4
Zwijgend zit Hugo tegenover Boudewijn, die met zijn hoofd in zijn handen zit. Onhandig legt Hugo een hand op zijn schouder. 'Hé, het komt wel goed.'
Boudewijn schudt zijn hoofd. 'Nee man, het is mijn woord tegen dat van haar.'
'Ik heb voor je getuigd en gezegd dat je zoiets nooit zou doen.'
'Jij bent mijn beste maat. Natuurlijk zeg je dat ik het niet gedaan heb.'
'Er waren hartstikke veel mensen in die bar vrijdag. Er zullen echt wel meer mensen zijn die jou en Debbie samen hebben gezien.'
'Die mensen ken ik niet en die kom ik ook nooit meer tegen. Ik ben echt de lul.'
We zwijgen weer. Hugo kijkt naar Boudewijn. Van de grote, stoere vent met mooie praatjes is helemaal niets meer over, hij lijkt gebroken. Halverwege het gesprek met Hendriks kwam Sophie voor het tekenen van haar contract, nadat zij weg was heeft Hugo hem teruggebeld. Hij wilde weten wat er precies gebeurd was. Hendriks vertelde Hugo dat er aangifte tegen Boudewijn is gedaan wegens verkrachting en vroeg hem naar het politiebureau te komen om een verklaring af te leggen. Boudewijn werd maandagochtend vroeg thuis opgehaald door de politie, is de hele ochtend en middag ondervraagd, er is DNA bij hem afgenomen en bij hem thuis gezocht naar DNA van Debbie. Uiteindelijk werd een proces-verbaal opgemaakt en nadat Hugo als getuige uitgebreid is ondervraagd over Boudewijn mocht hij eindelijk naar huis. Volgens Hendriks hoeft Boudewijn zich geen zorgen te maken. Dat doet hij duidelijk wel, te zien aan de blik op zijn gezicht, de donkere kringen onder zijn ogen en zijn tot vuisten gebalde handen. 'Ze vinden wel bewijs dat je onschuldig bent, maat,' zegt Hugo.
'Hoe dan?' vraagt Boudewijn met schorre stem.
‘Dat weet ik niet, maar ik weet zeker dat het goed komt. Ze hebben niets.'
Hugo verlaat het huis van Boudewijn, snuift welkom de frisse buitenlucht op. In gedachten rijdt hij naar huis. Hoe kan dit nu in godsnaam gebeurd zijn? Boudewijn is geen verkrachter. Hugo staat niet achter de keus van Boudewijn om elk weekend een ander meisje mee naar huis te nemen, maar hij zou nooit iets tegen de zin van dat meisje doen. Het is zelfs een keer voorgekomen dat een meisje zich op het moment suprême bedacht en liever naar huis wilde, waarna hij haar direct weg heeft laten gaan. Ze moet er volledig achter staan wil hij ermee doorgaan. Daarom weet Hugo zeker, en durft hij met zijn hand op zijn hart en als het moet in de rechtszaal op de bijbel te zweren, dat Boudewijn onschuldig is. De volgende dag is Hugo vroeg bij de autodealer om zijn nieuwe auto, die eindelijk op naam is gezet, daar op te halen. Vanaf daar rijdt hij direct naar kantoor. Hij neemt een kop koffie, werkt een aantal binnengekomen e-mails weg en vraagt Jill een aantal zaken van hem over te nemen. Op internet zoekt hij naar manieren waarop hij Boudewijns onschuld kan aantonen. Hij vindt erg veel informatie, maar te vaag om er iets mee te kunnen. Van makelaardij en het verkopen van huizen en bedrijfspanden weet hij natuurlijk zo goed als alles, dit is een compleet ander vakgebied waar hij weinig kaas van heeft gegeten. Vermoeid stapt hij 's avonds in de auto. Hij besluit langs AJ's te rijden, de bar waar ze die vrijdagavond waren. Wie weet vindt hij daar iemand die iets weet of gezien heeft wat de verklaring van Debbie zou kunnen ontkrachten. AJ's is dicht, wat eigenlijk wel gebruikelijk is voor een dinsdag. Hugo checkt de openingstijden, de bar is woensdag tot en met zondag geopend vanaf vier uur 's middags. De dag erna stapt hij vlak na openingstijd naar binnen. Hij herkent de barman van afgelopen vrijdag en stapt op hem af. 'Wilt u wat drinken?' vraagt hij beleefd. 'Ja, doe maar een tonic,' zegt Hugo. 'Ik heb ook nog een vraag aan je over afgelopen vrijdag.'
De barman zet de tonic voor Hugo neer en kijkt hem vragend aan. 'Kun je je herinneren dat ik hier vrijdag was?'
'Nee, sorry. Het was vreselijk druk zoals u wel gemerkt heeft, ik heb zoveel mensen voorbij zien komen die avond.'
Hugo knikt begrijpend, dat zat er wel in inderdaad. 'Je hebt dan zeker ook geen zoenend stelletje hier aan de bar zien staan?' probeert hij nog. 'Daar waren er ook wel meer van,' lacht de barman. Hugo bedankt hem voor zijn tijd, drinkt zijn glas leeg en rijdt terug naar kantoor. Boudewijn belt af en toe om te vertellen hoe het met hem gaat. Het is goed aan hem te merken hoe zwaar hij het heeft. Hij heeft moeite zijn tranen te bedwingen als hij praat. Hugo vertelt hem dat hij naar de bar is geweest om daar te vragen of iemand zich hen herinnert, maar dat dat helaas op niets uitliep. Het is even stil. Dan praat Boudewijn weer. 'Dank je wel, maat. Ik ben blij dat ik jou heb.'
'Geen probleem, alles om je onschuld te bewijzen. Ik weet dat je het niet gedaan hebt.'
Ze beëindigen het gesprek. De rest van de week stort Hugo zich op zijn werk, gelukkig heeft hij daardoor veel afleiding. Hij zorgt dat het kantoor waar Sophie komt te werken klaar is, zodat ze maandag direct kan beginnen. De ICT'er maakt een profiel aan voor Sophie waarmee ze in kan loggen in de programma's waar op kantoor mee wordt gewerkt. Het weekend gaat snel voorbij. Normaal zou Hugo met Boudewijn ergens wat gaan drinken, maar hij heeft daar op dit moment niet bepaald behoefte aan, wat Hugo volledig begrijpt. Hugo ziet het niet zitten alleen te gaan, maar wil ook niet alleen thuiszitten, dus besluit hij zelf weer eens boodschappen te halen in plaats van ze te laten bezorgen, hij wandelt een stuk in het bos en eet wat in zijn favoriete restaurant. Zonder gezelschap eten is ook niet erg gezellig, maar hier is hij in ieder geval onder de mensen.
Maandagochtend zorgt Hugo dat hij ruim op tijd op kantoor is. Sophie had blijkbaar dezelfde gedachte, want al om kwart over acht stapt ze binnen. Jill is er nog niet, dus Hugo staat gelijk op om Sophie te begroeten. 'Je bent vroeg,' merkt Hugo op. Ze glimlacht een beetje onzeker. Er lijkt iets anders aan haar dan de vorige keer dat Hugo haar zag, wat het precies is weet hij niet. Ze drinken samen een kop koffie voor Hugo begint met het uitleggen van de werkzaamheden. Ze pikt alles snel op, vraagt hem het hemd van het lijf en dubbelcheckt nog een keer als ze iets niet zeker weet. Tussendoor praten ze over van alles en nog wat, lachen om flauwe grapjes en halen ze herinneringen op aan de concerten waar ze blijkbaar allebei naartoe zijn geweest. De dag vliegt voorbij. Voor Sophie naar huis gaat spreekt Hugo haar nog even aan. 'Hoe ging het vandaag?'
'Wel goed. Ik heb een hoop te verwerken thuis,' lacht ze. De glans in haar ogen, die Hugo die ochtend miste, is terug. Ze kijkt hem vragend aan. 'Hoe vond jij dat het ging?'
'Ik ben heel tevreden over vandaag. Je pikt dingen snel op, je vraagt genoeg. Ik denk dat het wel goedkomt met jou hier.'
'Gelukkig.' Ze lacht weer, met haar groene ogen kijkt ze hem recht aan.
'Ik ga ervandoor. Tot morgen.'
'Tot morgen,' zegt Hugo. Ze verdwijnt uit het zicht. Met bonkend hart zit hij achter zijn bureau. Niet goed. De manier waarop ze hem aankeek deed iets met hem, ergens vanbinnen. Hugo herpakt zich, focust op de dossiers die voor hem op zijn bureau liggen. Het kan niet. Het mag niet. En belangrijker nog: hij wil het niet. Hij werkt nog wat aan een aantal dossiers, voor hij het weet is het na achten. Genoeg geweest. Hij sluit af en gaat naar huis. De volgende dag zit Hugo bij Sophie op de kamer het een en ander uit te leggen als zijn telefoon gaat. Hugo excuseert zich naar Sophie en neemt op. Het is Boudewijn, hij vraagt Hugo of hij 's avonds bij hem komt eten, hij wil met hem praten over alles wat er de afgelopen dagen gebeurd is en het onderzoek dat nog loopt. Hugo belooft Boudewijn die avond naar hem toe te komen en beëindigt het gesprek. 'Sorry, dat was belangrijk,' zegt hij tegen Sophie. 'Maakt niet uit. Alles oké?' vraagt Sophie.
'Ja, voorlopig wel.'
Hugo legt een dossier van een woning die in de verkoop gaat bij haar neer en vraagt haar het door te nemen. Wanneer ze klaar is mag ze hem roepen, zodat ze alle gegevens in het online programma kunnen zetten en de woning online kan. In de tussentijd haalt Hugo koffie, plant hij wat afspraken voor Sophie in met Bram, een van de andere makelaars, en pleegt hij wat telefoontjes. Na een klein uurtje komt Sophie naar Hugo toe. 'Ik ben zover.' Hugo begeleidt haar door het programma heen, blijkbaar heeft ze gisteren goed opgelet toen hij het haar voor de eerste keer uitlegde, want ze gaat er als een speer doorheen. 'Ik hoef helemaal niet meer naast je te zitten,' zegt hij tevreden. Ze lacht verlegen. 'Zou je de rest van de dossiers ook willen doen? Mocht je ergens onverhoopt op vastlopen mag je me natuurlijk altijd om hulp vragen.'
Ze komt Hugo twee keer iets vragen, verder doet ze alles zelfstandig. Hij begint er steeds meer van overtuigd te raken dat hij haar onderschat heeft, dat ze beter is dan haar CV liet blijken en ze zich inderdaad, zoals ze tijdens het tweede gesprek zei, gelijk ergens in vastbijt. Haar aannemen lijkt toch de beste keuze te zijn geweest. Hugo besluit vandaag op tijd te stoppen, belt Boudewijn met de vraag wat hij wil eten en spreekt met hem af dat hij Chinees haalt en naar hem toe komt. Sophie kijkt op als hij haar kamer binnenkomt. 'Ga je al naar huis?' vraagt ze. Hugo knikt. 'Mijn beste vriend heeft net een paar zware dagen achter de rug, we gaan samen wat eten.'
'Wat rot voor hem. Fijn dat jij er voor hem bent.' Ze glimlacht naar hem. Hij voelt zijn hart overslaan, maar negeert het. Althans, dat probeert hij. 'Blijf niet te lang zitten, hè?' zegt hij quasi nonchalant met een knipoog. Ze schudt haar hoofd. 'Ik ga ook zo weg.'
'Goedzo. Ik zie je morgen.' Hij steekt zijn hand op naar haar en haast zich naar zijn auto. In de auto haalt hij diep adem, slaat dan met vlakke hand op het stuur. 'Verdomme!' roept hij uit pure frustratie. Ze werkt twee dagen bij hem, hoeft hem maar aan te kijken en brengt hem volledig van zijn stuk. Hoe harder hij zich ertegen verzet, hoe erger het lijkt te worden. Hij kan het onmogelijk toelaten, geen enkele vrouw mag hem ooit nog pijn doen. Om te voorkomen dat dat gebeurt wil hij nooit, maar dan ook nooit meer een vrouw in zijn leven. Hij wil geen vrouw meer liefhebben, nooit meer hoteldebotel zijn van iemand, zijn hart nooit meer openstellen. Hugo negeert het stemmetje in zijn hoofd dat zeurend tegen hem praat: ze is toch knap, en lief, ze heeft hetzelfde gevoel voor humor als jij, qua muziek zitten jullie op dezelfde golflengte.
Hij schudt wild zijn hoofd. Nee. Nee. Nee. Bovendien heeft zij een vriend en ziet ze hem puur als haar werkgever, wat ook logisch is. Zo moet hij haar ook zien: ze werkt voor hem, klaar. Hij start de auto en rijdt naar de Chinees. Met een tas vol eten stapt Hugo bij Boudewijn binnen. Hij ziet er slecht uit. Ongeschoren, rood doorlopen ogen, een walm van alcohol hangt om hem heen. 'Je ziet er beroerd uit, kerel,' zegt Hugo.
'Bedankt maat, ik ben ook blij om jou te zien.' Boudewijn staat toe dat Hugo hem even vastpakt en slaat hem op zijn rug. 'Kom. Eten, ouwe,' zegt hij dan. Hugo stalt alles uit op tafel. 'Verwacht je nog meer mensen?' Boudewijn kijkt hoofdschuddend naar de grote hoeveelheid eten. Tot zijn opluchting ziet Hugo een kleine lach om zijn mond. Ze scheppen hun eten op en eten in stilte. Halverwege de maaltijd begint Boudewijn te praten. 'Ik snap er nog steeds helemaal niks van, man. Ze kon niet wachten met me mee naar huis te gaan, voor we binnen waren had ze m'n broek al open.'
Hugo is er niet helemaal van overtuigd dat hij heel erg zit te wachten op alle details van die bewuste nacht, maar hij vindt het allang fijn dat Boudewijn erover wil praten. 'Ze veranderde in een seksbeest, nam volledig het voortouw. Ik vond het prima, geweldig dat een vrouw de leiding neemt. Normaal laat ik ze alle hoeken van de kamer zien, ik kan je vertellen dat ík ze dit keer zag. Ze deed alles met me, ik geloof dat we alle mogelijke standjes hebben gedaan. Tot dat moment was alles oké. Nou ja, we waren klaar, ze kreeg een appje binnen, verdween naar de badkamer waar ik haar hoorde bellen. Ineens kwam ze naar buiten stormen en zei dat ze weg moest. Prima, liever zo dan dat ze achter me aan blijft lopen en meer verwacht, ik zit niet te wachten op dat soort ellende. De volgende dag kwam er een of andere kerel aan de deur, wat ik met zijn vriendin had uitgevreten. Wist ik veel over wie hij het had, dat is dan weer een nadeel van al die verschillende vrouwen.' Hij snuift even, alsof hij zich ervan bewust is dat elke week een andere vrouw ook weer niet echt goed voor zijn imago is. 'Anyway, ik vroeg wie zijn vriendin was. Hij gaf geen antwoord, zei alleen dat ik er spijt van zou krijgen van wat ik met haar had gedaan. Ik heb de deur dicht gesmeten, had echt geen zin in dat gezeik. Ik nam gezien de timing aan dat hij het over Debbie had, maar ja, dat zij een vriend heeft en dat niet tegen mij zegt is niet mijn probleem.'
Hugo knikt, daar kan hij nog wel inkomen. 'Nou ja, en maandagochtend om iets over zes stond de politie voor de deur. Ze zeiden dat ik werd aangehouden omdat ik verdacht werd van een zedendelict. Ik heb gezegd dat ik van niets wist, dat ik niets verkeerd had gedaan, maar ik moest per se mee naar het bureau. De rest van het verhaal ken je.'
Hugo kauwt op een stuk babi pangang en maakt een bevestigend geluid. 'Klote man,' zegt hij zodra zijn mond leeg is. 'Het klinkt alsof ze een nachtje goed van bil wilde, haar vriendje erachter kwam en zij vervolgens verzon dat je haar verkracht hebt.'
'Zei ik ook al tegen Hendriks. Hij vindt dat ook een aannemelijk verhaal, maar ja, hoe toon je dat aan?'
Hugo haalt zijn schouders op. Het is nog steeds zijn woord tegen dat van haar. 'Hoe gaat het nu verder?'
Boudewijn neemt een slok bier. 'Geen idee. Ik mocht naar huis in afwachting van de resultaten van het onderzoek. Dat kan nog wel even duren, maar ik kan je vertellen dat ik tot die tijd, of misschien nog wel langer, mijn buik vol heb van het vrouwelijk volk.'
Hugo grinnikt. 'Dat ik dat nog eens uit jouw mond mag horen.'
'Ja, dat is meer jouw ding, hè? Hoe is het met dat stuk op kantoor?'
Hugo probeert zijn gezicht in de plooi te houden, helaas kent Boudewijn hem langer dan vandaag. 'Verdomd als het niet waar is, je valt voor haar. Heb ik gelijk?'
'Absoluut niet.'
'Lul niet, man. De laatste keer dat ik je zo zag kijken was toen …'
'Ja, daar wil ik het ook niet over hebben,' zegt Hugo kortaf.
'Huug, het is nu jaren geleden. Wordt het niet tijd dat je doorgaat met je leven?'
'Ik ga alweer een hele tijd door met mijn leven.'
'Je weet wat ik bedoel.'
'Laat het gaan, Boudewijn. Je weet hoe ik erover denk.'
Hij slaakt een diepe zucht. 'Ik weet dat ik een lul ben wat vrouwen betreft, maar jij … jij bent in staat een vrouw lief te hebben, jij hebt iets te bieden. Ze zijn niet allemaal net als …'
'Niet zeggen. Ik wil er niet over praten.'
'Verdomme, doe niet zo stronteigenwijs, man. Ze is onderdeel van je leven geweest, dat kun je niet negeren.'
‘Ik wil het vergeten, Boudewijn.'
'Ik weet het, kerel. Ik weet het.'
Ze zwijgen allebei, Boudewijn verdeelt het overgebleven eten in bakjes en zet ze in de vriezer. Peinzend drinkt Hugo een biertje. Na het bier volgt een glas whisky, en daarna nog een. 'Ik slaap wel op de bank,' zegt hij tegen Boudewijn. 'Geen probleem, maat,' antwoordt hij. Om half elf verdwijnt Boudewijn naar zijn slaapkamer, vanuit de woonkamer hoort Hugo hem snurken. Hijzelf ligt de hele nacht wakker. Rond half zeven is hij het zat. Hij staat op van de bank en verlaat zachtjes het appartement. Thuis neemt hij een frisse douche, trekt schone kleren aan en gaat gelijk door naar kantoor. Het is doodstil, wat natuurlijk niet gek is op dit tijdstip. Om kwart over acht stapt Sophie binnen. Ze begroet Hugo enthousiast. 'Goedemorgen! Wil je koffie?'
'Doe maar cappuccino.'
Ze komt terug met twee koppen cappuccino. 'Je ziet eruit of je niet hebt geslapen,' merkt ze op. Hugo wrijft over zijn gezicht. 'Is het zo duidelijk?'
'Ja. Sorry, ik bedoelde het niet vervelend,' verontschuldigt ze zich. 'Zo kwam het ook niet over,' stelt hij haar gerust. Ze kijkt hem even onderzoekend aan, draait zich dan om en gaat naar haar kamer.

