Zeg maar Yes

Oh jemig, ik herken dit zo erg. Wel fijn dat jullie de tijd hebben afgebakend.

Ik hoop dat het je lukt om je ding te doen.

Hm.. Hier heb je niet zoveel aan, maar ik ken de werking van oxazepam niet goed genoeg om daar een advies over te geven.

Ik vind dat niet gek hoor Lady! Heb ook veel moeite met mensen in m’n huis dus snap helemaal dat zoveel kinderen extra ‘stress’ geeft. Vier ook nooit m’n verjaardag maar snap dat dat met een kind geen optie is.. geen idee hoe ik dat ooit op zou lossen maar een pannetje klinkt als een prima idee om eens te testen

Ik weet niet of dit het goede topic is, maar ik kan het aan niemand kwijt.

Ik ben 2 dagen geleden aangerand door mijn ex vriend.

Ik weet dat het mijn eigen schuld is. Ik had hem gewoon nooit binnen moeten laten.

Aanranding is nooit je eigen schuld, Biechtje. Hij zit fout.
Waarom kun je het aan niemand kwijt? Ik zou je willen aanraden dat wel te doen. En contact op te nemen met je huisarts en de politie.
Veel sterkte en blijft hier gerust praten.

Dat het je eigen schuld is? Wat een onzin.

Wat vreselijk dat het je is overkomen. Kun je aangifte doen?
Kun je het er met niemand over hebben, ouders of vrienden?

Biechtje, nooit maar dan ook nooit mag iemand aan je zitten als jij dat niet wil. Dus ook al heb je hem binnen gelaten, dat geeft hem nog niet het recht om aan je zitten. Dus dit is echt niet jouw schuld!
En je zegt dat je het aan niemand kwijt kunt, maar ik raad je aan om er juist over te praten. Het heeft mij in elk geval wel geholpen om het te kunnen verwerken. Je mag mij altijd PM'en, ik heb helaas op dat vlak ook wel het één en ander meegemaakt.

Al sta je naakt voor hem, hij heeft geen enkel recht aan jou te zitten als jij dat niet wil. Straf jezelf daar niet voor!

Verder eens met de rest. Sterkte ook vooral!

Bedankt voor jullie reacties. Ik had niet meer gereageerd omdat ik het wat ongepast vond na de biecht na mij. Maar ik heb toch een tablet ingenomen en dat was echt een goede zet. Ik voelde me niet onder invloed maar wel veel relaxter dan normaal bij zulke feestjes. Ik heb er ook nog twee wijntjes bij gedronken dus toen was het effect helemaal aanwezig .

Biechtje na mij, wat ontzettend heftig dat jou dit is overkomen. Ik hoop dat je de kracht en moed en het vertrouwen vind om jezelf hier niet teveel de schuld van te geven. Caro verwoordt het heel mooi. Neem iemand in vertrouwen en hopelijk die je aangifte. Veel sterkte!

Dank jullie wel voor de reacties. Ik heb er vandaag met iemand over gepraat en dat maakte eigenlijk alleen maar meer emoties los.

@jada wat naar dat je ook zoiets hebt meegemaakt.

Dat is ook niet gek dat de emoties los komen! Fijn dat je er met iemand over hebt kunnen praten! Blijf dat ook vooral doen! Kun je al wat meer inzien dat het niet je eigen schuld is?

Even van me afschrijven..
Ik ben een paar maanden geleden naar de praktijkondersteuner geweest, met voor mij als doel 'is dit het nou?'. En is de drukte accepteren en wordt dat vanzelf beter, of moet ik er evt al iets mee. In die periode af en toe flink dipje gehad, waardoor ze me door wilde verwijzen naar psycholoog, ook al kwam ik ze zelf weer te boven. De dipjes bleven weer weg, maar toch naar de psycholoog gegaan voor dezelfde hulpvraag. Nu 4 gesprekken gehad en er valt eigenlijk een hoop op zijn plek. Ik dacht dat ik altijd wel door kon (moest) gaan omdat ik me niet down voel. Maar gelukkig voel ik me ook niet. Heb een week lang bijgehouden wat ik deed en hoe ik me voelde, en zat vaak op een 5. Gewoon een leeg gevoel. Prikkelbaar, snel dingen vergeten, onrustig gevoel, niet meer voor tv kunnen ontspannen, geen keuzes kunnen maken, niet meer tot dingen komen omdat ik dan moet nadenken (bijvoorbeeld koken of bakken, maar ook andere creatieve dingen). En de psycholoog zegt dat dit allemaal symptomen van overspannen zijn.. En verstandelijk gezien kan dit best wel eens kloppen.. Maar gevoelsmatig toegeven is nog lastig. Want 'ik kan toch nog gewoon functioneren?' Dat dat op de overlevingsstand is tja..
Thuis gaan we nu kijken om dingen uit handen te geven. En ik heb mijn manager al gesproken, maandag komen we bij elkaar om te kijken wat nu. En de woorden (gedeeltelijke) ziekmelding zijn ook al gevallen. Vind het zo confronterend, moeilijk, eng. En lastig om anderen (zowel thuis als op werk) nu 'lastig te vallen'.

