Welkom op Zeg maar Yes!

Voel jij je wel eens alleen? En hoe ga je daarmee om?

Ja best vaak, dan kom ik in een oud gevoel van vroeger omdat ik alleen thuis ben bijvoorbeeld. Nu bel ik dan vaak even m'n vriend op of app iemand om even m'n verhaal te doen. Eerder zou ik dan ongezonde dingen naar binnen werken of vluchten in opruimen/schoonmaken.

En jij?

Vroeger (als in een paar jaar geleden) voelde ik me vaak alleen. Tegenwoordig niet meer zo vaak gelukkig. Maar als dat zo is dan is het meestal omdat ik me al rot voel.

De laatste tijd niet zo vaak meer. Vroeger heel veel. En nu sinds covid af en toe, omdat ik normaal gesproken wel echt veel sociale contacten heb meerdere keren per week via het dansen. Maar wat ik dan doe is inderdaad soms even iemand appen of contacten, maar meestal ga ik juist iets doen waar ik normaal alleen van geniet (uitgebreid in bad, mediteren, yoga).

Ik merk dat het voor mij beter werkt om dat gevoel toe te laten en te onderzoeken en dan vaak tot de conclusie te komen dat ik hele lieve vriendinnen heb en eigenlijk helemaal niet eenzaam ben, maar me gewoon die avond beetje rot voel door ding a of b dat slightly related is. En als ik me dat besef, dan verdwijnt meestal dat eenzame gevoel al snel in compassie voor mezelf en iets fijns doen en daarna ontspanning en op tijd naar bed.

Nee, ik voel me nooit alleen. En dat klinkt misschien arrogant ofzo, maar het komt puur omdat ik graag alleen ben. Ik ben niet zo sociaal ?

Vroeger voelde ik me best vaak alleen, zelfs soms onder de mensen. Tegenwoordig bijna nooit meer, ik hou van alleen zijn en vind mijn eigen gezelschap steeds leuker, met of zonder andere mensen om me heen.

Ik ben veel verhuisd, vooral internationaal. En daar heb ik echt wel eenzaamheid gekend: alle begin was moeilijk. Het is altijd goed gekomen en nu ook, maar ik ken het zeker wel. Het is een naar gevoel en vicieuze cirkel soms.

Nee, ik voel me nooit alleen. En dat klinkt misschien arrogant ofzo, maar het komt puur omdat ik graag alleen ben. Ik ben niet zo sociaal ?

Ik snap je - al vind ik mezelf wel sociaal. Maar ik voel me nooit alleen - of eenzaam, want ik denk dat dat hier bedoeld wordt. Bij mij komt dat omdat ik introvert ben (en dus graag alleen ben) en tegelijkertijd best veel mensen om me heen heb. Ik woon in huis met drie mensen, zie mijn familie geregeld en vrienden - zelfs nu dat laatste door Corona verminderd is wordt aan mijn behoefte aan contact ruimschoots voldaan. Eenzaamheid ontstaat wanneer de behoefte afwijkt van het aanbod, in kwaliteit of kwantiteit.

Ik herken dat ook wel Exo en Caulfield en ben ook vrij introvert.
Ik voel me niet snel eenzaam. Dat gebeurt alleen wanneer ik alleen ben en dingen moet doen die ik niet goed alleen kan, die ik liever samen (met m'n man of iemand anders) zou doen zoals beslissingen maken.
Maar ik gedij verder juist heel goed op dingen alleen doen, zoals alleen reizen. Dat knap ik juist van op.

Ik heb me vroeger vaak alleen gevoeld, vooral in gezelschap en ook wel in relaties. Dat ik me verwijderd voelde van mensen of van mijn partner. Dat er geen echte connectie was of zo. Sinds ik kinderen heb, voel ik me nooit meer alleen. Want die connectie is er volledig en onvoorwaardelijk. Ik heb goede vriendinnen en goede band met mijn familie. Ik zie hen wekelijks. Daar kan ik mezelf zijn en ook op terugvallen. Ik heb met een aantal (ex)collega’s ook erg goed contact, waardoor ik me in mijn werk ook niet alleen voel. Ik ben elke avond alleen, maar dat vind ik fijn. Ik werk nu ook alleen thuis en dat vind ik ook veel fijner dan de kantoortuin. Ik ben erg introvert.