De weken vliegen voorbij. Sophie loopt een paar dagen mee met Bram, gaat met hem mee naar de bezichtiging van een woning en naar de opname van een woning die in de verkoop gaat. Verder doet ze alle werkzaamheden die Hugo haar heeft uitgelegd volledig zelfstandig, waardoor Hugo weer tijd heeft om de dingen te doen waar hij eerder niet aan toekwam. Hij loopt al zijn afspraken af, doet een poging wat slaap in te halen als hij niet aan het werk is en zoekt, om niet alleen thuis te hoeven zijn, afleiding bij Boudewijn, in de kroeg of, zoals nu, in de tapasbar. Het lege huis en de momenten dat hij er alleen is zorgen ervoor dat hij maar blijft malen, na blijft denken over wat hij had kunnen doen om het niet zo te laten eindigen, op die ene bloedhete dag eind augustus. Het ene moment was alles goed, het andere moment voelde het of zijn hart eruit werd gerukt en vervolgens werd vertrapt. De datum komt met rasse schreden dichterbij, dit jaar is het vijf jaar geleden. In de vijf jaar die voorbij zijn gegaan heeft Hugo het huis verkocht, alles wat ook maar herinneringen kon oproepen weggegooid of weggegeven, eigenlijk heeft hij alles van zijn leven zoals het toen was uitgewist, is hij opnieuw begonnen, voor zover dat kon. De datum waarop hij alles kwijtraakte staat in zijn geheugen gegrift, gebrand zelfs. Hij probeert die dag elk jaar weer te negeren, te doen of de dag er net zo een is als alle andere dagen, maar elk jaar weer verandert hij in een wrak. Elk jaar ziet hij weer voor zich hoe ze lagen, elk jaar doet het weer pijn. Hij neemt een grote slok van zijn whisky en bestelt er nog een. 'Wilt u ook nog iets eten?' vraagt de serveerster. 'Nee, dank je,' zegt hij. 'Ik wil nog wel een koffie, en de rekening alsjeblieft.'
'Natuurlijk.'
Het duurt even voor ze terugkomt. Hugo kijkt naar twee medewerkers in de keuken. Ze flirten duidelijk met elkaar, het zou hem niets verbazen als ze een stelletje zijn. Zij fluistert hem iets in zijn oor, hij speelt wat met haar haar. Zijn vrije hand ligt losjes op haar heup. Ze vinden elkaar in ieder geval leuk. Hugo kan hun gezichtsuitdrukking niet zien, ze staan met hun rug naar hem toe, maar hun lichaamstaal zegt genoeg. Hugo wendt zijn blik even af, zijn koffie wordt voor hem neergezet. Hij bedankt de serveerster vriendelijk en kijkt weer naar de verliefde medewerkers. Het meisje draait zich even om naar haar collega die Hugo zojuist de koffie bracht, hij vangt een glimp op van haar gezicht. Het meisje komt hem bekend voor. Voor Hugo heeft kunnen bedenken waar hij haar eerder heeft gezien draait ze zich weer terug naar de jongeman naast haar. Hij geeft haar speels een tik tegen haar billen voor hij in de keuken verdwijnt. Hugo neem aan dat hij een van de koks is. Het meisje pakt haar tas en loopt naar de deur om weg te gaan, vermoedelijk is ze klaar met werken. In het voorbijgaan kijkt ze Hugo aan. Ineens weet hij waar hij haar van kent. Het is Debbie. Zonder na te denken staat hij op en volgt haar naar buiten. 'Debbie!' roept Hugo. Ze kijkt om. 'Ken ik jou?' vraagt ze, duidelijk geïrriteerd.
'Nee. Maar je kent mijn vriend Boudewijn wel.'
Hugo ziet haar schrikken. 'Ik mag het niet over hem hebben.'
'Mag dat niet of wil je dat niet?'
'Mijn advocaat zei …' begint ze.
'Het kan me niet schelen wat je advocaat zei. Weet je dat het doen van een valse aangifte strafbaar is?'
'Wat weet jij er nou van? Je was er niet bij.' Haar ogen vlammen, ik zie dat ze boos is.
'Ik was er wel bij in de bar. Je stond Boudewijn op te geilen, wilde maar al te graag met hem mee naar huis en ineens heeft hij je verkracht? Wat is er gebeurd? Kwam je vriendje erachter?'
Ze opent haar mond om iets te zeggen, maar Hugo is haar voor. 'Zal ik hem eens vertellen hoe de vork echt in de steel zit? Hij staat in de keuken, toch?'
Ze kijkt hem alleen maar aan, alsof ze bedenkt wat ze nu tegen hem moet zeggen.
'Nou? Zeg jij het, of zeg ik het?'
'Er valt niks te zeggen. Het is precies gebeurd zoals ik zei.'
'De waarheid komt sowieso boven tafel, Debbie,' zegt Hugo.
'Dat weet ik. Je komt er dan wel achter dat mijn verhaal de enige waarheid is.' Met die woorden draait ze zich om en maakt ze zich uit de voeten. Terug in het restaurant betaalt Hugo de rekening, waarna hij besluit naar huis te gaan. Onderweg belt hij Boudewijn en vertelt hem over de confrontatie met Debbie. 'Dat had je niet hoeven doen,' zegt Boudewijn na zijn verhaal te hebben aangehoord. 'Sterker nog, ik denk dat het heel stom van je was. Straks raak jij er ook nog door in de problemen.'
'Dat zien we dan wel. Maak je geen zorgen, het komt wel goed.'
Ze beëindigen het gesprek. Hugo parkeert zijn auto in de garage onder het appartementencomplex. Voor hij de lift in stapt haalt hij de post uit de brievenbus. Onderweg naar boven gaat hij door de stapel heen. Rekeningen, reclame en een brief. Het zwierige handschrift op de envelop herkent hij uit duizenden en bezorgt hem hartkloppingen. Hij had kunnen weten dat ze weer zouden schrijven, hij was er nu alleen nog niet op berekend. In zijn appartement gooit hij alle post, inclusief de brief, ongeopend op tafel. Hij kan het niet opbrengen het nu te lezen.