Oh wat vervelend biechtje! Goed dat je aan bel hebt getrokken en ook u verdere stappen onderneemt ook al zegt je gevoel iets anders.
Sterkte!

Anderen zijn er echt om je te helpen en ondersteunen. Zie het als iets tijdelijks.
Je hoeft in het leven niet alles alleen aan te gaan.

Hoe bouw je een vriendschap op met iemand van het andere geslacht zonder dat partners meteen gaan denken dat je meer wilt? Misschien dat ik dit niet eens onder een biecht moet zetten maar het staat zo stom. Ik kan ontzettend goed overweg met een man. Ik spreek hem eigenlijk alleen als hij aan het werk is. Wij weten van elkaar ontzettend veel. Kunnen echt over van alles kletsen, muziek, liefde voor koken/eten, elkaars problemen. Kortom, ik denk oprecht dat hij een hele goede vriend zou kunnen zijn. Nu is het zo dat ik waarschijnlijk binnenkort wordt overgeplaatst naar een andere vestiging. Dan kom ik hem waarschijnlijk niet meer tegen. Dat zou ik heel erg jammer vinden. Eigenlijk zou ik hem wel eens thuis willen uitnodigen met zijn vrouw voor een barbecue of iets. Maar nogmaals, dat staat toch raar? Nu weet ik ook dat zijn vrouw niet heel goed in haar vel zit, en dat is nog zwak uitgedrukt. Dus haar wil ik al helemaal niet het idee geven dat het om meer is. Want nogmaals, dat is het absoluut niet.

Misschien niet te moeilijk denken, maar gewoon doen? Misschien klikt het ook wel ontzettend leuk met zijn vrouw. En tussen jouw vriend/man en hem.

Misschien kan je beginnen om een keer met zijn vieren iets te gaan drinken. Zodat de partners ook zien op welke manier jullie vriendschap in elkaar steekt. En als het op prive terrein te gevoelig ligt, spreek ergens af in een kroeg of iets.

Mijn man heeft een goede vriendin. Doordat zij net als normale vrienden bij ons thuis komt ken ik haar ook en vind ik er niks raars aan.
Ik zou pas gaan twijfelen als ik het gevoel krijg dat ik niet alles hoor (man expres dingen niet verteld) of als er bijv altijd buiten de deur afgesproken wordt.
Dus ik zou zeggen begin met open zijn over waar jullie over praten, neem hem mee naar huis, stel hem voor en doe dat ook andersom, ga je voorstellen bij zijn vrouw, om daarna evt met beide stellen af te spreken.

Ik heb zo'n goede vriend, kennen elkaar vanuit onze studie. Zijn vrouw kent mij ook maar daar heb ik eigenlijk geen contact mee. Zij vindt het gewoon prima dat wij vrienden zijn.
Mijn ex had er wel moeite mee, erg jammer vond ik dat.
Ik zou gewoon eens polsen hoe hij dat zelf aan wil pakken.

Mijn vriend heeft zo'n beetje alleen maar vriendinnen. En ik vind daar niks van..

Ik zou gewoon eens met z'n allen afspreken.

Zeker als je met zijn 4en afspreekt is dat toch prima? Dan kun je kijken wat voor klik er is en op basis daarvan vaker met z'n 4en of toch met z'n 2en afspreken.

Ik ben met meerdere mannelijke collega’s ook wel bevriend geraakt. Mijn man heeft ze bijna allemaal weleens ontmoet. Hij vindt het ook niet vervelend, maar ik check dat soms wel even. In mijn ogen is het geen probleem zolang je er open en eerlijk over bent.

