Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben nu het boek: ‘ De zin van het leven, Gesprekken over de essentie van ons bestaan’ aan het lezen.

Een boek vol inspirerende antwoorden op vragen die we ons allemaal wel eens stellen, maar zelden expliciet beantwoorden. In september 2018 schreef Volkskrant-journalist en schrijver Fokke Obbema een aangrijpend artikel over de hartstilstand die hij het jaar daarvoor had gehad. De ervaring riep bij Obbema zelf grote levensvragen op, wat resulteerde in een veertigtal prikkelende gesprekken met zeer uiteenlopende gesprekspartners, waarbij de eerste vraag telkens luidde: ‘Wat is de zin van ons leven?’

Dit boek is echt een aanrader vanwege de verschillende visies van allerlei interessante mensen over deze vraag. Van een medium tot een theoloog, een begrafenisondernemer of een biochemicus.

Wat is volgens jou de zin van het leven? Geloof je in een groter doel? Of zijn we simpelweg op aarde om ons voort te planten? Heeft het leven überhaupt een doel of zin? Wat doen we hier eigenlijk met zijn allen op aarde? Geloof je in een leven na de dood (in welke vorm dan ook)? Is er een hemel?

Ik denk zelf niet dat er leven na de dood is, sowieso geen hemel. Ik geloof ook niet in een God. De zin van het leven voor mij is dat ik er natuurlijk niet zelf voor gekozen heb dat ik er ben maar er wel het beste van probeer te maken. Ik vind de verbintenis belangrijk met de mensen om me heen, die dichtbij me staan. Dit betekent voor mij, contact in de offline wereld door mijn dierbaren regelmatig te zien en spreken zonder afleiding van telefoon. De mijne staat regelmatig uit of ik neem hem niet eens mee wanneer ik bijvoorbeeld met mijn gezin op pad ga. Ik heb geen social media meer en elke dag probeer ik stil te staan bij waar ik dankbaar voor ben. Dit hoeven echt geen hele grote dingen te zijn. Ook vind ik het mooi om te zien dat ons leven verder wordt voortgezet via ons kind.

In het grotere wereldse plaatje zou ik eerlijk gezegd niet zo goed weten wat de zin is van het leven. De evolutie wellicht. Als je kijkt waar de mensheid nu staat vergeleken met bijvoorbeeld 200 jaar terug. Toch wel heel bijzonder om te beseffen waar we toe in staat zijn, in goede maar helaas ook in zeer kwade zin. Het kan ook niet anders dat er meerdere levens vormen zijn in het universum, we zijn vast niet de enige planeet met leven in de oneindige zwarte ruimte van het heelal.

Ik vind dit altijd een heel interessant vraagstuk. En ik vraag het mezelf ook regelmatig af. Ik geloof wel in een hemel of iets dergelijks na de dood. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat je 85 jaar op deze aardkloot rondloopt, vaak gelukkig maar misschien nog vaker met zorgen of ongelukkig en dat je dan dood gaat en er niks meer is. Dat is in mijn ogen echt zo compleet zinloos. Dus ik wil graag geloven dat er meer is na dit leven. Ik heb veel mensen zien sterven tijdens mijn werk en het blijft een heel bijzonder iets om te zien. Je ziet de ziel bijna letterlijk het lichaam verlaten en het lichaam veranderen in niets meer dan een omhulsel. Ik denk dat de ziel in staat is om naar een andere dimensie te verplaatsen en niet op te gaan in niets.

Ook in het perspectief van het oneindige heelal kan ik me niet voorstellen dat wij, dat niet ter zake doende kleine stipje, zo belangrijk zou zijn dat wij de enige planeet met leven zijn.

Op momenten dat ik het moeilijk heb in het leven zeg ik ook weleens tegen mezelf dat ik deze 85 jaar gewoon even uit moet zingen en dat het daarna hopelijk beter wordt.

Ik ben dankbaar op de wereld te zijn, vind het zo bijzonder dat juist ik (en m’n man, kinderen etc) gemaakt zijn en we ook heel goed niet hadden kunnen bestaan.

Ik vind het intrigerend dat de evolutie is zoals het is en snap wel dat mensen willen geloven in iets anders want ook evolutie is, naar mijn mening, best ongrijpbaar. Ik ging het toen zoon klein was eens uitleggen en het klonk zo als een verhaaltje haha. ‘Eerst was er een bacterie, die kreeg pootjes en ging aan land, veranderde in andere dieren, toen waren er apen en die werden mensen’ - ik hoorde het mezelf zeggen en dacht: dat gelooft hij nooit haha. Mijn bestie, een Christen, lachte zich rot en zei: mijn uitleg is ‘God heeft ons gemaakt’ en ja, eerlijk is eerlijk: wel een korte en makkelijkere versie. Maar ik geloof er niet in.

