Welkom op Zeg maar Yes!

*

Ik weet niks inhoudelijks te zeggen, maar wil je een enorm dikke knuffel geven 😘

Ik vind het echt heel dapper en knap van je hoe je het nu allemaal hebt aangepakt. Ik hoop voor jullie dat jullie er samen uit gaan komen!

Ik vind de affaire van je man, de duur en tijdens zwangerschap, erg heftig en traumatiserend. En dan corona en de intensieve zorg voor je kinderen. Wat moet jij je alleen hebben gevoeld. Ik begrijp je verliefdheid wel. En ergens ook wel fijn dat je dat zo intens hebt kunnen voelen. Dat geeft je ook licht en energie. Natuurlijk snakte je naar aandacht en gezien worden. Dapper hoe je je hebt blootgegeven. Dat vind ik zo mooi aan jou dat je je zo kwetsbaar opstelt. Ik hoop dat daar nooit misbruik van gemaakt wordt. Ik hoop ook dat je altijd in jezelf blijft geloven en jezelf kunt zien en daar niet de ogen van een ander voor nodig hebt. Je verdient echte liefde en aandacht om wie je bent. En dat mag je jezelf ook echt gunnen. Je bent het waard.

Wat een heftige tijd heb jij gehad en hebben jullie nog steeds. Ik vind het bewonderenswaardig dat je zo bij je gevoel blijft en ook wil vechten voor jullie huwelijk. Er word vaak gezegd dat het dapper is om voor jezelf te kiezen, maar ik vind dit ook heel moedig. Mits je de verbinding met elkaar blijft voelen maar zo te lezen is dat wel zo.
Hebben jullie therapie samen overwogen?

Wat een zware periode ben je doorheen gegaan Marin. Wat moet je je inderdaad eenzaam hebben gevoeld. En echt helemaal niet gek dat je daarna "openstond" voor een verliefdheid. Je voelde je weer geliefd. Dat is heel begrijpelijk.
En ik vind het echt heel knap dat je het aan je man hebt verteld en dat jullie daar een heel open en eerlijk gesprek over hebben gehad.

Ook dat je hem weer hebt gezien en je met je man hebt kunnen spreken wat het met jou heeft gedaan. Heel krachtig vind ik dat, van jou en van je man.

En ja, het is iets heel menselijks. Het kan iedereen overkomen.

Ik hoop echt dat jij en je man hier samen uitkomen. En sterker ook. Het feit dat jullie hierover (kunnen) praten geeft mij het gevoel dat jullie dat ook samen willen. En uiteindelijk is dat het belangrijkste. ❤️

Sluit me helemaal aan bij GSTQ, precies mijn gedachtes. Wat sterk dat je dit allemaal opschrijft maar wát heb jij een heftige tijd gehad lieve Marin, poeh.

Geen inhoudelijke reactie, maar wat enorm dapper om dit te delen Marin! 😘

Dank jullie wel. ❤️ Ik ga niet op iedereen persoonlijk kunnen reageren maar lees alles natuurlijk met liefde.

@GTSQ, ja die periode is vrij donker voor me en ik weet er eigenlijk nog maar weinig van, het is een beetje een waas en dat is zo verdrietig omdat het de eerste maanden van m'n dochter's leven was. Het is heel traumatiserend geweest die periode. Daarom staat dat stuk relatief kort beschreven hier in vergelijk met de rest en wat meer factueel, meer kan ik er nog niet over kwijt. Ik heb het ooit destijds wel in meer detail voor mezelf (en de psycholoog destijds) opgeschreven dus het is ooit voor mezelf eruit gekomen.

@henque, ja we hebben therapie wel overwogen maar nog niet echt iets mee gedaan. Ik weet niet wat passend bij ons zal zijn, maar het begint wel de moeite waard te zijn om naar te kijken wat er kan. Voor nu vogelen we het zelf uit op ons gevoel. Ik overweeg voor mijzelf wel EMDR. Daar heb ik al eerdere ervaringen mee. Ik kon het nog niet maar ik denk dat ik er klaar voor begin te worden om er mee bezig te gaan.

Heb je het in die eerste periode wel met iemand kunnen delen? Of heb je het helemaal alleen gedaan? Ik vind het echt heel heftig. Ook het voorbeeld wat je geeft dat hij haar de kinderen heeft laten ontmoeten en cadeautjes heeft gegeven. Hartverscheurend voor jou als moeder. Ik denk, maar ik ben geen ervaringsdeskundige, dat je juist omdat je bij elkaar bent gebleven de pijn, woede en alle andere emoties die erbij horen minder toelaat. Want als je dat in de volledige intensiviteit ervaart is het moeilijk samenblijven met degene die je dat heeft aangedaan. Jouw verliefdheid heeft andere emoties aangeboord, fijnere en zachtere emoties. Ook heftig maar wel anders. Als je uit elkaar gaat dan ga je praten, dan kun je je ex-partner meer afvallen, niet als vader maar wel als partner en dan is er veel meer ruimte om de woede, het verdriet het kapotgemaakte toekomstbeeld te uiten, te doorleven en los te laten. En dan is het nog traumatiserend. Zeker omdat je ook zwanger was en daarna net bevallen. De hormonen, de kwetsbaarheid. Och lieve Marin wat een groot verdriet voor jou.