Ik heb ook meerdere vrienden en mijn man ook vriendinnen.
Juist door heel ‘spastisch’ te doen, wordt het wellicht een ding. Dus ik zou gewoon lekker afspreken. Ook met z’n vieren. Hopelijk klikt het tussen iedereen en kunnen jullie een fijne vriendschap opbouwen.

Even hier want ik schaam me er toch een beetje voor merk ik.

Ik ben heel liefdevol opgevoed vind ik maar er werd niet vaak zomaar geknuffeld (door mijn moeder). Wel als baby/peuter denk ik maar als jong volwassenen niet echt. Mijn moeder heeft dat ook gemist in haar jeugd (ze zegt weleens dat haar moeder haar weinig liefdevol heeft opgevoed) en ze knuffelt me weleens maar dat voelt toch altijd een beetje houterig/ongemakkelijk ondanks dat wij heel veel van elkaar houden.

Ik merk dat ik hierdoor ook niet erg ‘soepeltjes’ ben qua lijfelijk contact. Ik vind het niet fijn om zomaar iedereen drie zoenen te geven en soms heb ik wel het gevoel bij iemand: ik wil je even een knuffel geven maar dan voel ik toch een drempel. Ik ben ook wel een beetje bescheiden dat speelt ook mee. Ik merk wel dat ik het fijn vind als mensen mij heel warm ontvangen dmv een knuffel of drie zoenen. Dit trouwens wel bij mensen die ik erg graag mag, dan vind ik het ook niet erg. Ik zou hier wel wat losser/warmer in willen worden maar hoe doe ik dat .

Ik probeer trouwens vaak dichtbij mezelf te blijven, als ik voel dat ik iemand niet wil kussen dan geef ik gewoon een hand maar dan voel ik me soms toch naderhand stom alsof dat niet volwassen is of zo.

Oh dit vind ik wel herkenbaar biechtje. Maar ik heb er zelf geen last meer van, even denken hoe dat nou gekomen is. Ik denk door meerdere factoren. Ten eerste de realisatie dat het niet erg is om zo te zijn. Ik hou er gewoon vaak niet van als mensen letterlijk dichtbij komen. Ik begroet familie en vrienden ook niet met zoenen of knuffels, tenzij ik ze echt heel lang niet gezien heb. Onbekenden geef ik sowieso alleen een hand en vage kennissen ook. Maar ik heb ooit besloten dat dat prima is en heb daar naderhand geen stom gevoel meer over (voorheen dus wel). Mijn vriend is heel knuffelig en sinds deze relatie ben ik daar ook veel beter in geworden. Alsnog heb ik soms momenten dat ik het echt even niemand dichtbij wil, en dan is dat ook goed. Maar hierdoor ben ik er naar anderen op een of andere manier ook wat losser in geworden.
Ik voel nog steeds wel een drempel in het zomaar knuffelen van anderen. Soms doe ik het dan niet, ook als ik het wel zou willen. Ik denk dat dat deels komt omdat ik het zelf juist vaak niet fijn vind als mensen dat doen. Terwijl ik het wel fijn zou willen vinden.
Ik ben wel echt beter geworden in lijfelijk contact en ik denk inmiddels ook wel dat het belangrijk is en veel troost of iets geboden kan worden door te knuffelen, en ik hoop dat m'n dochter dit niet zo krijgt als ik het heb gehad. Ik kan er alleen niet echt de vinger opleggen hoe het beter is geworden en waarom ik het verder nu niet meer echt een probleem vind.

Dat herken ik. Al heb ik van huis uit helemaal niks meegekregen van knuffelen met elkaar.

Ik krijg nu best vaak knuffels van vriendinnen en ik voel me er echt ongemakkelijk bij, terwijl ik het wel kan waarderen. Dus dat zeg ik dan ook maar (en zij weten van vroeger, dus dat scheelt).

Knuffels geven kan ik ook niet. Ik wil dan wel, maar voel echt een drempel. Als een vriendin in tranen uitbarst, zou ik echt een knuffel willen geven. Tegenwoordig kan ik dan wel onhandig een arm om iemand slaan en dan valt een huilend hoofd vanzelf wel op mijn schouder. En vriendinnen geven aan dat dat ook fijn is. Gewoon dat ik er ben en luister en rake woorden kan zeggen.

Verder hou ik er ook niet van om maar met iedereen te zoenen. Dat doe ik dan ook niet. Ik hou echt afstand.

Qua tip hoe je het kunt doen is denk ik door het te oefenen en wellicht helpt het bij vertrouwde mensen ook in het uit te spreken zoals ik gedaan heb?