Zeg maar Yes

Ik heb aan de kant van de ex van Dora gestaan. En snap haar wel. Precies wat Doublefun zegt zij beland nu pas in de rouw. En die is heel heftig en nog heftiger als je de andere zijde meteen een ander heeft.

Toch hebben wij het wel met een mediator weten op te lossen en dat hoop ik vooral voor de kinderen bij jullie Dora.
Mijn advies is inderdaad ook hou het zakelijk en weinig contact alleen waar nodig is.

Ik heb ook aan die kant gestaan en op dat moment had ik een burn-out inclusief paniekaanvallen, was ik zwanger, en stopte mijn ex-werkgever met betalen dus het werd 1 grote bende. Ik weet dus ook Hoe het voelt. En dat is ook de reden daf ik het afkeur dat je spullen naar buiten gooit of deuren in iemands gezicht dichtdoet. Je weet dat je kinderen hebt en je weet dat je aan elkaar vast blijft zitten.

Ik vraag me af of de reacties net zo mild waren als de rollen omdraaid waren en de ex van Dora gelijk al een andere relatie aan gegaan was en Dora in de schoenen van haar ex stond..

Ik keur het gedrag niet goed van haar ex, maar ik snap het goed en vind het van beide niet chique. Juist omdat er kinderen in het spel zijn. Sluit het eerst netjes af, denk ik dan (van beide kanten).
Waarom moet de ex zich volledig inhouden qua emoties en "mag" Dora wel haar gang gaan?

Sawadee dat is precies wat ik ook dacht ja!
Het is voor beide partijen klote en er is natuurlijk een hoop aan vooraf gegaan.

Toen ik in scheiding lag heb ik ook gevoelens voor iemand anders gekregen, bewust eerst samen gedate zonder dat exen (en zijn kinderen) hiervan op de hoogte waren. Maar ook om zelf rustig te ontdekken of dit wel echt was of een vlucht / rebound of iets in die trant :-)

Hoop voor de kinderen, maar ook voor jullie beide dat een mediator samen met jullie op een goede manier de scheiding rond kan maken.

Laat dat ‘beetje’ maar weg.

Ik denk dat het gewoon even tijd nodig heeft. Iedereen verwerkt een scheiding op haar eigen manier. Wanneer er geen buitenproportioneel gedrag plaats vindt (spullen in de tuin zetten vind ik niet buitenproportioneel), zou ik er vooral niet teveel op ingaan. Discussie beetje uit de weg gaan en je ex ook de tijd gunnen om hier overheen te komen.

Mediator is overigens altijd een goed idee. Vooral inzetten!

Even een update;

Ex bleek dus ook allang een ander te hebben....
14 maart tekenen we voor de scheiding, dus dan kan en mag de spreekwoordelijke vlag uit! Al moet de rechtbank zijn stempel er nog op zetten en het huwelijk nietig verklaren. Alleen is er nog wat gedonder om geld (ik moet namelijk de kinderbijslag van januari nog van haar ontvangen).
Nu 7 kilo lichter (eerst 10, maar er zijn er gelukkig weer een paar bij) en weer gelukkig in de liefde.
Hopelijk komt er snel een huisje op ons pad en gaan we de sprong wagen. Ik wilde eerst alleen met de kinderen gaan wonen, maar ik kan niet veel huren en dan zou ik binnen een jaar ofzo weer gaan verhuizen om te gaan samenwonen.

Ik ben blij voor ej dat je door kan en dat de scheiding bijna rond is. Wat rot dat je ex een ander had!

Ik zou je alleen echt op je hart willen drukken, juist vanwege de kinderen, wél eerst samen met hen ergens te gaan wonen. En alleen dan met de kinderen, niet met een neiuwe liefde erbij. Je kinderen moeten al wennen aan deze situatie, moeten wennen aan een nieuw huis, nieuwe spullen, mama en mama apart van elkaar. Wil je ze dan echt ook blootstellen aan een nieuwe liefde? En ik begrijp dat je nieuwe vriendin de kinderen al gezien heeft maar samenwonen met elkaar is echt anders dan ze zien en een weekend met ze doorbrengen. I kzou eerst een proces van hechting in gang zetten met de kern van je gezin: jezelf en je kinderen. En dan pas een nieuwe woondynamiek op gaan zoeken met een nieuwe partner.

Helemaal eens met Caro. Jeetje.

Ook eens met reacties hierboven.
Je gaat sowieso al zo snel met alles, nieuwe relatie etc. Uiteraard aan jezelf wat en hoe je doet, maar op dit punt zou ik toch echt even eerst alleen aan belang kinderen denken. Zie je over een jaar weer verder.

Hoop voor je dat de echte scheidingsdatum als een echte afsluiter voelt ook straks!

