Zeg maar Yes

Bedankt voor jullie reacties, heel fijn en waardevol en zet me flink aan het denken.

Kees: Ik heb wel meerdere keren aangegeven wat ik graag anders zou willen zien, maar nooit aangegeven dat mijn gevoel voor hem veranderde/wegging.

June: Wat ik te verliezen heb... Best een lastige vraag. Het klinkt heel hard en afstandelijk, maar dit gaat uiteraard niet over één nacht ijs. Dit is een proces wat al jaren speelt en zo gelopen is. Ik neem hem niets kwalijk, mezelf wel. Eerst 'pikte' ik zijn eigenschappen wel, maar doordat ik hard aan mezelf heb gewerkt na m'n burn-out ben ik veranderd en nu kan ik niet meer met zijn eigenschappen leven. En ja, daar had ik hem lang geleden al deelgenoot van moeten maken. Maar ik ga al maanden, zo niet jaren over mijn eigen grenzen heen en ik ga er bijna zelf (weer) aan onderdoor. Ik kan mezelf niet zijn, ik kan voor mijn gevoel niet bij hem terecht, onze visies zijn heel anders, we passen niet (meer) bij elkaar.
En ik heb het geprobeerd, zo vaak geprobeerd om me er overheen te zetten en er weer voor te gaan en alles maar te pikken. Maar dat gaat niet meer. En nogmaals, daar had ik hem bij moeten betrekken maar dat durfde ik niet.

Elliot: klopt helemaal wat je zegt, ik kan niet anders zeggen en ik ben echt fout daar in geweest. Ik neem hem ook niets kwalijk en voel me verschrikkelijk.

Caro: je laatste stukje word ik verdrietig van. Ik heb zó lang zó hard m'n best gedaan, juist voor m'n gezin. Als we geen kinderen hadden gehad, was ik al jaren eerder bij hem weggegaan. Dat kan toch, dat je gevoel weggaat en de koek op is? Alleen zijn er kinderen in het spel en daarvoor heb ik al die tijd de schijn opgehouden, zelfs tegen mezelf. Met allemaal lichamelijke klachten als gevolg en op het punt staan om er weer aan onderdoor te gaan. Toen ik het er gisteravond uitgooide bij m'n man, voelde ik daarna eigenlijk vooral rust en opluchting. Ondanks dat ik weet wat de gevolgen zijn en onderschat ik dat echt niet. Maar ook in het belang van de kinderen denk ik haast zeker te weten dat het beter is om uit elkaar te gaan dan bij elkaar te blijven zoals het nu gaat. En aangezien je een persoon niet zomaar kunt (en moet willen) veranderen, zag ik geen andere uitweg meer.

Gijs: dank je wel voor je tweede bericht!

Popcorn: wat je zegt, dat is mijn twijfel ook. Soms is het zover dat je niet eens meer kunt spreken van liefde, en dan?
Hoe fout het ook van mij is geweest om hem niet bij mijn struggle te betrekken, hoe oneerlijk is het om nu relatietherapie te proberen terwijl ik er zelf geen heil meer in zie en het pijnlijke maar misschien wel onvermijdelijke moment alleen maar wordt uitgesteld?

Stuiterbal: het gras is zeker niet groener, maar ik verlang nu alleen maar naar rust. Rust voor mezelf én zéker voor de kinderen, want die beginnen er ook onder te lijden.

Wat een moeilijke en verdrietige situatie, biechtje. Ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt dat je je gevoel voor jezelf hebt gehouden. Je hebt eigenlijk al besloten, lees ik uit je reacties. En dat snap ik.
Het enige dat je nu nog kan doen, is, mijns inziens, heel goed uitleggen wat er bij jou vanbinnen de afgelopen jaren allemaal is gebeurd en niet nu op stel en sprong je koffers pakken (bij wijze van), maar alles rustig laten bezinken bij je man. Wellicht kan hij zich er dan ook iets meer in vinden en krijgt hij de kans om, samen met jou, de klap te verwerken.

Ik snap en merk wel dat het voor jou heel duidelijk is. Wel kan het zo zijn dat hij nu meer dan ooit bereid is om aan zichzelf te werken en die negatieve eigenschappen te veranderen. Vraag hem eventueel of hij bereid is daaraan te werken omdat het anders voor jou echt hierbij eindigt?

