Welkom op Zeg maar Yes!

Ik heb even zin om te klagen. Een paar maanden geleden is mijn relatie beëindigd, en ik vind dat nog steeds moeilijk. Ik probeer een beetje uit het dal te krabbelen, maar dat kost gewoon tijd en ik voel me nog regelmatig down.

En juist nu gaan allemaal mensen in mijn omgeving trouwen. Of ze verloven zich. Of ze raken zwanger. Of ze hebben net een relatie en plaatsen de hele tijd jubelberichtjes op Facebook hoe blij en verliefd ze zijn. Misschien verbeeld ik het me, maar het is alsof net alsof een heleboel mensen in mijn omgeving op liefdesgebied leuke dingen meemaken (en het van de daken schreeuwen), net op het moment dat het voor mij niet leuk is.

Ik wil niet jaloers zijn. Vooral voor een vriendin die zwanger is probeer ik echt blij te zijn (en ik gun het haar ook echt). Maar toch vind ik het allemaal zooooooooooo irritant! Waarom gaat het bij al die mensen zo goed en (schijnbaar) zo makkelijk en bij mij niet?

Zijn er nog meer mensen die zich zo voelen?

Ik ken je gevoel, hoezeer ik het die mensen ook gun natuurlijk, maar het zijn van die vlagen dat iedereen lijkt te trouwen enzo .
Bij mij versterkt t het gevoel van missen, verliefd willen zijn, leuke dingen doen samen met iemand, thuis gezellig maken met iemand, iemand die er voor je is. Ik kan mij soms ook letterlijk afvragen waarom niemand eens op mij af komt als anderen zo makkelijk aanspraak lijken te hebben.

Het komt vast wel weer

Ik ken je gevoel, hoezeer ik het die mensen ook gun natuurlijk, maar het zijn van die vlagen dat iedereen lijkt te trouwen enzo .
Bij mij versterkt t het gevoel van missen, verliefd willen zijn, leuke dingen doen samen met iemand, thuis gezellig maken met iemand, iemand die er voor je is. Ik kan mij soms ook letterlijk afvragen waarom niemand eens op mij af komt als anderen zo makkelijk aanspraak lijken te hebben.

Het komt vast wel weer

Ik kan me helemaal vinden in jouw antwoord. Gewoon het missen van iemand om je heen met vanalles.

Ik herken het ook. Met name die trouwerijen en de kinderen die ze allemaal krijgen. Heel leuk, maar daardoor zie ik sommige vriendinnen een stuk minder.
En ik zie elk jaar weer op tegen Kerst. Dan zit iedereen gezellig met de (schoon)familie van alles te doen. Kerstavond, 1ste kerstdag en 2 kerstdag. Zit ik daar alleen te zitten op kerstavond, en 1ste kerstdag alleen bij mijn ouders. Heel confronterend vind ik dat, elk jaar weer.
2de kerstdag vieren we het met thuis, maar ook dan heb ik het gevoel het 5de wiel aan de wagen te zijn

Gelukkig heb ik nog een groepje meiden die allemaal vrijgezel zijn en daar ga ik regelmatig mee op stap.

Ja, hier ook wel herkenbaar. Ik was stiekem altijd wel blij dat het merendeel van mijn vriendinnen ook vrijgezel was, we begrepen elkaar dan tenminste als we weer eens een mislukte date of een eenzaam weekend achter de rug hadden. De laatste tijd heeft een aantal vriendinnen toch een man gevonden en uiteraard gun ik ze alle geluk van de wereld en vind ik het super voor ze, maar ik gun het mezelf inmiddels ook wel weer eens. Ik zie ook echt wel de voordelen van het vrijgezellenbestaan, maar iemand hebben om alles mee te delen, een maatje, een steun en toeverlaat, dat mis ik wel steeds meer.

Ik herken het eigenlijk niet echt.

Ik hobbel er altijd alleen achteraan, maar dat vind ik helemaal niet zo erg. Wat ik momenteel erger vind is dat mijn biologische klok tikt en ik nu toch aan mijn toekomst moet werken en dat ik me bijna opgejaagd voel om een man te vinden. Maar verder kan ik het prima alleen af.

Nou ja dat heb ik dus ook wel, Nyx. Het is meer het idee dat ik op moet schieten, wat me nogal onrustig maakt. Dus dan speur ik maar weer datingsites af, omdat ik het idee heb dat er toch wel snel wat moet gebeuren. Ik zou een relatie echt wel weer leuk vinden een keer, maar het is meer wat jij beschrijft, wat maakt dat er wat mij betreft snel iets mag gebeuren. Zonder biologische klok zou ik er wel wat rustiger in staan.

Als ik nu net 25 jaar was geworden, dan was het lang leve de lol en zag ik die man vanzelf een keer voorbij komen. Nu denk ik alleen maar 'Het moet nu, het moet nu, het moet NU'. En ik wil het helemaal nog niet NU, maar die domme domme biologische klok. Konden ze zoiets maar afschaffen, dan stond ik er ook rustiger in. Maar ik weiger gewoon om te gaan speuren, het komt of het komt niet. Al vind ik dat komt niet helemaal niet leuk.

