel heel goed, daar was ik ook bang voor en alle 3 de keren zijn het stukjes geworden met een lach en een traan. Hoewel ik ook niet in de emotie wilde schieten gebeurde dat toch. Maar dat was goed zo, ik raakte niet m'n verhaal kwijt verder want ik wilde perse mijn stukje zeggen, ondanks de emotie.
Tips heb ik niet echt voor je, hoop dat je het kan want ik denk dat je anders later misschien spijt kan krijgen dat je het niet gedaan heb.

Sterkte en gecondoleerd!

Ik heb bij mijn oma gesproken, ik had een verhaaltje geschreven over herinneringen. Ik heb bewust alleen naar m'n papiertje gekeken en niet de kerk in gekeken omdat ik wist als ik naar mijn moeder keek dat ik dan zou gaan huilen.
Ook heb ik gevraagd als ik als eerste iets kon voordragen, zodat ik niet geëmotioneerd kon raken door andere stukjes en dat ik dan niet zo lang in de zenuwen zat.

Sterkte!

Ik heb ook bij mijn oma's uitvaart gesproken, dat gevoel had ik meteen. Ik heb het toen thuis een paar keer voorgelezen, dat nam al een heel stuk van de emoties weg en daardoor heb ik het goed voor kunnen dragen.sterkte!

Ik heb het ook gedaan. Met horten en stoten, maar het is nu jaren later zo'n waardevol iets. Ik heb het helemaal goed laten overzetten in het Frysk, en vind het echt zo bijzonder dat ik dat nog heb. Ik vond het niet makkelijk, maar ben heel blij dat ik het gedaan heb.

Herkenbaar! Ik wilde bij B. ook gewoon over leuke anekdotes vertellen. Op de dag zelf bleken wij als laatst te moeten. Ik had dus al een tas met volgejankte zakdoekjes, maar toch kon ik op dat moment wel de rust bewaren. Ik heb naar mijn papier gekeken en naar haar kist met bloemen. De zaal heb ik pas na afloop weer bekeken. Dat heeft er denk ik wel aan bijgedragen dat het zonder een traan gelukt is. Deel twee deed een andere vriendin en toen stond ik wel weer te huilen . Ik vond het ook wel fijn dat we samen waren en dat ik wist dat iemand het goed zou overnemen als ik er niet meer uitkwam. Heb je in iemand dat vertrouwen?

Bij mijn oma heb ik ook gesproken en ook alleen over leuke dingen (precies mijn oma ook). Dat vond ik daar minder moeilijk, omdat de hele dienst wel stond in het teken van de leuke kanten van mijn lieve en grappige oma. Dan zit je ook nog niet zo in de jankmodus. Weet jij al wat anderen gaan zeggen? Dan kun je misschien inschatten na welk stuk dit goed past.

En tot slot: alleen doen als je het echt zelf wil. Niet voor anderen, niet omdat het hoort.

Ik heb gesproken bij mijn neef en bij mijn oom, en beide keren werd er ook gefilmd, dus ik heb het later zelf terug kunnen zien. Ik heb niet echt tips, het ging eigenlijk wel vanzelf. Er waren ook wel mensen die spraken, die moesten huilen tijdens het spreken, maar die speeches waren daardoor niet minder mooi.

Gecondoleerd.

Precies hetzelfde had ik toen vorig jaar mijn opa overleed. Ik heb wel gesproken. Namens alle (achter)kleinkinderen. Had dezelfde angst, maar op dat moment voelde ik mij heel sterk. Het werd wel met een lach en een traan, maar niet zo emotioneel dat ik niet verder kon praten.

Gecondoleerd!

Ik heb gesproken op de uitvaart van mijn vader, ik heb wel een keer een soort van krakende/ brekende stem gehad en dat was toen ik naar een bepaald persoon keek. Mijn tip is echt over de menigte heen kijken, afwisselend met wat er voor je ligt. En focus je daar maar even op, dar hielp mij bij. Ik brak dus pas een beetje toen ik naar dierbaren ging kijken, dus ik keek maar snel weer weg.

Ik heb gesproken bij mijn 'soort van 2e vader'. Ik heb geen moeite met voor grote groepen spreken en deed net alsof ik gewoon voor de klas stond. Het ging goed, m'n grapjes kwamen aan maar toen ik een snuf hoorde, moest ik mezelf echt bij elkaar rapen. Heb ook niemand aangekeken. Ik ben heel blij dat ik het gedaan heb, mensen hebben het er nu nog over. Hij had geen kinderen en iedereen kende hem als vriend of collega, maar niet de vaderfiguur die hij voor mij was. En dat heb ik mensen kunnen laten zien, erg fijne gedachte want dát was hij ook.

Ik heb even de rest niet gelezen, want ik moet zo weg..
Maar wat op de uitvaart van mijn moeder mij heel goed hielp, was om over de mensen heen te kijken. Dus net doen of je ze aankijkt, maar dan net over de hoofden heen.
Ik was ook bang, dat wanneer ik een verdrietige blik zou treffen, ik compleet zou breken. Op deze manier kon ik het nog redelijk handelen.

en neem de tijd, neem de tijd om even op adem te komen, hoe rustiger je begint, hoe beter het meestal af te maken is.

Gecondoleerd!

