Welkom op Zeg maar Yes!

Ik ben een enorme controlfreak en krijg daar zelf steeds meer last van. Ik ben eindelijk zover dat ik dit toe durf te geven en er ook iets mee wil doen.
Hele simpele voorbeelden. Ik en mijn vriend gaan winkelen. Ik heb dan precies in mijn hoofd zitten hoe hij ernaartoe moet rijden en waar hij moet parkeren. Hij weet dit natuurlijk niet, want ik communiceer niet met hem hierover. Waardoor ik er echt last van heb als hij het op zijn manier doet.
Ik weet nu al precies hoe komend weekend eruit ziet mbt activiteiten. Als daar verandering in komt, omdat iemand op bezoek wil komen, dan raak ik helemaal van de wap.

Ik vind het haast lachwekkend als ik het zo lees, maar ik kan er gewoon echt niks aan doen.
Ik denk dat het is begonnen toen mijn ouders (vrij onverwacht) gingen scheiden. Gevoel van 'controle verliezen' en nu zo gecontroleerd en perfect mogelijk willen zijn.

Eigenlijk nu twee vragen:

1. Iemand hier toevallig ervaring met een coach? Heeft het je wat gebracht?

2. Zijn er mensen die zich herkennen in het zijn van een controlfreak? Heb je tips?


Graag niet quoten. Voel me nl best kwetsbaar ofzo dat ik het überhaupt erken en deelm

Hoi Sam,

Dapper dat je het deelt! Ik kan me voorstellen dat je er last van hebt, maar ik vind je niet heel raar hoor.

Als ik het lees, lijkt de problematiek me wel wat veelomvattend voor een coach en ik zou je een psycholoog adviseren. Ik denk dat ik er niet genoeg van weet, dus zou ik een afspraak maken met je huisarts en je daar laten adviseren. Je huisarts kan met je meedenken welke stap je hierin het beste kunt zetten. Is met de huisarts in gesprek gaan een optie voor je?

Edit: Hmm ik beantwoord je vraag niet helemaal zie ik. Ik heb ervaring met coaches en psychologen. Momenteel heb ik een coach die ook psycholoog is. Ik heb aan allebei veel gehad. Ik merk bij m’n coach dat zodra het gaat over begrijpen waar iets vandaan komt, zij ook de stap zet richting haar psychologenkant. Dat vond ik voor m’n huidige wensen in de basis wat zwaar, maar het helpt wel als iemand echt een achtergrond in psychologie heeft.

Thnx June.
Ik heb wat informatie ingewonnen en daar hoorde ik steeds over een coach, omdat die meer toekomst gericht ook zouden kijken? Maar huisarts is wellicht een goede eerste stap.

Voor mij ook zeker herkenbaar. Het is een familietrekje bij ons. Mijn moeder en mijn opa (inmiddels overleden) hebben en hadden dit ook.
Ik heb eigenlijk nooit naar een coach of ondersteuning hiervoor gekeken. Ben eigenlijk wel benieuwd wat hier bij kan helpen.

Bij mij uit het zich vooral in het niet kunnen loslaten van situaties en overal problemen in zin. Jouw voorbeeld van hoe mijn dag of een weekend eruit ziet heb ik ook. Als er dan iets wijzigt of er komt wat tussendoor dan word ik echt chagrijnig en mijn man trekt dat ook heel slecht dan. Ik moet dan echt schakelen en dat kan ik niet goed. Ik heb dan echt een moment nodig om de nieuwe situatie te laten landen en in te kunnen zien dat het niet uitmaakt en dat de dag ook anders kan lopen. Als ik van een afstand kijk weet ik hoe het moet, maar op het moment zelf lukt het mij niet.

Ook met de kinderen merk ik dat ik hun vertel hoe het moet of wat ze anders kunnen doen zonder dat ze het zelf kunnen ontdekken. Terwijl onze kinderen op een leeftijd zijn waarop ze zelf ook wel kunnen nadenken en soms juist met leukere oplossingen komen dan dat ik had bedacht.

Nou ja tips heb ik dus niet echt voor je, maar wilde je wel laten weten dat je niet alleen bent. Wellicht helpt het al om situaties met elkaar te delen en er iemand van een afstand naar te laten kijken en advies te geven.

Heel fijn die herkenning, Miccie.
Heb vandaag ook echt een beetje een 🤯dag. Het besef komt nu echt en dat vind ik best confronterend.