Het leest lekker weg. Ben steeds benieuwd naar het vervolg.

Ohh Giselle, heerlijk lezen dit!
Wanneer komt het volgende hoofdstuk?

Weer een hoofdstuk die roept naar vervolg.
Leest lekker weg, wil het eigenlijk ook wel in 1x uitlezen.

Ik kijk er elke dag naar uit. Anderen pikken de typfoutjes er wel uit maar ik merkte dat ik beetje moeite had met deze zinnen:
'Het is zelfs een keer voorgekomen dat een meisje zich op het moment suprême bedacht en hij haar direct weg heeft laten gaan'
en
' maar het maakt het aannemelijker dat het vrijwillig was als ze eerst uitbundig met hem heeft staan bekken'

Alleen maar omdat ik lesgeef in huiselijk geweld (o.a.) en dit soort zinnen, hoewel natuurlijk bekeken vanuit 1 kant, een klein beetje not-done zijn. Het maakt het namelijk niet aannemelijk als ze eerst vrijwillig met hem heeft staan bekken, een vrouw (en man) heeft het recht zich op elk moment te bedenken. En bij de eerste zin lijkt het net alsof, wanneer het meisje zich bedenkt, ze als straf direct weg mocht gaan. Dat vind ik helemaal niet het onderstrepen van zijn karakter, dat maakt hem eigenlijk een grotere klootzak ('geef me sex of je kunt gaan').

Het is natuurlijk een gevoelig onderwerp en ik vind het echt heel goed dat je ook eens de andere kant belicht, want dat komt natuurlijk ook voor. En je hebt, vind ik, de rest heel goed beschreven. Maar even vanuit mijn beroep (het voorbereiden van nieuwe Social Workers in het veld), de kracht van taal (the power of language), maar ook vanuit slachtofferoptiek (die wellicht ook je boek lezen) bekeken, zou ik die zinnen wat afzwakken of eruit halen. Maar dat is puur mijn mening!

Ik snap wat je zegt, Marsy, maar zoals jij het omschrijft bedoel ik de zinnen helemaal niet. Ik zal eens kijken of ik ze aan kan passen, zodat het beter past bij wat ik bedoel te zeggen.

Oh en het stukje 'vrijwillig' ging over het meegaan hè, niet over wel of geen vrijwillige seks.

Goed dat je het aankaart hoor, ik weet van mijn vorige boek dat mensen zich herkenden in een bepaalde situatie, dus ik zou het jammer vinden als zinnen verkeerd opgevat worden en zal er daarom even goed naar kijken.

Oh dat weet ik!! Daarom benoem ik het ook, zodat niet eventueel anderen dat ook zo kunnen opvatten

5
Voor de zoveelste keer kijkt Sophie op haar telefoon. Nog steeds geen teken van leven van Sander. Het is nu bijna twee weken geleden dat ze naar haar ouders is vertrokken en ze heeft helemaal niets van hem gehoord. Toegegeven: zelf heeft ze ook niets laten horen, maar ze vindt dat hij de eerste stap moet zetten. Diep vanbinnen weet ze eigenlijk wel dat die eerste stap door Sander er niet gaat komen. Hij is te koppig, te trots en teveel met zichzelf en degene met wie hij steeds zit te appen bezig. Ze raakt er steeds meer van overtuigd dat hij iemand anders ontmoet heeft, zoals Nina al tegen haar zei. Ergens wil ze er niet aan, wil ze dat het goed komt tussen hen en dat alles weer wordt zoals het was. Ze houdt van Sander, wil hem niet zomaar opgeven. Toch voelt ze dat hun relatie voorbij is, ondanks dat ze dat niet naar elkaar hebben uitgesproken. Sophie praat er veel over met haar moeder. Zij begrijpt dat Sophie niet zomaar haar relatie wil verbreken, maar in dit geval is het wat haar betreft niet 'zomaar'.
'Hij heeft genoeg kansen gehad, denk je niet?' Marie kijkt Sophie aan, die zucht diep. 'Ja, misschien heb je gelijk. Hoewel ik hem misschien nog wel één kans kan geven.'
Marie zegt niks, ze legt alleen haar hand op Sophies been.
'Ik vind het gewoon moeilijk om definitief een keuze te maken. We zijn vier jaar bij elkaar, hebben een huis samen. Ik had toekomstplannen met hem. Ik wil eigenlijk niet dat het stopt.'
'Ben je bang om weer alleen te zijn?'
Sophie haalt haar schouders op. 'Misschien wel.'
'Denk je niet dat je juist gelukkiger bent als je alleen bent?'
'Hoe kun je dat nou vragen?' Ze kijkt haar moeder ontsteld aan.
'Lieverd, iemand die echt om je geeft zou je nooit pijn doen. Sander haalt je zo vaak naar beneden, denkt alleen maar aan zichzelf en hij behandelt je minderwaardig. Je blijft maar vechten voor iemand die blijkbaar niet ziet wat hij heeft. Het is trekken aan een dood paard op deze manier. Ik denk dat je uiteindelijk gelukkiger zult zijn als hij uit je leven is, dan hoef je alleen maar aan jezelf te denken, je niet meer af te vragen waar hij uithangt en met wie. Snap je wat ik bedoel?'
'Ja. Dus jij vindt dat ik bij hem weg moet gaan?'
'Wat ik vind is niet belangrijk. Ik wil alleen dat je gelukkig bent.
Luister naar je hart.'
Haar moeder is allang weer naar beneden als Sophie nog steeds op haar bed ligt na te denken over wat ze moet doen, over wat ze wil. Uiteindelijk besluit ze het komende weekend nog af te wachten, mocht ze dan nog niks van Sander gehoord hebben gaat ze er maandag na werk heen. Dat is het enige moment waarvan ze zeker weet dat hij thuis is. De kans is groot dat hij er helemaal niet op zit te wachten, maar daar heeft Sophie geen boodschap aan. Ze moeten dit uitpraten om hun relatie te redden, hij moet het er maar voor over hebben.