Ik heb dat van die biologische klok wat minder, maar ik ben ook nog maar 26. Het is meer dat ik die relatie zelf gewoon mis. Vandaag zag ik ook weer een kennis die sinds kort een nieuwe vriend heeft, en ze stond arm in arm met haar vriend. Dan denk ik: ik wou dat ik ook zo even tegen iemand aan kon kruipen. Vooral omdat ik nog altijd een beetje de teleurstelling aan het verwerken ben van die verbroken relatie.

En ja, rationeel weet ik dat 26 nog heel jong is en dat er zat mensen zijn van mijn leeftijd die single zijn. Maar toch zie ik steeds meer mensen van mijn leeftijd en jonger een vaste relatie krijgen.

Ik moet wel zeggen dat het uitmaakt met welke mensen ik omga. Mijn kerk staat in een dorp waar het heel normaal is dat mensen van mijn leeftijd al getrouwd zijn en kinderen hebben. Als ik daar ben voel ik me behoorlijk alleen. Gelukkig ken ik ook mensen uit mijn studententijd die leven in een grote stad, en veel van hen hebben nog geen relatie.

Voor mij ook erg herkenbaar. Hier gelukkig nog geen biologische klok, ben ook nog 'maar' 27 jaartjes jong, maar als ik om mij heen kijk heb ik echt het gevoel dat ik op moet schieten... En vooral nu de dagen weer korter worden, het weer vroeger donker is, merk ik dat vriendinnen liever thuis op de bank blijven bij vriendlief. En tuurlijk snap ik dat wel, maar dat betekend wel dat ik ook thuis op de bank zit, maar dan alleen. En dat ben ik wel een beetje zat.

Ik heb met 27 al wel last mijn biologische klok hoor. Zeker na een relatie van 5 jaar die net beeindigd is. Je hebt dan al zoveel geinvesteerd in elkaar etc, ik vind het haast vermoeiend om eraan te moeten denken weer helemaal opnieuw te moeten beginnen met iemand. En idd, allemaal mensen die gaan samenwonen, trouwen of zwanger zijn om me heen. En ik was gevraagd, en ik was zwanger, en ik heb samengewoond, ik ken het allemaal en ik heb het nu allemaal niet meer. Dat maakt me verdrietig.

Ik ben ook 27 en heb een biologische klok die keihard tikt. Dat komt ook wel omdat ik me echt niet kan voorstellen dat ik nooit kinderen zal krijgen. Maar in het ideaalplaatje zou ik dan rond mijn 28ste wel de eerste moeten krijgen. Dat plaatje moet ik waarschijnlijk wel uit mijn hoofd zetten. Maar inderdaad, ooke en keer een arm om je heen geslagen krijgen e.d. mis ik heel erg.

Hebben jullie ook dat je je soms gewoon echt lichamelijk niet lekker voelt door de 'eenzaamheid'?

Char, nee dat heb ik niet. Ik voel me wel eens eenzaam, maar niet dat ik er lichamelijk ziek van wordt. Dat heb ik trouwens met liefdesverdriet, daar kan ik echt ziek van worden.

Mijn biologische klok tikt nog niet zo hard, maar ik weet ook niet of ik wel kinderen wil.

Ja met liefdesverdriet word ik echt lichamelijk ziek!

Mijn klokkie tikt, maar eerst toch maar een vent. En ookal ben ik happy single... soms wil ik ook wel die arm.

Wat een fijn topic, erg herkenbaar...

Ik ben nu ook alweer 11 maanden vrijgezel (time flies), en begin het alleen zijn nu wel zat te worden....
Vriendinnen zie ik nog amper, ik ben 1 van de weinige zonder kinderen, en helaas val je dan al snel buiten de boot.
Ik heb het gevoel alsof mijn kringetje steeds kleiner wordt, en ik voel me ook af en toe best eenzaam, vooral nu de dagen weer korter worden en de blaadjes vallen. Oke oke, dit klinkt wel erg depressief, maar jullie snappen vast wel hoe ik het bedoel.

Ik heb er ook soms nog wel moeite mee om te accepteren hoe anders mijn leven een jaar terug was. Ik was bezig om zwanger te raken, was gelukkig, had veel vrienden, en nu is het echt compleet anders.
Ik vond het in het begin onwijs moeilijk om mijn rammelende eierstokken een plekje te geven, vooral omdat ik zo dichtbij het verwezenlijken van die kinderwens was, en dat nu opeens zo ver weg lijkt.

Ik mis mijn ex echt helemaal niet meer, daar ben ik overheen, maar ik mis wel iemand.
Ik heb wel wat dates gehad, maar dat was het allemaal net niet. En toch bleef ik maar aanrommelen, omdat ik het gewoon zo graag wil, het weer verliefd worden enzo.

Nu ben ik sinds deze week weer wat actiever op relatieplanet, maar ik probeer het zielige gedoe ook van me af te zetten. Ik heb mijn zinnen gezet op een mooie reis in mijn eentje, om zo wat te hebben om naar uit te kijken.

Ik staarde me altijd blind op het krijgen van kinderen, maar nu ga ik de wereld maar eens ontdekken...