Welkom op Zeg maar Yes!

Afgelopen weken zijn heel heftig voor me geweest. Eindelijk valt het kwartje. Waar komen mijn klachten vandaan? Waarom voel ik wat ik voel, denk ik wat ik denk, ben ik wie ik ben? Steeds kwam mijn jeugd weer terug, hoe mijn vader vaak afwezig was in verband met werk en hoe mijn moeder er wel was, maar meestal niet bereikbaar. Er is zo vreselijk veel gebeurd in onze jeugd en nu pas komen we erachter dat er daadwerkelijk sprake is geweest van affectieve verwaarlozing. Ik vind het zo heftig, het maakt me ook zo vreselijk verdrietig, maar tegelijk vallen er ontzettend veel puzzelstukjes op hun plaats. Ik heb verdriet om wat ons is aangedaan, maar ook om mijn vader die het eigenlijk niet heeft gezien (of willen zien?). Hij realiseert zich nu wat er gebeurd is en dat het niet goed is geweest en dat het anders had gemoeten. Dat hij vaker thuis had moeten zijn, of beter had moeten opletten, beter signalen had moeten oppikken. M'n moeder deed het natuurlijk alleen als hij niet thuis was, al waren ruzies tussen mijn ouders altijd heel heftig met stemverheffing/schreeuwen van mijn moeder en gooien met dingen (zoals een beker naar zijn hoofd). Mijn vader is net zo goed slachtoffer geweest van haar gedrag en die realisatie doet ook enorm veel pijn.

Ik denk er veel aan, het houdt me zo ontzettend bezig. Hoe ga ik nu met mijn moeder om? Wil ik haar nog wel zien? Moet ik haar op afstand houden zolang ik bezig ben met therapie en bezig ben mijn trauma te verwerken? Ze vertoont nu namelijk regelmatig nog hetzelfde gedrag en ik kan er niet meer tegen. Zou haar het liefste eens goed de waarheid vertellen, maar mijn vader wil dat liever niet. Ook zij is beschadigd en dat is geen excuus voor haar gedrag, maar wel een verklaring. En ze heeft de laatste jaren ook echt wel goede momenten, maar ze vervalt steeds weer in dat achterbakse, narcistische gedrag en dat kan ik er even niet meer bij hebben. Geen idee of ik tips wil of gewoon m'n hart wilde luchten, ik vind het wel fijn om het even van me af te typen.

Jeetje, wat heftig om te onderkennen en eindelijk een verklaring te hebben voor (een deel van?) je klachten en worstelingen van afgelopen jaren.
Ik herken dat het alleen al hebben van die verklaring, ruimte geeft voor je eigen herstel.

Ik zou overleggen met je therapeut(en) over het contact met je moeder, maar ik kan me voorstellen dat zolang jij in therapie trauma’s aan het verwerken bent, dat contact extra belastend is. Van buitenaf makkelijk gezegd, maar misschien is even afstand bewaren wel een gezonde keuze op dit moment?

Knuffel en sterkte!

Heftig Giselle. Goed dat je met therapie bezig bent. Geen tips, wel een hele dikke knuffel voor jou!

Zolang je hiervoor therapie volgt zou ik afstand van haar nemen en haar dit schriftelijk via mail of app vertellen, zodat je kan nadenken over je woorden, niet wordt onderbroken en naderhand niet kan worden verweten dat je X of Y hebt gezegd.

Ik begrijp dat het schrikken voor je is, lijkt me een grote klap. Ik vond je moeder de keren dat ik haar heb gezien een kille vrouw met weinig oog voor een ander of de belangen van een ander, dus dat ze zo'n impact heeft gehad op jouw/jullie jeugd en daaruit ontstane problemen kijk ik niet van op. Sterkte!

Het klinkt als een heftige doorbraak zeg. In welke zin was je moeder niet bereikbaar voor jullie (als je dat wilt delen)?

Fijn dat er nu iets in beweging komt. Focus je op jezelf en niet op je moeder op dit moment. Als je voelt dat je nu afstand van haar wil nemen, zou ik dat doen.

Sterkte!!

Het klinkt als een heftige doorbraak zeg. In welke zin was je moeder niet bereikbaar voor jullie (als je dat wilt delen)?