Het is vrijdagmiddag. Sophie is bijna klaar met werken. Niet dat ze nu lekker weekend kan gaan vieren, voorlopig zijn haar zaterdagen ook gevuld door de opleiding die ze volgt. Toch denkt ze eraan vanavond ergens wat te gaan drinken. Ze appt Nina met de vraag of ze met haar meegaat, zij appt terug dat ze helaas niet kan, omdat ze een nieuwe kast moet kopen. Teleurgesteld legt Sophie haar telefoon weg, ze ziet zichzelf alweer de hele avond bij haar ouders op de bank zitten. Hugo komt haar kamer in, zijn blik valt direct op de foto van Kiki op haar bureau, die ze er een dag eerder heeft neergezet. ‘Is dat je kat?’
Sophie voelt haar wangen kleuren. Hij vindt het vast achterlijk dat ze een foto van een kat op haar bureau heeft staan. Ze pakt het lijstje op en kijkt naar de foto, alsof het de eerste keer is dat ze die bekijkt. ‘Ja. Dit is Kiki.’
‘Heb je haar al lang?’
‘Ze is nu zeven, ik kreeg haar toen ze net zes weken was. Ze komt van een boerderij, de moederpoes was doodgereden en de boer had wel wat beters te doen dan een stel kittens opvangen. Samen met wat vrienden hebben we huisjes gezocht voor alle kittens, zes in totaal. Kiki bleef bij mij. Al vanaf de eerste keer dat ik haar zag was ik verkocht.’ Glimlachend kijkt Sophie naar de foto, waarop Kiki haar met haar lieve koppie aankijkt. Het is bijna alsof ze er speciaal voor ging zitten op het moment dat Sophie de foto maakte. ‘Ik kan zien dat je gek op haar bent,’ glimlacht Hugo. Even valt er een stilte. ‘Goed, waar ik eigenlijk voor kwam: zou je dit dossier nog kunnen afhandelen voor je weggaat? Ik heb de klant beloofd dat zijn woning voor het weekend online gaat.'
Sophie pakt het dossier dat hij haar aanreikt aan en doet haar best niet te laten zien dat ze ervan baalt dat het op de valreep nog gedaan moet worden. 'Tuurlijk, geen probleem,' zegt ze.
'Dank je wel.’
‘Heb je nog plannen vanavond?'
'Niet echt. Ik wilde wat gaan drinken met mijn vriendin, maar ze kan niet.'
'Ben je dan weer alleen thuis?'
‘Nee, ik logeer tijdelijk bij mijn ouders.'
Hugo kijkt even verrast. 'Wat vervelend om te horen.'
Sophie haalt haar schouders op. 'Het komt allemaal wel weer goed.'
'Ik hoop het voor je. Trouwens, mocht je je ouwelui zat zijn en zin hebben in goede whisky: ik ga vanavond naar Zaal 24.'
Sophie glimlacht. 'Ik zal het onthouden.'
Hugo verlaat de kamer. Zo snel en secuur als ze kan werkt Sophie het dossier uit, zorgt ze dat alle belangrijke info vermeld staat op de website en plaatst ze de foto's in logische volgorde. Ze typt de omschrijving van de woning en zet deze, na nog eens gecheckt te hebben, online. Zo, weer een tevreden klant. Ze wenst haar collega's een fijn weekend en rijdt in gedachten verzonken naar huis. Het aanbod van Hugo klinkt erg verleidelijk, al vraagt ze zich af waarom hij überhaupt zijn vrije avond met haar door zou willen brengen en of hij vaker werknemers uitnodigt om samen whisky te gaan drinken. Waarschijnlijk bedoelt hij het gewoon aardig, het kan vast geen kwaad om vanavond een drankje te gaan doen. In haar ouderlijk huis treft Sophie haar ouders opgedoft en netjes gekleed aan. 'Ben ik iets vergeten?' vraagt ze. 'Nee, wij zijn iets vergeten,' antwoordt Freek. 'We gaan naar het theater vanavond. Die kaarten hebben we al zo lang in huis dat we er niet aan hebben gedacht jou te vertellen dat het vanavond is.'
'Oh. Eten jullie ook niet thuis dan?'
'Nee, lieverd. We hebben een complete avond geboekt, inclusief diner vooraf en een afterparty. Op de keukentafel ligt geld voor je, bestel lekker wat voor jezelf.'
'Ik kan best mijn eigen eten betalen,' mompelt Sophie.
'Dat weten we, maar we blijven je ouders, dus af en toe willen we toch nog een beetje voor je zorgen,' zegt Marie. Ze geven Sophie beiden een kus en vertrekken dan. Sophie zucht diep. Wat is erger dan de hele avond met je ouders op de bank doorbrengen? Juist, de hele avond in je eentje op de bank doorbrengen. Sophie heeft geen zin om eten te bestellen, liever gaat ze de stad in om daar wat te eten. Eerst neemt ze een lange douche. Na het douchen föhnt ze haar haar en probeert het weer een beetje in model te krijgen, wat niet heel erg lukt door haar krullen die alle kanten opgaan behalve de kant die zij wil. Uiteindelijk zet ze haar haar in een rommelige knot vast. Ze maakt zich op, trekt een zwarte skinny jeans aan en haar nieuwe smaragdgroene top met diepe decolleté en open schouders. Het geld dat haar ouders voor haar hebben achtergelaten stopt ze bij haar telefoon in haar kontzak. Ze neemt geen tas mee, dus maakt ze de huissleutel los van haar sleutelbos en steekt deze na de deur achter zich op slot te hebben gedraaid in haar broekzak. Het is een flink stuk lopen naar de stad. Met de auto is het maar een minuut of tien, maar ze wil natuurlijk drinken vanavond, dus heeft ze geen andere keus dan lopen aangezien haar fiets nog thuis staat. Van de week wilde ze al op de fiets naar haar werk aangezien het al dagen mooi weer is, ze begint het ding nu toch wel te missen. Misschien kan ze 'm maandag wel gelijk meenemen, hoewel ze eigenlijk hoopt dat het niet nodig is, omdat vanaf maandag alles weer goed is tussen Sander en haar en ze gewoon weer thuis kan blijven. Ze twijfelt of ze nu bij de tapasbar zal gaan eten, maar ze denkt niet dat dat verstandig is. Sander op zijn werk confronteren is niet de beste manier om hem weer met haar te laten praten. Ze besluit uit te wijken naar de pizzeria, waar ze een pizza spicy chicken en een witte wijn bestelt. Met haar ene hand brengt ze een voor een de stukken pizza naar haar mond, in haar andere hand houdt ze haar telefoon vast en leest wat nieuwe posts op social media. Om haar heen klinkt het geroezemoes van de andere gasten in het restaurant. Er gaat een steek van jaloezie door Sophie heen bij het zien van meerdere stelletjes die met elkaar lachen terwijl ze elkaars hand vasthouden en hun eten met elkaar delen. Sophie gooit de laatste grote slok wijn in een keer achterover en betaalt de rekening. Buiten zoekt ze op Google Maps het adres van Zaal 24. Het is dichtbij, ze heeft het binnen vijf minuten gevonden. Binnen is het rustig, ze ziet Hugo nog niet. Wat ongemakkelijk neemt ze plaats aan de bar en bestelt een wijntje. Ze kijkt om zich heen. De zaak is sfeervol, met een industriële inrichting. De vloer is van beton, een van de wanden bestaat uit bakstenen, wat een stoere uitstraling geeft. De barkrukken zijn van leer met stalen poten en de bar is van robuust hout. Aan het plafond hangen fabriekslampen aan kettingen, die het plaatje compleet maken. De meeste krukken aan de bar zijn nog leeg. Een oudere man met lange baard zit aan de andere kant met een grote pint voor zich, twee mannen van Sophies leeftijd zitten daar weer naast. Sophie verveelt zich en stuurt een appje naar Nina.

'En? Al geslaagd voor de kast? Ik zit nu in een of andere kroeg op Hugo te wachten.'

Nina stuurt snel een berichtje terug.

'Nog niet, we twijfelen tussen twee kasten. Ga je nou wat drinken
met je baas?'

Dat klopt. Ze gaat wat drinken met haar baas. Is dat raar? Wat haar betreft niet, ze vinden elkaar aardig, dus waarom zouden ze dat niet doen? Sophie typt weer een berichtje.

'Ja, ik heb toch niks beters te doen en het klikt leuk tussen ons. Bovendien kan ik mijn baas maar beter te vriend houden, toch?'