Verdrietig Biechtje. Vooral omdat er kinderen in het spel zijn. Ik snap dat jij je er ook erg rot onder voelt. Je hebt het over 'pikken' en grenzen overgaan. Waarschijnlijk is jullie relatie door de jaren heen zo gegroeid, zijn er patronen ontstaan hoe jullie op elkaar reageren en wat jullie van elkaar verwachten. Het klinkt alsof je hem toch iets kwalijk neemt, alsof hij niet het beste met je voor heeft (misschien is dat ook zo?), omdat je praat over ik moet alles pikken of ik laat over mijn grenzen heen gaan. Maar dat is jouw reactie op de situatie, je hoeft het toch niet te pikken of over je grenzen heen te laten gaan? Je kan toch duidelijk zijn waardoor het voor hem ook duidelijk is, zeker als patronen moeten veranderen moet je hier veel over praten en zal hij hier ook aan moeten wennen. Je kan leren accepteren dat je een ander persoon bent en dat dat oké is, je hoeft elkaar niet altijd te begrijpen of het eens met elkaar te zijn. Als je maar de goede dingen in de ander blijft zien en volgens mij heb jij die nu een beetje aan de kant gezet omdat je over je grenzen gaat en hierdoor een slecht beeld van de persoon krijgt.

Ik snap trouwens dat je rust en opluchting voelt nadat je het gezegd had maar dat lijkt nu misschien de makkelijke weg. Het zou ook mooi zijn als je straks een moeilijke weg hebt bewandeld maar er samen wel beter uit bent gekomen. Ik weet natuurlijk niet de details maar dit is mijn reactie n.a.v. jouw bericht.

Ik zou relatietherapie nog wel overwegen, duidelijke afspraken maken, veel praten. En dan kun je altijd nog zien of de koek echt op is. Het klinkt nog niet alsof jij al klaar bent in je proces.

Wat Studiebol zegt idd. Ik zou niet in relatietherapie gaan (en net als jij ook niet willen) om de liefdesrelatie te redden, maar wel jullie relatie met elkaar onder de loep te leggen. Juist als je uit elkaar gaat met kinderen zal je goed moeten blijven communiceren de rest van jullie leven.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Het lukt mij niet om een orgasme te krijgen tijdens de seks met mijn vriend. We zijn 6 jaar samen en echt heel gelukkig samen. Bij exen kwam ik ook nooit klaar, daar fakete ik het altijd maar bij mijn vriend wou ik dit niet. En helaas is het nog nooit gelukt Als ik het met mijzelf doe heb ik er geen problemen mee maar bij mijn vriend dus wel. Hij gebruikt zijn mond niet, maar dat is het probleem ook niet. We gebruiken wel een vibrator, en hij is echt wel goed met zijn vingers maar het hoogtepunt blijft uit. We nemen ook wel de tijd, ik word ook wel opgewonden genoeg en ik kom ook echt bijna. De eerste golf voel ik en dan zakt het weer iets af en zo gaat het steeds. Ik wil gewoon ook zo graag een orgasme krijgen bij mijn vriend! Ik heb al besloten om niet meer de hand aan mijzelf te leggen (laatste keer was 5 dagen geleden) in de hoop dat het dan vast een keer lukt. Ik las namelijk ergens dat een ander het altijd anders doet dan jezelf. Ik weet dat ik het los moet laten, dat zegt mijn vriend ook maar ik wil ook gewoon graag volwaardige seks. Volgende optie is een womanizer maar die zijn nogal prijzig en ik wil het ook zonder kunnen. Ik focus mij al op wat ik voel. Ik ben niet onzeker over mijn lichaam oid. En het is gewoon irritant omdat ik constant met dat tintelende opgewonden gevoel blijf zitten, ook na de seks. Hebben jullie tips voor mij?