Mijn moeder is zolang ik me kan herinneren zwaar depressief geweest. Het was bij thuiskomst uit school altijd checken hoe haar pet op zo'n moment stond en aan de hand daarvan kiezen om wel of niet de woonkamer in te gaan of liever naar mijn slaapkamer of naar een vriendinnetje. Ze voelt zich daarnaast ook heel snel aangevallen en als iemand tegen haar in ging werd diegene tot aan de schoenveters afgefikt. Mijn vader is vooral de lul geweest, waar hij allemaal niet voor uit is gemaakt. Uiteindelijk waren mijn jongste zusje en ik degenen die (af en toe) wel wat terug durfden te zeggen, maar dat resulteerde 9 van de 10 keer in een pak slaag of de silent treatment. En dat gedrag is nog steeds niet veranderd, vorig jaar heeft ze (na de silent treatment omdat ik volgens haar iets fout had gedaan) vreselijk tegen me geschreeuwd aan de telefoon. Ik heb toen gezegd dat ze maar moest terugbellen als ze weer normaal kon doen (nooit gedurfd!) en toen hing zij boos op. Uiteindelijk wel excuses gemaakt, maar het waren vooral excuses waarom zij vond dat zij zo tekeer kon gaan. Dat was turning point voor mij, ik ben verdorie 38 en ik wil niet meer bang zijn voor mijn moeder. Ze heeft mij en mijn hele gezin ons hele leven in de tang gehad en het wordt tijd dat wij daar uit gaan komen.

Niet quoten svp.

Wat heftig Giselle, lijkt me een heftige realisatie.

Wat heftig en verdrietig, Giselle.
Wel goed om te lezen dat er beweging in zit.
Ik heb geen tips voor je, maar wil je wel een dikke knuffel geven.

Sterkte!

Wat enorm verdrietig zeg wat jullie hebben meegemaakt. Mooi dat je je realiseert dat zij ook zo zal hebben gehandeld vanuit een beschadiging. Dat inzicht helpt je misschien later om het een plek te kunnen geven.

Maar nu mag je je echt op jezelf en jouw welzijn richten! Helemaal aan jezelf en jouw gezin denken, niet aan je ouders nu. Heel heel veel sterkte nogmaals!

Wat heftig! Ik wil je een hele stevige knuffel geven. Ik vind het verschrikkelijk dat je dit als kind hebt moeten meemaken en nu nog steeds.
Ik hoop dat je voor jezelf rust kunt vinden, of je nu nog wel of geen contact meer met haar wil.
Ik lees dat je nog steeds niets zegt omdat jouw vader dat niet wil. En dat snap ik maar dat wil niet dat je dat ook moet.

Kies voor jezelf wat jij wil want dat ben je waard!

Sterkte!

Heftig Giselle. Het zou mijn verhaal kunnen zijn. Moeilijk om te onderkennen dat er sprake was/is van affectieve verwaarlozing en dat dat ten grondslag ligt aan je problemen. Waarschijnlijk ook een pijnlijk proces omdat je nu weet dat het waarschijnlijk ook niet veranderen gaat.
Ik heb zelf een paar jaar terug besloten het contact te stoppen omdat ik steeds toch weer pijn gedaan werd. Ik kan nu met terugwerkende kracht wel zeggen dat dat heel helend gewerkt heeft. Mij lukte het eerder ook niet om echt realistisch te kijken naar met name mijn moeder maar natuurlijk ook het aandeel van mijn vader. Dat is toch lastig als je ook nog steeds loyaal aan hen bent en je ook nog altijd last hebt van het gedrag je moeder.
Mocht je willen kunnen we er contact over hebben. Heel veel sterkte iig!

Heel heftig en verdrietig Giselle. Maar ook wel een doorbraak om erachter te komen waar jouw gevoelens van nu uit voort komen. Hoe is je zusje eruit gekomen en kunnen jullie er samen over praten?

Heel heftig en verdrietig Giselle. Maar ook wel een doorbraak om erachter te komen waar jouw gevoelens van nu uit voort komen. Hoe is je zusje eruit gekomen en kunnen jullie er samen over praten?

We zitten er alle vier nog middenin (ik heb 1 jongere broer en 2 jongere zussen). De oudste van mijn zussen start in september met therapie, zij is gediagnosticeerd met PTSS. We hebben wel alle vier afstand genomen van onze moeder, als in dat we haar minder vaak spreken en haar niks vertrouwelijks meer vertellen, want ze is niet te vertrouwen. Ik app amper nog met haar en als we elkaar spreken is het oppervlakkig. Met mijn beide zussen kan ik er wel goed over praten en met mn vader ook, al vind ik dat wel lastig omdat hij zich al in een lastige positie bevindt.