Ze drukt op verzenden en voelt dan een hand op haar schouder. 'Je bent er,' glimlacht Hugo. Sophie knikt. 'Mijn ouders gingen weg en ik had geen zin om alleen te zijn.'
'Snap ik. Wil je nog wat drinken?'
Haar wijn is op, dus Sophie knikt. 'Lekker.'
Hugo bestelt twee drankjes, ze worden voor hen op de bar gezet. 'Wat is het?' vraagt Sophie.
'Proef maar.' Hij schuift een van de glazen haar kant op, ze neemt een voorzichtige slok. Het smaakt heerlijk. 'En?' vraagt Hugo.
'Dit is superlekker!' zegt Sophie verrukt.
'Echt? Je hebt een verrassend goede smaak,' antwoordt hij.
'Dat weet ik.' Ze neemt nog een slok. Hugo grinnikt. 'En je bent ook lekker bescheiden.' Sophie lacht hardop. 'Wat is dit eigenlijk voor drankje?'
'Geen idee. Ik krijg dit regelmatig van de barman als ik hier ben.'
'Dus je komt hier vaker?'
'Redelijk vaak, ja. Soms vind ik het fijn om even rustig ergens te zitten zonder dat er mensen steeds maar dingen van me vragen en verwachten. Niemand hier weet wie ik ben, niemand boeit het wie ik ben. Even een uurtje met koffie of een borrel doet wonderen. Normaal ben ik hier alleen en lees ik de krant ofzo, nu zul jij me moeten vermaken.'
'Don't get your hopes up. Ik ben doorgaans niet erg goed in het vermaken van anderen.'
'Ik vermaak me anders prima met je. Er zijn weinig mensen met wie ik twee uur achter elkaar kan praten zonder dat het gaat vervelen.'
Sophie voelt haar wangen rood worden. Hij ziet het. 'Sorry, ik wilde je niet in verlegenheid brengen.'
'Het geeft niet. Ik heb alleen helemaal niet het idee dat ik leuk vermaak ben. Mijn vriend zegt altijd dat het maar goed is dat ik er leuk uitzie, want verder is het niet veel.'
'Je vriend zegt dat? Wat zegt hij nog meer?'
'Dat wil je niet weten.'
'Eigenlijk wel. Vergeef me mijn nieuwsgierigheid.'
'Ik kan eigenlijk nooit iets goed doen. Vorig jaar heb ik ook een paar dagen bij mijn ouders gelogeerd, omdat hij boos geworden was en een bak stront over me heen gooide. Ik was een niksnut, kon niet eens koken, dacht nooit aan hem. Blablabla. Oh, en ik was te dom om een fatsoenlijke baan te vinden.'
'Van het laatste weet ik zeker dat het niet waar is. Over de rest kan ik niet meepraten.' Hugo lacht even, maar zijn ogen doen niet mee. Die staan eerder verdrietig, of bezorgd. Sophie kan zijn blik niet zo goed peilen. Ze haalt haar schouders op. 'Ik ben het gewend dat hij dat soort dingen zegt.'
'Hoe kun je dat nou gewend zijn? Niemand hoort zo tegen je te praten, zeker je vriend niet.'
Weer haalt ze haar schouders op. 'Zolang ik niet tegen hem in ga gaat het goed tussen ons.'
'Maar je logeert nu weer bij je ouders, dus zo goed gaat het niet, vermoed ik.'
'Het komt wel weer goed,' zegt ze, terwijl ze zich afvraagt wie ze daar meer van probeer te overtuigen: Hugo of zichzelf. Hugo knikt. 'Oké.' Hij laat het onderwerp verder rusten. 'Wil je nog wat drinken?'
Ze drinken wijn, praten over van alles en nog wat. Sophie ligt slap van de lach over de bar door Hugo's flauwe en sarcastische opmerkingen, hij daarentegen buldert van het lachen als Sophie vertelt over hoe onhandig ze regelmatig is en alle blunders die ze daardoor de afgelopen jaren begaan heeft. De avond vliegt voorbij, het is lang geleden dat Sophie zich zo ontspannen heeft gevoeld en is blij met de welkome afleiding en het feit dat ze niet alleen hoeft te zijn vanavond. Het is al tegen sluitingstijd wanneer ze besluiten op te stappen. 'Zal ik een taxi bellen?' vraagt Hugo. 'Nee, hoor. Ik ga lopen,' zegt Sophie.
'Wil je dat ik meeloop?'
'Dat hoeft niet, het is een flink stuk lopen,' antwoordt ze.
'Maakt niet uit, het is lekker buiten. Kom, welke kant moeten we op?' Hugo legt zijn hand even op haar onderrug als hij haar voor laat gaan, Sophie voelt hoe haar lichaam reageert op zijn aanraking en doet haar best het te negeren. Ze wandelen rustig door de straten, druk kletsend over alles wat hen bezighoudt, van hun favoriete muziek tot de problemen met zijn beste vriend. 'Wat een rotstreek,' zegt Sophie wanneer Hugo vertelt wat er gebeurd is met Boudewijn. Sophie kan zich niet heugen dat ze Boudewijn die avond bij AJ's heeft gezien, ook al zegt Hugo dat hij blijkbaar vlak bij haar heeft gestaan. 'Sorry, ik kan het me niet herinneren,' verontschuldigt ze zich.
'Maakt niet uit, de waarheid komt wel boven tafel. Ik kwam haar een tijdje terug tegen in de tapasbar, heb haar aangesproken over haar leugen, maar ze zei dat haar verhaal de enige waarheid was. Ze had nota bene net staan flikflooien met haar collega, volgens mij doe je dat niet als je net slachtoffer bent geworden van een seksueel misdrijf.'
'Welke tapasbar?' vraagt Sophie.
'Volgens mij is er hier maar een tapasbar, toch? Hoezo?'
'Mijn vriend werkt daar, hij zal haar ongetwijfeld kennen. Misschien kan hij wat voor jullie betekenen.'
'Je kan het proberen. Alle hulp is welkom.'
Voor het huis van Sophies ouders blijven ze staan. 'Bedankt dat je mee wilde lopen.'
'Kleine moeite. Ik zie je maandag.'
Sophie kijkt Hugo na terwijl hij de straat uitloopt. Pas als ze hem niet meer ziet gaat ze naar binnen. Er is iets aan hem, maar wat het is weet ze niet. Hij intrigeert haar, ze wil meer over hem weten. Ze bedenkt zich dat ze hem vast nog wel beter leert kennen zolang ze bij hem werkt en ze af en toe ergens een drankje doen samen. Voor ze gaat slapen checkt ze haar telefoon. Ze heeft een appje van Nina met een foto van de kast die ze heeft gekocht. Sander heeft nog steeds niks van zich laten horen.

Zaterdagochtend kost het Sophie moeite om uit bed te komen. Om negen uur moet ze op de Hogeschool zijn, ze redt het maar net. Ondanks haar vermoeidheid let ze goed op wat er allemaal verteld en uitgelegd wordt. Om vier uur verlaat ze uitgeput en vooral opgelucht dat het erop zit voor vandaag het gebouw. 's Avonds eet ze samen met haar ouders en gaat op tijd naar bed. Zondagmiddag pakt Sophie een terrasje met Marie, die uitbundig vertelt over de theatervoorstelling waar ze twee dagen ervoor met Freek naartoe is geweest. Sophie vertelt op haar beurt over haar avondje uit met Hugo. 'Hij klinkt als een fijne vent,' zegt Marie. Sophie knikt. 'Dat is hij zeker. Ik mag hem graag.'
'Hij jou ook, zo te horen.' Ze kijkt Sophie met een veelbetekenende blik aan.
'Mam, hij is mijn baas. We vinden elkaar gewoon aardig, verder niet.'
'Oké, oké, als jij het zegt.' Ze drinken nog een wijntje, waarna ze naar huis gaan waar Freek op hen wacht met het avondeten.
'Pap, kun jij me morgenochtend thuis afzetten? Het wordt zulk mooi weer dat ik eigenlijk op mijn fiets naar m'n werk wil.'
'Tuurlijk, ik ga wel om half acht weg.'
'Geen probleem, ik begin toch altijd vroeg,' antwoordt Sophie. Ze ruimen gezamenlijk de tafel af, nemen een kop koffie en kletsen nog wat tot het tijd is om naar bed te gaan.
De volgende morgen rijden ze stipt half acht weg. Sophie wordt door Freek thuis afgezet, ze zwaait naar hem en gaat naar binnen om haar fietssleutel te pakken. Het voelt even gek om er weer te zijn, alsof ze een vreemde is in haar eigen huis. Ze pakt haar fietssleutel uit de la van het dressoir en loopt via de keuken naar de achterdeur. Haar blik valt op een paar schoenen naast de bank, die schoenen herkent ze niet. Ze zijn niet van haar en aan de maat te zien zeker niet van Sander. Een onbehaaglijk gevoel bekruipt haar. Er is naast Sander nog iemand in huis. Zachtjes sluipt Sophie de trap op naar boven, de slaapkamerdeur staat op een kier. Ze gluurt naar binnen en even heeft ze het gevoel dat de grond onder haar voeten wegzakt. Sander zit naakt op de rand van het bed, hun bed. Hij leunt achterover met zijn ogen dicht, tussen zijn benen ziet Sophie een hoofd langzaam heen en weer bewegen. Sophie voelt hoe haar lijf begint te trillen, ze wil weglopen, maar haar benen lijken wel van lood. Ze ziet hoe het blonde meisje Sander met haar mond naar zijn hoogtepunt brengt, ze hoort hem kreunen. Hij laat zich achterover op bed vallen, het meisje klimt bovenop hem en kust hem. Zijn handen glijden over haar blote rug, haar billen. Sophie wil gillen, huilen, naar binnen rennen en hem verrot schelden, maar ze blijft staan. Ze weet niet waarom ze ineens scherp kan nadenken, maar ze wil het bewijs van zijn vreemdgaan op beeld hebben, dus pakt ze haar mobiele telefoon en filmt het seksspektakel dat voor haar ogen plaatsvindt. Sander pakt het meisje bij haar bovenarmen en draait haar op haar rug. Sophie kijkt toe hoe Sander zijn pik bij het meisje naar binnen duwt en haar begint te neuken. Dat is het moment waarop Sophie ineens weer in staat is zich te bewegen. Ze zet een stap achteruit, en nog een, en nog een, rent dan de trap af naar beneden. Met trillende handen opent ze de keukendeur, haalt haar fiets van het slot en rijdt zo snel als ze kan weg. Weg van haar huis, weg van haar bed met dat blonde kreng dat haar vriend lag te neuken, weg van de veilige thuishaven die ze dacht te hebben. Ze voelt iets tegen haar wang, ze veegt erover met haar hand en realiseert zich dat het een traan is.
Op de hoek bij kantoor zet Sophie haar fiets aan de kant en laat ze zich tegen de muur van het bedrijfspand naast het makelaarskantoor zakken. De tranen stromen ineens over haar wangen, er lijkt geen eind aan te komen. Ze voelt zich verraden, gekwetst, vernederd zelfs. Hoe kon Sander haar dit aandoen? Waarom heeft ze hem steeds de hand boven het hoofd gehouden en belangrijker nog: waarom heeft ze hem op het moment suprême niet geconfronteerd? Ze pakt haar telefoon en begint driftig een berichtje te typen.

'Ik neem aan dat je begrijpt dat het voorbij is tussen ons.'