Echt alleen voel ik me niet vaak (meer). Ik ben juist graag alleen, vind het fijn om dingen alleen te ondernemen. Ik wandel het liefst alleen, fiets het liefst alleen, winkel het liefst alleen en vind het op zijn tijd ook fijn om alleen op reis te gaan. Maar ik kan me soms wel alleen voelen qua sociale contacten. Dat kringetje om ons heen is niet zo groot, we hebben niet echt een gezamenlijke vriendengroep en allebei individueel sowieso ook niet superveel vriendschappen. Dat mis ik met vlagen wel.

Ik ben ook introvert en ik ben heel graag alleen. Toch heb ik me vooral vroeger wel vaak eenzaam gevoeld. In gezelschap als ik me vaak net niet op m'n gemak voelde. En de jaren dat ik alleen woonde vond ik overwegend fijn, maar toen voelde ik me ook wel eens eenzaam. Dat kwam omdat iedereen om me heen een leven opbouwde en ik stil stond.
Ook nu voel ik me nog wel eens eenzaam. Vooral nu ik zwanger ben, overthink ik dingen soms teveel en raken dingen me nog sneller. Maar dat gebeurt weinig en ik kan het goed relativeren waardoor ik er eigenlijk geen last meer van heb.

Ook ik ben een enorme introvert dus mag graag alleen zijn en ik ben ook heel veel alleen, heb weken dat ik eigenlijk alleen op mijn werk onder de mensen ben. Toch ben ik af en toe wel eenzaam, kan op hele wisselende momenten zijn en om verschillende redenen.
Soms kan ik echt eenzaam zijn in een groep mensen, dan werkt het juist voor mij om naar huis te gaan om daar alleen te zijn en lekker mijn eigen ding te gaan doen. Want voor mij is dat een teken dat ik daar niet op mijn gemak ben of dat er een andere reden is dat ik daar eigenlijk niet wil zijn.
Ook thuis ben ik wel eens heel eenzaam, wat voornamelijk komt omdat op die momenten (wat Caulfield heel mooi zegt) mijn behoefte en het aanbod niet op elkaar aansluit. Op die momenten mis ik het meest het hebben van een partner, dat valt niet zo 1,2,3 op te lossen dus dat is dan gewoon dat gevoel accepteren, het er laten zijn, toestaan om daar even verdrietig om te zijn en vervolgens bezig te gaan met positieve dingen. Ook ben ik wel eens eenzaam omdat ik altijd naar anderen toe moet en mensen niet bij mij komen, veel mensen komen maar 1x per jaar bij mij thuis en de overige keren ga ik naar hen toe en moet ook het initiatief vanuit mij komen. Dat vind ik soms wel heel jammer, dit ook al wel vaker aangegeven maar een blijvende verandering lukt op de één of andere manier niet, want ik zou het soms ook gewoon wel eens fijn vinden als iemand eens bij mij komt en ik de deur niet uit hoef als ik iemand wil zien. Maar goed dat is gewoon uitspreken en toch maar die mensen opzoeken. Wat nu door de COVID een stuk lastiger is want ik ben heel voorzichtig met de regels door mijn werk, en mensen om mijn omgeving gaan daar een heel stuk soepeler mee om waardoor ik dan zelf de keuze maak om niet te gaan.

Maar goed in alle gevallen helpt afleiding en dingen doen die mij blij maken.

Nee, ik voel me nooit alleen. En dat klinkt misschien arrogant ofzo, maar het komt puur omdat ik graag alleen ben. Ik ben niet zo sociaal ?

Ik snap je - al vind ik mezelf wel sociaal. Maar ik voel me nooit alleen - of eenzaam, want ik denk dat dat hier bedoeld wordt. Bij mij komt dat omdat ik introvert ben (en dus graag alleen ben) en tegelijkertijd best veel mensen om me heen heb. Ik woon in huis met drie mensen, zie mijn familie geregeld en vrienden - zelfs nu dat laatste door Corona verminderd is wordt aan mijn behoefte aan contact ruimschoots voldaan. Eenzaamheid ontstaat wanneer de behoefte afwijkt van het aanbod, in kwaliteit of kwantiteit.

Ik ben wel sociaal op momenten dat ik het moet zijn hoor, en in heb ook wel vriendschappen, maar ik zoek de mensen niet echt op. Eens per kwartaal zie ik bv een vriendin die ik sinds de middelbare school ken, maar we drinken niet wekelijks koffie. Dat zou me enorm benauwen.
En ik volg nu een opleiding en die nieuwe contacten geven me energie. Ik moet er niet aan denken dat de lessen online gegeven gaan worden.
Nog een voorbeeld: als ik in de stad ben, beweeg ik me het liefst alleen voort, ik drink graag in mijn eentje een kop cappuccino en slenter winkel in, winkel uit, maar ik heb wel een open blik, begroet mensen en als er een gesprek ontstaat, vind ik dat fijn. Maar ik ben er niet op uit, ik heb het niet nodig. Ik ben in balans denk ik, als ik jouw laatste zin in acht neem.