Op het laatste biechtje:
Ik ben ooit een keer met heel veel moeite klaargekomen toen hij zijn mond gebruikte maar meestal is dat vrij hopeloos. Met zijn handen lukt het nooit, dat vind ik zelfs ronduit vervelend. Ik heb lang niet altijd de behoefte om ook klaar te komen maar als ik dat wel wil dan gebruik ik de womanizer terwijl hij me penetreert. Dan kom ik zelfs lekkerder klaar dan als ik in mijn eentje de womanizer gebruik of masturbeer. Daardoor vindt ik dat ook wel écht een toevoeging. Voor mijn man is het ook heel lekker, die voelt de trillingen ook een beetje (hij moet soms ook even stoppen omdat het té lekker is) en hij komt meestal tegelijk of vlak na mij klaar. Ik heb trouwens de goedkoopste variant, niet die luxe met een steentje.

Voor het scheidingsbiechtje: is het niet een idee om een tijdje om en om in jullie huis te wonen met de kinderen en eventueel dan ook relatietherapie op te starten? Dan zijn jullie even een tijdje uit elkaar, maar voor de kinderen kun je het nog verkopen dat je bijv voor je werk een aantal nachten in een hotel zit, en je man ook voor zn werk naar een hotel gaat.

Hóe kom je aan een relatietherapeut???
Ik ben nu 3 dagen bezig en heb gewoon nog niemand daadwerkelijk gesproken of ze überhaupt plek hebben!
We wonen in een redelijke uithoek, op internet zijn er 3 te vinden en die heb ik gebeld/gemaild maar nog zonder enige respons....

Frustrerend dit!! En dan nog maar niet te spreken van de wachttijd die er waarschijnlijk zal zijn...

Ik zou ipv mailen gewoon even bellen. Als ze dan een lange wachttijd hebben kun je ze gelijk vragen of ze iemand anders aan kunnen bevelen die sneller tijd heeft. Denk dat dat een stuk sneller gaat dan mailen en wachten op reactie.

Heb ik gedaan
Bij 2 vd 3 gebeld, werd niet opgenomen, ingesproken en daarna ook nog gemaild. Bij de derde kon ik alleen mailen.

Misschien kan je contact opnemen met je huisarts hiervoor? Die kan jullie vast verder helpen aan een psycholoog pf therapeut.

Ik vraag mij af hoe het nu gaat met het kinderpor.no biechtje?
Is er al een rechtszaak oid geweest?

Nee helaas nog geen rechtzaak. Ex heeft wel via zijn advocaat een kortgeding aangevraagd om de kinderen weer zonder toezicht te mogen zien en dit is helaas toegewezen. Ze gaan nu dus om de week van vrijdag tot en met zondag naar hem toe.
Dit gaat ook niet echt geweldig, school trekt al aan de bel omdat het gedrag van de oudste sterk veranderd is (negatief) nu hij daar heen gaat.
Met mij gaat het verder redelijk, ik ben vooral erg moe de laatste tijd. Het blijft erg slopend allemaal.

Bi-zar dat dat toegewezen wordt, zonder dat er een rechtzaak is geweest....
Is er wel zicht op een datum?

In principe krijg ik daar niks over te horen en van mijn ex zal ik het ook niet horen maar er stond een paar weken geleden wel een bezorger aan de deur met een brief van het gerechtshof dus ik denk wel dat het er aan zit te komen.

Wat lastig biechtte! Heftig voor, tegen je zin gaan ze er al heen en dan is het ook nog eens merkbaar aan hun gedrag. Is er iets wat je er tegen kunt doen als het een grote invloed heeft op hun gedrag?

Krijg je ook niets te horen, gezien hij jouw hoofd heeft gebruikt in divers materiaal? Lastig zeg!
Niet gek dat je moe bent, ik hoop dat je de tijd en ruimte hebt om tussen alles door je rust te pakken.

Wat bizar dat hij de kinderen weer deels toegewezen heeft gekregen! Hopelijk wordt dat gauw teruggedraaid. Willen de kinderen wel naar hem toe?

Ook apart dat je niet op de hoogte gehouden wordt, inderdaad omdat jouw hoofd ervoor gebruikt wordt.
Jammer dat er nog altijd weinig schot in de zaak zit.

Ik zit ergens mee.

Vroeger als kind heb ik me, toen ik 's avonds in bed lag en mijn ouders voor de zoveelste keer ruzie hoorde maken, voorgenomen: dit doe ik mijn kinderen nooit aan. In het verleden heb ik een relatie gehad met een man die niet goed voor mij was. Op dat moment nam ik mij voor: dit nooit weer.