Ze voegt het filmpje toe dat ze zojuist heeft gemaakt en drukt op verzenden. Daarna wist ze het filmpje, ze wil de beelden niet meer op haar telefoon hebben. Dat ze in haar hoofd zitten is al erg genoeg. De tijd op haar telefoon laat zien dat het al half negen is geweest, wat betekent dat ze nu ook nog eens te laat op haar werk is. Sophie veegt haar tranen weg en doet een poging zichzelf bij elkaar te rapen voor ze haar fiets weer vastpakt en het laatste stukje naar kantoor loopt. Haastig, zonder iemand aan te kijken, gaat ze naar binnen en rent bijna naar haar kamer. Ze sluit de deur achter zich en gaat aan haar bureau zitten. Haar telefoon gaat. Sander. Daar zit ze nu dus echt niet op te wachten. Ze drukt hem weg. Hij belt gelijk weer, wederom drukt ze hem gelijk weg. Dit herhaalt zich zeker nog tien keer, tot Sophie het zo zat is dat ze haar telefoon uit zet. Er klinkt een voorzichtige klop op de deur. Sophie kijkt op, Hugo komt binnen. 'Alles oké?'
'Ja hoor,' liegt ze. Ze wil er niet over praten, wil dat het niet waar is.
'Zeker weten?'
Sophie knikt hard, hopend dat haar gezicht er niet volledig verjankt uitziet. Hugo verlaat haar kamer om een paar minuten later terug te keren met twee koppen cappuccino. Hij zet een van de koppen voor haar neer. 'Volgens mij kun je deze wel gebruiken.'
Dankbaar neemt Sophie een slok van de warme drank. Hugo gaat tegenover haar zitten. 'Het lijkt er niet op dat alles oké is,' zegt hij. Zijn felblauwe ogen boren zich in de hare. Sophie probeert zich uit alle macht groot te houden, maar ze is niet opgewassen tegen de bezorgde blik in zijn ogen. Ze slaat haar handen voor haar gezicht als ze jammerend begint te huilen. Ze hoort Hugo opstaan en de deur sluiten. Hij hurkt naast haar neer. 'Kan ik iets voor je doen?' vraagt hij zacht. Sophie schudt haar hoofd.
'Wil je naar huis?'
'Nee.' Haar huis is wel de laatste plek waar ze naartoe wil. Het enige wat ze voor zich ziet als ze aan hun huis denkt is Sander met het blonde meisje op haar knieën voor hem met haar mond om zijn pik. Sander die het blonde meisje neukt. Haar huis zal nooit meer aanvoelen als haar huis. Ze voelt de warme hand van Hugo op haar knie. 'Als je erover wil praten luister ik naar je.'
'Later misschien,' fluistert ze.
'Als je liever een dag vrij neemt vind ik dat ook goed.'
'Dat hoeft niet. Geef me een half uurtje, dan zal het wel weer gaan.'
'Oké.' Hugo laat Sophie alleen, sluit de deur achter zich. Ze drinkt haar cappuccino, fatsoeneert zichzelf zo goed en kwaad als het kan en richt zich op de stapel post op haar bureau. De hele dag zoekt ze afleiding in haar werk, wat eigenlijk best goed gaat. Tussendoor reageert Sophie op een berichtje van Nina waarin ze haar vraagt of ze na haar werk naar haar toe kan komen. Sophie stuurt een bevestigend berichtje terug. Aan het einde van de dag loopt ze nog even bij Hugo binnen.
'Gaat het?' vraagt hij direct.
'Ja. Sorry van vanmorgen. Dat was niet erg professioneel.'
'Dat was vooral erg menselijk. Iedereen heeft weleens zo'n moment.'
'Bedankt voor je zorgen in ieder geval. Ik ga er nu vandoor.'
'Doe je rustig aan?'
'Doe ik.' Sophie glimlacht naar hem. 'Die glimlach staat je stukken beter,' knipoogt hij. 'Tot morgen.'

Sophie stapt op de fiets en rijdt rechtstreeks naar Nina. Nog voor Sophie aan kan bellen doet Nina de deur al open. Ze ziet er nog slechter uit dan de vorige keer dat Sophie haar zag. Haar knuffel is steviger dan normaal en ze houdt Sophie lang vast. 'Ik ben zo blij dat je er bent.'
Sophie gaat naast Nina op de bank zitten en kijkt Nina dan onderzoekend aan. ‘Ben je nog steeds ziek? Je ziet er niet echt goed uit,’ merkt Sophie op.
'Nee, ik ben niet ziek,' reageert Nina kortaf.
'Wat dan?'
'Ik kan beter aan jou vragen wat er is.'
Sophie doet alsof ze niet doorheeft dat Nina subtiel van onderwerp verandert. 'Ik kwam vanmorgen thuis,' begint Sophie. 'Sander lag in bed met een of ander grietje.'
'Dat meen je niet! De klootzak! Oh Soof, ik vind het zo kut voor je.'
Nina slaat haar arm om Sophie heen. 'Heb je hem ermee geconfronteerd? Hem op z'n bek geslagen?'
Sophie schudt mijn hoofd. 'Ik verstijfde helemaal, kon geen stap meer zetten. Ik kon alleen maar toekijken hoe zij als konijnen tekeer gingen.'
'Wat walgelijk.'
'Ja, dat was het. Vraag me niet waarom, maar ik heb het gefilmd.'
'Dat meen je niet. Waarom?'
Ondanks de situatie grinnikt Sophie even. 'Dat weet ik dus niet, moment van verstandsverbijstering, denk ik.'
'Ga je wat doen met dat filmpje?'
'Al gedaan. Ik heb een appje naar hem gestuurd waarin staat dat hij vast wel snapt dat het voorbij is tussen ons, en het filmpje als bijlage meegestuurd.'
Nina schiet in de lach. 'Ik moet zeggen dat ik dat best een briljante actie vind. Heeft hij erop gereageerd?'
'Ja, hij heeft me wel tien keer gebeld. Ik heb hem steeds weggedrukt, had echt geen zin om hem te spreken.'
'Dat snap ik. Ik vind het echt rot voor je, schat, maar je bent beter af zonder hem. Dat zie je nu waarschijnlijk nog wel anders, maar je zult zien dat je je op een dag realiseert dat hij je niet waard was.'
'Ik hoop vooral dat ik hem niet steeds voor me blijf zien terwijl hij dat meisje neukt.'
'Dat hoop ik met je mee, het lijkt me afschuwelijk dat te zien. En ik dacht nog wel dat ík problemen had.'
'Wat heb jij voor problemen dan?'
'Sven is weg.'
'Wat? Waarom?'
'Hij zag het niet meer zitten. Het ging hem te snel, hij wilde ineens niet meer settelen, begon te zeuren over hoe erg hij zijn vrijheid toch wel miste enzo. Dus ik heb gezegd dat hij een keuze moest maken. De dag erna heeft hij zijn spullen gepakt en is hij weggegaan.'
'Wat klote voor je.'
'Dat is het.'
Ze staren voor zich uit. 'Daar zitten we dan,' zegt Sophie. 'Allebei terug bij af. Alleen en verlaten.'
'Ik ben niet helemaal alleen,' zegt Nina. Sophie kijkt haar niet-begrijpend aan. 'Hoezo ben je niet helemaal alleen?'
Nina slikt even. 'Er is nog een andere reden dat Sven er vandoor is gegaan.’'
'En die reden is …?'
Nina kijkt Sophie aan, wacht even tot ze weer begint te praten. 'Ik ben zwanger.'