Ik voel me tijdens het thuiswerken heel erg alleen. Ik videobel geregeld met collega's omdat ik het echt niet trek om 9u lang niemand te spreken. Gelukkig begin ik over een maandje aan een nieuwe functie met meer contact.

Verder voel ik me niet alleen. Ik ben wel graag alleen thuis, ik vermaak me prima met mezelf.

Ik voel me echt nooit alleen. Ik vind het heerlijk in mijn eentje.

Ook ik ben een enorme introvert dus mag graag alleen zijn en ik ben ook heel veel alleen, heb weken dat ik eigenlijk alleen op mijn werk onder de mensen ben. Toch ben ik af en toe wel eenzaam, kan op hele wisselende momenten zijn en om verschillende redenen.
Soms kan ik echt eenzaam zijn in een groep mensen, dan werkt het juist voor mij om naar huis te gaan om daar alleen te zijn en lekker mijn eigen ding te gaan doen. Want voor mij is dat een teken dat ik daar niet op mijn gemak ben of dat er een andere reden is dat ik daar eigenlijk niet wil zijn.
Ook thuis ben ik wel eens heel eenzaam, wat voornamelijk komt omdat op die momenten (wat Caulfield heel mooi zegt) mijn behoefte en het aanbod niet op elkaar aansluit. Op die momenten mis ik het meest het hebben van een partner, dat valt niet zo 1,2,3 op te lossen dus dat is dan gewoon dat gevoel accepteren, het er laten zijn, toestaan om daar even verdrietig om te zijn en vervolgens bezig te gaan met positieve dingen. Ook ben ik wel eens eenzaam omdat ik altijd naar anderen toe moet en mensen niet bij mij komen, veel mensen komen maar 1x per jaar bij mij thuis en de overige keren ga ik naar hen toe en moet ook het initiatief vanuit mij komen. Dat vind ik soms wel heel jammer, dit ook al wel vaker aangegeven maar een blijvende verandering lukt op de één of andere manier niet, want ik zou het soms ook gewoon wel eens fijn vinden als iemand eens bij mij komt en ik de deur niet uit hoef als ik iemand wil zien. Maar goed dat is gewoon uitspreken en toch maar die mensen opzoeken. Wat nu door de COVID een stuk lastiger is want ik ben heel voorzichtig met de regels door mijn werk, en mensen om mijn omgeving gaan daar een heel stuk soepeler mee om waardoor ik dan zelf de keuze maak om niet te gaan.

Maar goed in alle gevallen helpt afleiding en dingen doen die mij blij maken.

Ik herken wat je beschrijft echt heel goed. Ik vind dat ook moeilijk en ik heb er ook nog geen oplossing voor kunnen vinden. Ik zoek toch hier en daar nu meer gezelschap van andere singels of buitenshuis, maar dat is voor een hardcore introvert misschien minder fijn.

Denk dat dat ook wel iets is dat mensen met gezinnen wellicht niet zo snappen. Als je thuis altijd gezelschap hebt en ook nog eens gezelschap waar jij het over het algemeen best prima mee kunt vinden en hun aanwezigheid van waardeert.... dan worden uitstapjes naar andere mensen die je ook echt graag ziet natuurlijk al snel iets meer een luxe. De gewone behoefte aan sociaal contact wordt al vervuld door het thuisfront. En als single heb je dat niet dus je behoefte is groter en je mogelijkheid die te vervullen beperkter.

Ik praat er ook wel over met vriendinnen, maar zeker bij vriendinnen met kinderen merk je wel echt dat het scheef blijft lopen. En ik snap het, want de drukte van kinderen is waarschijnlijk voor ons singles weer moeilijk voor te stellen. Dus ik denk ook echt wel dat ik meer flexibiliteit en vrijheid heb om naar hen toe te gaan, maar voor mijn verjaardag was mijn vriendin bijvoorbeeld met zoontje naar mij toegekomen en had ze een bedje mee en dat ging eigenlijk ook helemaal prima. Alleen is dat dan 'een hele onderneming' wat niet regelmatig de moeite waard is zeg maar (dat klinkt even hard) en dan kom je toch wel weer uit op dat hun behoefte om specifiek mij te zien nu eenmaal wat exclusiever is dan mijn behoefte aan fijn gezelschap van vriendinnen.

