Zeg maar Yes

Dit inderdaad.

Eens. Ik denk dat dit probleem vaak speelt in vriendschappen en drukke levens. Ik herken het ook. Ik heb weleens gekozen voor dood laten bloeden. Maar ik ben ook weleens degene die weinig tijd heeft en maar twee keer per jaar kan afspreken.

Bedankt voor jullie antwoorden. Ik ga er denk ik even over nadenken en mezelf deze ruimte gunnen. Ik merk dat ik er namelijk best teleurgesteld door ben. Ik heb ook vriendschappen waarbij ik vriendinnen weinig spreek en twee keer per jaar zie en waarbij ik deze gevoelens totaal niet heb. Bij hen zijn de verwachtingen gelijk aan elkaar.

Deze vriendin over wie ik het nu heb, daar verwacht ik dan blijkbaar toch meer van ook omdat zij net als ik initiatief neemt maar zij zegt vervolgens af. Haar prioriteiten liggen meer bij haar vriend en werk denk ik. Ik ga in ieder geval nu even niet direct terug appen en met een datum komen om af te spreken.

Had mijn biechtje kunnen zeg, zit zowaar in hetzelfde schuitje. Bij mij ken ik de desbetreffende vriendin al lang en sinds twee jaar heeft ze ook continue andere prioriteiten, neemt weinig initiatief en zegt dus ook geregeld af, zelfs als er iets al een jaar vast staat, plant ze zelfs andere dingen op die ene dag, waardoor het weer niet doorgaat, laat andere dingen altijd voorgaan en duurt echt eeuwen voor we een datum hebben (ze reageert tegenwoordig ook maar 1x per 1,5 week/ 2 weken ofzo en gaat dan alle datums analyseren van misschien moet ik dan dat die datum dit, weet niet zeker bla bla bla en bij d'r volgende bericht zijn we weer weken verder en doet ze het opnieuw ipv gewoon een datum te noemen en vervolgens zijn we twee maanden verder zonder nog een datum. Heb al heel vaak het aangehaald, erover gehad etc, maar dan gaat het welgeteld paar weken goed en begint het weer van voor af aan. Heb het nu opgegeven en heb besloten het zo te laten. Blijkbaar ziet ze het zelf niet zo, dus dan maar zo. Nu is het dus ook zo dat we elkaar dit jaar niet eens meer gaan zien, omdat zij nog maar 1 datum kan dit jaar en ik juist die datum niet kan en we al vanaf augustus een datum proberen af te spreken. En ik eerst braaf alles vrij voor d'r houden en nu kan ik dat gewoon niet meer en wil dat ook niet meer, dat kost me teveel energie tegenwoordig. Dus nu laat ik het varen en zie ik wel waar het schip strand, voor het eerste in lange tijd boeit het me niet meer, wanneer ik haar weer zie. Dit speelt al best een poos en heb haar soort van losgelaten nu.

Ik voel me zo schuldig, verdrietig en vooral eenzaam.
Gister heb ik (nogmaals) aangegeven te willen scheiden en hoewel ik het begrijp dat het voor hem moeilijk is omdat hij verlaten wordt, ik het me toch heel erg aantrek. In zijn emotie (hoop ik dan maar) heeft hij al vele gemene dingen en dreigementen geuit, dat ik me nu zó verschrikkelijk voel. Heb ook niemand om bij terecht te kunnen.

Ik weet dat ik (nog?) niet mag verwachten dat hij er rekening mee houdt dat het voor mij óók moeilijk is, maar ik krijg zoveel (onterechte) sh*t over me heen dat het nu dubbel zo moeilijk is.

Wat verdrietig Biechtje het klinkt idd wel een beetje verklaarbaar dat hij boos is maar gemeen is natuurlijk niet ok. Kun je binnenkort bijv al je ouders inlichten zodat je er toch met iemand over lan praten? Veel sterkte.

Hij heeft zonder overleggen iedereen al ingelicht, terwijl we het de kinderen voorlopig nog niet vertellen. Ik voelde me dus ook verplicht om het meteen aan mijn kant te vertellen, want wil niet dat ze het via via horen.
Maar ik kan bij niemand terecht, aangezien ik alleen een omaatje van 93 heb en een zus aan de andere kant van het land waar ik sporadisch contact mee heb. Ik heb wel een vriendin, maar die wil ik er ook niet continue mee belasten. Maar ik mis dus enorm een klankbord

Jeetje wat verdrietig! Ik wil wel even reageren op de laatste zin van je biecht: Ja, dit mag je juist wel verwachten. Dat jij een knoop doorhakt betekent niet dat jij het niet moeilijk vind en het zou voor hem ook geen vrijbrief moeten zijn om jou vervelend te behandelen. Het is voor beide partijen moeilijk en dat jij er ook moeite mee hebt, dat mag hij best inzien en begrijpen.