6
Vandaag werkt Hugo wat langer door. Het is druk, dus hij wil zoveel mogelijk wegwerken voor het einde van de week. Het lukt hem niet erg te focussen op het dossier dat voor hem op mijn bureau ligt. Hij denkt steeds aan Sophie, haar betraande gezicht, het verdriet in haar ogen dat ze dapper probeerde te verbergen. Hij vraagt zich af wat er is gebeurd waardoor ze zo geraakt is. Zou het die bal van een vriend van haar zijn? Hugo kent heel die vent niet, maar zijn nekharen gingen overeind staan toen Sophie hem vrijdagavond vertelde hoe hij haar behandelt. Die kerel zou God op zijn blote knieën moeten bedanken voor een vrouw als zij, in plaats van haar voortdurend af te kraken. Hugo weet niet waarom hij zo begaan is met Sophie, al is hij bang dat Boudewijn er niet ver naast zat toen hij zei dat Hugo voor haar valt. Ze doet iets met hem, hij wil haar beschermen, hij wil bij haar zijn. Ze maakt hem aan het lachen, maakt iets in hem los wat hij al jaren niet gevoeld heeft. Hoe hard hij ook probeert het te negeren, hij voelt dat het er is en het gaat niet weg. Toegeven zal hij het nooit, hoogstens naar zichzelf, maar zeker niet naar Sophie. Ze ziet hem aankomen, waarschijnlijk neemt ze direct ontslag omdat het te ongemakkelijk is. Hugo is juist zo blij met haar, ze neemt hem zoveel werk uit handen dat hij niet meer hoeft om te kijken naar waar hij zich liever niet mee bezighoudt. Nee, hij wil haar niet kwijt, dus ze komt er wat Hugo betreft nooit achter hoe hij over haar denkt. Bovendien is het vast en zeker een bevlieging. Ze leren elkaar net kennen, ze is nu interessant, maar ze raken binnenkort aan elkaar gewend en dan zijn ze gewoon een werkgever en zijn personal assistent die toevallig erg goed met elkaar overweg kunnen. Niets meer, niets minder.
Pas tegen negen uur gaat Hugo naar huis. Onderweg belt hij met Boudewijn, die zich in een bar vol zit te gieten met drank. Hij vraagt of Hugo ook komt, even twijfelt hij. Ze hebben elkaar al een aantal dagen niet gezien en Hugo vraagt zich af hoe het nu met Boudewijn gaat. Hugo spreekt af dat hij één drankje komt doen, vanavond wil hij gewoon naar huis kunnen rijden. Een kwartier later zit Hugo naast Boudewijn aan de bar. Hij schuift een biertje zijn kant op. 'Hoe gaat het?' vraagt Hugo.
'Best.'
'Best? Dat is alles?'
'Wat valt er nog meer te zeggen? Er loopt nog steeds een onderzoek naar me, zodra er meer bekend is hoor ik het wel. Zolang ik niet weer opgepakt word gaat het best.'
'Hoelang duurt dat onderzoek?'
'Weet ik veel. Zolang als ze nodig hebben. Het kan nog wel een paar weken duren tot ze erachter zijn dat ik onschuldig ben.'
'Dat ze erachter komen dat je het niet hebt gedaan is het belangrijkste, toch?'
Boudewijn knikt, hij neemt een slok van zijn bier. 'Hoe gaat het met jou?'
'Best,' antwoordt Hugo.
'Heel leuk,' zegt Boudewijn hoofdschuddend. 'Nog iets dat je wil delen?'
'Niet dat ik weet. Behalve dat ik vorige week weer een brief heb gekregen.'
'Nu al?'
'Ja. Het wordt elk jaar vroeger. Eerst was het een dag van tevoren, nu drie weken.'
'Heb je 'm al gelezen?'
'Nee.'
'Ga je 'm lezen?'
Hugo neemt een grote slok van zijn bier. 'Weet ik nog niet. Op dit moment voel ik de behoefte niet. Misschien volgende week, ik zie wel.'
Na het biertje gaat Hugo over op tonic. Hij blijft wat langer hangen dan hij aanvankelijk van plan was, pas tegen middernacht stapt hij op. Hij slaapt slecht, is de volgende morgen vroeg op kantoor en werkt weer lang door. Zo gaat het de hele week door. Op vrijdagmiddag komt Sophie zijn kamer in om hem wat te vragen. Hugo helpt haar en vraagt haar dan hoe het met haar gaat.
'Het gaat wel.'
'Mijn aanbod staat nog steeds,' zegt hij.
'Dat weet ik.' Ze aarzelt even, praat dan verder. 'Ik kwam maandag thuis en trof mijn vriend met een andere vrouw aan in bed.'
Dus toch. Hugo wil van alles tegen haar zeggen, maar hij kan de juiste woorden niet vinden.
'Ik heb hem verteld dat het voorbij is tussen ons.'
'Dat spijt me,' zegt Hugo dan.
'Mij niet. Hij heeft me keihard belazerd, ik ben hem liever kwijt dan rijk. Ook al voelt het nu heel kut enzo.'
'Dat snap ik. Het wordt beter.'
'Weet ik.'
'Verder alles oké?'
'Ja hoor. Ik kan voorlopig nog bij mijn ouders blijven, dus daar hoef ik niet over in te zitten. Ik maak me nu vooral zorgen om mijn beste vriendin. Ze vertelde me vorige week dat ze zwanger is.'
'Ongepland?'
'Ja. Haar vriend is ervandoor, die wil er niks mee te maken hebben.'
'Wat een eikel. Houdt ze het kind?'
'Ja. Ze heeft er geen seconde over nagedacht om het weg te laten halen. Het zal wel zwaar worden in haar eentje, maar ik heb beloofd haar te helpen.'
'Lief van je.'
'Ze heeft dinsdag over een week de eerste echo en heeft gevraagd of ik met haar mee ga. Vind je het goed dat ik dan wat later begin?'
'Natuurlijk, het is belangrijk voor je vriendin dat je erbij bent. Zet het wel even in de agenda, zodat ik het niet vergeet.'
'Doe ik, dank je wel. Wil je nog koffie?'
Sophie haalt een kop koffie voor Hugo en gaat dan weer aan het werk. Om half zes wenst ze hem een fijn weekend en vertrekt ze naar huis. Hugo werkt door tot tien uur en vertrekt dan naar huis. Het kost hem moeite niet ook in het weekend door te werken, hij dwingt zichzelf andere dingen te doen. Hij traint wat, draait een was en doet boodschappen. Het weekend gaat tergend langzaam voorbij, Hugo telt de uren af tot het tijd is om naar bed te gaan.

Maandagochtend is Hugo zoals gewoonlijk weer vroeg op kantoor. Hij begint met het voorbereiden van twee woningopnamen voor die middag. Om tien over acht stapt Sophie al binnen. Bij binnenkomst in Hugo’s kantoor glimlacht ze flauwtjes naar hem. 'Goedemorgen,' zegt ze. 'Goedemorgen,' antwoordt hij. 'Hoe gaat het met je?'
'Redelijk. Ik heb slecht geslapen. Ruzie gehad met Sander. Hij stond gisteren bij mijn ouders voor de deur, compleet over de zeik omdat ik zijn telefoontjes negeer. Hij schold me voor alles en nog wat uit.'
'En wat deed jij?'
'Ik zei alleen dat hij een overspelige klootzak is en dat ik hem nooit meer wil zien.'
'Makes sense.'
'Ja, toch? Hij bleef maar tekeer gaan, tot ik de deur voor zijn neus heb dichtgeslagen. Mijn vader was in staat hem bij z'n strot te pakken. Gelukkig droop hij af, maar ik heb er wel de halve nacht door wakker gelegen.'
'Je had me wel gezelschap kunnen houden, ik slaap ook nauwelijks 's nachts.' Hugo hoort het zijn mond uit komen en realiseert zich gelijk dat dit echt heel fout over moet komen. 'Ik bedoel gewoon gezelschap, je weet wel, met een borrel erbij wat kletsen enzo.'
Sophie bloost en lacht. Verdomd, wat is ze toch mooi. Stomme eikel die hij is, hij kan haar toch niet zomaar vragen hem gezelschap te houden zonder dat zij daar het hare van denkt? 'Sorry, dat had ik niet moeten zeggen.'
'Het geeft niet. Ik vind het juist gezellig om wat te drinken met je. Althans, de vorige twee keer vond ik het heel leuk.' Ze draait zich naar de deur. 'Ik pak koffie, wil je ook? Dan ga ik daarna aan het werk, ik heb een hoop te doen.'
Ze brengt Hugo een cappuccino en gaat dan naar haar kantoor. Hugo laat zijn hoofd op het bureau zakken. Wat heeft hij nu toch weer gezegd? Dat meisje heeft net haar vriend met een andere vrouw betrapt, ze zit toch helemaal niet te wachten op hem met z'n stomme gedrag? Gefrustreerd duikt hij in de dossiers die voor hem liggen. Gelukkig is hij de rest van de middag niet op kantoor, dan kan hij in ieder geval geen stomme dingen meer tegen Sophie zeggen.

De dagen die volgen plant Hugo zo vol mogelijk, vooral met werk. Boudewijn leidt hem gelukkig ook veel af, hij lijkt zich steeds minder zorgen te maken over het onderzoek dat naar hem loopt. Ondanks dat heeft hij het nog niet aangedurfd weer een vrouw te versieren om mee naar huis te nemen. Hij klaagt erover tegen Hugo, ze zitten bij Zaal 24 aan de bar met een glas whisky voor zich. 'Ik zou wel weer in zijn voor een goede pot seks,' zucht Boudewijn. Hugo kijkt hem van opzij aan. 'Wat houdt je tegen?' Hij schokschoudert. 'Je weet maar nooit wie wie allemaal kent hier. Voor hetzelfde geld spannen al die wijven ineens samen tegen me en heb ik een proces aan m'n broek hangen.'
'Joh, maak je niet druk. Dat er een rotte appel tussen zit wil niet zeggen dat ze allemaal zo zijn.'
Boudewijn lacht hard. 'En dat zeg jij? Jij vertrouwt helemaal geen enkele vrouw meer na die rotte appel van jou.'
Daar heeft hij best een punt. Hugo twijfelt of ik hem moet vertellen over Sophie, hoe hij over haar denkt, wat ze met hem doet. Boudewijn zou Boudewijn niet zijn als hij niet direct in de gaten heeft dat hij iets op zijn hart heeft. 'Vertel. Wat houd je voor me achter?' vraagt hij.
'Niks bijzonders.'
'Wij hebben geen geheimen voor elkaar, vriend. Zeg op.'
'Het stelt niks voor. Gewoon een bevlieging, verder niks.'
'Laat me raden: Sophie.'
Hugo knikt. Boudewijn geeft hem een klap op zijn schouder. 'Ik zal niet zeggen dat ik dat toch al zei. Hoewel, gun het me even.'
'Ga je gang.'
'Ik zei het toch?'
'En, hoe voelde dat?'
'Fantastisch,' grijnst Boudewijn. 'Weet je al hoe je het aan gaat pakken?'
Hugo zucht. 'Niet. Het kan niet.'
Boudewijn kijkt hem fronsend aan. 'Waarom niet? En begin niet weer met dat gelul over Linda en hoe ze je leven kapot heeft gemaakt.'
'Ik weet het niet, man. Dat meisje heeft twee weken geleden haar vriend met een ander in bed betrapt. Ze zit echt niet op mij, of überhaupt op een andere man, te wachten.'
'Dat betekent dat ze vrijgezel is nu. Dat maakt het wel makkelijker voor je.'
Hugo brengt zijn whiskyglas naar zijn mond en neemt een stevige slok. De drank glijdt naar binnen, laat een licht branderig gevoel achter in zijn keel. 'Misschien wel,' zegt hij dan. 'Alleen ben ik haar werkgever. Ze wérkt voor me, dat kan toch nooit goed gaan?'
Boudewijn kijkt wat bedenkelijk. 'Je kunt nog wel meer redenen bedenken waarom je de gok niet zou wagen. Feit blijft dat zij de eerste vrouw in jaren is die je blijkbaar de moeite waard vindt.'
'Ik zie wel. Op dit moment denk ik gewoon niet dat het verstandig is.'
'Zelf weten. Ga je maandag nog naar Vredehof?'
'Geen idee, ik denk het wel.'
Beide mannen drinken stil hun whisky, tot Boudewijn de stilte doorbreekt. 'Je weet dat je niet alleen hoeft te gaan, hè?'
'Ja. Mocht ik gaan en behoefte hebben aan gezelschap dan laat ik het je weten.'
De week is om voor Hugo er erg in heeft. Hij merkt dat hij onbewust erg bezig is met komende maandag. Wil hij gaan? Natuurlijk wil hij gaan, dat is hij hem verplicht. Het zou de eerste keer zijn wanneer hij besluit weg te blijven, voorgaande jaren was het ook niet makkelijk. Wegblijven is bovendien net zo moeilijk als gaan. Er verandert niks aan de situatie, dus hij moet sterk zijn en gaan. Zaterdagmiddag rijdt Hugo naar het winkelcentrum. In de speelgoedwinkel twijfelt hij lang welke kleur auto hij dit jaar zal kiezen. Elk jaar koopt hij dezelfde auto, steeds in een andere kleur. Een van de verkoopsters benadert Hugo. 'Kan ik u helpen?'
Hij wijst naar de auto's. 'Heeft u deze nog in andere kleuren?'
'Ik kan achter kijken. Welke kleur zoekt u?'
'Blauw, rood of groen.'
'Moment.'
Ze verdwijnt naar achteren. Met zijn handen in zijn zakken wacht Hugo tot ze terug is, in de tussentijd kijkt hij om zich heen. Hij ziet ouders met blije kinderen de winkel verlaten, kinderen die vol verwondering om zich heen kijken naar al het speelgoed dat uitgestald staat. Ook ziet hij een meisje dat hard staat te huilen met in haar armen de pop die ze kennelijk niet mag hebben van haar moeder. Hugo glimlacht, de moeder kijkt om zich heen, terwijl ze wanhopig een poging doet haar dochter stil te krijgen.
'Meneer?' De verkoopster staat naast hem. 'Ik heb een rode met zwart voor u. Is dat ook goed?'
'Perfect.'
Hugo loopt achter haar aan naar de kassa. 'Is het een cadeautje?' vraagt ze. 'Nee,' antwoordt hij. Hugo rekent af, pakt de auto op en verlaat de winkel. Thuis zet hij het speelgoed op de kast. Het is confronterend, hij is blij dat het er maar twee dagen hoeft te staan. Zondag vlucht Hugo het huis uit, de stilte om hem heen maakt hem gek, de aanblik van de speelgoedauto op de kast brengt hem weer terug naar het moment dat hij hem voorgoed moest laten gaan. Hugo slentert doelloos door de stad, loopt winkels voorbij zonder een blik in de etalages te werpen, ontwijkt de mensen die hem her en der vluchtig voorbij lopen. Uiteindelijk blijft hij stilstaan, het zweet staat op zijn voorhoofd. Hij neemt plaats aan een lege tafel op een terrasje, bij de serveerster bestelt hij een glas bier. De warme augustuszon schijnt op zijn gezicht, even sluit hij zijn ogen. Langzaamaan voelt Hugo dat hij weer wat rustiger wordt. De stemmen van de mensen om hem heen klinken als een soort gegons in zijn oren, hij vangt flarden van verschillende gesprekken op. Traag opent hij zijn ogen weer en hij luistert naar twee tienermeisjes die giechelend foto's kijken op hun telefoon en praten over de leuke jongen die ze tijdens hun vakantie ontmoet hebben. Aan het tafeltje naast Hugo eet een ouder koppel zwijgend tegenover elkaar een stuk appeltaart. Zijn biertje wordt voor hem neergezet, hij rekent af en neemt gelijk een grote slok. Zijn gedachten dwalen af naar alles wat hem de afgelopen tijd heeft beziggehouden. Boudewijn en de aanklacht tegen hem, de gevoelens die hij denkt te hebben voor Sophie en hardnekkig probeert te negeren, werk wat altijd doorgaat, de brief die hij nog steeds niet heeft geopend. Zou er dit jaar iets anders instaan dan de voorgaande jaren? Waarschijnlijk zal het iets anders omschreven staan, maar de boodschap zal hetzelfde zijn. Misschien leest hij de brief vanavond, of morgen als hij denkt het aan te kunnen. Het is niet zo dat hij de brief snikkend zal lezen, die tijd heeft hij gehad. Hugo kan het vooral niet hebben dat er steeds weer met een vingertje naar hem wordt gewezen, alsof het allemaal aan hem lag. Dat kan hij niet langer hebben en dat is ook de reden waarom hij nog nooit een brief heeft teruggestuurd.
's Avonds maakt hij dan toch de envelop open. Er zit een korte brief in, net als de afgelopen vier jaren. Hij pakt zijn koffiemok op en gaat op het balkon zitten. Eerst neemt hij een slok koffie, dan begint hij te lezen.