Waarom zou je dan binnen een jaar alweer gaan samenwonen? Ik sluit me helemaal aan bij Caro en ik ken je kinderen niet, maar ik heb wel met ze te doen. Hun ouders gaan scheiden, ineens moeten ze nieuwe partners leren kennen binnen een relatief korte tijd en dan komt die persoon ook nog bij hen in huis wonen. En wat is dan haar rol?

Als ik mijn vader ergens dankbaar voor ben, dan is het wel dat hij in ons belang acht jaar een LAT-relatie heeft gehouden, omdat een nieuwe ouder nou eenmaal verwarrend is en niet je echte ouder. Ik snap dat het veel gevraagd is en ik zeg niet dat iedereen maar moet wachten tot alle kinderen de deur uit zijn, maar een paar jaar zou ik het toch wel geven.

Natuurlijk denk je nu dat jullie voor altijd bij elkaar zullen blijven en heb je het gevoel dat dit een totaal andere relatie is en alles wat je altijd hebt gewild. Maar ja. Dat gevoel hebben mensen die trouwen ook en dat gaat ook heel vaak mis. Ik ga zelf overigens trouwen, dus ik heb zeker veel vertrouwen in de liefde, maar als er kinderen in het spel zijn, dan heb je wat mij betreft dingen op een andere manier te regelen. Dan kun je niet zomaar besluiten dat er iemand extra's in huis komt wonen. Ik hoop echt dat je er nog eens heel goed over nadenkt en je kinderen een rustige thuissituatie gunt met mensen die ze al lang kennen en niet zomaar vertrekken.

Ik schrijf dit bericht dan ook eigenlijk niet voor jou, maar uit zorg voor je kinderen.

De kinderen kennen mijn nieuwe liefde inmiddels al een paar maanden.
De weekenden dat de kinderen bij mij zijn komt ze ook naar mij en proberen we juist gewone alle daagse dingen te doen. Maar ook hebben we 2 uitstapjes gehad (Efteling en een dag zwemmen), als de kinderen bij mij zijn vragen ze op de dooddeweekse dagen of ze F. nog gaan zien die dag, ze zijn er echt gek op en F. is ook gek op mijn meiden.
In de zomervakantie gaan we ook met zijn 4-en een aantal dagen weg, we moeten alleen nog even bekijken hoe, wat en waar.
Ik heb er echt wel goed over nagedacht, met meerdere mensen ook besproken. Overigens zal het waarschijnlijk nog wel een jaar gaan duren voordat ik/we een huis(je) hebben

En mss is het snel, maar het voelt goed voor ons alle 3.
Bij ex vinden ze het moeilijker, want haar nieuwe relatie heeft ook 2 (jongere) kinderen en moeten ze nog meer delen. En wat ik van de kinderen begrijp is dat ze er eigenlijk altijd zijn als ze bij ex zijn.

Met kinderen een nieuwe dynamiek opbouwen is zo anders dan met een partner. Dan moet je in staat zijn jezelf weg te cijferen, je relatie weg te cijferen en ook je eigen belangen opzij te zetten. Als de kinderen er zijn draait het om hun. daarvoor moet je eerst een basis mét elkaar in de relatie hebben, en moet de basis met je eigen kinderen stevig genoeg zijn. Dat doe je niet binnen een paar maanden, of zelfs een paar jaar. Daar gaan járen overheen. Je krijgt te maken met jaloezie (van ieders kant, en geloof mij dan maar niet maar Chantal Janzen heeft er laatst ook nog een mooie post over geschreven), met een nieuwe dynamiek, omgevingen, andere opvattingen en kinderen hebben daar maar in mee te gaan. Oh en ondertussen moeten ze zich ook nog even bewijzen op school en daar het goed doen en als ze net bij jou gewend zijn dan húp mogen ze naar de andere partner. Zelfde proces.

Ik weet niet of je ooit als kind een week met andere mensen op vakanie bent geweest maar dat was toch ook echt anders dan bij diezelfde mensen een middagje spelen. Of een nachtje logeren. Samenleven, en dan écht samenleven, is heel eits anders dan af en toe tijd met elkaar door brengen.

Oh en ik stond aan de andere kant. Ik kwam toen mijn stiefkinderen nog vrij jong waren, en die wisten niet beter. Maar zelfs dan, zelfs dan is het lastig. En ik weet van mezelf dat ik het goed doe op dit vlak, maar alsnog: na een paar maanden waren die kleintjes ook gek op mij máár verwar gek zijn met iemand niet met daadwerkelijk samen kunnen leven met diegene. Dat kan je helemaal niet vragen van kinderen, die kunnen toch niet overzien dat als ze gek zijn met iemand dat ze diegene er ook maar even fulltime in huis bij krijgen?