Ik heb het destijds vrij snel met de psycholoog gedeeld en kon het kwijt bij één forummer die ik vertrouwde. Maar verder alles alleen. Het verdrietige is ook dat ik niet degenen die echt dichtbij me staan het niet 'kunnen' weten omdat ze ons beide kennen. Ik heb het intussen aan één vriendin helemaal volledig verteld en zij was er heel erg van slag van en wilde gaan bemiddelen tussen ons. Daar heb ik geen behoefte aan en haar verwarring kan ik er nog niet bij hebben, die emoties van anderen kan ik er (nog) niet bij hebben. Dus ik kan het eigenlijk niet verder delen (nog?) met naasten. Misschien ooit.
Het feit dat ik nu na al die tijd er pas aan toe ben het te delen zegt ook wel wat daarin. En ja ik denk dat je heel erg gelijk hebt betreft het samen blijven en de verwerking van de emoties. Ik heb al die dingen wel gevoeld maar je moet ook door, je gaat ook door. Het was/is ook nog de drukke levensfase van een jong gezin, de tropenjaren, met een zorgenkind. Ik vind het ook niet gek dat ik verliefde gevoelens kreeg als uiting op alles, het was natuurlijk ook gewoon echt een coping mechanism. Heel logisch en kan ik prima rationeel verklaren. Emotioneel wel heftig voor me want nu zit ik met de shit nu die fijne verliefde emoties ook weg vallen, maar dat is maar zo, dat is maar colleteral damage voor mezelf en komt wel weer goed. En des te beter dat daar nooit wat fysiek is gebeurd.

Wat een verhaal en wat een eenzaamheid Marin. Ik snap dat daar nog heel veel verdriet en weggestopte boosheid zit. Wat moet dat je enorm tot in je diepste binnenste geraakt hebben. Ik vind het heel knap hoe je met je verliefdheid bent omgegaan en heel rot dat je nu met liefdesverdriet zit. Ik denk wel dat het belangrijk is om die affaire echt aan te pakken om samen verder te kunnen. Je moet het trauma écht achter je kunnen laten. Hopelijk vinden jullie daar een weg in met therapie of wat dan ook.

Dat is het verdrietig en moeilijk voor je vind, dat weet je al. Wat betreft het delen: je hoeft het toch niet met iedereen te delen? Je kunt er zelfs voor kiezen om het ook niet meer je ouders te delen. Waarom zou je?

Destijds deelde ik ook niet met iedereen om mij heen dat wij in een crisis zaten.
Ik heb ook niet alles rondom mijn scheiding gedeeld. Er zijn nog genoeg mensen die niet weten waarom ik gescheiden ben.

En nee delen hoeft natuurlijk niet met iedereen. Maar als ik naar mezelf kijk, zou het voor mij wel als een enorm blok voelen als mijn zus en moeder niet van de situatie zouden weten. Het is zo een groot deel van je leven en je hele ‘zijn’ op dit moment. Echt alsof je een enorm geheim verborgen houdt. Maar dat hangt natuurlijk ook af van de band met je familie. En ik begrijp ook dat je het niet wil vertellen om de band met je man en familie te beschermen

Wat een verdrietig verhaal Marin! Ik kan me helemaal aansluiten bij GSTQ, die verwoordt het heel goed.
Je hebt vaak aangegeven de corona tijd als heel zwaar een eenzaam te hebben ervaren, dat kan ik nu ook een stuk beter plaatsen. Wat moet dat een ontzettende rot tijd zijn geweest ipv een mooie, fijne tijd.

Hele dikke knuffel!

Ik sluit me aan bij GSTQ.
Die affaire van je man is onvergeeflijk en het siert jou als persoon dat je hem wel hebt vergeven. Ik ben er gewoon kwaad om nu ik dit zo lees. Hele dikke knuffel voor jou Marin.

Dat is denk ik ook wat je doet. Een hele goede collega/ vriendin van mij heeft iets soortgelijks meegemaakt en het aan mij vertelt omdat ik haar man niet ken. Juist omdat ik haar man niet ken. En wat ben ik boos dat hij haar, ze is zo lief, zo goed, zo open, zo alles, zoveel pijn heeft gedaan. Dat grote verdriet wat ze niet met haar ouders, familie, gezamenlijke vrienden, kinderen, aan iedereen van wie ze houdt, de mensen die haar normaal gesproken zouden steunen en troosten, kan delen. Ook therapie lukte niet er kwam teveel pijn uit. Maar ik begrijp dat ze het niet kon vertellen. Je wordt namelijk erg boos op degene die iemand van wie je houdt zoveel pijn doet en zo beschadigt. Je was zwanger nota bene. En dat is het verdriet en de schade voor jou nog groter omdat je het niet kunt delen. Ik ben ook heel boos op jouw man. Ik begrijp dat je bij hem blijft. Ik begrijp mijn vriendin/collega ook. Maar ik ben wel heel boos op jouw man. Ik had je echt zoveel meer gegund.