1 man (daar begint de ironie bij mij al) die alles gemaakt heeft en dan een zoon (nog een keer) stuurt etc. Geloof wel dat Jezus bestaan heeft maar zonder z’n Godse krachten. Ik vind geloof en leven volgens de 10 geboden wel mooi. Toen onze zoon in het ziekenhuis was zat onze vriezer steeds vol met eten van compleet vreemden van m’n vriendins kerk. Soms zou ik willen dat ik geloof.

Geloof ook niet in een hemel, die zou dan behoorlijk vol zijn. Ook niet in reïncarnatie, al zou ik het mooi vinden.

Ik zou echt wel 500 jaar willen leven, dat is een niet populaire mening. Wel zoals ik nu ben, niet stokoud. Of me laten invriezen, ik ben zo nieuwsgierig waar we heen gaan. Ik ben bang voor de dood, ik heb onwijze FOMO en wil m’n kinderen tot stokoud zien opgroeien en de wereld ervaren. Ik wil op aarde graag een verschil maken, andere mensen helpen, bijdragen aan het goed doen voor de mens, dier en wereld. Ik hoef niet de geschiedenisboeken in, maar zou wel willen dat de jeugd wat meer de geschiedenis zou weten en wat meer voor elkaar leeft, ik word zo verdrietig van het individualisme.


Ik leef sinds we op m’n 17e een vriend begroeven al met de dag: doen wat we willen, want straks is het voorbij. Mocht er wel een God zijn, dan ga ik ervan uit dat ik daar ook mag komen, ik heb een goed leven geleid. En als ‘hij’ dan vraagt hoe ik m’n leven beoordeel dan kan ik zeggen dat ik álles eruit heb gehaald, voor mezelf en voor anderen. En daar ben ik trots op. En zal dan wel de zin van m’n leven zijn.

Ik heb geen idee wat de zin van het leven is.
Je wordt ongevraagd op de wereld gezet en dan moet je zelf je weg maar vinden naar geluk. Ik denk er regelmatig over na en denk dat er wel iets is, maar wat, geen idee.
Ik geloof wel dat zielen blijven bestaan, voor mijn gevoel is wie jij bent zo complex dat ik me niet kan voorstellen dat dat verdwijnt als je sterft.
Net als Lady heb ik veel lichamen gezien en daar is de ziel uit, niks meer als een omhulsel. Als je het nooit gezien heb klinkt dat heel abstract. Wat daar ingezeten heeft moet mijn inziens ergens zijn.
Overigens ben ik na m'n werk in de uitvaart niet (meer) bang voor de dood of om te sterven. Bang om ziek te worden, of het ideale plaatje van stokoud worden. Elke dag, elke minuut bestaat de kans dat je overlijdt. Door een ongeluk, een val, tijdens het eten, iets lichamelijks, noem het maar op. Het besef dat het echt zomaar afgelopen kan zijn laat me wel anders leven. Minder bevreesd denk ik.

Haha paar keer ge-edit inmiddels maar het besef dat het zo snel afgelopen kan zijn heeft er mede voor gezorgd dat ik m'n leven anders wilde leiden. Ik wil thuis zijn, tijd hebben om te doen waar ik gelukkig van wordt. Werken, tuurlijk je moet want anders verdien je niks. Maar ik wilde werken om te leven en niet andersom.
Komt ook misschien door de extreme werkdruk die ik die laatste jaren ervaren heb. Ik had letterlijk het gevoel dat het leven aan mij voorbij ging, en op m'n werk werd ik daar ook dagelijks mee geconfronteerd.

Ik vraag me erg af wat de zin van het leven is. Het kan best mooi zijn, denk ik, maar zo ervaar ik het niet. Ik ben nu 40 jaar en ik vraag me oprecht af wat de komende 40 jaar me nog moet gaan brengen wil ik uiteindelijk terugkijken op een succesvol en gelukkig leven. Voor mij is de lol er al een tijdje af en hoeft het niet meer zo.

Wauw Giselle, wat lijkt me dat heftig om je zo te voelen. Ik hoop dat de komende 40 jaar je zoveel moois gaat brengen dat je wel kan terugkijken op hoe mooi je leven geweest is.

Ik vraag me erg af wat de zin van het leven is. Het kan best mooi zijn, denk ik, maar zo ervaar ik het niet. Ik ben nu 40 jaar en ik vraag me oprecht af wat de komende 40 jaar me nog moet gaan brengen wil ik uiteindelijk terugkijken op een succesvol en gelukkig leven. Voor mij is de lol er al een tijdje af en hoeft het niet meer zo.