En nu, nu lijken beide samen te komen bij mijn man. Gisteravond is het behoorlijk hoog opgelopen. Dikke ruzie, hij die ijzig kalm het bloed onder mijn nagels vandaan haalt en heel stoïcijns brengt dat het allemaal aan mij ligt. En ondertussen gewoon doorgaan met olie op het vuur gooien en blijven herhalen dat het echt aan mij ligt. Dat ik mij druk maak om niks. Dat ik degene ben die agressief is. Enz. Het voelde in elk geval ontzettend kwetsend en kleinerend.

Ik heb de kamerdeur dicht gesmeten en ben naar boven gegaan. Daar trof ik onze jongste huilend in bed aan. Kind snapte niet wat dat voor lawaai was en waarom papa en mama niet aardig tegen elkaar deden. Oudste lag met de handen op de oren een boekje te lezen. Ik had een kussen en een dekbed naar beneden gesmeten en gemeld dat hij op de bank mocht slapen. Komt hij toch gewoon naast mij liggen, maar negeert mij volledig. Vanochtend hooguit een paar woorden gewisseld.

Dit is wat ik nooit meer wilde. En nu Dit is voor mij echt een reden om de stekker eruit te trekken. Als alles verder nu helemaal goed was, kon ik er misschien nog wel overheen stappen, maar ik weet niet of ik dat wil. Ja, ik hou (of hield? ik weet het niet) van hem. Hij is de vader van mijn kinderen. Ik wil niet weer mijn grenzen steeds verder verleggen.

Maar scheiden.. het is zo definitief, ik ontneem mijn kinderen de kans om hun vader dagelijks te zien, ik sla alle fundamenten onder hun voeten vandaan. Ik wil niet in de emotie beslissen, maar ook als ik er nu verstandelijk naar probeer te kijken, weet ik dat ik de situatie van gister niet meer wil.

Was de situatie van gisteren eenmalig of komt het vaker voor dat jullie ruzie maken en hij zo ijzig blijft en jouw wensen (op de bank slapen) niet respecteert? Als het eenmalig ws vind ik je conclusie om te scheiden namelijk wat voorbarig.

Eens met Carrie. Hoe vaak komen dit soort ruzies voor? Ieder stel heeft weleens ruzie en ook stellen met kinderen. Lukt het jullie wel om er op een rustig moment over te praten?

Helaas was het geen eenmalige situatie. Dit is al vaker gebeurd. Heb hem tijdens een ruzie regelmatig in tranen gevraagd op te houden, zonder resultaat.

Ik weet niet of ik mensen die mij (bewust) zo kwetsen wel in mijn leven wil. Ik heb al genoeg van deze mensen in mijn leven gehad. En hoeveel ik ook om hem geef, ik weet niet of dat nog voldoende is.

Met hem ergens over praten lukt niet. Op dat moment zegt hij juist alleen maar "Ja, het ligt aan mij, ik doe alles verkeerd" en is het gesprek afgelopen.

Heel herkenbaar je situatie en ik heb wel voor mijzelf en mijn kinderen gekozen.
Vroeger hadden mijn ouders ook regelmatig ruzie en merkte ik hoe mijn moeder ondergesneeuwd werd. Toen besloot ik ook voor mijzelf dat niet te willen. Afgelopen jaren gebeurde het mij toch, ik durfde nooit meer wat te zeggen, want het was toch mijn schuld. Hij bleef altijd zo irritant rustig, waardoor ik ook het gevoel had fout te zitten, omdat ik niet rustig kon blijven.
Nu is de rust terug gekeerd in huis, de kinderen slapen veel beter, ze doen het super goed op school.
Nee een scheiding is niet makkelijk. Absoluut niet. En ik heb er ook nog steeds verdriet van. Maar de pluspunten zijn echt veel meer waard.

Maar los van deze ruzies waarin jullie heftig op elkaar reageren (hij stoïcijns en kil, jij vol emotie), hoe zijn jullie verder samen? Want als je wel een redelijke relatie hebt verder zouden jullie misschien wel erg geholpen zijn bij wat hulp op het stukje communicatie. Je man reageert op zijn manier meteen reden, jij reageert op jouw manier met een reden. Aangeleerd gedrag wellicht, zoiets.