Bedoel: hoe erg is het als een kind een dag geen fruit eet, om 20 in bed ligt, de haren niet netjes zitten, een mes links ligt ipv rechts.
Ik wil ook gewoon spontaan zijn en makkelijk. Eigenlijk ben ik best een moeilijk mens denk ik.

Haha ik snap je totaal.
Als de kinderen de tafel dekken ligt ook alles verkeerd voor mij en dan ga ik alles goed leggen. Terwijl het eigenlijk super lief is dat ze helpen.

Ik probeer soms ook spontaan te zijn als mijn man iets voorstelt wat niet in mijn hoofd zit en dan ben ik stiekem trots op mezelf als ik ja zeg. Erg eigenlijk .

Het is ook goed dat je het nu erkent voor jezelf. Je kan er alleen maar beter van worden lijkt me. Hopelijk weet de huisarts een goede plek voor je waar iemand je kan helpen hierbij.

Heel herkenbaar Sam!

Ik heb drie jaar geleden een burn-out gehad. Gedeeltelijk kwam dit ook door maar overal de controle over te willen hebben/houden. Ik vroeg gewoon te veel van mijzelf.

Ik heb toen gesprekken gehad met de POH GGZ en daarnaast ook een psycholoog van Mentaal Beter. Dat laatste heeft mij wel geholpen om anders naar dingen te kijken. Ik kreeg van haar ook opdrachten mee. Bijvoorbeeld de kinderen een week lang zonder gel in hun haar naar school doen (ik vond immers dat ze er altijd "perfect" uit moesten zien". En qua broodtrommels moest hun vader die maken.
Ik vond namelijk dat alles gevarieerd moest zijn en elke dag wat anders. Mijn vriend geeft "gewoon" een boterham met kaas en een liga de hele week mee.

Ik vond het heel moeilijk, maar heb wel geleerd dat de wereld niet is vergaan als ik niet weet wat er gebeurd en in de trommels zit. Ze leven nog steeds

Hier ook een controlfreak. Ik wil echt alles op mijn manier en krijg echt kortsluiting als iets anders gaat dan ik wil/hoopte.

Overigens kan ik best ok tegen aanpassingen in het schema. Zoals visite opeens krijgen. Dat voelt dan niet als controle verliezen. Maar het verkeerde bord op tafel dan weer wel. Gek eigenlijk.

Zelf enkel ervaring bij psychologen en dasr vooral gewerkt aan verwachtingsmanagement. En dat ik moet beseffen dat niemand mijn gedachtes kan lezen, dus dat ik echt moet communiceren als ik het op een bepaalde manier wil..

Overigens is mijn verlangen naar controle ook heel vervelend om mee te leven.. mijn vriend zegt ook vaak dingen in het huishouden niet te willen doen, want "wat hij doet is toch niet goed" en "ik wil het dan toch op mijn manier doen".

Het is overigens niet meer op elk gebied dat ik er last van heb of eigenlijk andere: zo vouwt mijn vriend wel de handdoeken op op "mijn" manier. Behalve de kleine gasthanddoeken, maar daar zeg ik niets van, die vouw ik stiekem gewoon opnieuw als ik toch in de badkamer ben.

Oh en dat van dat fruit herken ik ook. Op papadag gaat alles anders en daar kan ik enorm slecht tegen.. daar heb ik heel wat gespreken over gehad bij (toevallig ook) mentaalbeter. Maar idd, de kinderen leven nog steeds 🙈

Herkenbaar. Ik heb nu gesprekken met een POH (ook voor andere dingen). En die vrouw zei laatst ook dat het heel goed kan dat je grip wil houden omdat je de grip op andere dingen juist verliest. Jij bent ook gescheiden, ook geen makkelijke tijd lijkt me. Daarnaast kan het je ook zo toebedeeld zijn, dat jij deze rol ook altijd vervult (oh Sam zoekt dat wel uit etc.) en je dus die rol maar neemt.

Ik zou naar de dokter gaan, wachtlijsten van psychologen zijn lang momenteel maar je kan met een POH praten en zonodig doorgestuurd worden naar een psycholoog.