Wat verdrietig om te lezen Giselle. Ik sluit me aan bij Amelie.

Wat verdrietig Giselle, ik sluit me ook aan bij Amelie.

Ik herken me overigens ook ergens in jouw woorden en die van Lady over het uitzingen van het leven.
Ik ben gelukkig en tevreden, en ik wil heel graag m'n zoon zich verder zien ontwikkelen, volwassen worden en aanwezig zijn in zijn leven maar voor mij voelt het ook vaak als uitzingen, hobbels overkomen.
Maar ik heb wel innerlijke rust, als ik nu zou gaan zou ik dat voor mezelf eigenlijk prima vinden, dat is denk ik ook wat ik bedoel met het onbevreesde in m'n eerdere post.

Wat verdrietig Giselle, ik sluit me ook aan bij Amelie.

Ik herken me overigens ook ergens in jouw woorden en die van Lady over het uitzingen van het leven.
Ik ben gelukkig en tevreden, en ik wil heel graag m'n zoon zich verder zien ontwikkelen, volwassen worden en aanwezig zijn in zijn leven maar voor mij voelt het ook vaak als uitzingen, hobbels overkomen.
Maar ik heb wel innerlijke rust, als ik nu zou gaan zou ik dat voor mezelf eigenlijk prima vinden, dat is denk ik ook wat ik bedoel met het onbevreesde in m'n eerdere post.

Ik denk dat ik stiekem wel bang ben voor de dood. Ik durf ook absoluut nooit uit te spreken dat mijn kind eerder dood zou kunnen gaan dan ik. Alsof ik het dan op me afroep. Ik zou er geen berusting in hebben mocht ik nu ongeneeslijk ziek worden, lijkt me verschrikkelijk. Al lijkt in 1 klap weg me zwaarder voor de nabestaanden.

Wat mooi dat jij er onbevreesd naar kan kijken, lijkt me heerlijk. Hoe lang heb je in de uitvaartbranche gewerkt en hoe heb je het ervaren?

Dat m'n zoon iets zou gebeuren moet ik ook niet aan denken. Dat zou ik niet kunnen verdragen en dan hoeft 't voor mij ook niet meer.
Ik denk dat de berusting er ook in ligt in dat ik gezien heb dat er tig scenarios zijn waar je aan kunt overlijden en ik dus bv niet specifiek bang ben om ziek te worden. Ik kan struikelen op de stoep, verkeerd terecht komen en overlijden bijvoorbeeld.

Ik heb er 2 jaar gewerkt, als crematorium medewerker. En vond het een super mooi en dankbaar en fascinerend beroep.

Ik denk dat de zin van het leven voortplanten is. Eigenlijk is alles daarop gericht alleen hebben wij er heel veel zijstraatjes bijgemaakt.

Poeh, ik las dit vanmorgen en heb erover nagedacht, maar ik kom niet echt tot een duidelijk antwoord. Ik denk dat ik me bij Lot aansluit. Ons bestaan hier is eigenlijk maar zo kort en nietig.

De afgelopen dagen, sinds het nieuws over Freek, heb ik ook veel nagedacht over ziekte en dood. Mijn man is echt panisch voor de dood, hij wil het liefst helemaal nooit dood. Als we het erover hebben wordt hij al naar. Ik heb dat niet. Als één van ons een erge ziekte zou moeten krijgen, hoop ik maar dat ik het ben. Ik ben absoluut niet depressief en wil ook niet dood ofzo, maar het leven valt me soms best zwaar. Ik ervaar dingen behoorlijk intens, pieker me altijd suf over van alles en weet eigenlijk nog steeds niet wat ik nou allemaal aan het doen ben. Best vermoeiend. Daardoor vind ik het niet erg dat dit eindig is denk ik. Neemt niet weg dat ik aan de andere kant juist een levensgenieter ben, want ook de mooie dingen ervaar ik intens (gelukkig).

Ik vind dat jij het mooi hebt verwoord Bliss: Ik wil ook niet dood maar vind het leven soms ook best wel zwaar. Al kan ik er ook wel echt van genieten.

Lot, ik denk dat wat jij zegt wel de kern van ons bestaan is. Maar als ik hem dan verder doortrek: wat heeft het voor nut je voort te planten wanneer je alleen maar 80 jaar op deze aarde leeft en er daarna niks meer is? Ik vraag het niet persé aan jou hoor, maar dat vind ik dus een heel interessant vraagstuk.

Dat de mens niet uitsterft.

Ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat mijn leven helemaal 'geen zin' heeft, dat ik hier nou eenmaal ben en het hier best prima heb, maar dat mijn bestaan verder van weinig toegevoegde waarde is, hooguit voor de mensen direct om me heen.