O en Marin ga nooit nooit nooit denken dat jij hier ook aandeel in had. Dat als jij anders was geweest, vrolijker, meer aandacht had gehad of wat dan ook dat het dan niet was gebeurd. Je kan verliefd worden, maar een affaire beginnen, voort laten duren, kinderen laten ontmoeten en tijdens zwangerschap is de keuze van maar één persoon.

Oh lieve Marin, wat heb jij het zwaar gehad. Ik voel jouw eenzaamheid in het bericht.
Ik had al het gevoel dat de biechtjes van jou kwamen maar het nu bevestigt zien, vind ik heftig.
Ik vind het knap dat je het hier durft te delen.
Ik wil jou een dikke knuffel geven. Sterkte!

Helemaal eens, ik vind jouw man een van de lafste soorten die er rond loopt. Bewust een keus maken die affaire zo lang te laten door gaan, tijdens een zwangerschap. Kinderen laten ontmoeten, allemaal bewuste keuzes. Dat je verliefd wordt kan gebeuren, hoe je er daarna mee omgaat is een keus.
Ik vind het heel knap dat je bij hem wil blijven, ik hoop alleen dat je jezelf op de eerste plaats zet. Jouw geluk gaat boven die van iedereen. Laat je niks wijs maken, laat niet over je heen lopen en check af en toe goed in bij jezelf over hoe je echt voelt.

Blijf jezelf op 1 zetten! Dat is het enige wat jij nu verdiend!🩷

Lief jouw laatste toevoeging GTSQ. Gelukkig heb ik dat soort gedachten nooit gehad. Ik heb nooit gedacht 'had ik maar' of 'was ik maar'. Ik weet dat het niet aan mij ligt en dat het een bewuste keuze van hem was. Ik weet waar dit door is ontstaan en heb er op een bepaalde manier ook nog wel begrip voor. (wat niemand hoeft te snappen hoor en hoef ik ook niet toe te lichten verder). Het gebeurt. M'n vader heeft het ook gedaan. Het is intens verdrietig dat dit de basis is die ik heb voor relaties. En verdrietig dat mijn moeder door hetzelfde is gegaan en we dit niet samen delen maar dat kan ik (nog) niet.
Wat ik er uit mee heb genomen voor mezelf is dat ik een ijzersterke intuïtie heb en daar voor mezelf op vertrouw.

Ja hij is een klootzak, maar hij is wel mijn klootzak. Ik vind het ook lastig om boosheid bij anderen te lezen. Merk dat ik daar toch niet aan toe ben, maar dat hoort erbij als je het vertelt.
Ik heb ook geen behoefte aan een gesprek over waarom ik wel/niet bij hem blijf. Ik volg m'n gevoel, ons gevoel, en dus m'n intuïtie.

Dat snap ik. Ik begrijp ook dat je blijft. Dat hoef je ook niet eens toe te lichten. Ik begrijp ook dat je empatisch naar hem bent. Dat ben ik naar mijn ex ook, hier op het forum is nog geen fractie bekend van wat er zich in mijn privé situatie met hem heeft afgespeeld. Ik begrijp mijn vriendin en alle miljoenen vrouwen met jullie ook. Hij is meer dan alleen dit. En daarbij is dit jouw kerngezin en is dit de vader van jouw kinderen. Dus ik heb alleen maar begrip voor jou. Maar ik ben wel heel boos op jouw man dat hij jou dit heeft aangedaan.

Jeetje Marin, ik heb je verhaal net gelezen en ben er stil van. Ik ben zo’n iemand die totaal geen idee had dat jij dit Biechtje was.

Ik vind het heel pijnlijk om te lezen waar jij allemaal doorheen bent gegaan de afgelopen jaren. Grotendeels ook nog alleen met al je worstelingen. Wat een strijd, wat een moeilijke strijd.

Ik ga niet oordelen over jou, of over je man. Wel denk ik op basis van alles wat je hier de afgelopen jaren gedeeld hebt, dat jullie relatie erg scheefgegroeid is. Jij hebt je zoveel weggecijferd voor je man. Het lijkt vaak om zijn belang te gaan: werken, sporten. Dat vind ik best toxisch. Ik hoop van harte dat jullie samen in relatietherapie gaan (emdr zal daar dan vast uit voortvloeien voor jou) want ik denk dat de berg die jullie samen nog te beklimmen hebben echt te hoog is om dat zonder hulp te kunnen.

Hou je taai! En wij zijn er voor je ♥️.

Wat een verdrietig verhaal.
Knap dat je dit zo durft te delen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen.
Ik vind die verliefdheid die bij jou ontstaan is eigenlijk heel logisch. Neem jezelf dat echt niet kwalijk.
Het lijkt mij pittig dat je het niet met je naasten kunt delen. Misschien later, als de relatie met je man weer sterker is. Maar ik begrijp ook heel goed als jullie dit niet willen.