Echt, ik ben zo blij met hoe wij het hebben aangepakt in het begin en ondanks de hechting met ons vieren is er iedere keer weer een wenperiode. Is er iedere keer weer even elkaar aftasten en weer wennen aan dat we met elkaar zijn. En dat gáát gewoon zo. Dat moet je niet onderschatten. Je bent nu nog verliefd, zet je af tegen je ex maar dat slijt. En dan moet je wel dealen met de consequenties van je huidige keuzes.

Super goed verwoord Caro. Respect.

Wij zijn ook relatief snel samen gaan wonen. We waren ruim een jaar samen toen we ons huis kochten. Voor J was het altijd feest als N er was en nog steeds spelen die twee mij wel eens uit. Ik ben alleen wel heel blij dat ik eerst alleen met J gewoond heb. Even echt tijd voor hem, wennen aan het alleen wonen. Weten dat ik het zelf met hem erbij ook red. Ook om er achter te komen wat ik fijn vind. Dingen te doen zoals ik ze graag wil. Niet dat ik me volledig aan mijn vriend aanpas, maar soms is het gewoon even lekker om echt je eigen plekje te hebben. Het heeft ons in ieder geval veel opgeleverd. Nu we samenwonen kunnen we elkaar soms wel achter het behang plakken en ook fors met elkaar discussiëren. Voor J lijkt het dan soms alsof we ruzie hebben. Wij hebben dit dan niet maar voor hem voelt het dan wel zo. En die discussies voorkom je niet, je hebt beiden andere patronen. En daarin moet je een middenweg vinden. Kinderen zien het verschil niet zo tussen ruzie en discussie. En ook zij hebben recht om tot rust te komen.

En J was klein, en daarnaast ook niet gewend dat jij met zijn vader samenwoonde. Vergeet dat ook niet.

Klopt en ik ben dus heel blij dat we eerst 1,5 jaar met zn tweeen gewoond hebben. En natuurlijk 1,5 jaar bij opa en oma.

Caro wauw wat beschrijf jij dat goed zeg.
Hier is het precies wat mijn kinderen moeten meemaken ze zijn al wat ouder en hebben er heel veel moeite mee.
Maar papa vind dat ze er maar aan moeten wennen want dit is zijn nieuwe leven met zijn nieuwe vriendin en haar kinderen.

Ik zou willen dat er meer mensen die het zo goed zouden oppakken.

Ik kijk en luister echt wel heel goed naar de kinderen, hun belang gaat voor het mijne.
Maar als het goed gaat, waarom niet?

Omdat een rouwproces zich niet direct hoeft te openbaren als het al heel zichtbaar is. Je kinderen zijn nog geen half jaar geleden hun basis kwijtgeraakt. Dat is nog niet verwerkt, zo snel gaat dat niet.

Maar is het niet zo dat mensen hier bedoelen dat jouw nieuwe vriendin er straks ook altijd zal zijn? Juist omdat je kinderen het bij je ex moeilijker vinden dat de kinderen van haar nieuwe partner er vrijwel altijd zijn, krijgen ze gevoelsmatig misschien ook moeilijker rust als jouw nieuwe vriendin er ook altijd is. Misschien is het voor de kinderen juist fijn om een plek te hebben waar het veilig en vertrouwd is. In plaats van te moeten wennen aan twee totaal nieuwe gezinssituaties.

Los daarvan ben ik wel blij voor je dat het zo goed met je gaat. Ik zou mezelf alleen wel af blijven vragen waarom en of het nou echt nodig is om alles in de vijfde versnelling te doen en of het geen kwaad kan om juist de tijd te nemen, het voorzichtiger aan te pakken.

Verder eens met Caro en UN.

En omdat kinderen niet in staat zijn volwassen beslissingen te maken. Dat kunnen ze simpelweg niet, daar hebben ze volwassenen voor nodig. Die ieder aspect meewegen en niet alleen kijken naar of een dagje Efteling goed gaat vs samenleven.

Wij zijn al vier jaar samen, nooit gedoe if problemen met de kinderen en alsnog was de eerste lange vakantie samen pas afgelopen jaar. En waren er dingen die we niet voorzien hadden. Dus nee, ik ga er niet in mee dat je na enkele maanden verliefdheid alles kan overzien.

Je zou zelf eens binnen een jaar je ouders kwijtraken. Dan te maken krijgen net twee verhuizingen en twee nieuwe situaties. Gaat niemand in de koude kleren zitten. Dus ook kinderen niet. Juist kinderen niet. Due hebben geen keuze.

Jeetje Dora, na alle goede uitgebreide adviezen is dit je reactie?
Wat ontzettend onnozel en egoïstisch.