Ik heb het zelf nooit aangedurfd, maar het lukt je vast. Spreek anders af dat iemand het overneemt mocht het niet lukken, dan weet je dat het hoe dan ook goedkomt. Zo hadden wij het ook gedaan toen mijn broer sprak op mijn vaders uitvaart. We hadden afgesproken dat hij een stap opzij zou doen als het niet ging en dat de voorganger het dan automatisch van hem zou overnemen.

Sterkte!

Ik heb tijdens de uitvaart van mijn vader gesproken. Mijn zusjes stonden naast me, die durfden/wilden zelf niks zeggen, maar toen ik het te kwaad kreeg tijdens het spreken, fluisterde 1 van de twee dat ik even rustig adem moest halen, dat hielp en toen kon ik door gaan. Misschien heb je ook iemand die naast je kan komen staan?

Thanks meiden

Rustig beginnen is wel echt een goede, anders zie ik het echt gebeuren dat je idd gelijk begint te praten zodra je aar staat en dan nog heel hoog in je adem zit.

Gecondoleerd.

Precies hetzelfde had ik toen vorig jaar mijn opa overleed. Ik heb wel gesproken. Namens alle (achter)kleinkinderen. Had dezelfde angst, maar op dat moment voelde ik mij heel sterk. Het werd wel met een lach en een traan, maar niet zo emotioneel dat ik niet verder kon praten.

Dit hoop ik idd ook, dat ik op het moment zelf zo'n gevoel krijg van ik ga dit gewoon even doen

Ik wil het gewoon met jeu brengen.

Bij je vader of moeder kan ik me ook echt voorstellen dat je denkt oké het maakt me minder Hoe het eruit komt, ik wil het gewoon doen hoe dan ook. Alleen ik heb nu heel sterk dat ik het of goed of niet wil doen

Ach jaaaaaa

Gelukkig twijfel ik nooit erg over dingen en gelukkig is het niet al over 12 uur

Ik heb gesproken op de uitvaart van mijn man. Ik was ook bang dat ik helemaal vol zou schieten en dan niet meer uit mijn woorden zou kunnen komen. Ik had een verhaal vol humor.
Toen ik het de eerste keer hardop voorlas moest ik heep hard huilen. Toen ik het de tweede keer deed iets minder hard etc. Ik ben toen na een keer of vier gestopt omdat ik toen het gevoel had dat ik de emoties onder controle had weer.
Op de uitvaart zelf lukte het me goed mijn verhaal te vertellen. Er waren zeker momenten dat ik vol schoot en mensen in de zaal ook, maar er werd ook flink gelachen.
Mijn tip is dus hardop voorlezen/oefenen. En verder had ik mijn tekst extra groot uitgeprint zodat ik het ook metv tranen in mijn ogen goed kon lezen en omdat ik een inkjetprinter had ook een reserve exemplaar voor als het door zou lopen.

Ja ik zie momenteel heel slecht, dus tenzij ik mn zus met spandoeken voor me zou neerzetten heb ik denk ik weinig aan een spiekbriefje. Hoogstens wat losse woorden in formaat 35 op een a4tje haha.

Ja ik zie momenteel heel slecht, dus tenzij ik mn zus met spandoeken voor me zou neerzetten heb ik denk ik weinig aan een spiekbriefje. Hoogstens wat losse woorden in formaat 35 op een a4tje haha.

Hmmm dat is echt balen, oogontsteking weer?

Ik heb bij mijn moeder haar uitvaart gesproken en ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Had van te voren mijn tekst op papier gezet en heb het dus deels voorgelezen. Ik heb voornamelijk naar de kist gekeken omdat ik voor mijn gevoel echt tegen haar sprak. Ik had ook haperingen en af en toe brak mijn stem maar dat maakt echt niks uit.

Bedenk dat je het later nooit over kunt doen. Dus bij twijfel zou ik zeggen: doen.

Ik heb het al vaker gedaan. Eerst bij mn oma, toen schoot ik wel vol halverwege. Later bij mn opa van de andere kant ('mocht' eigenlijk niet van een tante omdat ze sacht dat ik dat niet kon), en dat ging redelijk (een oom stond bij mij). Later ook nog bij mn oma, en ook bij de vader van ex. Ik heb de tekst inderdaad vaker doorgenomen. Als ik volschoot was dat vaak pas op het einde. Ik vind het gewoon mooi en fijn om nog wat laatste woorden mee te kunnen geven. En ik ben echt niemand die graag in het openbaar praat.
Later ook bij 2 bewoners van ons gedaan namens het team

Hoe is het gegaan vandaag Reva?

Ja ging goed! Er waren allemaal lieve mensen en ik vond de zaal en omgeving mooi (was niet het crematorium waar ik op gehoopt had), dus dat viel mee.

Iedereen reageerde positief en met een lach, heel fijn. Zonder te janken gered ook, dat gebeurde pas toen de secretaresse van mijn vader huilend langs de kist liep aan het einde

Ja ik zie momenteel heel slecht, dus tenzij ik mn zus met spandoeken voor me zou neerzetten heb ik denk ik weinig aan een spiekbriefje. Hoogstens wat losse woorden in formaat 35 op een a4tje haha.

Hmmm dat is echt balen, oogontsteking weer?

Nee, was dat het maar. Verlang daar haast naar terug, zo vervelend is dit Geen idee nog wat het is. Op naar volgende ziekenhuis.