Ik herken me ook in jouw stuk Jada. Ik ben een extraverte introvert wat betekent dat ik echt tijd alleen nodig heb om op te laden maar daarentegen wel gemakkelijk contact maak met mensen.
Ik ben eigenlijk altijd alleen, gelukkig niet altijd eenzaam. Moet toegeven dat ik ook heel weinig moeite doe met initiatief nemen om iets te organiseren met vrienden.
Ik spreek liever één op één af maar dat is dan meestal ook 1 keer per maand per vriend/vriendin. Groepen voel ik me ongemakkelijk in.
Zie dit weekend ook helemaal niemand, vind ik op zich niet zo erg maar toen ik net over de markt liep was ik wel even geraakt door alle stelletjes die samen lekkere dingen aan het kopen waren. Gelukkig krijg ik onwijs veel aanspraak door m'n hondje dus dat vrolijkte me weer op

In het verleden heb ik me best weleens alleen gevoeld, maar tegenwoordig eigenlijk nooit meer. Maar ik bén ook niet zo vaak meer alleen, terwijl ik daar wel veel behoefte aan heb. Even lekker mijn eigen ding doen. Omdat ik nu werkloos ben, kan ik dat wel doen op de dagen dat m'n dochter naar het kdv is. M'n vriend werkt dan op zolder.

Volgens mij ben ik trouwens gedurende mijn volwassen leven veranderd van een introvert in een extravert, denken jullie dat dat kan?

Ik kan best goed alleen zijn en heb daar ook best behoefte aan. Dus ondanks dat ik helemaal niet veel contact met andere mensen heb, voel ik me niet eenzaam. Wel is het zo dat ik me soms alleen kan voelen in de relatie met mijn man. Maar dat heeft vooral veel te maken met het feit dat we op hele verschillende manieren rouwen en hij mij daarin soms niet goed kan begrijpen.

Ik vind het heerlijk om alleen te zijn en alleen dingen te ondernemen, dus echt alleen en/of eenzaam voel ik me zelden. Ook nu ik bijna 2,5 jaar samen ben met mijn vriend en wij vrij snel samen woonden, wat heel fijn is allemaal, doe ik ook nog graag dingen alleen op zijn tijd. Ik hoop dat dit ook zo blijft als de kleine er straks is, ik heb dat echt nodig soms.

Niet zo vaak, ik heb veel lieve mensen om me heen. ❤️ En ik ben ook graag alleen, wat ik zelden ben. Maar heel soms als ik me angstig, neerslachtig of verdrietig voel en er niet over wil praten dan kan ik me wel een soort van terugtrekken en me eenzaam voelen. Rotgevoel is dat.

Ik ben niet eenzaam maar ik voel me wel eens alleen. Zeker nu wel in corona tijd, ik ben natuurlijk veel alleen met mijn kinderen. Veel dagen zijn het zelfde, veel thuis werken, savonds thuis zijn, en de volgende dag weer thuis werken. De afspraken die ik met vriendinnen had konden niet door gaan, door wachten op uitslagen of andere redenen, dus die zie ik erg weinig.
Dat maakt dat ik me wel eens alleen voel en ik kan dat zo af en toe echt een rot gevoel vinden. Soms blijf ik er in hangen maar meestal krijg ik me zelf wel uit dat gevoel na een nachtje slapen.

Ik ben niet alleen in de zin dat ik geen mensen om mij heen heb. Die heb ik genoeg. Ik zou wel eens wat meer alleen willen zijn.

Maar ik realiseerde mij van de week dat ik mij de laatste tijd wel eens alleen voel. Ik ben heel onhandig met knuffels geven en ontvangen en toch mis ik die de laatste tijd enorm. Gewoon even een schouderklopje of arm om mij heen of een dikke knuffel om te ontvangen als extra steun in de roerige tijden waarin wij ons bevinden.

Ik herken mij heel erg 8n de verhalen van Jada en Whatever. Ik ben ook single en de vanzelfsprekendheid van met iemand samen zijn mis ik. Ik moet er altijd iets voor doen om iemand te zien of spreken. En daardoor voel ik mij wel alleen.
Ik heb wel het geluk van mijn ouders dichtbij en een vriendin die, ondanks haar eigen drukke baan en gezin, regelmatig met mij afspreekt. Bij andere vriendinnen moet ik daar vaak het initiatief in nemen en juist op momenten dat ik mij alleen voel vind ik dat lastig soms.