En wat naar en moeilijk dat je verder het gevoel hebt geen klankbord te hebben. Ik begrijp dat je je vriendin er niet continu mee wil belasten. Maar dit kun je ook gewoon aan haar aangeven, ik wil je er niet mee belasten want jij hebt je eigen leven, maar ik heb het er even zo moeilijk mee en het gevoel nergens met m’n verhaal heen te kunnen. Dat betekend niet dat het dan altijd maar nog daarover hieft te gaan maar ik denk wel dag het goed is als je aangeeft dat je even nergens heen kan met jouw gevoelens, dan kan ze daar wel rekening mee houden.

Helemaal eens met Maple! Sterkte biechtje. Hebben jullie ook kinderen?

Ja we hebben twee jonge kinderen...

Wat rot biechtje! Misschien kun je hier een topic openen zodat je iig je gevoel wat kwijt kunt?

Wat een nare situatie biechtje. Veel sterkt!e

Hoe kan je het makkelijkste iemand vergeten waar je vooral emotioneel verbonden mee bent?
Wat zijn de manieren om juist diegene te gaan vergeten.

Al het contact verbreken is helaas de enige oplossing en dan moet de tijd toch echt de wonden gaan helen. Helaas is er geen magisch middel.

Geef het tijd. Hiervoor zijn geen magische oplossingen of dingen die je kan doen om jezelf echt er sneller overheen te helpen. Het enige dat je kan doen, is zorgen voor een soort safety net op het moment dat je zwakker bent en eerder geneigd weer naar diegene toe te trekken.

@Biechtje dat gaat scheiden: wat verdrietig dat je gevoelsmatig met weinig tot geen mensen het erover kunt hebben. Is de band met je zus niet zo dat je in zo'n uitzonderlijke situatie iets aan haar kunt hebben? En is je oma nog goed bij? Misschien dat je bij hen wel een luisterend oor kunt vinden. En wat je vriendin betreft zit er echt een groot verschil tussen haar er continu mee belasten en af en toe je hart luchten. Een scheiding met kinderen is niet niets; logisch dat dit je bezighoudt en in een fijne vriendschap mag je je verdriet wel delen.

Het maakt het er niet makkelijker op dat hij je zoveel verwijt. Absoluut niet eerlijk en heel naar, maar ik vrees wel dat je gelijk hebt: de emotie regeert en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Daar heb je echt niets aan, maar helaas gaat het vaak wel zo en hopelijk trekt dat ook weer bij. Pijnlijk dat hij iedereen heeft ingelicht zonder dat met jou van tevoren te bespreken. Ik haal hier wel uit dat hij nu beseft dat het menens is; zo'n aankondiging doe je niet als er nog enige twijfel bestaat, denk ik. Al met al verklaart dit hooguit zijn gedrag en kun je alleen maar hopen dat hij op den duur redelijker wordt. Sterkte!

Ik geloof dat ik me bij de club mag gaan melden.
Mijn man wil scheiden...

Ik weet even niet wat ik nu moet. We hebben een koophuis en een kind..
Ben kots misselijk..

Wat een kut einde van pakjes avond.

Wat k.. biechtje. Zag je het al aankomen? Of totaal niet? Hoe dan ook, het lijkt mij heel naar en kan mij indenken dat je er misselijk van bent. Heb je steun vanuit je omgeving?

Knuffel voor jou

Ach nee, wat naar.
Je hoeft nu even helemaal niets.
Ga niets overhaast doen.
Wat ik je wel écht wil aanraden: bespreek met je man of en wanneer je het gaat delen met anderen. Zeker als jullie het jullie kind voorlopig nog niet gaat vertellen (geen idee hoe oud hij/ze natuurlijk is), zou ik het ook nog niet met teveel mensen delen.

Hier heeft man het direct met íedereen gedeeld, zonder dat met mij te overleggen. Ik voelde me toen verplicht om mijn kant ook in te lichten, voordat zij het via een ander hoorden. Maar nu weet iedereen het dus, behalve de kids. Ben doodsbang dat die het dus via via horen. Maarja ze hebben er ook niets aan als ze het al weten terwijl er voorlopig nog geen uitzicht is op andere woonruimte en er voor hen dus voorlopig nog niets verandert...

Heel veel sterkte!!

Kan even niet meer denken.

Hij gaat morgen tm zondag even bij vrienden logeren...

Tis deels uit t niets.. Ben te verstompt om nu het verhaal te typen. Ik hoop morgen.

Jeetje sterkte!

Sterkte biechtje. Knuffel

Jeetje... Sterkte

Pff sterkte!