1 Ja, ik dus maar wel nog maar net begonnen. Maar het bezig zijn met jezelf geeft alweer een nieuwe blik op dingen.

2 Ik probeer vaak te denken ‘er gaat niemand dood van’ dus dan is het niet zo erg.

Hallo, hier meldt zich de oppercontrolfreak! Ik sta erom bekend en op zich schaam ik me er niet voor, je moet er zelf maar een beetje om lachen af en toe, voor mij werkt dat tenminste wel goed. Maar ik heb er ook wel last van hoor, en het is ook erg vermoeiend, want ik kan niks uit handen geven! Ik doe (bijna) alles het liefst zelf. Wil naar alle afspraken van m'n dochter (cb, oogarts, tandarts) zelf, ik kies haar kleding uit (liefst tot op de sokken en het ondergoed), bepaal wat we gaan eten etc. Soms wil ik die dingen ook weleens loslaten, maar het resultaat bevalt me dan meestal niet. Maar ja, dat moet dan af en toe maar, want m'n hoofd zit gewoon vól de laatste tijd. Dus tja, ik heb niet echt tips, maar lees graag mee.

Ik merk dat het besef ook al wat teweegbrengt. Ik probeer bij veel dingen waar ik moeite mee heb te denken: Wat kan er gebeuren....
... als mijn vriend de boterhammen smeert.
... de kinderen een keer geen fruit eten.
... hun haar een keer helemaal niet mooi zit.

Dat soort dingen geeft mij al een beetje rust. Nu proberen vast te houden, hahaha.

Hee Sam, allereerst heel dapper dat je het voor jezelf erkent en dat je het hier deelt! Sowieso is het niets om je voor te schamen, ik denk dat er heel veel mensen zijn die graag de controle over bepaalde dingen willen houden. Alleen wanneer het extreme vormen aanneemt zul je er wel iets mee moeten inderdaad. Goed dat je al vragen stelt over wat er gebeurt als ..., ik vind dat eerlijk gezegd al een hele grote stap. Uit eigen ervaring weet ik dat het onwijs moeilijk is om bepaalde dingen los te laten, ik kan het namelijk niet. Nu worstel ik met heel veel psychische problemen en is dit voor mij een relatief 'klein' probleem, maar wel met extreme uitersten. Vanuit de psychologie is er een therapie die je kunt volgen om anders met je schema's (dus de manier waarop je dingen doet/wil doen) om te gaan. Je hebt jezelf natuurlijk in de loop der jaren dingen aangeleerd, die doe je op jouw manier en het is voor jou veilig om steeds naar die manier terug te gaan. Om dat nu anders te gaan doen of zelfs aan een ander over te laten is doodeng (ik moet er niet aan denken dat mijn man het brood van mijn dochter smeert en haar tas inpakt om maar even een gemeenschappelijk voorbeeld te noemen). Tijdens die therapie leer je dus omgaan met zo'n situatie en de controle daarover langzaam los te laten. Ik weet niet hoe groot jouw probleem is, ik weet je volledige situatie niet natuurlijk en hoe erg het je leven beïnvloedt, want wellicht is deze therapie veel te zwaar voor je (schematherapie, is behoorlijk pittig) en heb je aan wat gesprekken met een goede coach of psycholoog voldoende. Dat je hulp vraagt is in ieder geval een hele goede eerste stap!

Het is ook aangeleerd gedrag. Ik heb jaren alles naar me toegetrokken en was overal verantwoordelijk voor. Weet niet of dat echt zo was, maar de ander straalde ook niet uit dat het niet zo was
Nu heb ik een partner die juist heel graag wil helpen en deel wil nemen. Is misschien ook een stukje acceptatie? En besef dat ik het niet meer alleen hoef te doen. Wennen ook wel hoor.

Herkenning heel erg, ik had het zelf kunnen schrijven. Ik merk wel dat ik het steeds wat beter los kan laten maar ik heb menig etentje met man of vriendinnen weten te verpesten doordat het anders liep dan ik van te voren in mijn hoofd had.

Tips heb ik niet echt. Ik probeer mezelf voor te houden dat er meer wegen zijn die naar Rome leiden en dat het echt niet erg is wanneer het iets anders loopt dan dat ik in mijn hoofd heb. Ik heb dit ook heel erg met tijden. Als we om 13.00 ergens naar toe gaan dan trek ik het heel slecht als we uiteindelijk 13.15 vertrekken. Mijn psycholoog adviseerde me om mezelf speelruimte in te bouwen door bijvoorbeeld te bedenken dat ik 13.30 uiterlijk wil vertrekken en ik moet zeggen dat dit wil werkt.

Succes, het is erg lastig om mee om te gaan. Dat kan ik alleen maar beamen.