Ik denk dan vooral aan termen als 'wat van je leven maken', 'geniet van het leven' en dat soort dingen, maar mijn leven is meer een soort eat, work, sleep, repeat met dan af en toe wat leuks ertussen. Ik doe gewoon maar wat en heb daardoor steeds sterker het idee dat ik tijd van mijn leven 'weg gooi,' de tijd tussen mijn vingers weg laat glippen zonder dat er ook maar iets mee gedaan is. Vind ik jammer en houdt me ook steeds meer bezig.

Bang voor de dood was ik trouwens vroeger ook, ik kon in paniek raken als ik maar over doodgaan nadacht. Maar dat is wel veranderd na het overlijden van mijn oma 6 jaar geleden en het overlijden van de oma van mijn man een paar jaar later. Dat is beiden op zo'n mooie, vredige en bijzondere manier gegaan dat ik de dood juist als iets bijzonders ben gaan zien.

Maple, herkenbaar. Is er iets wat je in je leven kunt veranderen waardoor je dat gevoel minder hebt? Ik ben na m'n burnout van baan veranderd en ervaar een stuk meer rust.

Alleen voortplanten geloof ik niet in, dat is een manier om de wereld in stand te houden, maar waarom dan? Ik geloof trouwens ook dat de aarde beter af is zonder de mens.

Ik heb geen idee eigenlijk, ik hou niet zo van veranderingen dus ergens hou ik het daarmee natuurlijk ook gewoon in stand. Het is zeker niet zo dat ik ongelukkig ben, maar het voelt wel steeds meer als 'zonde van de verloren tijd' zegmaar, wetende dat je tijd hier ook gewoon eindig is. Is misschien gewoon wel een soort midlife crisis ofzo haha.

Je laatste opmerking ben ik het trouwens helemaal mee eens.

Ik hoop dat we elkaar over een jaartje of vijftig, zestig, allemaal tegenkomen in het hiernamaals en dan tegen elkaar zeggen: “Joh, dat hadden we toch echt niet kunnen denken hè, toen we het daar in dat topic over hadden”. 😁

Ik heb eerlijk gezegd het gevoel dat mijn leven helemaal 'geen zin' heeft, dat ik hier nou eenmaal ben en het hier best prima heb, maar dat mijn bestaan verder van weinig toegevoegde waarde is, hooguit voor de mensen direct om me heen.

Dit is dan ook direct wat ik wil zien als onderdeel van de zin van het leven. Goed zijn voor, en het goed hebben met, de mensen om mij heen. Dat zijn de mensen voor wie jij van waarde bent en die je leven zin geven.

Ik denk ook dat ik hier het meest gelukkig van word en het streven is mn leven zo in te richten dat ik op een bepaalde manier daar voldoening uit haal. Dat vind ik wel moeilijk.

Omdat ik in principe altijd in een existentiële crisis verkeer en deze levensvragen me redelijk wat angst geven en oa daardoor moeilijk vind gelukkig te zijn.

Boek wat Fantine aanraad zal ik gaan lezen. Een boek wat ik ook mooi vond om te lezen en me op een andere manier na liet denken hierover is het boek van Lieke Marsman; op een andere planeet kunnen ze me redden.

Als ik denk dat er een hiernamaals zou zijn, denk ik alleen maar; jemig wat druk bevolkt zou dat dan moeten zijn en wil ik dat wel. Het stamt een beetje uit mijn eerdere depressies, maar ik heb echt wel bedacht dat ik juist het 'niets' heerlijk zou vinden. Gewoon niets meer. Geen prikkels, geen gezeik, geen pijn, gewoon niets. Dat lijkt mij de ideale rust.

Best heftig als ik het zo opschrijf.

En ik heb ook wel wat Maple heeft. Wat draag ik echt bij met mijn leven? Ik hoop maar dat mijn kinderen iets bijdragen, want dan heb ik bijgedragen dat zij bestaan 😅 maar ik ben momenteel ook wel met een persoonlijke reis bezig en aan het kijken waar ik energie uithaalt en hopelijk ook voldoening.

Tabbie ik heb een keer een filmpje gezien van een vrouw op YouTube en dat is me altijd blij gebleven. Ze zei dat jouw 'hiernamaals' eruit ziet zoals jij het wilt. Je bent van al het aardse verlost dus prikkels, visueel of fysiek bestaan niet. Ze legde het heel mooi en veel uitgebreider uit dan ik hier, maar ik vond het een hele mooie gedachte en visie.

Ho ho, Lady, over 50-60 jaar zitten wij gewoon nog op het forum met z'n allen hoor!

Als ik denk aan de dood kan ik echt verdrietig worden, idee dat ik er ooit niet meer ben, daar kan ik echt niet aan denken 😞