'Hugo,
We hebben weer niets van je gehoord het afgelopen jaar. Je bent niet de enige die pijn en verdriet heeft. Ook voor ons is 29 augustus 2014 de zwartste dag in ons leven. Ook wij moesten afscheid nemen van ons kind, we missen haar nog elke dag. We willen niet goedpraten wat ze heeft gedaan, wij begrijpen het na al die jaren nog steeds niet. De reden dat we dit jaar weer schrijven is dat we onze excuses aan willen bieden. Het is niet eerlijk dat we jou al die tijd de schuld hebben gegeven, dat we jou verweten dat je het niet hebt kunnen voorkomen. We hopen dat je ervoor openstaat ons nog een keer te ontmoeten en dit met elkaar af te sluiten. Je weet ons te vinden.

Sam en Carola'

Zuchtend legt Hugo het vel papier weg. Dat valt niet tegen. Jammer dat ze daar nu pas mee komen. Peinzend neemt hij een slok koffie. Wil hij ze zien? Schiet hij daar iets mee op? Wil hij hun excuses überhaupt aanvaarden, na al die jaren dat ze hem verweten dat hij de dood van hun dochter had kunnen voorkomen als hij maar naar haar geluisterd had, als hij maar een betere man voor haar was geweest? Op dit moment loopt hij niet erg warm voor contact met die mensen. Hugo stopt de brief terug in de envelop, legt hem in de la bij de andere brieven en gaat naar bed. Na een slapeloze nacht stapt hij om half zeven zijn kantoor binnen. Hij gebruikt de extra uren om zoveel mogelijk achterstallig werk te doen en dossiers uit te zoeken die hij aan Sophie kan overdragen. Ze is weer vroeg, om vijf over acht is ze er al. Voor ze zoals gebruikelijk zijn kamer binnenkomt loopt ze door naar de keuken, om met twee koppen cappuccino naar hem toe te komen. 'Goedemorgen,' glimlacht ze. Haar ogen glimmen mee, ze ziet er beter uit dan vorige week. 'Ik dacht dat je wel een kop koffie kon gebruiken.'
Hugo pakt de koffie van haar aan. 'Je bent de beste, dit is precies wat ik nodig heb.'
Ze bloost en bijt even op haar lip. Zijn blik blijft even op haar mond hangen, snel wendt hij zijn blik af en reikt haar de dossiers aan waar hij die ochtend aan heeft gewerkt. 'Wil je deze uitwerken? Die van de Statenlaan heb ik vanmiddag voor twee uur weer nodig, zou je daarmee kunnen beginnen?'
'Tuurlijk. En de andere dossiers?'
'Die kunnen wachten tot morgen. Ik neem het dossier van de Statenlaan vanmiddag mee naar huis, dan kan ik daar vanavond mee verder.'
'Heb je afspraken vanmiddag? Ik kan me niet herinneren dat er iets in je agenda staat.'
'Ik heb een privé-afspraak.'
'Oké. Niks vervelends, hoop ik?'
'Ik heb wel leukere dingen gedaan, eerlijk gezegd.'
'Oh. Sorry. Sterkte dan.'
Ze laat hem alleen. Hugo werkt door tot twee uur, meldt bij Sophie en Jill dat hij ervandoor gaat en niet bereikbaar is. Hij stapt in de auto en rijdt zonder te stoppen naar Vredehof. Er staat slechts een andere auto geparkeerd. Hugo zet zijn auto ernaast, pakt de speelgoedauto die hij die ochtend al op de bijrijdersstoel heeft gezet en loopt over de begraafplaats. Hij volgt de paden langs tientallen graven, tot hij stilstaat bij het graf met de zorgvuldig door hem uitgezochte steen. Het graf staat er netjes bij, Hugo weet dat Sam zijn best doet het te onderhouden. Hij zet de speelgoedauto naast de rest van de autootjes, knielt dan neer. 'Dag knul,' zegt Hugo zachtjes. 'Ik ben het, papa.'

Jullie worden vandaag verwend met 3 nieuwe stukken! Ik ga zo naar m'n nieuwe huis, dus ik weet niet wanneer ik het volgende stuk kan plaatsen. Vandaar nu wat extra. Veel leesplezier!

Ohhh, toen ik na het (dacht ik) laatste hoofdstuk op refresh drukte, stond er gewoon nog één
Heerlijk om te lezen, zo op mijn werkdag die erg rustig is door alle zieke cliëntjes.

Succes met jullie nieuwe huis!!

Ik wil door en door.

Jammer, alweer klaar met lezen. Kan niet wachten op het volgende hoofdstuk. Het is een pakkend verhaal.

Succes met het klussen in je nieuwe huis.

Wow

Ik wil ook meer meer meer lezen
Wat leest dit fijn weg en ben zo benieuwd hoe het verder gaat.

Je mag ook gewoon alles plaatsen hoor 😇

Ik vind het ook heerlijk om te lezen. Zo benieuwd hoe het verder gaat! Hopelijk vind je tussen het klussen door af en toe nog tijd om een hoofdstuk te plaatsen. Succes in jullie nieuwe huis!

Ik wil meeeeeer. Of eigenlijk: ik wil alles!!

Grappig om jouw forumnaam hier nu te lezen. Dat gaf even een error in m'n hoofd.

Heel leuk en spannend Giselle! Ik vind wel het af en toe lastig dat je best snel door de dagen heen schiet in de tekst. Dan is 't vrijdag, zaterdag en dan is het ineens weer maandag voor ik het door had en zo is de week weer om etc. Maar dat past ook wel bij het verhaal van Hugo, de dagen worden weken, zo vliegt de tijd voorbij in z'n eentje. Ik zit er wel goed in hoor!

Heerlijk verha, zit er goed in.
Wil ook alles wel lezen 😊

Ik zit er hélemaal in! Ik vind het fijn dat je nu met het heden te maken hebt en het afschuwelijke voorval tot het verleden behoort. Mag er álsjeblieft een nieuw hoofdstuk komen? Ik vind het zo heerlijk te lezen hoe het verder gaat! 😃

Ik zat vandaag aan de koffie en wilde even wat lezen. Zat dit verhaal meteen in mijn hoofd en besefte ik me opeens dat ik niet kón verder lezen want het is geen heel boek en natuurlijk nog geen hoofdstuk aanwezig. Zegt genoeg denk ik over hoe graag ik meer wil lezen.

Ik zit er echt helemaal in!! Meer, meer, meer!!!!!